คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Request #15 : Foreigner
“Request #15 : Foreigner”
[~Little_Killer~]
******************************************************************
“หาววว~ เฮ้อ... ง่วงชะมัด...”
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีวอลนัทบ่นพึมพำก่อนจะบิดขี้เกียจ
วันนี้ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งที่สดใสสำหรับแจน กิลชูไตน์ ซึ่งออกมาเดินชื่นชมต้นไม้ใบหญ้าในสวนหน้าบ้านของตัวเองอย่างสุนทรีย์... แน่นอนว่าหากพูดถึงการเดินออกมาบริเวณหน้าบ้านตัวเองแล้วนั้น ก็คงจะไม่น่าแปลกใจนักหากชุดที่เขาสวมอยู่จะมีเพียงแค่เสื้อกล้ามสีขาวหลวมๆกับกางเกงขาสั้นหนึ่งตัว(ซึ่งต้องขอขอบคุณเจ้าตัวด้วยซ้ำที่ยังไม่ถึงขั้นใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวออกมาเดินหน้าบ้าน...)กับสมุดเล่มสีแดงปริศนาในมือเท่านั้น...
ทว่า... หากพูดแค่ว่าการตื่นเช้าอันผิดปกติวิสัยของเด็กหนุ่มคนนี้จะมีมาเพื่อการออกมาชมไม้ดอกไม้ประดับที่ไม่ได้เจริญเติบโตพรวดพราดเหมือนตั้นถั่วยักษ์ของแจ๊ค(?)แล้วนั้น ก็คงจะเป็นการพูดที่ผิดถนัด...
ส่วนเรื่องที่ว่า จุดประสงค์อื่นคืออะไรน่ะเหรอ?
“อืม... วันนี้จะลองใช้ภาษาอะไรดีน้า...” แจนบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่เปิดสมุดบันทึกเล่มบางในมือดูแล้วพลิกไปพลิกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะเหลือบผ่านรั้วกั้นเขตบ้านไปเห็นร่างๆหนึ่งซึ่งกำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจบนเก้าอี้ม้าหินสีขาวในบริเวณสวนของบ้านใกล้เคียง...
ใช่แล้ว... เป้าหมายในยามเช้าของเขาก็คือ...
การชวนเด็กหนุ่มสุดน่ารักข้างบ้านคุยให้จงได้!!
“เฮ้~ อาร์มิน~!” แจนตะโกนเรียกชื่อของเด็กหนุ่มร่างเล็กที่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือของตัวเองอย่างงงๆพลางเกาะรั้วที่มีส่วนสูงแค่เอวแล้วโบกมือให้ “¡Buenos días!!”
อธิบายกันซักนิด...
‘¡Buenos días!’ เป็นภาษาสเปนแปลว่า ‘อรุณสวัสดิ์’…
อาร์มินซึ่งเจอประโยคทักทายในภาษาไม่คุ้นหูนั้นเข้าไปมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่จู่ๆก็ขึ้นสีระเรื่อ... เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่สุดท้ายจะตัดสินใจคว้าหนังสือในมือแล้ววิ่งหายเข้าบ้านไป...
แจนมองดูภาพนั้น ในขณะที่ถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง...
“ภาษาสเปนก็ใช้ไม่ได้เหรอเนี่ย...”
โอเค... ย้อนความกลับไปเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน...
เช้าวันนั้น ตัวเขาที่งัวเงียเดินลงบันไดของบ้านตัวเองมาเพื่อหาข้าวกินพึ่งจะได้รู้ข่าวว่าบ้านข้างๆจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ในบ่ายวันนั้นจากปากของท่านแม่บังเกิดเกล้า... ซึ่งท่านแม่เองก็ได้เพิ่มเติมไว้ว่า ‘ครอบครัวที่ย้ายมาอยู่ใหม่คือครอบครัวของคุณปู่และเด็กผู้ชายที่อายุเท่าเขาคนหนึ่ง’ และ ‘ต้องไปคอยช่วยดูแลเริ่มจากไปช่วยเขาขนของเข้าบ้านวันนี้’... ซึ่งตอนแรกแจนก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะคนที่ย้ายมาไม่ใช่สาวน้อยหน้าตางดงาม แถมยังเป็นผู้ชายรุ่นเดียวกับเขาที่ไม่รู้จะเข้ากันได้รึเปล่า
ทว่า... ในบ่ายวันนั้นทันทีที่เขาเห็นหน้าอีกฝ่ายครั้งแรก เจ้าตัวก็เกือบจะทำแก้วนมในมือหล่นแตก...
