คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter-2
อา....ช่างโง่เง่าเสียเหลือเกิน กับเพียงความรักด้อยค่านั้นถึงกับต้องยอมแท้กระทั้งศักดิ์ของตนเอง
แต่ทว่าทั้งๆที่คิดแบบนั้นกลับรู้สึกสนใจขึ้นมา...
เป็นเรื่องที่ไร้เหตุผลเสียจริง....
ไม่มีสาเหตุอันควรเลยที่เกิดความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา...
อาจจะเกิดจากความสมเพชที่มีแด่เจ้าอัศวินมังกรผู้ต่ำต้อย ....
“ดูท่าว่าข้าจะหย่อนยานไปซินะถึงได้ บังเกิดความรู้สึกแบบนี้ออกมา”
แต่ว่าดวงตาคู่นั้นที่ฉายแววแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้ แม้ต้องกลายเป็นสุนัขที่หมอบราบคาบแก้วแต่ยังคงมีซึ่งเขี้ยวเล็บที่สามารถย้อนกลับมาทำร้ายเขาซึ่งเป็นนายได้เสมอ ศักดิ์ที่สูงส่งนั้นยิ่งอยากจะพังมันให้ย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี ถ้าหากเป็นอย่างนั้นแล้วจะสนุกเพียงใดกันนะ เมื่อดวงตาที่จ้องมองอย่างไม่เกรงกลัวนั่นมีน้ำตาหลั่งรินออกมา ริมฝีปากที่บอกว่าไม่ยอมแพ้ต้องมาร้องขอความปราณี เพียงแค่คิดก็กระสันไปทั้งร่าง
“หึๆๆๆๆ.....มาดูกันว่าระหว่างเจ้ากับเซซิล ฮาร์วี่น้องรักของข้าใครจะมาก้มหัวศิโรราบต่อหน้าข้าก่อนกันฮ่า..ๆ..ๆ...ๆ...”เสียงหัวเราะโหดเหี้ยมดังลั่นทั่วบริเวณระเบียงของวิหารหลังงาม
…………………..
………………..
………
…
..
แสงจันทราสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกใสลูบไล้ไบหน้าคมสวยของอัศวินหนุ่มผู้ยอมตกลงเป็นผู้ใต้บัญชาของกองทัพปีกสีชาดคนใหม่ ร่างโปร่งนอนหลับอยู่ได้ฝันถึงเรื่องราวในอดีตของตน
เรื่องราวในยามที่ได้เห็นผู้เป็นบิดาแท้ๆของตนได้ตายไปต่อหน้าต่อตาจากการโจมตีของจักรพรรดิ ร่างของพ่อที่ร่วงหล่นลงมาจากหลังของมังกร หยาดเลือดสีแดงที่กระเซ็นมาประปรายที่ใบหน้าในช้าก็แห้งและแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ เสียงกรีดร้องของเหล่าผู้เสียสละแห่งปราสาทดีสก์อันยิ่งยง ในไม่กี่วันเขาก็ได้เจอกับเพื่อนรักของพ่อนามว่าริชาร์ด ไฮวินด์ที่สัญญาว่าเมื่อกลับมาจะสอนให้ตนเองเป็นอัศวินมังกรผู้ยิ่งใหญ่ จำได้ดีถึงตอนที่เพื่อนพ้องของท่านพ่อริชาร์ดกลับมาจำได้ดีว่าตนเองคาดหวังมากเพียงใด จึงได้เอ่ยถามไปว่า
“คุณลุงอัศวินมังกรกลับมาแล้วใช่ไหมครับ”คำตอบที่ได้รับนั้นยังคงยากเกินกว่าที่ตัวเขาตอนนั้นจะรู้ได้ ใบหน้าของเพื่อนของคุณพ่อคุณฟรีโอนีลที่ก้มลงพร้อมๆกับน้ำตาที่หลั่งรินลงมา
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”ด้วยความใสซื่อที่ไม่อาจเข้าใจถึงท่าทางนั้น
เราโตขึ้นพร้อมกับคำขอของผู้เป็นแม่ที่ขอว่าอย่าเป็นอัศวินมังกร เราที่ไม่เคยดื้อไม่เคยขัดกลับเดินทางกลับไปที่ดีสก์หยิบหอกมังกรบินขึ้นมาจากหน้าหลุมศพที่ไร้ร่างของท่านพ่อบุญธรรม ในตอนนั้นเราทิ้งนามสกลุจริง ทิ้งทุกอย่างทุ่มเทเพื่อให้ได้เป็นอัศวินมังกรที่ยิ่งใหญ่เหมือนกันท่านพ่อทั้ง2คน
ท่านพ่อริชาร์ดตายจากไปพร้อมกับคำถามที่ถามเราทิ้งเอาไว้ ท่านไม่มีวันได้รับคำตอบอีกแล้วคำถามที่ว่า
“ถ้ากลับมาจะเรียกฉันว่าพ่อได้ไหม...”
