[the Gazette:fiction] 32nd DECEMBER

ลำดับตอนที่ #3 : Part: Kai [--DEMON’s DESIRE --]

32^nd DECEMBER
Mysterious Fiction

Fiction the Gazette 5 Part

Title: 32^nd DECEMBER

Part: Kai  [--DEMON’s DESIRE --]

365  วัน ในหนึ่งปี ชีวิตประจำวันของคนปกติทั่วไปดำเนินไปด้วยสัจธรรมนี้ แต่จะมีสักที่คนที่รู้ ว่ามีอีกหนึ่งวัน ที่ไม่มีบรรจุอยู่ในปฎิทินเล่มใดๆ

32^nd DECEMBER

ท้องฟ้าสีดำกลับสว่างไสวไปด้วยหมู่ดาว และแสงไฟที่ประดับประดาสวยงามอยู่ทั่วทุกอาคารและบ้านเรือน เทศกาลอันน่ารื่นรมณ์ของทุกๆ ปีกำลังดำเนินไป ท่ามกลางเมืองหลวงอันวุ่นวาย ผมยืนอยู่บนอาคารสูงที่มองเห็นความวุ่นวายนั้นแทบทั้งเมือง เท้าแขนเกาะขอบดาดฟ้าเพื่อชมทัศนียภาพยามค่ำคืนอันกว้างไกล รอเวลา...

อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเวลาสิ้นสุดปีอันน่าเบื่อหน่ายนี้ แต่สำหรับผมแล้วมันก็ไม่ใช่วันที่พิเศษอะไร เพราะถึงอย่างไรมันก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากทุกวัน...

ไม่มีใครร่วมยิมดี ไม่เคยมีใครร่วมโศกเศร้า ไม่มีใครให้ดื่มฉลอง... ไม่เคยมีใครเลย... ผมยังคงเพียงแค่ทำงานตามหน้าที่ ผมยืนอยู่ที่นี่ก็เพื่อทำตามหน้าที่นั้น

หยิบมือถือขึ้นมาเช็คข้อมูลเป้าหมาย ยืนยันเวลาและเหยื่อถูกต้องตามรูปถ่ายที่ส่งมากับไฟล์นั้น

ผมผละออกจากขอบดาดฟ้า มายืนประจำที่อาวุธที่วางเตรียมไว้ข้างๆ มันคือปืนสไนเปอร์ยิงระยะไกลอาณุภาพระดับกลาง เพราะเหยื่อของผมคราวนี้เป็นแค่คนธรรมดา แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่านายจ้างที่เป็นองค์กรลึกลับสั่งให้มาจัดการเขาเพื่ออะไร เงินก็สูงเสียด้วย และยังกำชับว่าต้องจัดการภายใยวันนี้ก่อนจะถึงเวลาเที่ยงคืน แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องใฝ่รู้

รีบๆ ทำให้เสร็จแล้วรับเงินแค่นั้นก็พอ...

ที่ห้องพักวีไอพีบนโรงแรมหรูระดับเฟิร์สคราสที่อยู่ตรงข้ามอาคารที่ผมยืนอยู่ ที่ชั้นสิบหก ต่ำกว่าดาดฟ้าตึกยี่สิบชั้นที่ผมยืนอยู่นิดหน่อย แต่มันก็เป็นที่ที่เหมาะแก่ระยะยิงมืออาชีพอย่างผม

เล็งปืนและมองผ่านกล้องที่ตัวปืน ห้องที่เป็นเป้าหมายเปิดหน้าต่างไว้ ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลยนะ แบบนี้ก็เข้าทาง จะได้เห็นเป้าหมายได้ง่ายๆ พอดีกับจังหวะที่เป้าหมายเดินออกมาใกล้ๆ บริเวณหน้าต่างบานใหญ่นั่นพอดี...

ชายสูงโปร่งรูปร่างพอเหมาะ หน้าตาดีอายุประมาณสามสิบ สวมชุดเสื้อโค้ทสีน้ำตาลเข้มดูมีราคา คล้ายพวกไฮโซที่มีอิทธิพลในโลกมืดอะไรแบบนั้น

เขาคือเหยื่อของงานในคราวนี้ ชื่อของเขาคือ “อาโออิ” ไม่ผิดแน่ๆ...