ผมบ๊อบสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า ถือหนังสือเล่มหนา ใส่แว่นตากลมๆ แล้วก็หน้าแดงทันทีที่เห็นว่าเขาจ้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ...
สาบานเถอะ... ว่าน่ารักขนาดนี้เป็นผู้ชาย...
‘ส... สวัสดี... เอ่อ... ฉันเป็นคนที่อยู่ข้างบ้านนายนะ ยินดีที่ได้รู้จัก’
แต่ทันทีที่พูดประโยคนั้นออกไป... อีกฝ่ายกลับหน้าแดงหนักกว่าเก่า แถมไม่พูดตอบอะไรแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านไปซะอย่างนั้น...
และหลังจากการพยายามทักครั้งแล้วครั้งเล่า บวกกับข้อมูลเพิ่มเติมจากคุณแม่ว่าฝ่ายตรงข้ามน่าจะเป็นลูกครึ่งจึงทำให้สมองน้อยๆของแจนสามารถสรุปได้ว่า...
เด็กหนุ่มที่ชื่ออาร์มิน... คงเป็นชาวต่างชาติที่พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้...
“เฮ้อ... แล้วคราวหน้าจะใช้ภาษาอะไรอีกดีนะ...?”
ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน... แจนยังคงบ่นพึมพำใส่สมุดโน้ตตัวเองที่มีคำเขียนประมาณว่า ‘ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาอิตาลี ภาษารัสเซีย ภาษาเยอรมัน’ ที่ถูกขีดฆ่าเป็นสัญลักษณ์ว่าใช้ไม่ได้ และ ‘ภาษาโปแลนด์ ภาษาโปรตุเกส ภาษาฟินแลนด์ ภาษาลัทเวีย ภาษาลิทัวเนีย ภาษาไอริช ภาษาฮังการี...’และอื่นๆอีกมากมายที่ยังไม่ได้ถูกขีดฆ่าเป็นเชิงว่า ‘ยังไม่ได้ลองใช้’...
เด็กหนุ่มครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนหยิบดินสอขึ้นมาแล้วขีดฆ่าคำว่า ‘ภาษาสเปน’
“เอาล่ะ... คราวหน้าลองใช้ภาษาโปแลนด์ดีกว่า...”
เจ้าของบ้านร่างสูงงึมงำอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ถือสมุดจดแล้วเดินหายเข้าประตูบ้านของตัวเองไป...
ช่างเป็นคนที่... มีความพยายามดีจริงๆ...
***********************************************************
บ่ายวันนั้นเอง แจนตัดสินใจเดินเข้าห้องสมุดของหมู่บ้าน...
เอาล่ะๆ เขาเข้าใจดีว่าการอ่านและหนังสือเหมือนจะไม่ได้เหมาะกับมาดเท่ๆ เซอร์ๆ นักเลงๆของเขาซักเท่าไหร่... แต่ว่าพอมาถึงขั้นนี้แล้ว แจนเองก็ต้องยอมรับว่า บางครั้งอ่านหนังสือเอาข้อมูลสะสมไว้ในสมองซะบ้างก็คงดี...
โดยเฉพาะเวลาที่อยากเรียกออกมาใช้แบบนี้น่ะนะ... เด็กหนุ่มคิดก่อนจะแค่นหัวเราะ...
“ว่าแต่... ห้องสมุดของหมู่บ้านเรานี่มันก็กว้างเหมือนกันแฮะ แล้วจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะเนี่ย...”
แจนพึมพำในขณะที่มองซ้ายมองขวาอย่างลังเล... ในห้องโถงกว้างขวางมีชั้นหนังสือวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด แต่ละชั้นเองก็มีแต่หนังสือแน่นเอี๊ยดจนทำให้ตาลาย... ถึงแม้ว่าจะมีป้ายแปะแยกเป็นหมวดหมู่อยู่บ้าง แต่ถ้าให้คนอย่างเขาเดินหาหนังสือที่ต้องการเองโดยไม่ถามบรรณารักษ์ล่ะก็... ฝันเถอะ
ทว่า ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังจะเดินไปที่เคาท์เตอร์ สายตาคู่คมกลับเหลือบไปอะไรบางอย่างเข้าเสียก่อน...
อาฮะ ไม่ผิดแน่
เส้นผมสีบลอนด์ของอาร์มิน...
ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างเล็กอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างเรียกได้ว่าทุลักทุเลพอควร... และถ้าให้แจนเดาจากการกอดหนังสือแนบอก และเขย่งเท้าสุดชีวิตในขณะที่เอามือแตะขอบบนของสันหนังสือบนชั้นที่สูงขึ้นไปของอีกฝ่ายละก็... สถานการณ์คร่าวๆของอาร์มินน่าจะเป็นการหยิบหนังสือบนชั้นไม่ถึงเนื่องจากมีความสูงในระดับต่ำ...(?)
