คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5 9 8 6 ll The dreamers' ชั่วคราวหรือค้างคืนตลอดไป ; gokudera x нaru
The dreamers
ทุกสิ่งผ่านเข้ามาและผ่านไป ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวและอ่อนไหว
อีกครั้งที่ต้องร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ คิดถึงแต่คนๆเดิมทุกค่ำคืน
ได้แต่นึกถึงเจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยน และสัมผัสวาบหวามดั่งฝันที่เขามอบให้
… มิรู้ลืม …
“พอเถอะน่า ยัยบ้า ดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ” เสียงทุ้มนุ่มลึกของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วงพร้อมกับเจ้าตัวที่เข้ามากระชากเอาแก้วใสที่มีน้ำอำพันสีสวยอยู่เต็มแก้วออกมาจากมือของหญิงสาวที่หันหลังให้เขา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอเหม่อมองไปเบื้องหน้า ซึ่งก็คือทิวทัศน์ของใจกลางอิตาลีในยามค่ำคืนที่มองเห็นได้จากคอนโดหรูที่สูงเสียดฟ้า
“อะไรกันคะ นี่เพิ่งจะขวดที่สามเองนะ คุณโกคุเดระ” หญิงสาวผมสั้นสีดำที่อยู่ในชุดเดรสสีดำชวนวาบหวิวตวัดดวงตาเรียวสวยสีเข้มมองอีกฝ่ายช้าๆ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วใบใหม่
“เพิ่งขวดที่สามอะไรกันเล่า ผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาดื่มเหล้าต่างน้ำแบบเธอกันบ้าง” ชายหนุ่มพึมพำอย่างหัวเสียแล้วรีบฉวยเอาขวดเหล้าในมือหญิงสาวไปเก็บ
“ฮะฮะ ก็ฮารุมันผู้หญิงไม่ดีนี่คะ ดูสิ ขนาดดื่มไปตั้งสามขวดแล้วยังไม่เมาเลย ฮึก ยังไม่ลืมเลย … ยังเจ็บอยู่เลย” ร่างบางกระตุกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับแววตารวดร้าว ร่างทั้งร่างตอนนี้สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ มือเล็กระดมทุบไปยังหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
“เธอจะทำร้ายตัวเองไปทำไม หา!” โกคุเดระรีบเข้าไปล็อคข้อมือหญิงสาวไว้ให้เธอหยุดทำร้ายตัวเองเสียที ซึ่งฮารุเองก็ได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่อย่างนั้นในวงแขนแกร่งของชายหนุ่มสักพักจนเริ่มหมดแรง
“ฮึก ฮึก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ดด ด ด ด ” ฮารุกรีดเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดในอ้อมกอดของโกคุเดระ ร่างบางที่สั่นสะท้านเหมือนลูกนกตัวน้อยๆทำให้ชายหนุ่มต้องเหนื่อยใจ แววตาของเขาเองก็ไม่อาจที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกนั่นไว้ได้ทั้งหมดเช่นเดียวกัน
กี่คืนแล้วนะที่เธอต้องทนทรมานอยู่อย่างนี้ กี่คืนแล้วที่ฉันได้แต่มองดูเข็มนาฬิกาที่เดินไปอย่างเชื่องช้า
.
.
.
…ทำไมค่ำคืนอันเลวร้าย ถึงไม่ผ่านไปเสียที...
