Chapter 3
คำถาม 3 ข้อ
ผมนั่งอยู่กลางห้องรายล้อมไปด้วยเพื่อนๆ ที่ยืนท่าเดียวกันคือเอามือกอดอกพร้อมกับมองมาที่ผม ผมได้แต่ก้มหน้างุดก็ตั้งแต่ชั่วโมงโฮมรูมผมก็พยายามแก้ตัวมาตลอดแต่มันไม่สำเร็จเลยนี่สิ เฮ้อ...อยากจะบ้าตายจริงๆ เลย
“นายไปทำอะไรมากันแน่เนี่ย” ดงเฮถามขึ้นอย่างหัวเสียก่อนมองมาที่ผมอย่างจับผิด
“ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย” ผมตอบอึกอัก ก่อนจะเหล่ไปทางคิบอมที่เอาแต่นั่งจ้องผมท่าเดียว หมอนี่จะจ้องให้ทะลุไปเลยหรือไงเล่า -*-
“ไม่ได้ทำอะไรทำไมเจ้าพวกนั้นถึงคุกเข่าให้นายล่ะ” ไอ้หน้าม้าถามขึ้นอีก
“จะให้ฉันตอบว่า ฉันไปอัดเจ้าพวกนั้นมาเมื่อวานวันนี้เจ้าพวกนั้นเลยมาที่โรงเรียนหรือไง” ชะอุ๋ย~!!! ฮยอกแจเอ๊ยแกพูดอะไรของแกออกไปเนี่ย อยากจะเอากาวตราช้างมาหยอดปากจริงๆ จะได้เงียบๆ ไปซะ ทุกคนมองผมอย่างกับกำลังจับโกหกซ้อนโกหกยังไงอย่างงั้น นี่ผมไม่ใช่นักโทษนะ
ผมลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ พยายามสร้างอารมณ์ให้เหมือนโกรธจัด
“ไม่ต้องมาโมโหกลบเกลื่อน” อึ๋ย~!!! คิบอมว่าทำเอาผมชะงัก เกลียดจริงพวกรู้ทัน ผมมองไปที่คนพูดก่อนจะสาวเท้าเดิน หึหึหึ ดีล่ะนี่แหละโอกาสทองต้องรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
“จะไปไหน” คยูฮยอนถามขึ้นเสียงเข้ม แง้...TT^TT ผมชะงักกึกก่อนจะหันไปตอบด้วยเสียงสูงแกมตวาด
“ไปห้องน้ำจะไปด้วยเหรอไง”
“ฉันจะปล่อยนายไปถ้าตอบคำถามมา 3 ข้อ” คิบอมยื่นข้อเสนอ 3 ข้อ เอาว่ะยังไงก็คงดีกว่าการอยู่ในห้องนี้ทั้งวันๆ ล่ะ ผมหันไปประจันหน้ากับคิบอมก่อนจะเผลอมองสบตาสีดำสนิทนั้น หมอนี่ก็น่ารักไม่แพ้ใครเลย โรงเรียนนี้มีแต่คนน่ารักหรือไงนะ ^^
“คำถามอะไร”
“ข้อ 1 นายเป็นใคร“ อึก~!!! ผมชะงักกึกก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัด
“ลีฮยอกแจ นักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม”
“ข้อ 2 นายไปทำอะไรมาเมื่อวาน” หา...0.0 อะไรกันนี่ยังคิดที่จะสงสัยผมอีกเหรอ แสดงว่าการแก้ตัวที่ผ่านมาตั้งแต่เช้าของผมไม่ได้ผลเลยสินะ
“เดินเล่น”
“ข้อ 3 นายไปอัดพวกเนคิดันมาหรือเปล่า” ^^ หมอนี่หลอกง่ายกว่าที่คิดแฮะ
“เปล่า จบคำถามแล้วฉันออกไปได้แล้วสินะ” ผมพูดอย่างผู้ชนะก่อนจะสาวเท้าเดินต่อหากแต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่ออยู่ๆ คิบอมก็พูดมาเสียงดัง
“นายนั่นแหละเป็นคนที่ซ้อมพวกเนคิดัน” ผมรีบหันหลังกลับมองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ”
“ไม่ได้ทำไม่เห็นจะต้องร้อนตัวเลยนี่” คิบอมเอ่ยหน้าตาระรื่น แล้วเดินออกจากห้องไป หนอย~!!! สรุปว่าผมเสียรู้เจ้าพวกนี้ใช่ไหมเนี่ย น่าเจ็บใจนักคอยดูเถอะผมจะเอาคืนให้สาสมเลย ไอ้พวกบ้าเอ๊ย...ผมได้แต่มองตามเจ้าพวกนั้นที่ทยอยเดินออกจากห้องไปอย่างแค้นๆ