แจนยิ้มขำให้กับภาพนั้นเล็กน้อยก่อนจะโบกมือทัก
“เฮ้! อาร์มิน!!”
เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาเหมือนจะเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างตกใจในขณะที่หันมาทางเขา... นิ้วมือเรียวยังคงคาอยู่ที่ขอบบนของสันหนังสือเล่มที่เจ้าตัวแตะเอาไว้เมื่อครู่ในขณะที่ร่างเล็กเซไปด้านหลังด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
แน่นอน... สเตปต่อไปคือ...
“อ๊ะ?!!”
และ
โครม!!
“เฮ้ย?! อาร์มิน!”
แจนอุทานอย่างตกใจในขณะที่วิ่งเข้าไปดูร่างซึ่งถูกฝังอยู่ในกองหนังสือจากการล้ม... ถ้าหากถามว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น นั่นก็คือว่ามือของอาร์มินที่รั้งขอบของสันหนังสืออยู่ปล่อยออกมาไม่ทันในขณะทีเด็กหนุ่มเซไปด้านหลัง จึงส่งผลให้หนังสือในชั้นที่เบียดกันแน่นเอี๊ยดอยู่แล้วหล่นตามลงมาเป็นพรวน...
ก็นะ... ท่าจะเจ็บ...
“อาร์มิน ไหวรึเปล่า? เจ็บไหม??” แจนรัวคำถามใส่ร่างตรงหน้าไม่ยังในขณะที่ช่วยฉุดเด็กหนุ่มซึ่งน่าจะอยู่ในอาการมึนงงเพราะโดนหนังสือกระแทกหัวให้ลุกขึ้นยืน ทว่าวินาทีต่อจากนั้นเจ้าตัวกลับฉุกคิดได้ถึงอะไรบางอย่างแล้วขมวดคิ้วเคร่งเครียด... “จะว่าไป... ไอ้ประโยคนี้มันพูดเป็นภาษาโปแลนด์ยังไงวะ...”
อาร์มินเองก็ยังคงปล่อยให้แจนครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนภาษานั้นต่อไปในขณะที่พยายามทรงตัวยืนอย่างมึนๆ... รู้สึกว่าหัวหมุนๆในระหว่างที่สมองซึ่งค่อยๆฟื้นตัวและรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างสั่งให้ดวงตาสีฟ้าเบนไปมองที่บริเวณฝ่ามือของตัวเอง...
อีกฝ่าย... จับมือเขาอยู่...?
“หืม...? อ๊ะ-”
เด็กหนุ่มร่างสูงที่ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอาการผิดปกติของฝ่ายตรงข้ามหันไปมองก่อนที่มือเล็กนั้นจะถูกกระชากออกจากฝ่ามือของเขาอย่างแรงราวกับกลัวอะไรบางอย่าง... อาร์มินก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อซ่อนสีแดงระเรื่อบนพวงแก้มหวานในขณะที่ใช้มืออีกข้างกุมมือที่พึ่งดึงออกมาจากการจับของอีกฝ่ายเอาไว้แนบอก ริมฝีปากเปิดๆปิดๆอย่างลังเลราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็เม้มสนิท...
ณ จุดๆนี้... คงไม่มีอะไรเหมาะสมเท่าคำว่า ‘น่ารัก’ อีกแล้ว...
“เอ่อ... นาย... ไม่เป็นไรสินะ?” แจนพูดด้วยใบหน้าที่เริ่มโดนดาเมจจากอีกฝ่ายมาทำให้กลายเป็นสีชมพูไปหมดก่อนจะนึกขึ้นได้อีกครั้ง... “จริงสิ... ต้องใช้ภาษาโปแลนด์นี่หว่า...”
อาร์มินค่อยๆส่ายหน้าแทนการตอบคำถามในขณะที่แจนก็ยังคงนิ่งคิดต่อไป ไม่ได้ฉุกคิดว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังตอบคำถามของเขาอยู่... จนเมื่อเห็นว่าร่างสูงตรงหน้าคงจะซื่อบื้อเกินกว่าจะรับรู้ได้จริงๆ เด็กหนุ่มร่างเล็กจึงค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้อย่างลังเลแล้วใช้มือขาวเนียนกระตุกแขนเสื้อของคู่สนทนาเบาๆ
“ผมไม่เป็นไร ขอบคุณครับ...”
