[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #54 : ตอน ก็เพราะว่าเรากัดกัน

 

ตอน ก็เพราะว่าเรากัดกัน






เนี่ย....คนเนี้ยะ เนี่ยแหละคนเนี้ยะแหล่ะ หันไปมองที่ไหน เนี่ย คนที่นั่งใกล้ ๆ นี่ไง

น่ารักนะ

แบบว่า.........คนมันน่ารัก ก็เลยอยากอวด เนี่ย แฟนผม เป็นไง น่ารักเปล่า น่ารักจริง ๆ ใช่มะ ไม่เชื่ออีก....ดูสิ น่าร้ากกกกกกกจริง ๆ นะ

ทานตะวันนั่งท้าวคางมองหน้าของอ้อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองไปมองมา มองแล้วก็จ้อง
จ้องแล้วก็อมยิ้ม แถมยังเอียงคอทำหน้าตาใสซื่อ ยิ้มกริ่มไม่ยอมหันหน้าไปมองที่อื่นเลยสักนิด

"มองอะไร ไม่กินข้าวเหรอ ข้าวต้มออกจะน่ากิน"

จ๋า ข้าวต้มน่ากินเหรอจ๊ะ จ่ะ น่ากิน เนอะ น่ากิ๊น น่ากิน

ตามองหน้าคนที่ใช้มือจับช้อนคนข้าวต้มในชามไปมา หูฟังที่อ้อนพูด แต่ใจกลับคิดไปคนละทาง แล้วก็นั่งหัวเราะเสียงเบากับความคิดของตัวเองอยู่คนเดียว

จนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง

"อ้อนก็น่ากิน....เนอะ"

พูดไปแล้ว...แล้วก็ส่งสายตาหวานซึ้งไปให้คนที่แทบสำลักข้าวต้ม

"แค่ก ๆ เฮ้ยนี่มันคน....กิน...ไม่..ดะ...ทานทำอะไร คนเต็มเลยนะ"

พูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องรีบปล่อยช้อนที่ถือเอาไว้ เพราะทานตะวันเอื้อมมือรั้งมือข้างที่ว่างไปแตะที่ปลายจมูก จะสะบัดหนีก็ไม่ได้ จะลุกขึ้นเดินหนีก็คงไม่ถูก ได้แต่พยายามรั้งมือของตัวเองกลับ แล้วก็ได้เห็นว่าทานตะวันทำหน้างอด้วยความน้อยใจ

"อะไรเล่า จับมือแค่นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ...ไม่มีใครมองหรอกน่า...แล้วดูสิตื่นมาตอนเช้าแทนที่จะปลุกไม่มีเลยปล่อยเรานอนหนาวคนเดียวอยู่ได้"

เสียงบ่นงึมงำของคนตัวโตทำให้อ้อนนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วก็แทบอยากจะปล่อยช้อน ลุกขึ้นเดินหนีไปให้ไกล ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหน

เพราะเมื่อลุกขึ้นยืนทานตะวันก็ตามประกบไม่ยอมปล่อย แถมมือไม้ก็ยุกยิกไม่อยู่สุขจะกอดเอวบ้างล่ะ จะโอบไหล่บ้างล่ะ ต้องคอยหลบสายตาคนที่มองมาอย่างสงสัย เดินออกมาไกล และค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินอย่างช้า ๆ ท่ามกลางอากาศที่แสนสดชื่นในยามเช้า

"กอดได้มั้ยล่ะ หนาวจะตาย...."

เพราะสายตาที่มองมาเหมือนเอ็ดอยู่ในที ทำให้ทานตะวันหน้างอแล้วก็บ่นพึมพำเสียงเบา

"โอเคไม่ให้กอดก็ได้ ดีเลย จำไว้เลยนะ จำไว้"

ไม่ใช่ไม่ให้กอด แต่จะกอดกันเข้าไปได้ยังไง มันเขินโว้ยยยยยยยยยย พาลจะคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนอยู่ตลอดเวลา แล้วจะให้ทำยังไงวะ

หน้าเนี่ยเห็นมั้ย หน้าจะไหม้อยู่แล้วไม่เห็นเหรอ

ยังจะแกล้งอีกหรือไง

ทำเป็นนิ่ง ทำเป็นเฉย ตัวเองไม่รู้สึก แต่คนอื่นรู้สึกจนแทบจะคลั่งแล้ว ทำไมไม่รับรู้กันบ้าง

แล้วไอ้ที่ลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าน่ะก็เพราะว่าถ้าขืนอยู่ต่อ คงได้ทำเรื่องอย่างว่ากันอีกแน่ แล้วจะให้ทำยังไงในเมื่อพอคิดขึ้นมาทีไร ใจคอมันก็สั่นไปหมด