“คุณโกคุเดระ ฮารุคิดถึงคุณสึนะจังเลย ฮึก ทำไมคุณสึนะไม่มาหาฮารุบ้าง” หญิงสาวตัดพ้อด้วยเสียงสะอื้นและสิ้นหวัง ฝ่ายโกคุเดระเองก็ได้แต่ผละอ้อมกอดของตนออกมา และ นั่งทอดสายตามองฮารุนิ่ง
“รุ่นที่สิบงานยุ่ง เธอก็รู้”
“ไม่จริง ฮึก ทั้งๆที่เมื่อก่อนคุณสึนะมาหาฮารุเกือบทุกคืน ฮึก ฮึก แต่พอเคียวโกะจัง… คุณสึนะก็ไม่มาหาฮารุอีกเลย” ฮารุขยำชายสูทของโกคุเดระแน่นจนมันยับยู่ยี่เพื่อเป็นที่ระบายอารมณ์ ชายหนุ่มเองก็ได้แต่นั่งกลืนก้อนสะอึกที่เหมือนว่ามันขึ้นมาจุกอยู่ที่คออย่างไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะที่เธอพูดมานั้นมันถูกต้องทุกอย่าง
จนกระทั่งคืนหนึ่งเขาก็มา…
รุ่นที่สิบมาหาฮารุที่ห้อง…
และในค่ำคืนนั้นเองที่ความสัมพันธ์อย่างไม่ถูกต้องของเขาคนนั้นและเธอได้เริ่มต้นขึ้น จนกลายเป็นสายสัมพันธ์ที่ไม่อาจตัดขาดได้
หลังจากนั้นรุ่นที่สิบก็มาหาฮารุตลอด และแน่นอนว่าเขาเองก็รับรู้ถึงสัมพันธ์อันบิดเบี้ยว ผิดศีลธรรมนี้มาโดยตลอด แต่ยังต้องทนเก็บมันไว้ในใจเรื่อยมา จนกระทั่งเมื่อเดือนก่อน ซาซางาวะ เคียวโกะ ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของรุ่นที่สิบได้ตั้งท้องขึ้น…
รุ่นที่สิบก็ไม่ได้มาเหยียบที่นี่อีกเลย
“ฮารุเบื่อ ฮารุเกลียด เกลียดชีวิตที่มันเป็นแบบนี้!” หญิงสาวเริ่มกระชากเดรสตัวสวยจนขาดหลุดลุ่ย ทึ้งผมของตัวเองที่จัดทรงไว้อย่างดีราวคนบ้า แขนเรียวยกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากสีแดงสดของตนจนลิปสติกเปรอะเปื้อนไปทั่วพวงแก้ม มาสคาร่าที่ถูกปัดไว้อย่างดีเลอะเทอะไม่เป็นท่าเพราะการร้องไห้ของเจ้าหล่อน ดูไม่เหลือเค้าเดิมของสาวสวยที่นั่งจิบไวน์คนเมื่อครู่แม้เพียงนิดเดียว
“จะทำอย่างนั้นทำไมเล่า เธอนั่งแต่งตั้งนานไม่ใช่รึไง” โกคุเดระเข้าไปลากเธอให้มานั่งลงบนโซฟาแล้วบอกให้เธอสงบสติอารมณ์ลง มือแข็งแกร่งสมชายของเขาหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับหน้าของฮารุช้าๆ
ดวงตาสีเขียวมรกตของเขามองทอดไปยังใบหน้าของเธอด้วยความสงสาร เขารู้ดีว่าเธอต้องฝืนตัวเองมากแค่ไหนกับเจ้าพวกเครื่องสำอางพวกนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอแทบไม่เคยคิดจะแตะมันด้วยซ้ำ
ทุกๆวันเธอจะใช้เวลาแต่งหน้า แต่งตัว และทำผมตั้งแต่ตอนเย็น เพียงเพราะอยากจะดูสวยเซ็กซี่
ที่สุดในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ได้อยู่กับรุ่นที่สิบเท่านั้น แล้วยังจะชุดวาบหวามยั่วยวนสายตานั่นอีก เจ้าตัวคงไม่เคยคิดอยากจะใส่มันเลย เพียงแต่เพื่อรุ่นที่สิบแล้ว ไม่ว่าอะไรเธอก็สามารถยอมให้ได้ทั้งนั้น
แม้กระทั่งร่างกายก็ตาม…
“แล้วมันจะมีประโยชน์อีก ฮึก คุณสึนะไม่มาอีกแล้ว ฮึก ฮึก ฮารุจะสวยไปทำไม” หญิงสาวร้องไห้อย่างหมดรูป ดวงตาสีมืดของเธอฉายแววปวดร้าวหนัก ทำเอาคนที่มองมาหัวใจกระตุกวูบ มือแกร่งหดกลับข้างตัวแล้วกำกระดาษทิชชู่ที่เปื้อนเครื่องสำอางแผ่นนั้นแน่น