ตั้งแต่ที่เห็นภาพของเขาที่ผู้ว่าจ้างส่งให้มา ก็คิดอยู่แล้วว่าเป็นคนที่สวยทีเดียว ไปทำเรื่องอะไรไว้นะ ถึงได้ถูกตามฆ่าเสียได้ แต่พอมาเห็นตัวจริงแบบนี้ ความงามทั้งใบหน้า รูปร่าง และท่าทางนั้นยิ่งชวนให้น่าหลงใหลยิ่งกว่า ใบหน้าได้รูป ดวงตาเรียวคม ริมฝีปากอิ่มเอิบ ดูแล้วชักจะรู้สึกเสียดาย จนไม่แน่ใจว่าผมจะยิงไกปืนออกไปได้จริงๆ เหรอเนี่ย...

แต่งานก็ยังต้องเป็นงาน เพราะผมเป็นมืออาชีพ

ท่าทางสง่างามสะโอดสะองเดินลงไปนั่งที่เปียโนราคาแพงที่วางอยู่ริมหน้าต่าง จากมุมนี้ผมมองเห็นอย่างชัดเจน เขาเริ่มบรรเลงเพลงบนเปียโนตัวนั้น มันทำให้ผมประหลาดใจและหยุดชะงัก..

ท่าทางสง่างาม เรียวนิ้วที่สละสลวยพริ้วไหวอยู่บนเปียโน ดวงตาเรียวนั้นหลับพริ้มขณะที่บรรเลงบทเพลง ใบหน้าที่เชิดขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ประสานกับบทเพลง ช่างดูงดงาม... ราวกับเป็นหนึ่งเดียวกับเปียโน ทำเอาผมละสายตาไปไม่ได้เลย...

น่าแปลก ทั้งที่อยู่ไกลขนาดนี้ แต่เพียงแค่จ้องมอง ก็ราวกับจะถูกสะกดและเคลิบเคลิ้มไปในห้องอารมณ์ที่แสนโหยหวนของบทเพลง ราวกับเสียงเพลงที่กรีดร้องอย่างทรมานนั้นดังก้องอยู่ข้างๆ  การเล่นของเขาราวกับร่ายรำอยู่ในบทเพลง...บทเพลงแห่งปีศาจ ที่สะกดให้ผมตกอยู่ในภวัง...

อึก!

นั่นมันอะไร ผมดึงสติตัวเองกลับมาได้และพยายามคิดหาเหตุผลว่ามันคืออะไร ทั้งที่อยู่ไกลขนาดนั้นแต่ราวกับได้ยินเสียง ราวกับถูกสะกดจิต ผมพยายามจ้องมองที่เป้าหมาย เพื่อหาคำตอบ แต่วินาทีนั้นเอง คนที่อยู่ไกลขนาดนั้น เขากลับหันมามองตรงมาที่ผม ซึ่งอยู่ไกลกันถึงคนละตึก แต่สายตาที่มองตรงมาสบนัยย์ตาและแสยะยิ้มเยาะนั้น มองมาที่ผมไม่ผิดแน่ สายตาคมกริบปานพญาเหยี่ยวทำเอาผมแทบจะแข็งเป็นหิน รอยแยกยิ้มบนใบหน้าสวยนั้นแฝงด้วยความน่ากลัวอย่างร้ายกาจ

ผมผงะถอยห่างออกจากกล้องบนตัวปืนทันทีที่เห็นสายตานั้น เป็นไปไม่ได้ เขาไม่น่าจะรู้ตัวว่าผมอยู่ที่นี่ ไม่น่าจะรู้ตัวได้ว่าผมกำลังจะลอบฆ่าเขา นี่มันเรื่องอะไรกัน ไหนจะเสียงนั้นที่เป็นราวกับมนต์สะกด ไหนจะสายตาที่จ้องมองมา เขา...เป็นใครกันแน่....

แต่.... จะมัวมาสับสนและหวาดกลัวไม่ได้ ผมเป็นมือปืนมืออาชีพ จะมากลัวเหยื่อที่อยู่ห่างกว่าครึ่งกิโลเมตรแบบนี้ได้ยังไง ผมกลับไปทาบดวงตาที่เลนส์กล้องส่องทางไกลบนสไนเปอร์อีกครั้ง จ้องมองไปยังหน้าต่างบานเดิม บนเปียโนหลังนั้น...