ทำตัวไม่ถูก พูดไม่ออก แล้วก็อายซะจนไม่กล้าให้ทานตะวันเข้าถึงเนื้อถึงตัวแล้ว

แล้วจะให้บอกยังไง จะให้พูดยังไง พูดว่ากอดได้งั้นเหรอ ทำไม่ได้หรอกแบบนั้น จะทำได้ยังไงล่ะโว้ยยยยยยยยย

"ทะ ทาน .......เรา..เฮ้ยยยยย"

แล้วนี่มันอะไร ทำเป็นหน้าหงิกหน้างอ ทำเป็นโกรธ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ อะไรของมันอีก ชาวบ้านมองกันใหญ่แล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย ไอ้ทาน ไอ้ ไอ้ โธ่โว้ย จะให้ทำยังไงเนี่ย

"เย่ .... ตัวเบานิดเดียวเอง แบบนี้อุ้มง่ายจะตาย เนอะ...ป่ะ เดินนานแล้วข้าวเช้าก็กินแล้ว กลับขึ้นห้องพักกัน ง่วงแล้ว อยากนอน"

อยากนอน ก็นอนทั้งคืนแล้วไม่พอเหรอ ยังจะนอนอะไรกันอีกนี่มันเพิ่งเช้า แล้วจะไปนอนทำไม

"ปล่อยเหอะ เร็ว คนมองกันใหญ่แล้ว อายเขา ทาน ปล่อยเร็ว ขอร้องเหอะ เดินเองได้น่ะ"

ร้องไปก็เท่านั้น ทำท่าจะดิ้นรนหนีก็ได้แค่นั้น เพราะนอกจากทานตะวันจะไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังอุ้มเดินลิ่วๆ ไม่สนใจสายตาของคนที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยสักนิด

อ้อนได้แต่หันไปมองรอบข้างแล้วก็อยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี พูดไปก็เท่านั้น เอ็ดไปก็เปล่าประโยชน์ในเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แถมซ้ำยังทำหน้าดุ แล้วก็ทำท่าจะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มโชว์สายตาชาวบ้านขนาดนั้น

ทำมายมันทำอย่างนี้ว๊า อายบ้างม้าย ชาวบ้านเขาจะคิดยังไงเนี่ย คนมองกันใหญ่แล้วนาคร้าบบบบบ

"ปล่อยเหอะ คนมองกันเต็มเลย"

ก็ให้มองไปสิ แฟนผมจ็บขา ขาเขาเจ็บ แล้วมองกันทำไม ก็แค่บริการแฟน เมื่อคืนก็หักโหมไปขนาดนั้น เช้ามาผมก็อยากให้แฟนผมไม่ต้องเดินให้เมื่อยแค่นั้นเอง

แล้วคุณจะมองกันทำไมครับ อ๋อ รู้แล้ว น่ารักใช่ม้าย ดูสิ ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก หันซ้ายหันขวา แล้วทั้งหน้าก็แดงไปหมด ลามไปจนถึงคอแล้ว

อ้อนเอ๋ย หนูน้อยแก้มแดง

หนูน้อยแก้มแดงเพลียแล้วแหละ นี่ไงดูสิ เหมือนจะไม่สบายแน่ ๆ เลย ต้องพากลับไปปฐมพยาบาล ไม่งั้นไม่หายไม่รู้ด้วยนะ

"อือ ทานอยากจะร้องไห้แล้วนะ....คราวนี้คงไม่มีหน้าไปไหนได้แล้ว...อายชาวบ้านเขาจริง ๆ"

ร่างของคนในอ้อมแขนถูกวางลงหน้าประตูห้องพัก แล้วทานตะวันก็ยืนอมยิ้มอย่างถูกใจ ที่คนน่ารักตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตากันเลยสักนิด

ก็บอกแล้ว ว่าแฟนทานเอง.......เห็นหรือยังว่าน่ารักขนาดไหน เนอะ

"อ้อน เจ็บขาเหรอ จะก้มลงไปดูขาหรือไง นี่ มองหน้าทานสิ หน้าทานน่ามองกว่าตั้งเยอะ มองเร้ว นี่ไง นี่ไง"

ทานตะวันก้มหน้าลงไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วก้มลงไปหา กระซิบบอกเสียงเบาที่ข้างหูของคนที่ยืนหน้าแดงแล้วก็ทำหน้าตาน่ารักจนอยากรักให้มาก ๆ

"ไม่ต้องเลย เออรู้แล้วว่าหล่อ หน้าตาดี จะมองทำไมมากมายพอแล้ว"

พอตรงไหน มองหน้าทานสิ นะ นะ นะ นะ อยากให้มองนี่ ก็อยากให้มองหน้าทานนี่ นะอ้อนนะ อ้อน อ้อน อ้อน

"ไม่เอา...ทำไมอ่ะ ไม่อยากมองเหรอ ทานไม่ดีตรงไหนวะ หรือว่าไม่น่ามองเหมือนผู้...หญิง..คน..."

