Fic : Reborn.} Mix; short fic ll яeborn’

ลำดับตอนที่ #6 : 8 0 1 8 ll The second hand' คนไม่สำคัญ ; yamamoto x hibari

     

... เพราะเป็นแค่คนไม่สำคัญ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ...

 The second hand คนไม่สำคัญ

 

… แม้ไม่ใช่คนโปรดอย่างคนอื่นเขา แม้จะดูว่างเปล่าในสายตาเธอ
ไม่เคยทำให้คำว่าฉันรักเธอ ลดน้อยลงได้เลยสักวัน …

“เคียวยะ คุยอะไรกันอยู่หรอ?” ใบหน้าระรื่นของหนุ่มฝรั่งหัวทองเจ้าของตำแหน่งบอสแห่งคาบัคโรเน่ แฟมิลี

เรียกชื่อคนรักของตนพลางก้าวเข้ามาในพื้นที่เขตดาดฟ้าโรงเรียนนามิโมริ

“เปล่า…” ฮิบาริ เคียวยะ เด็กหนุ่มร่างบางตวัดตาสีนิลมองขึ้นท้องฟ้า แล้วดึงมือของตนออกจากใครอีกคนโดยที่ดีโน่ไม่ทันได้สังเกตเห็น

“นี่เคียวยะ เราไปเดินเที่ยวในเมืองกันดีไหม?” ดีโน่เอ่ยชวนพลางเดินมาลูบผมสีดำสนิทอย่างทะนุถนอม

“… ก็ดี จะได้ไปดูความเรียบร้อย” ฮิบาริทำเสียงเย็นชากลบเกลื่อนใบหน้าที่ออกสีนิดๆแล้วลุกยืนขึ้นพร้อมทำท่าจะเดินนำออกไป

“ไปนะ ยามาโมโตะ” ดีโน่หันมายิ้มให้เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะถูกลืมไป ฝ่ายยามาโมโตะก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเหลือบมองไปยังร่างบางที่หยุดอยู่ที่บันได

“จะไปรึยัง” ฮิบาริส่งเสียงเร่งก่อนจะเดินลงบันไดไปโดยไม่คิดกล่าวลา

“ไปแล้วๆ” ดีโน่รีบวิ่งตามลงไป ทิ้งให้ยามาโมโตะนั่งเงียบๆอยู่คนเดียว

… ขอเพียงเธอไม่ลืมว่าใครอยู่ตรงนี้ ขอเพียงมีสักคำว่าคิดถึงกัน
แค่นั้นก็เกินพอให้คนอย่างฉัน ฝันดียิ่งกว่าคืนไหน …

เด็กหนุ่มมองมือของตนที่เพิ่งถูกสะบัดออกอย่างแน่นิ่ง ทั้งๆที่เขาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาหลายครั้ง จนน่าจะชินชาได้แล้ว แต่ว่ายิ่งนานไปมันยิ่งเจ็บราวกับว่าร่างทั้งร่างจะแตกสลาย

ภาพที่ฮิบาริสะบัดมือของตนออกทันทีที่ดีโน่ก้าวเข้ามาเป็นเหมือนใบมีดคมกริบกรีดลึกเข้าไปในจิตใจที่เหมือนจะเต้นช้าลงทุกทีของเด็กหนุ่ม ความรู้สึกน้อยใจที่เพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆพุ่งขึ้นมาเต็มอก

“ ใจร้ายจังเลยนะ ฮิบาริ” ยามาโมโตะพึมพำเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนให้กับวันที่ไม่เคยต่างจากเมื่อวาน

… ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
ถ้าเผื่อเธอพอมีเหลือแม้เพียงเสี้ยวใจ จะแบ่งปันให้ฉันบ้างหรือเปล่า …

           
                     โต๊ะ เก้าอี้ โซฟา สีดำสนิท บรรยากาศสลัวในห้องกรรมการคุมกฎเพราะถูกปิดม่านมิดชิด สามารถสัมผัสได้ถึงไอความร้อนและลมหายใจอุ่นแม้จะเปิดแอร์เย็นเฉียบ

“ทำไมวันนี้นายน่ารักจังฮิบาริ” เสียงของเด็กหนุ่มที่ปกติจะมีนิสัยร่าเริงเอ่ยถามคนที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของตนอยู่อย่างสนใจ

“แล้วไม่ดีรึไง” คนร่างบางกว่าตอบเสียงห้วนก่อนจะกระชากเสื้ออีกฝ่ายออกด้วยเริ่มอารมณ์เสีย

“เฮ้ ใจเย็นน่า ฉันแค่ล้อเล่น” ยามาโมโตะประคองใบหน้าของคนที่เริ่มมีอารมณ์ฉุนขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะจูบอย่างอ่อนโยนด้วยความรัก