ไม่มีใคร... เขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว... จากมุมที่ผมยืนอยู่สามารถมองเห็นได้ทั่วแทบทั้งห้อง แต่ไม่มี...เดินไปไหนแล้ว หลบไปแล้วเหรอ แย่ชะมัด นี่ผมพลาดโอกาสสำคัญไปแล้วเหรอ เพราะมัวแต่ลังเลและเคลิบเคลิ้ม รวมไปถึงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชั่วนาทีที่ผ่านมา ทั้งที่ถ้าลั่นไกออกไป ทุกอย่างก็จะจบลงภายในเสี้ยววินาทีที่กระสุนเดินทางไปถึงเท่านั้นเองแท้ๆ

ซึบ!...

เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ความเย็นวูบที่แผ่นหลังมันทำให้ผมรู้ได้ว่า ใครบางขึ้นได้เข้ามาประชิดเบื้องหลังของผมแล้ว ความรู้สึกปฏิเสธความเป็นไปได้มันทำให้ผมชะงักเบิกตาโพลงด้วยความตกใจและไม่เชื่อ... มันจะเป็นไปได้ยังไง...

“สวัสดี ไค...”

เสียงเย็นเยียบกล่าวเบาราวกระซิบ แต่มันชัดเจนในโสตประสาตที่ขึงตึงเพราะความพรั่นพรึงของผม กัดฟันแน่นและพยายามควบคุมสติตัวเองให้หันหน้าไปเผชิญกับผู้บุกรุก

เขานั่นเอง... อาโออิ ทั้งที่เมื่อกี้ ยังอยู่ในห้องที่โรงแรมฝั่งตรงข้ามที่อยู่ห่างไกลขนาดนั้น ไม่มีทาง แค่เพียงชั่วนาที เขาจะมีอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ทั้งยัง....เรียกชื่อผม?

“นะ...นายเป็นใคร รู้จักชื่อฉันได้ยังไง”

ผมมั่นใจว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผมก็ไม่เคยพบเจอกับเขามาก่อน ผมเพิ่งจะได้รับคำสั่งให้จัดการเขาเมื่อวาน และเห็นหน้าเขาครั้งแรกเมื่อสามนาทีก่อน แต่เขากลับรู้ชื่อผม...

“ข้าก็เป็นคนที่เจ้าอยากเจอไม่ใช่หรือไง ส่วนเรื่องชื่อ ไม่เห็นแปลกอะไรที่ข้าจะมองเห็นชื่อของเจ้า...”

มองเห็น??

“มองเห็นสิ ก็ข้าเป็นยมทูตนี่นา แล้วไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือไง ทั้งที่บอกว่าไม่รู้จักข้า แต่กลับจะมาฆ่ากันน่ะ...”

เรื่องตลกอะไรกัน ยมทูตมีจริงเสียที่ไหน แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมคิดอะไร ทั้งที่ผมยังไม่ได้ถามออกไปเสียหน่อย

เขาว่าพลางก้าวเข้ามาประชิดมากกว่าเดิม ใกล้เกินไป ผมพยายามถอยหลังหนี แต่มันก็สุดทาง หลังติดขอบระเบียง ผมโดนต้อนให้จนมุมอย่างง่ายดาย

“จริงของเจ้า ยมทูตมีจริงเสียที่ไหน...”

“................?”

“ปีนี้เป็นเจ้างั้นรึ...ดูดีนี่ น่าอร่อยจริงๆ...”

มืออันเรียวสวยของเขายื่นมาลูบที่แก้มของผม สายตาของเขาที่จับจ้องมานั้นราวกับจะดูดกลืนผมเข้าไปสู่ห้วงมิติอันแปลกประหลาด ผมไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

ใบหน้าสวยยื่นเข้ามาใกล้ จนแก้มของเราสัมผัสกัน เสียงแหบพร่านุ่มลึกนั้นกระซิบแผ่วเบา ไม่ได้สำคัญที่เนื้อหาเลย  แต่สายลมแว่วที่พัดผ่านหูนั้น ราวกับเวทย์มนต์ที่ทำให้สติของผมขาดผึงลง

“ข้าเหงาเหลือเกิน... มาเล่นด้วยกันหน่อยสิ”

..

..

..

..

..

..

..

..

..

ตัดค่ะ ตามไปอ่านเต็มๆ ได้ที่บล็อคกันเลยนะคะ ^^
-------------------------------------------------------------