เด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยเสียงที่เบายิ่งกว่าเสียงกระซิบก่อนที่เฉดสีแดงจะลามทั้งใบหน้าขึ้นไปจนถึงใบหู... ในขณะที่แจนซึ่งพึ่งเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อในที่สุดร้องอ๋อออกมาพลางพยักหน้า
“ไม่เป็นไรๆ เรื่องแค่นี้เอ-”
แต่ทว่า... คำพูดตอบรับนั้นกลับหลุดออกมาไม่จบประโยคเมื่อเจ้าตัวฉุกคิดได้ถึงอะไรบางอย่าง...
เมื่อกี้อาร์มิน... พูดว่าอะไรนะ?
“...เฮ้ย อาร์มิน...” ร่างสูงกว่าเอ่ยออกมาด้วยอาการอึ้งๆช็อกๆเล็กน้อยในขณะที่ค่อยๆหันไปมองหน้า... “นาย... พูดญี่ปุ่นได้เหรอ?”
ร่างเล็กยังคงก้มหน้าซ่อนความอายในขณะที่พยักหน้าตอบพร้อมเสียงที่เบาลงกว่าเมื่อครู่ คือเบายิ่งกว่าเสียงที่เบากว่าเสียงระซิบ... “ก็ผมเป็นคนญี่ปุ่นนี่ครับ...”
“ห๊ะ? เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ?”
พอเห็นอีกฝ่ายถามย้ำ เด็กหนุ่มร่างเล็กจึงค่อยๆสูดหายใจแล้วรวบรวมพลังอันน้อยนิดทั้งหมดเพื่อตอบใหม่... “ผมเป็นคนญี่ปุ่นครับ”
สิ้นคำพูดนั้น แจนทำหน้าเหมือนคนใบ้กิน...
คน... ญี่ปุ่นเรอะ...
"ถ้างั้น... ทำไม..."
"คือ... ผมไม่กล้าคุยกับคนแปลกหน้า... น่ะครับ..."
เด็กหนุ่มตอบกระซิบเสียงเบา ในขณะที่ใบหูกลายเป็นสีแดงแจ๋...
ดูท่าทางแล้ว... จะเป็นคนขี้อายมากๆจริงๆซะด้วย....
"อืม... งั้น..." ฝ่ายตรงข้ามพึมพำในอาการครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าหาเด็กหนุ่มขี้อายที่ออกอาการสะดุ้งเล็กน้อย "ฉันชื่อแจน เป็นเพื่อนบ้านนาย... เพราะงั้นจากนี้ไปเราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ... นายจะคุยกับฉันได้รึเปล่า?"
เด็กหนุ่มผมบลอนด์กลืนน้ำลายในลำคออย่างลังเล ในระหว่างที่ขยับถอยหลังไปจนชิดชั้นหนังสือเบื้องหลังราวกับกลัวใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่ยื่นเข้ามาแล้วตะกุกตะกักตอบเสียงแผ่ว... "ม-มันก็คงต้องใช้เวลาหน่อย..."
"หืม? นายว่าอะไรนะฉันไม่ค่อยได้ยิน??"
"อ-" อาร์มินผู้น่าสงสารซึ่งถูกแจนที่กล่าวประโยคนั้นออกมาเอียงใบหูเข้ามาใกล้ขยับถอยหลังไปอีก ทว่าชั้นหนังสือชั้นใหญ่ที่ดันอยู่เบื้องหลังนั้นทำให้เขาไม่สามารถรักษาระยะห่างไว้ได้อย่างเคย... "ผมคงต้องใช้เวลาซักหน่อยถึงจะคุยด้วยเป็นปกติได้นะครับ... ว่าแต่- ตอนนี้คุณช่วยขยับหัวออกไปหน่อยได้รึเปล่า..."
"ห๊ะ?" แจนพยายามขมวดคิ้วฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาเต็มที่ แต่ก็ยังไม่ค่อยได้ยินนักจึงเอียงหูเข้าไปหนักขึ้นอีก... "นายพูดดังกว่านี้หน้อยสิอาร์มิน ฉันไม่ได้ยินเลย..."
"อ๊ะ- ค... คุณแจน... ใกล้ไปแล้วนะครับ..."
"...ห๊ะ?"
"คือ... อ๊ะ-"
-จุ๊บ-
...
คงไม่ต้องบอก... ว่าเมื่อกี้นี้เป็นเสียงอะไร...