ผมนั่งเอาตะเกียบเขี่ยข้าวในข้าวกล่องไปมาอย่างอารมณ์เสีย น่าโมโหนัก ผมจะทำไงให้เจ้าพวกนั้นหน้าแตกได้บ้างนะ คิดสิฮยอกแจเรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของแกหรอกน่า
“โอ๊ย...คิดไม่ออกโว้ย” ผมตะโกนลั่น อึ๋ย~!!! ผมมองสายตาคนที่นั่งอยู่รอบๆ ที่มองผมเป็นตาเดียว
“ขะ...ขอโทษครับ” ผมว่าพลางค้อมศีรษะลง แต่ไม่วายที่หัวสมองเล็กๆจะนั่งประมวลผลต่อ จะทำยังไงให้เจ้าพวกนั้นหน้าแตกล่ะ จะใช้แผน ‘กลหญิงงาม’ เหมือนในสามก๊กก็ไม่ไหว ถ้าผมใช้ก็ต้องไปนั่งหลอกให้คนตั้ง 20 กว่าคนหลงรักผมเนี่ยนะ มันไม่ได้มีแต่ ‘ตั๋งโต๊ะ’ กับ ‘ลิโป้’ ซักหน่อยและที่สำคัญผมเป็นเคะไม่ใช่หญิง
“ฮยอกแจ” ใครว่ะมากวนประสาทคนกำลังใช้สมอง
“ใครวะ” ผมตวาดกลับอย่างหัวเสียก่อนจะมองไปยังเจ้าของเสียง กึ๋ย~!!! ฮันกยอง นี่นา ฮันกยองยืนยิ้มที่มุมปากอย่างขำๆ หมอนี่น่ารักตลอด 24 ชั่วโมงเลยหรือไงนะ ^0^
“เอ่อ...ขอโทษนะฮันกยอง พอดีกำลังใช้ความคิดอยู่น่ะ” ผมตอบแก้เก้อ คนมาใหม่เลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามออกแล้วทรุดตัวลงนั่ง ผมมองอีกคนงงๆ หมอนี่จะมาไม้ไหนกันนะ ผมไม่ไว้ใจนักเรียนในโรงเรียนนี้แล้ว โดยเฉพาะไอ้พวกห้อง 13-SJ อย่าให้ผมคิดแผนออกนะ
“คิดอะไรอยู่ล่ะ” เสียงทุ้มถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบก่อนจะปิดข้าวกล่อง กินไม่ลง ถ้าผมยังทำให้เจ้าพวกนั้นหน้าแตกไม่ได้ผมต้องกินอะไรไม่ลงเลยแหงๆ เฮ้อ...ยิ่งคิดยิ่งโมโห แต่คิดได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
“ไม่กินเหรอ งั้นฉันกินได้มั้ยกำลังหิวพอดี” ฮันกยองว่าไม่ทันที่ผมจะตอบตกลงกล่องข้าวใบเล็กของผมก็ถูกจับเลื่อนไปตรงหน้าของฮันกยองซะแล้ว ร่างสูงไม่รอช้าเปิดข้าวกล่องออกทานปากก็ชมว่า ‘อร่อย’ ไม่ขาด แน่ละสิใครทำล่ะ ^^
กรี๊ด...กรี๊ด...เอ๊ะ นั่นมันเสียงกรี๊ดดังมาจากหน้าโรงเรียนนี่มีอะไรรึเปล่านะ
“นี่ฮัน ฉันขอตัวไปดูก่อนนะว่าเค้ากรี๊ดอะไรกันน่ะ” ผมบอกโดยไม่รอให้ฮันกยองตอบ ผมก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินกึ่งวิ่งไปที่หน้าโรงเรียน เด็กนักเรียนโรงเรียนต่างๆ ยืนออกันเต็มหน้าโรงเรียนพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดแล้วก็เรียกชื่อ ‘คยูฮยอน’ ดังลั่นไปหมด
เงียบสักทีสิ...หูจะแตกอยู่แล้วนะ -*-
“กรี๊ด...คยูฮยอนออปป้า” ผมมองเลยไปยังร่างสูงที่เดินออกมาพร้อมกับบอดี้การ์ด(เดาเอาเอง) ชุดดำกว่า 10 คนที่คอยกันคนออกห่าง หมอนั่นเป็นใครล่ะสาวๆ ถึงกรี๊ดนัก เอ...พวกดารา นักร้อง หรือไม่ก็...
