time of love รักไม่ต้องการเวลา[fic ts8 เฟรมxสมายด์]

ข้อมูลเบื้องต้น

    

..ทั้งๆที่เชื่อมั่นในความรัก แต่กลับถูกมันทำร้ายเสียเอง..

..คนรู้จักเข้ามาช่วย แต่คนที่เรารักเขากลับไม่ไยดี..

..คุยกับคนๆนั้นบ่อยขึ้น จนเริ่มลืมเลือนเรื่องของคนที่รักไป..

..สุดท้าย ก็หมดรักคนเก่าและเปิดใจให้คนใหม่เสียที..
.

.

.

.


สมายด์
"ทำไมพี่สต๊อปถึงทำกับสมายด์แบบนี้ สมายด์ทำผิดอะไร?"

เฟรม
"เวลาเธอร้องไห้มันไม่น่ารักเอาซะเลยนะ ยิ้มดีกว่าน่าสมายด์"

แบนเนอร์ค่ะ


แบนเนอร์เพื่อนบ้านจ้าาา รับแลกนะ







 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

Smile talk

..เคยไหม..ถูกคนที่รักทำร้าย..

..มันเหมือนกับถูกมีดกรีดแทงหัวใจ..

     ทำไม?..ทำไม?..ทำไม?.. ตอนนี้ในหัวมีคำถามอยู่มากมายที่อยากจะถามเขาคนนั้น ทำไมต้องทิ้งกัน? ทำไมต้องให้ความหวังถ้าไม่ได้รัก? ทำไมต้องทำให้รักทั้งๆที่ไม่ได้คิดอะไร? ฉันวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาจนได้.. ฉันยกมือซ้ายขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะวิ่งต่อไป ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร เพียงแต่ตอนนี้หัวของฉันมันว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าวิ่งออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพียงแต่หัวใจของฉันมันร้องบอกว่าอยากจะไปให้ไกลจากเขาคนนั้น ไม่อยากแสดงท่าทีอ่อนแอให้เขาเห็น แล้วก็..กลัวว่าถ้ายังอยู่อาจจะคุกเข่าร้องไห้ขอให้เขากลับมาคบกันใหม่ก็ได้ แต่ฉันไม่อยากแสดงกิริยาน่าสมเพชแบบนั้นต่อเขา เลยรีบวิ่งออกมาไงล่ะ

     'สมายด์'นี่เป็นชื่อของฉันเอง ฉันเพิ่งได้เลื่อนขึ้นไปชั้นม.4 และวันเกิดครบรอบอายุ16ปีของฉันก็เพิ่งผ่านมาได้ไม่นานด้วย แต่แทนที่ฉันจะมีความสุข ลั้ลลาเหมือนกับเด็กม.4ทั่วๆไป ฉันกลับทุกข์เหลือเกิน เพราะว่าเขาคนนั้น..'พี่สต๊อป'แฟนสาวมาดเท่อายุ19ปีของฉัน คนที่เริ่มมาจีบฉันก่อนแล้วสุดท้ายฉันก็รักเขาและตกลงคบเขาเป็นแฟน ตอนนี้เขา..เขา..เขาทิ้งฉันไปแล้ว ทั้งๆที่ฉันรักเขาอย่างสุดหัวใจ แต่เขากลับทรยศฉัน นอกใจฉัน.. เรื่องมันเริ่มตั้งแต่อาทิตย์ก่อน..

     กริ๊งงง!!!!

     "โอ๊ะ สมายด์ พี่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"ว่าแล้วร่างสูงของพี่สต๊อปก็เดินออกไป ตอนนี้ฉันกังวลมากเลยล่ะ..เกี่ยวกับพี่สต๊อป เพราะช่วงนี้พี่เขาไม่ค่อยโทรหาหรือส่งข้อความมาเลย ดูเย็นชาด้วย แต่ว่าช่างเถอะ ฉันคงจะคิดมากไปเองมั้ง เพราะพี่เขาก็สัญญากับฉันแล้วตั้งแต่วันแรกที่คบกัน ว่าจะรักฉันคนเดียวน่ะ พี่เขาคงไม่ผิดสัญญาหรอกมั้ง..