เด็กหนุ่มร่างเล็กที่เป็นฝ่าย 'ถูกเอาแก้มเข้ามาประทับกับริมฝีปาก' ชะงักไปแวบหนึ่ง ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าหวานจะเกิดเสียง 'บึ้ม!' ออกมาจากระดับความร้อนที่บ่งบอกได้ด้วยสีแดงบนใบหน้าของเด็กหนุ่มว่าเกินพิกัดเต็มที ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามยังคงนิ่งค้างอยู่ในท่านั้นอย่างอึ้งๆ...
ปากอาร์มิน...
แจนคิดในขณะที่รู้สึกได้ถึงสัมผัสบางๆที่แก้ม... ใบหน้าคมเริ่มเป็นสีเลือดฝาด...
นุ่ม... ชะมัด...
"ห- อ๊ะ? เฮ้ย?! อาร์มิ๊นนน~?!!"
เด็กหนุ่มร่างสูงที่พึ่งรับรู้ได้ว่าร่างเล็กที่ถูกดันจนชิดติดผนังเริ่มร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นเพราะหมดสติจากความเขินเริ่มออกอาการลนลานก่อนจะรีบผละออกมาคว้าข้อมืออีกคนไว้ทันที... "เฮ้ย! อ- ฉันขอโทษ!! เฮ้ย อาร์มิน!! ทำใจดีๆไว้!!"
ทว่า หนุ่มน้อยอาร์มินผู้น่าสงสารซึ่งไร้สติไปโดยสิ้นเชิงก็คงไม่ได้ยินคำขอโทษนั้นเป็นแน่...
แจนมองร่างที่ไหลลงไปนอนกองอยู่กับกองหนังสือซึ่งเจ้าตัวทำร่วงลงมาก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือก...
แล้วคราวนี้... จะพากลับบ้านไปอีท่าไหนละเนี่ย...
"เล่นน่ารักซะขนาดนี้... เดี๋ยวก็ปั๊ดจับแบกเข้าห้องนอนซะหรอก..."
แจนพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลุดหัวเราะเล็กน้อยแล้วจ้องมองใบหน้ายามหลับที่ยังคงเป็นสีแดงระเรื่อของร่างตรงหน้าด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์...
ถ้าหอมแก้มสักครั้ง... จะถือว่าเจ๊ากันไปไหมนะ...?
"ก็หลับอยู่... คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง..."
เด็กหนุ่มร่างสูงอมยิ้มด้วยใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากเบาๆที่พวงแก้มเนียนของฝ่ายตรงข้าม...
ก็หวังว่า จากนี้ไป...
คงจะคุยกันได้... ง่ายขึ้นละมั้งนะ?
***************************************************************
แหงะ... เผาไปซะแล้ว... QvQ
ไรเตอร์เผาเควสต์อีกแล้วอ่า... ขอโทษนะคะพี่วดี...//ร้องไห้
เควสต์นี้จะออกแนวๆน่ารักๆ เน้นให้เห็นการจีบของแจนซะมากกว่าก็เลยไม่ค่อยมีฉากอะไรมากมาย... อาร์มินเวอร์ชั่นขี้อายนี่น่าอุ้มกลับห้องมากนะคะ ฟฟฟฟฟ XD #เดี๋ยวนะ #ผิดมาก
ก็ขอขอบคุณรีเควสต์ดีๆเช่นเคย!! ขอบคุณพี่วดีมากนะคะ!! XD
ปล.ที่วันนี้ไรเตอร์อัพช้าเพราะไปงานหนังสือมาค่ะ เดินกันขาลากเบย... =v=; ขอโทษด้วยนะคะ แหะๆ
ปล.2 ไรเตอร์พยายามให้แต่ละรีเควสต์มันจูบในที่ที่ไม่ซ้ำกันมากเกินไปอ่ะนะคะ... ตอนนี้ใช้ไปเกือบหมดแล้วทั้งหน้าผาก ปาก แก้ม มือ... คราวหน้าคงต้องถอดเสื้อจูบแล้วละมั้งนะ...(เฮ้ย?! =[]=!!) << ล้อเล่นนะคะ! ไรเตอร์จะทำให้มันเป็นชุดวันช็อตใสๆสำหรับเยาวชนต่อไป... =v=~ (เนื่องจากอีนี่แต่งหื่นแล้วไปไม่เป็นสินะ...)
งั้นคราวหน้าจะลองคิดวิธีจูบแปลกๆออกมานะคะ!! TBC ใน "Request #16 : Apple" เด้อ!! XD
ปล.ของปล. ถึงคุณ[OzLovely]!! อ่า... โดนี้มันก็เป็นของที่ไรเตอร์เซฟมาอีกทีอ่ะนะคะ... =v=; แต่ก็คงเอาไปแปลได้แหละค่ะ! ตามสบายเน้อ!! XD
ความคิดเห็น