“เธอจะเป็นแบบนี้ไปตลอดรึไง จะรอให้รุ่นที่สิบมาหา ทั้งๆที่เขามีภรรยามีลูกแล้วงั้นสิ” โกคุเดระแค่นหัวเราะเย้ยหยันเพื่อที่จะกดความรู้สึกเจ็บปวดนั่นไว้ให้ลึกที่สุด
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาพยายามทำตัวเป็นมือขวาที่ดี ไม่มีปากมีเสียงอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งนับวันความอดทนของเขามันก็เริ่มจะถึงขีดจำกัด บางครั้งที่เขารู้สึกเกลียดบอสของตัวเองขึ้นมาจนอยากจะฆ่าให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดแค่ชั่ววูบ เขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางทำอย่างนั้นกับบุคคลที่เขาเคารพรักได้แน่
“คุณโกคุเดระจะว่าฮารุเลวใช่ไหมคะ ฮึก ใช่ค่ะ ฮารุมันเลว เลวที่สุด!” หญิงสาวร้องโวยวายเสียงดัง
“…”
“แต่ฮารุรักคุณสึนะ จะให้เลวกว่านี้ หรือให้ไปตกนรกหมกไหม้ที่ไหนฮารุก็ยอม ฮึก ฮึก ขอแค่มีคุณสึนะ ฮึก เพราะคุณสึนะคือทุกสิ่งทุกอย่างของฮารุ” หญิงสาวเริ่มกรีดร้องอีกครั้งด้วยความอัดอั้น ทำให้โกคุเดระรีบคว้าร่างบางนั่นมาไว้ในอ้อมอกแล้วกดศีรษะเธอไว้แน่น ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวของเขาบัดนี้คลอไปด้วยน้ำตาใสๆที่มันเอ่อล้นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด
เขาเกลียดตัวเองที่ยังรักผู้หญิงคนนี้อยู่ ในขณะที่ฮารุไม่เคยหันมามองเขาเลยด้วยซ้ำแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานถึงสิบปีก็ตาม เขาพร่ำบอกกับตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้แย่งสามีคนอื่น และผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่สาวน้อยที่แสนบริสุทธิ์สดใสคนเดิมเหมือนเมื่อในอดีตอีกต่อไป แต่หัวใจของเขามันกลับไม่ยอมเชื่อฟัง แม้ว่าจะต้องเจ็บปวดครั้งแล้ว ครั้งเล่า
ที่ต้องเฝ้ามองดูเธอ… เปิดประตูต้อนรับรุ่นที่สิบด้วยรอยยิ้มที่ประดับบนหน้าสวย แขนบางที่โอบกอดคนที่เธอพร่ำบอกว่ารักยิ่งดั่งดวงใจ และเสียงกระซิบของเธอกับรุ่นที่สิบที่ดังก้องอยู่ในหัวใจของมือขวาอย่างเขาตลอดมา
“พอเถอะฮารุ เธอไม่เหนื่อยเหรอที่ต้องทนเจ็บอยู่อย่างนี้ พอเถอะ ฉันเองก็เจ็บนะรู้ไหมยัยบ้า” เสียงสั่นเครือของชายหนุ่มหาได้เรียกสติของเจ้าหล่อนให้กลับมาได้ ปากบางยังคงพร่ำพรรณนาถึงเขาคนนั้นซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
“ฮารุคิดถึงคุณสึนะ ฮึก คิดถึงสัมผัสของคุณสึนะ” หญิงสาวพูดเพ้อเสียงอู้อี้ในอ้อมอกของชายหนุ่ม
“…”
“อยากเห็นหน้าคุณสึนะ อยากกอดคุณสึนะ อยากสัมผัส อยากจูบ อยะ… อื้อ! ” ฮารุเบิกตาโพลงทันทีที่ถูกบังคับให้จบประโยคคร่ำครวญลงดื้อๆด้วยริมฝีปากของใครอีกคน