“อื้ม” ฮิบาริส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะเอาแขนคล้องกับคอของยามาโมโตะไว้แล้วเริ่มจูบตอบในแบบที่ร้อนแรงกว่า ซึ่งก็ทำเอายามาโมโตะที่บัดนี้กลายเป็นผู้ถูกจูบแปลกใจไม่น้อย 

“วันนี้นายแปลกไปนะ” ยามาโมโตะเอ่ยถามด้วยความซื่อ ก็ในเมื่อปกติแล้วคนๆนี้จะไม่เคยเป็นฝ่ายรุกจูบเขาก่อน

“แล้วไง” ฮิบาริผละออกมาแล้วนั่งทำหน้านิ่ง ยามาโมโตะลอบมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายอย่างชั่งใจแล้วส่งเสียงหัวเราะเบาๆ

“ฮะฮะ นายรู้สึกผิดหรอ” ยามาโมโตะคว้าตัวอีกฝ่ายมาแล้วกดไว้แน่นกับโซฟาก่อนจะเริ่มปลดกางเกงของร่างบางออก

“ฉันจะรู้สึกผิดทำไม”

“ก็นาย…” เด็กหนุ่มเอ่ยค้างเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทิ่มแทงหัวใจของเขามาสารพัด

ก็นายไม่เคยสนใจใยดีฉันเลยไงล่ะ

คำพูดที่อยากจะเอ่ยออกไปแต่ก็ทำได้เพียงเก็บเงียบเอาไว้ในใจแล้วทำหน้าที่มอบความสุขให้อีกฝ่ายต่อไปอย่างไม่มีข้อแม้

… และคนๆหนึ่งซึ่งไม่สำคัญ ก็ยังเฝ้ารอสักวันของเรา
แค่อยากได้ยินว่ารักซักคำเบาๆ ให้ฉันได้หรือเปล่าคนดี …

“อืม  ยามาโมโตะ” เสียงของฮิบาริครางขึ้นกระตุ้นร่างสูงให้รักคนๆนี้มากขึ้นไปอีกกว่าทุกๆวัน

“… นายเคยรักฉันบ้างไหม” ยามาโมโตะพูดเสียงเบาและแน่นอนเขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยิน


“ฉันขอโทษ…” ฮิบาริโอบรอบคออีกฝ่ายไว้แล้วซบหน้าลงกับแผงอกกว้าง ดวงตาสีนิลบัดนี้มีแววหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขายอมรับ ว่าไม่เคยคิดรักยามาโมโตะ เรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาเขาเองก็อยากจะให้มันจบลง ไม่อยากจะทำร้ายคนๆนี้ไปมากกว่านี้
แต่ความยับยั้งชั่งใจที่มีนั้นมันช่างน้อยนิดเหลือเกิน จนไม่อาจทานทนต่อสายตาอ่อนโยน และความต้องการของตัวเองได้

ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ… ว่าคนที่ตัวเองรักนั้นมีเพียง ดีโน่ คาบัคโรเน่ เท่านั้น

… รักฉันบ้างหรือเปล่าคนดี …

“นายรักฉันไหมฮิบาริ?” มือหนาของยามาโมโตะเกลี่ยเส้นผมดำขลับของอีกฝ่ายให้พ้นวงหน้าขาวก่อนจะบรรจงประทับจูบที่หน้าผากของอีกฝ่าย

“…เคยรักฉันบ้างไหม?” เสียงแผ่วเบาบัดนี้เริ่มสะอื้น เด็กหนุ่มที่เคยเข้มแข็งมาตลอดบัดนี้กำลังสั่นสะท้านทั้งตัว น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานแสนนานถูกหลั่งให้คนในอ้อมแขนที่หลับไม่รู้เรื่องราว

                 เด็กหนุ่มโอบกอดคนที่ตนรักไว้อย่างทะนุถนอมก่อนจะดึงร่างบางที่หลับใหลเข้าสู่อ้อมอกของตัวเองที่ยังไม่หยุดสั่น เขารักคนๆนี้มากมายจริงๆ มากกว่าอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ตัวเองก็ตาม
 

เพราะรักมากเลยเจ็บมากเขารู้ดี แต่กลับยอมให้มันเป็นแบบนั้น เพียงเพราะคำว่ารักคำเดียว ยอมเป็นคนที่โง่งมดีกว่าการที่ต้องตื่นมาแล้วไม่มีใครคนนั้นอยู่เคียงข้าง...  ถึงอีกฝ่ายไม่เคยสนใจ แต่เขาจะขอรักอยู่อย่างนี้ต่อไปและตลอดไป


แม้จะเป็นเพียงแค่ ‘คนไม่สำคัญ’ ก็ตาม



____________________________________

ขอขอบคุณเพลง คนไม่สำคัญ ของ โปเตโต้ค่ะ
หายไปนาน กลับมาพร้อมคู่ออริจินัล ฮิบะยามะ
ยังไงก็ช่วยเม้นกันหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจ ;))

:-Daisy ✿