     สุดท้าย สัญชาตญาณก็บอกให้ฉันไปแอบฟังพี่สต๊อปคุยโทรศัพท์ เพราะความไม่ไว้วางใจนั่นเอง และฉันก็ได้ยินอะไรเข้า "ค่ะที่รัก คืนนี้เจอกันที่ผับxxxนะคะ"พี่สต๊อปทำเสียงหวานให้ใครกันนะ? แถมยังบอกว่าเจอกันที่ผับคืนนี้ด้วย.. คิดไปแล้วหัวใจมันก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที แต่ฉันก็ยังฟังต่อไป "เอ๋? ยัยเด็กสมายด์น่ะเหรอ ไม่ต้องห่วง ยัยนั่นไม่รู้หรอก แค่ใส่ยานอนหลับในข้าวเย็นเดี๋ยวก็หลับปุ๋ยแล้ว"เสียงพี่สตีอปที่พูดถึงฉันดูช่างเย็นชาเหลือเกิน ไม่สนใจเลยว่าฉันจะเป็นยังไงบ้าง ฮึก.. อย่านะ อย่าไหลออกมานะน้ำตา! "ค่ะ แค่นี้นะคะ เจอกันที่ผับคืนนี้ บ๊ายบายค่ะที่รัก จุ๊บจุ๊บ!"ก่อนวางสายพี่สต๊อปส่งจูบให้ปลายสายด้วย ได้ยินแล้วเจ็บหัวใจเหลือเกิน

     เรื่องก็เป็นอย่างที่เล่ามานั่นแหละ เมื่อฉันยกเรื่องนี้มาพูด พี่สต๊อปก็โกรธ และสุดท้ายเรา2คนก็เลิกกัน ด้วยคำบอกเลิกที่แสนเย็นชาของพี่สต๊อป.. 'ใช่! พี่ยอมรับก็ได้ พี่ไม่ได้รักสมายด์แล้ว รำคาญด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น..'คงไม่ต้องบอกว่าพี่สต๊อปพูดอะไรต่อ มันเป็นคำพูดที่เจ็บสำหรับฉันมาก ฉันไม่อยากจะพูดถึงเลยจริงๆ 
  
     "สมายด์ เป็นอะไรน่ะ"เสียงหวานที่คุ้นเคยดังขึ้น 'พี่เฟรม'พี่สาวข้างบ้านผู้ใจดีนั่นเอง ถ้างั้นแสดงว่าฉันวิ่งมาถึงบ้านแล้วสินะ ไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ดีเหมือนกัน อยากอยู่คนเดียวในห้องสักพัก.. "ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่เฟรม สมายดืไปก่อนนะ"ฉันตัดบท แล้วทำท่าจะวิ่งเข้าบ้าน แต่พี่เฟรมคว้าข้อมือของฉันไว้ได้ "เดี๋ยวสิสมายด์!" ฉันหันมามองพี่เฟรมแล้วพูดออกไปว่า"ปล่อยเถอะค่ะพี่เฟรม สมายด์รีบ" ฉันรู้ว่าไม่ควรพูดกับพี่เฟรมแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีนี่.. "สีหน้าสมายด์ดูไม่ดีเลยนะ มีอะไรก็บอกพี่ได้"พี่เฟรมบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตั้งสติ พูดกับพี่เฟรมดีๆ "สมายด์ไม่เป็นไรจริงๆ ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง" 

     ณ ห้องของฉัน
    
     "เฮ้อ"หลังจากที่สงบสติอารมณ์เรื่องพี่สต๊อปได้แล้ว ฉันก็เปิดหน้าต่างห้องออกมารับลม "เฮ้~ สมายด์"เสียงหวานของพี่เฟรมดังขึ้น พี่เฟรมเปิดหน้าต่างโผล่หน้าออกมาหาฉันนั่นเอง ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่เขาเป็นพี่สาวข้างบ้าน บ้านของเรา2คนใกล้กันมาก และหน้าต่างก็อยู่ตำแหน่งเดียวกัน เวลาเปิดหน้าต่างออกมา จึงสนทนากันได้

     "พี่เฟรม ขอโทษนะคะที่เมื่อกี้พูดไม่ดีด้วย"ฉันรีบกล่าวขอโทษทันที "ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่เราเถอะ สรุปว่าเป็นอะไรกันแน่"พี่เฟรมถาม "อ..เอ่อ.."ฉันอึกอัก ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกเรื่องนี้ให้พี่เฟรมรู้ดีมั้ย "สมายด์ บอก-มา-นะ!!!"พี่เฟรมทำเสียงเข้ม แต่ฉันก็ยังไม่กล้าบอกอยู่ดีนั่นแหละ สุดท้าย..