อยากจะตอบคำตอบกับท่านแต่ว่าท่านไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ท่านมอบความหวัง ความฝัน มอบทุกสิ่งแก่เรา
“การที่ฉันได้เป็นอัศวินมังกรเหมือนมีพ่อมายืนอยู่ข้างๆ อบอุ่นจริงๆ”
อยากเรียกท่านว่าพ่อ อยากบอกรักให้ท่านได้ยินแม้นซักครั้ง ไม่ใช่เพียงตะโกนกู่ร้องแล้วหวังให้สายลมพัดแห่งฟากฟ้านำพาข้อความนี้ไปส่งยังท่านซึ่งอยู่ในอีกภพนึง
ได้เพียงเฝ้าฝันว่าสิ่งที่ตนขอจะเป็นจริงขึ้นมาได้ซักวัน ....
อยากเป็นเหมือนอย่างที่ท่านเป็น...
อยากทำอย่างที่ท่านทำ...
“พ่อครับ....”ริมฝีปากรำพันเพรียกกระซิบถึงบิดาที่ตนยึดเป็นแบบอย่างมาโดยตลอด ดวงตาสีน้ำเงินคู่สวยลืมขึ้น ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาในยามนิทรา
“....ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ”ไคน์ยันร่างตนเองขึ้นนั่ง ดวงตามองไปรอบๆห้อง ห้องสีขาวปูด้วยพรมชั้นดีราคาแพง ชุดเก้าอี้เล็กๆตรงมุมห้อง ห้องน้ำ โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็มีเตียงที่เขาอยู่ เขาค่อยๆขยับร่างช้า ทันใดนั้นก็มีเสียงกรุ้งกริ๊งของเหล็กที่กระทบกันดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท มือดึงผ้าห่มออกจากร่าง จ้องมองดูที่ขาของตนเอง
“นี่มัน.....”ไม่คิดจะให้เขาหนีได้เลยหรืออย่างไร โซ่เส้นขนาดปานกลางตรวนล่ามเขาไว้กับเตียง ความยาวของโซ่นั้นเพียงพอสำหรับที่จะสามารถเข้าห้องน้ำได้เพียงเท่านั้น ภาพของบุรุษปริศนาที่อ้างว่าตนชื่อกอลเบซ่าเป็นผู้นำของปีกสีชาดคนใหม่แวบเข้ามาในหัว
“จริงซินะเราเป็นลูกน้องของท่านกอลเบซ่าไปแล้วนี่นะ หึๆๆๆ”หัวเราะตอกย้ำความรู้สึกของตนเอง กดหัวใจให้จมดิ่งสู่ความมืดมิดลึกขึ้น
“ใช่เรายอมแลกทุกอย่างเพื่อเซซิล แต่หมอนั่นจะยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเราไหมนะ”ยิ่งคิดยิ่งเจ็บแค้นในความใสซื่อของเพื่อนรัก ทั้งรักทั้งแค้นเปลวเพลิงริษยายิ่งมอดไหม้มิตรภาพให้หมดสิ้น
“หึ...ๆ...ๆ... ใช่แล้ว....ถ้าหากข้าต้องการล่ะก็ ไม่มีอะไรที่ท่านกอลเบซ่ามอบให้ข้าไม่ได้ ใช่หลังจากที่นำคริสตัลไปให้แล้วข้าก็จะได้เจ้ามาครอบครองเซซิล ฮาร์วี่”
.............................
................
......
...
“หึ...ๆ...ๆ ใช่แล้วไคน์ ไฮด์วินไม่มีอะไรที่ข้าไม่สามารถทำได้ แม้แต่ความปรารถนาของเจ้า แต่ว่าเมื่อถึงบทสรุปแล้วมันจะจบลงอย่างที่เจ้าต้องการหรือไม่มันก็อีกเรื่องนะ”ดวงตาใต้เกราะสีดำวาวมองลงไปในลูกแก้วใสที่มีภาพของอัศวินหนุ่มฉายอยู่ ไม่ใช่เพียงพันธนาการ แต่กระทั่งต้องจับตามองเพราะเขายังไม่ไว้ใจชายหนุ่มคนนี้ดี แต่ว่าตอนนี้เขาเริ่มเชื่อแล้วเพราะความมืดนั้นได้กัดกินหัวใจและความรู้สึกของเหยื่อคนนี้ไปกว่าครึ่งจนทำให้ยากที่จะกลับใจ
“เจ้านี่มันน่าสนใจเสียจริง อยากจะรอจนตัวแสดงมาจนครบ แต่ท่าทางข้าจะรอไม่ไหวเสียแล้ว อยากจะบดขยี้เจ้าเดี๋ยวนี้เลยเสียด้วยซ้ำ แต่คงไม่สนุกแน่หากข้ารีบร้อนเกินไป”ภาพในลูกแก้วหยุดฉายลงก่อนจะลอยไปวางบนแท่นรองเองโดยอัตโนมัติ
เอาล่ะ....เจ้าจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ อย่าเพิ่งยอดถอดใจล่ะ เพราะตัวข้านั้นอยากจะขยี้ศักดิ์ศรีของเจ้าด้วยมือของข้าเอง
เม้นต์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น