ท่อนแขนแกร่งของเขายึดจับแขนของเธอไว้แน่นจนเจ็บไปหมด ริมฝีปากอุ่นของเขาทาบทับลงมาแรงๆแต่กลับอ่อนโยน เป็นรสจูบที่ทั้งเค็มและขมที่สุดเท่าที่เธอเคยสัมผัส ทั้งกลิ่นบุหรี่ของเขาและหยดน้ำตาเธอไหลมาผสมปนเปกันจนมั่วไปหมด เขากดศีรษะของเธอแน่นขึ้น จูบจากที่อ่อนโยนเริ่มกลายเป็นเร่าร้อน เพราะลิ้นร้อนที่รุกรานเข้ามา มือเล็กๆของหญิงสาวเริ่มดันอกอีกฝ่ายออกเพราะไม่พอใจในการกระทำอันจาบจ้วง จนในที่สุดโกคุเดระก็ต้องเป็นฝ่ายละออกมา
ฮารุนั่งเงียบทันทีที่ร่างสูงถอนริมฝีปากออก ยิ่งการกระทำของโกคุเดระเมื่อครู่กลับยิ่งทำให้เธอคิดถึงสึนะมากขึ้น หญิงสาวที่เริ่มหยุดสะอื้นใช้แขนโอบกอดตัวเองแน่นราวกับต้องการอยู่ในโลกของเธอเพียงลำพัง ฝ่ายโกคุเดระเองก็นิ่งงันไปราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ดวงตาสีมรกตของเขาฉายแววลังเลอยู่วูบหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจหันมาเผชิญหน้ากับเธอ
“แค่คืนนี้… ฉันไม่อยากเห็นเธอเสียใจเพราะการรอคอยที่สิ้นหวังอีกแล้ว” ดวงตาทรงเสน่ห์ของเขาดูจริงจังดึงดูดเธอให้จ้องมองได้ชั่วครู่ คิ้วเรียวสวยของหญิงสาวเริ่มขมวดเข้าหากันเรื่อยๆ เมื่อใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายขยับข้ามาใกล้ ก่อนที่แขนแกร่งของชายหนุ่มจะกดตัวเธอลงกับโซฟากำมะหยี่สีแดงสวย
“คุณโกคุเดระ คุณรู้ตัวอยู่รึเปล่า นี่ ฮึก ไม่ใช่ว่าเมาแทนฉันหรอกนะ” ฮารุกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่ยังติดสะอื้นแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่โกคุเดระกลับกดเธอไว้กับผืนผ้ากำมะหยี่แน่น แล้วจ้องใบหน้าที่น้ำตาเริ่มจะแห้งเหือดของเธอนิ่ง
“เธอจะนึกว่าฉันเป็นรุ่นที่สิบก็ได้”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“คิดซะว่าฉันคือซาวาดะ สึนะโยชิ คนที่เธอรักยังไงล่ะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดอย่างรู้สึกได้ ดวงตาของเขาที่จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอเหมือนเข็มนับพันเล่มที่กรีดหัวใจของเธอช้าๆ เขาไม่ใช่คุณสึนะ... ยังไงก็ไม่ใช่ ชายหนุ่มจัดการถอดเสื้อสูทราคาแพงสีดำขลับออกแล้วกองมันทิ้งไว้กับพื้น
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่กำลังจะทำต่อไปนี้มันเป็นสิ่งที่ผิดหรือถูกกันแน่ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงของรุ่นที่สิบ แต่ไม่ว่าจะอะไรเขาก็ไม่สนแล้วทั้งนั้น ขอแค่ช่วยลบแววตาปวดร้าวและโหยหาของผู้หญิงที่เขารักได้ ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาเพียงแค่ข้ามคืนก็ตาม…
“สมมติว่าฉันคือ… คนที่เธอรัก” โกคุเดระกล่าวเสียงสั่น ร่างโปร่งของเขาขึ้นมาคร่อมทับเธอค้างไว้อย่างนั้น แต่ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำอะไร เพราะเขาเองก็ไม่อยากฝืนใจเธอ