     โป๊ก!!!
      "โอ๊ย พี่เฟรมอ่า หนูเจ็บนะTT^TT"พี่เฟรมใช้แขนยาวๆนั่นยื่นมาเขกหัวฉันอย่างแรง ฮึกๆๆ พี่เฟรมใจร้ายTT^TT "ก็บอกมาดีๆสิ"พี่เฟรมทำเสียงดุ ฉันมองใบหน้าขาวๆสุดน่ารัก(แต่ในสายตาของฉันมันเป็นหน้ายักษ์ชัดๆ)ที่ขมวดคิ้วอยู่แล้วจำยอมเล่าเรื่องแต่โดยดี "คือว่า..สมายด์โดนพี่สต๊อปบอกเลิก"ฉันบอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ ให้ตายสิ! อุตส่าห์เกือบจะลืมแล้วเชียว "อะ.. พ..พี่ขอโทษนะที่ถาม! คือพี่ไม่รู้จริงๆ พี่ขอโทษษษ"พี่เฟรมรีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ "นี่พี่จะทำให้สมายด์อายุสั้นหรือไง-*-"เมื่อฉันถามออกไปด้วยสีหน้าแบบนั้น พี่เฟรมเลยหัวเราะลั่นด้วยความชอบใจ
    
     1อาทิตย์ต่อมา..
     ตั้งแต่ที่เล่าเรื่องให้พี่เฟรมฟัง พี่แกก็เล่นมาบ้านฉันทุกวัน แถมยังเอาขนมมาฝากเยอะแยะจนฉันกินจนจะกลายเป็นหมูอยู่แล้วเนี่ย! ฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าคิดอะไรอยู่หรอกนะ แต่บางทีเค้าก็ซื้อชุดน่ารักๆมาให้ วันนี้เค้าก็ซื้อตุ๊กตาหมีมาให้ด้วย น่ารักมากเลยยย>w<(รู้ได้ไงว่าฉันชอบนอนกอดตุ๊กตาหมี) "โอ้โฮ น่ารักจังเลยค่ะพี่เฟรม"ฉันอุทานออกไปอย่างตื่นเต้น "แหม หนูเฟรมไม่ต้องลำบากทำเพื่อยัยสมายด์มากก็ได้นะจ๊ะ"แม่พูดยิ้มๆกับพี่เฟรม "ไม่เป็นไรค่ะ เฟรมเต็มใจ^^"พี่เฟรมส่งยิ้มกลับไปให้คุณแม่ ก่อนจะหันมายิ้มหวานกับฉัน ไม่รู้ทำไมฉันถึงใจเต้นแปลกๆกับรอยยิ้มนี้กันนะ

     "พี่เฟรมขึ้นไปเล่นห้องสมายด์เถอะนะ สมายด์อยากเล่นกับพี่"ไม่รู้ทำไมจู่ๆเจ้าปากไม่รักดีมันก็ชวนพี่เฟรมขึ้นไปเล่นบนห้องซะแล้ว ไม่น้าาา ในนั้นมีความลับฉันอยู่เต็มเลยนะ!! "ดีเลย พี่ก็อยากเห็นห้องสมายด์เหมือนกัน"พี่เฟรมบอกก่อนจะคว้ามือฉันวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของฉันอย่างรวดเร็ว ดูก็รู้ว่าตื่นเต้นมาก- -