“หมอนั่นเป็นนายแบบ” เสียงหนึ่งเอ่ยตอบเหมือนจะรู้คำถามในใจผม นี่บ้านผมบ้านนอกขนาดไม่ได้สังเกตเลยใช่ไหมเนี่ยว่าเพื่อนร่วมห้องดังขนาดไหน
“...” ผมหันไปมองคนพูด คิบอมยืนพิงกำแพงตึกก่อนจะมองมาที่ผม
“นายมาที่นี่ได้ยังไง” ผมถามกลับพลางมองคนที่เดินเข้ามาหา จะมาไม้ไหนล่ะหมอนี่
“บินมา”
กวนประสาทได้ทั้งวันถ้าอยู่โรงเรียนเก่านะผมอัดตายแน่ ผมหันไปทางคยูฮยอนอีกครั้งรถยนต์สีดำคันใหญ่กว่า 5 คันกำลังออกจากโรงเรียน - - รู้งี้จีบหมอนี่ดีกว่าเป็นถึงนายแบบแถมยังน่ารักอีกต่างหาก โถ่เอ้ย... ฮยอกแจไม่น่าพลาดเลย ฮือๆ...คราวนี้ก็หมดโอกาสแล้วน่ะสิ แง้ TT^TT
“เวลาโกหกให้มันแนบเนียนกว่านี้หน่อยแล้วกัน” คิบอมว่าก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนไปพร้อมกลุ่มเพื่อนๆ ในห้อง เฮ้อ...แก้แค้นยังไงดีนะ ติ๊กต๊อก...ติ๊กต๊อก... ตืด โอ๊ย...เลิกๆ ไม่คิดมันแล้วปวดหัว
ถ้าไอ้เอกสารบ้านั่นไม่ผิด ป่านนี้ผมก็ได้อยู่โรงเรียน ‘เจวายพี’ โรงเรียนอุเคะล้วนที่มีชื่อเสียง เท่านั้นยังไม่พอยังเป็นโรงเรียนในฝันของผมด้วย แต่...มาคิดอะไรตอนนี้ผมก็แก้ไขอะไรไม่ได้แถมเพื่อนๆ ในห้องยังเป็นพวกมีปัญหาขั้นรุนแรงอีก
เรื่องเพื่อนในห้องถึงจะไม่ค่อยลงรอยกันบ้างแต่ฮยอกแจซะอย่างเรื่องแค่นี้เท่ากับเศษฝุ่น ที่ผมบอกว่าเพื่อนในห้องของผมเป็นพวกมีปัญหาน่ะเหรอ ก็ปัญหาหน้าตาดีกว่าเกณฑ์ที่กำหนดน่ะสิ ^^ เข้าเรียนในห้องทีไรผมแทบจะละลายทุกที อยากให้เรียวอุคมาอยู่ที่นี่ด้วยจังป่านนี้คงจะแฮปปี้มากๆเรียวก็คงจะบอกเลิกกับซาลาเปาแก้มป่องแน่ๆ โดยเฉพาะคยูฮยอน ที่สูงกว่า 180 เซนติเมตร นัยน์ตาสีถ่าน แถมยังเป็นนายแบบอีก
น่ารักชะมัดยาดเลย...แต่วันนี้นี่สิ
“ทำไมในห้องมีฉันอยู่คนเดียวเนี่ย~!!!” ผมตะโกนสุดเสียงก่อนจะเบ้ปาก
ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก...เสียงร้องเท้าส้นสูงนี่ อาจารย์เจสสิก้า ตายล่ะถ้าอาจารย์มาเห็นเจ้าพวกนี้ไม่อยู่ในห้องจะทำไงล่ะ ผมรีบเผ่นออกจากโต๊ะไปที่หน้าห้อง
“ว่าไงจ๊ะฮยอกแจ” อาจารย์เจสสิก้าถามขึ้นอย่างสงสัย
“เอ่อ...คือ...” เอาไงดีล่ะ จะบอกว่าเจ้าพวกนั้นไม่อยู่ในห้องเนี่ยนะ
“วันนี้จะสอนอะไรเหรอครับ” ผมถามก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง อาจารย์เจสสิก้ายิ้มตอบพลางส่งเอกสารใบงานปึกใหญ่มาให้
“คือ...อย่าถือว่าครูใช้เลยนะ ไหนๆ วันนี้ก็มีเรียนของครูชั่วโมงเดียว งั้นฝากฮยอกแจเอาใบงานพวกนี้ไปให้เพื่อนๆ ทำแล้วมาส่งครูพรุ่งนี้ด้วยนะจ๊ะ ขอบใจจ๊ะ” อาจารย์เจสสิก้าว่าก่อนจะส่งเอกสารปึกนั้นมาไว้ในมือผม แล้วเดินไปพลางฮัมเพลงเบาๆ
“เดี๋ยวสิครับ อาจารย์” ผมร้องเรียกแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันซะแล้ว
“ตายล่ะ เจ้าพวกนั้นไม่อยู่แถมต้องส่งพรุ่งนี้ทำไงดีล่ะเนี่ย” ผมบ่นพึมพำก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ทำก็ไม่ได้แถมถ้าไม่ทำพวกนั้นอาจจะโดนลงโทษก็ได้...- -“ผมจะทำยังไงดีล่ะ
------------------------------------------------------------------------------------------------
BUMHYUK LOVE U EVERY DAY AND EVERY TIME,,BUMHYUK IS REAL + 
ความคิดเห็น