พูดยังไม่ทันจบประโยคแต่อ้อนก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าคนพูดอย่างรวดเร็วทันใจ เพราะแค่คำว่าผู้หญิงคนนั้นคำเดียว.....ทำไมถึงได้....ทำไมต้องเอาไหมมาเกี่ยวข้องด้วย

จนถึงขนาดนี้แล้ว.......ยังจะคิดอะไรอยู่อีกหรือไง

"อ้อน....ก็..บางทีทานไม่แน่ใจว่าอ้อนยัง....จะคิดอะไรกับ...ผู้หญิงคนนั้นอีกหรือเปล่านี่"

ยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าตัว ยิ่งเข้าตัวก็ยิ่งเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง อ้อนนิ่งมองหน้าของทานตะวันนิ่งงันอยู่อย่างนั้นและค่อยๆ ก้มหน้าลงอย่างช้าๆ หันไปเปิดประตูห้องและลากขาเดินเข้าห้องพักอย่างรวดเร็ว

จนถึงขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ

ขนาดนี้แล้ว ทานตะวันยังจะ ยังจะ.........ยังจะคิดแบบนี้อยู่อีกหรือไง ทำไมไม่เข้าใจกันเลย ไม่เข้าใจกันจริง ๆ ใช่มั้ย

เพราะรู้ว่าพูดเรื่องไม่ดีเข้าแล้ว ทั้ง ๆ ที่รู้ตัว แต่คนตัวโตก็ขบริมฝีปากแน่นและก้าวเท้าเดินตามเข้ามาในห้อง เดินไปทิ้งกายลงนั่งบนเตียงกว้าง แล้วก็นั่งมองหน้าของคนรักที่ไปยืนอยู่นอกระเบียง

ก็........ไม่รู้นี่

ไม่รู้จริง ๆ

ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

บางทีก็กลัวว่าอ้อนจะเปลี่ยนใจขึ้นมา หลงรักไปถึงขนาดนี้แล้วจะให้กลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่มีทางทำได้แน่
ถึงตัวจะอยู่ใกล้แค่นี้ แต่จะแน่ใจได้แค่ไหนว่าใจของอ้อนไม่ได้ไปอยู่ที่ไหน

คิดแล้วก็คิด แล้วก็ได้แต่คิด ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่นอกระเบียงอีกครั้ง

นั่นน่ะ........เป็นมากกว่าคนรับใช้แล้วไม่ใช่เหรอ

 
เป็นมากกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ แล้วไม่ใช่หรือไง

อ้อนน่ะ.....เป็นของทานแล้วไม่ใช่เหรอ

ถ้า............จะรักษาเอาไว้.......ก็ต้องอ่อนโยนแล้วก็ถนอมให้มาก ๆ

แล้วทำไมถึงมานั่งอยู่บนเตียงแบบนี้ ทำไมถึงไม่เดินเข้าไปหา แล้วอ่อนโยนกับอ้อนให้มาก ๆ ล่ะ

คิดแล้วก็ทำ

คิดแล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
รีบก้าวเท้าเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เพียงแค่เอื้อมมือคว้า

เดินเข้าไปหาและค่อย ๆ วางมือลงบนลาดไหล่ของคนที่ยังยืนนิ่ง ค่อย ๆ โอบกอดเอาไว้ในอ้อมแขนให้คลายความหนาวเหน็บ ซุกซบใบหน้าลงแนบที่ข้างแก้มของคนที่ยืนนิ่งเงียบอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยกระซิบบอกเสียงเบา ด้วยความรู้สึกจากใจ

ไม่รู้ว่าอ้อนหายโกรธหรือยัง แต่ทานอยากให้อ้อนหายโกรธเร็ว ๆ ไม่อยากให้เสียใจ ไม่อยากให้ต้องทำหน้าแบบนี้
ไม่อยากให้ต้องทุกข์ใจ

"หนูน้อยแก้มแดง.....ทานรักอ้อนนะ...ขอโทษครับ...จะไม่พูดอะไรแบบนี้อีกแล้วจะไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว...สัญญานะ..ทานสัญญา"

****************************************

ใครพลาดตอนที่แล้วรีบกดอ่านกันนะคะ  เด๋วมันจะมาอีกรอบ  พวกเกลียดตัวกินไข่มันเยอะ  ไม่ชอบเกย์  แต่กดเข้ามาดูนิยายเกย์   แล้วกดแบนเนี้ย