     ถึงห้องฉันแล้ว แต่.. พี่เฟรมเดินดูรอบห้องเลยอะTT ฮือๆ ห้องนอนฉันมันมีอะไรกานนน "ห้องหวานแหววจังเลยนะสมายด์"พี่เฟรมพึมพำระหว่างที่เดินดูห้องโทนสีชมพูของฉัน แต่ฉันก็ได้ยินมันอยู่ดี ฮือๆ จะล้อฉันใช่มั้ยเนี่ย "เอ๊ะ! นั่นอะไรน่ะ"พี่เฟรมเอียงคอสงสัยพลางมองไปที่กระดาษแผ่นหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้น อ๊ากกก อย่าทำท่าทางน่ารักแบบนั้นจะได้มั้ย พี่รู้หรือเปล่าว่าฉันจะละลายอยู่แล้วว>//////<
  
     แต่เอ๊ะ! กระดาษแผ่นนั้นมัน.. "อะไรเนี่ย 'บันทึกรายชื่อคนที่ยิ้มแอบชอบ ระหว่างชั้นม.1-ม.3' เอ๋???"พ..พี่เฟรมมือไวชะมัดเลย=[]=!! เผลอแป๊บเดียวคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาอ่านแล้ว ไม่น้าาา ฉันจำได้แล้ว นั่นมันกระดาษที่หลุดออกมาจากไดอารี่สมัยฉันม.3นี่นา!! "อ..เอาคืนมานะพี่เฟรม!"ฉันรีบวิ่งเข้าไปคว้ากระดาษจากมือพี่เฟรม แต่มันก็ไม่ทันTT "ไม่คืนๆๆ ;P"พี่เฟรมวิ่งหนีพลางแลบลิ้นใส่ ต..แต่ท่าทางแบบนั้นทำไมมันน่ารักจังเอยอ้ะ!!! ไม่ๆ คิดอย่างนี้ไม่ได้ ช่วงนี้ฉันเป็นอะไรนะ ทำไมต้องใจเต้นกับพี่เฟรมทุกทีเลย หรือว่าฉันจะชอบพี่เฟรม? ไม่!!! ไม่มีทางเด็ดขาดเลยยย

    แต่แล้ว..เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ระหว่างที่ฉันวิ่งตามพี่เฟรมทันแล้ว และกำลังคว้ากระดาษจากด้านหลังของพี่เฟรม ขาของฉันก็สะดุดกับขาของพี่เค้า ละ..ละ..แล้วบังเอิญว่าตอนนั้นเราอยู่ใกล้เตียง เราก็เลย...!!!!!

     Frame talk
     อ๊ากกToT พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ซวยแล้ววว ฉันดันสะดุดขาสมายด์ แล้วล้มลงมาที่เตียงพร้อมกับ..สมายด์!! ตอนนี้เหมือนฉันคร่อมตัวสมายด์อยู่เลยอะ แง้ๆ ทำไงดี สมายด์ต้องโกรธแน่เลย "อะ.."ฉันกำลังจะพูด แต่ก็พูดไม่ออก เวลาแบบนี้ไม่รู้ทำไมสมองว่าง ขาวโพลนไปหมดเลย ทั้งฉันและสมายด์ต่างก็หน้าแดงแปร๊ดเป็นลูกตำลึเลยทีเดียว ฉะ..ฉันเองก็ไม่รู้ทำไม แต่จ้องหน้าใสๆน่ารักๆนั่นใกล้และนานแบบนี้แล้ว มันก็รู้สึกเคลิ้มจนทนไม่ไหว ฉัน..สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจประกบริมฝีปากของฉันลงไปที่ริมฝีปากของสมายด์อย่างนุ่มนวล ฉันควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนแรกฉันคิดว่าสมายด์จะโกรธ แต่เธอกลับไม่มีอาการที่ว่าเลยสักนิด เธอ..จูบตอบฉันด้วยซ้ำ! เรา2คนจูบกันในท่านั้นอยู่นาน จนมีเสียงครางจากสมายด์ออกมา "อื้อ!!"ดูเหมือนเธอจะเริ่มหายใจไม่ไหว ฉันจึงถอนริมฝีปากออก และเพิ่งรู้ตัวว่า ตัวเองทำอะไรลงไปและมันน่าอายแค่ไหน!!! 