“คุณ…” ฮารุเอ่ยค้าง ในหัวสมองของเธอตอนนี้รู้สึกสับสนไปหมดกับการกระทำที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้ของชายหนุ่ม แม้จะเห็นอยู่ว่าคนที่กำลังอยู่บนตัวเธอคือคุณโกคุเดระ ฮายาโตะ แต่ไม่รู้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออย่างไรสมองของเธอกลับสั่งให้มีแต่ภาพของสึนะลอยคว้างอยู่เต็มไปหมด
“…” โกคุเดระยิ้มบางให้คนข้างล่าง พยายามปรับสีหน้าให้อ่อนโยนมากที่สุด ทั้งที่ตอนนี้น้ำใสที่มันคลอเต็มหน่วยเบ้าตาของเขานั้นได้หยดลงไปบนใบหน้าของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก หยดแล้ว หยดเล่า
“ฮึก อย่า” ฮารุเริ่มร้องสะอื้นเสียงเบาอีกครั้งเมื่อโกคุเดระกดจูบลงเบาๆที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ ลิ้นร้อนของเขาลากวนอยู่ที่ลำคอขาว ในระหว่างที่มือแกร่งก็เริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของหญิงสาวออก
ฮารุ… เป็นผู้หญิงที่น่ารักของฉันนะ
ถ้อยคำอ่อนโยนของใครคนนั้นพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้หัวใจอ่อนยวบปรากฏชัดขึ้นในภาพความทรงจำของเธอ
เหมือนฝันที่ได้พบกัน เหมือนฝันที่เธอได้เป็นผู้หญิงของเขา
เหมือนฝันที่เธอได้รักเขา และคิดว่าเขาก็รักเธอ…
เธอยอมที่จะตกอยู่ในห้วงรักแห่งความฝันที่ผิดพลาดนั้นเสมอไป ยอมโดดเดี่ยวในยามกลางวัน เพื่อจะรอคอยความฝันในยามค่ำคืน...
ฝัน… ที่มีเขาอยู่ในนั้น กับเธอแค่สองคน
“คุณสึนะ…” ฉับพลันห้วงคิดของเธอดับวูบลงเหลือเพียงชายหนุ่มตรงหน้าที่ยังคงมองตรงมา
“…” เขานิ่งเงียบกับคำที่เธอเอ่ย ก่อนปรากฏรอยยิ้มบางเบาอย่างที่ในยามปกติไม่มีทางได้เห็นส่งให้
“เราไม่ควรทำแบบนี้” ฮารุเอื้อมมือสั่นไปแตะมือของอีกฝ่ายที่กำลังจะถอดบราสีดำตัวสวยของเธอออก หญิงสาวจ้องมองใบหน้าขาวซีดตามแบบฉบับคนตะวันตกของชายหนุ่มด้วยความลังเล หากแต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงแววตาแห่งความหวังดีของเขาที่มีให้เธอเสมอมา
นี่เธอ… กำลังทำให้เขาต้องเจ็บปวดรึเปล่า
สายตาของโกคุเดระที่มองมาทำให้ฮารุไม่อาจที่จะปฏิเสธหรือขัดขืนได้เลย อาจจะเป็นเพราะว่ากำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันที่เลื่อนลอยก็เป็นได้ ทั้งสมองและร่างกายของเธอในตอนนี้จึงว่างเปล่าไปหมด ไม่มีความสามารถที่จะควบคุมอะไรได้ทั้งสิ้น ภาพสุดท้ายที่ลอยเข้ามาในเสี้ยวความคิดของเธอก็คือใบหน้าของชายที่เธอรักมากที่สุด… ซาวาดะ สึนะโยชิ
ฮารุ… เป็นผู้หญิงที่น่ารักของฉันนะ
ถ้อยคำอ่อนโยนปรากฏขึ้นในใจชายหนุ่ม เขาเพียงอยากเอื้อนเอ่ยคำนี้กับเธอ แม้เพียงในใจหรืออาจแค่ในฝัน… แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้น เขารู้ดีว่ามันไม่มีทางเลย… ไม่มีทางเป็นไปได้เลย
เหมือนฝันที่ได้พบกัน เหมือนฝันที่เธอได้เป็นผู้หญิงของเขา
เหมือนฝันที่เขาได้รักเธอ และคิดว่าเธอก็รักเขา…
เขายอมที่จะตกอยู่ในห้วงรักแห่งความฝันที่ผิดพลาดนั้นเสมอไป ยอมโดดเดี่ยวในยามกลางวัน เพื่อจะรอคอยความฝันในยามค่ำคืน...