     ทำไงดีนะทำไงดี ฉันล่วงเกินสมายด์มากไปแล้ว เธอจะโกรธฉันมั้ยนะ? หรือจะมากกว่านั้น เบื่อ? หลบหน้า? หรือว่าเธอจะเกลียดฉันไปเลย!? "เอ่อ..สมายด์ พี่ขอโทษนะ"ฉันเอ่ยออกไปเบาๆ "ม..ไม่เป็นไรค่ะO//////O"สมายด์ตอบด้วยใบหน้าที่ยังแดงไม่หาย เย้! สมายด์ไม่โกรธเกลียดฉันเหรอเนี่ย ดีใจจัง 

     Smile talk

     วันต่อมา..
     คืนก่อน ฉันลองทบทวนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในหนึ่งอาทิตย์เต็มๆแล้ว ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็รู้ใจตัวเองแล้ว ว่าฉัน..ฉัน..รักพี่เฟรม! ฉันไม่ได้รักพี่สต๊อปแล้ว ไม่เศร้าเพราะพี่เขาอีกแล้ว แต่ตอนนี้ฉัน..รู้สึกว่าฉันรักพี่เฟรม ไม่รู้ว่าในใจของฉันมีพี่เฟรมเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพียงแต่รู้ว่า..ตอนนี้ฉันรักพี่เฟรมสุดหัวใจ..จริงๆ  

     ปิ๊งป่อง~
     เสียงออดดังขึ้นที่หน้าบ้าน ฉันรีบเดินไปเปิดประตู คงเป็นพี่เฟรมอีกแน่ คราวนี้แหละฉันจะสารภาพรัก! "สมายด์รักพี่เฟรม!!/พี่รักสมายด์!!"เสียงของฉันกับพี่เฟรมพูดขึ้นมาพร้อมกัน แต่ฉันฟังเสียงของพี่เฟรมไม่รู้เรื่องเลย พี่เค้าพูดว่าอะไรนะ? มันพร้อมกันจนฉันฟังไม่ออก "อ..เอ๋?"ฉันตกใจเมื่อหันไปมองพี่เฟรมก็พบว่าพี่เค้า..

     พี่เค้ามาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ซึ่งแนบกระดาษเล็กๆเขียนว่า'พี่เฟรมรักสมายด์ค่ะ' ฉันเห็นมันแล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา "ฮึก.."น้ำใสๆไหลอาบแก้มของฉัน พี่เฟรมมองด้วยสีหน้าตกใจ "ส..สมายด์เป็นอะไร! ร้องไห้ทำไม"พี่เฟรมรีบถาม "ส..สมายด์ดีใจ..ฮึก.. ที่พี่เฟรมมาสารภาพรักกับสมายด์..เพราะว่า.."พี่เฟรมตั้งอกตั้งใจฟังฉันมาก ท่าทางเมื่อกี้ก็คงไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหมือนกัน "สมายด์.."

     "..รักพี่เฟรมค่ะ.."ฉันพูดด้วยรอยยิ้ม สีหน้าของพี่เฟรมดูสดใสขึ้นมาทันตา "เย้ๆๆ ขอบใจมากนะสมายด์ ขอบใจมาก!!"พี่ว่าพลางวางช่อดอกไม้ลง แล้วอุ้มฉันขึ้นหมุนไปหมุนมา เหมือนกับคู่บ่าวสาว "จริงๆแล้วพี่น่ะ.."พี่เฟรมวางฉันลงก่อนจะเล่าเรื่องให้ฟัง "รักสมายด์ตั้งนานแล้วล่ะ แต่พอรู้ว่าสมายด์คบกับพี่สต๊อปเลยไม่กล้าเข้าไปยุ่งด้วย แต่พอรู้ว่าเลิกกันแล้ว พี่เลย..อยากเป็นยาดามอกให้สมายด์ไงล่ะ^^"คำพูดสุดท้ายทำเอาฉันแทบอ้วกเพราะความหวานเลี่ยน แต่ก็รู้สึกดีที่พี่เฟรมพูดแบบนี้กับฉัน "คบกับพี่นะสมายด์ พี่จะไม่ทำให้สมายด์เสียใจเหมือนพี่สต๊อปแน่"พี่เฟรมหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาแล้วคุกเข่าต่อหน้าฉัน ฉันหน้าแดงด้วยความอายปนตกใจ แต่ก็ตอบพี่เฟรมไปอย่างมั่นใจ    

     "ค่ะ"