ฝัน… ที่มีเธออยู่ในนั้น กับเขาแค่สองคน
“สมมติว่ามันเป็นแค่ความฝัน” สุ่มเสียงท่ามกลางความเงียบในยามใกล้รุ่งสางของอิตาลีดังแว่วสะท้อนมาจากปากชายหนุ่มที่ทิ้งตัวลงนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆโซฟาตัวสวย
สายตาของโกคุเดระทอดมองไปยังร่างเปลือยเปล่าของใครอีกคนที่นอนขดกายอยู่บนโซฟาสีแดงกำมะหยี่หรูหราตรงหน้าเขา เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอคงกำลังอยู่ในห้วงนิทรา มือแกร่งของชายหนุ่มเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลที่นุ่มสลวยราวเส้นไหมแล้วลูบหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีมรกตยามนี้ส่องประกายสะท้อนความหมายสื่อคำว่ารักออกมาเต็มเปี่ยม
ถ้าเธอตื่นขึ้นมาคงโวยวาย เธอจะเกลียดฉันรึเปล่า
ถ้ารุ่นที่สิบมาเห็นคงโกรธ อาจไม่มีวันยกโทษให้…
.
.
.
.
ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจแล้ว
ร่างกายท่อนบนที่ไร้ผืนผ้าใดปกปิดของโกคุเดระขยับตัวเข้าไปประคองกอดหญิงสาวที่ยังคงหลับใหลไม่รู้ตัวจากทางด้านหลัง มือแกร่งของเขาเชยใบหน้าที่หลับสนิทของเธอให้เอนลงซบกับบ่าเปลือยเปล่าที่กำยำไปด้วยกล้ามเนื้อ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะค่อยๆบรรจงจูบลงไปที่หน้าผากของคนในอ้อมกอด
“คุณสึนะ” เสียงหวานดังขึ้นแผ่วเบาในความสงัดพร้อมกับการขยับตัวเล็กน้อยของร่างในอ้อมกอด มันคือเสียง… ที่เตือนให้เขารู้ว่าควรตื่นจากฝัน
ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ใช่… ตอนนี้
.
.
_____________________________________________________________________-
เป็นฟิคนอร์มอลที่แต่งได้รู้สึกตัวเองดาร์คมากมาย มันผิดศีลธรรมนะ!! ฮาฮา
(ตอนแรกจะตั้งชื่อว่า The Immoral ที่แปลว่า ผิดศีลธรรมแล้วค่ะ 555)
จริงๆฟิคนี้ มีเวอร์ชั่น NC17+ ใครอยากได้คงต้องทิ้งเมลล์ไว้
(เนื้อเรื่องคล้ายกัน ต่างกันแค่สถานที่? แต่รับรอง เรทกว่า แรงกว่า พันเท่า
เขียนฉาก nc ครั้งแรกเลยนะเนี่ย)
ใครอยากรีเควสคู่ต่อไป ตามสบายค่ะ (แต่ไม่รับปากว่าจะได้อ่านในอนาคตอันใกล้นะ 555)
จะพยายามแต่งให้ค่ะ ถ้าคิดพล็อตแหวกๆ? ออกนะ > <
special thx ; ภาพยนตร์เรื่อง The dreamers
เพลง ชั่วคราวหรือค้างคืนตลอดไป - ใหม่ เจริญปุระ
(ยืมชื่อเขามาตั้งชื่อค่ะ ฮา.)
naru
ความคิดเห็น