คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Request #14 : Loop
“Request #14 : Loop”
[HaruTaka]
*************************************************************
คุณรู้จัก... สิ่งที่เรียกว่า ‘ลูป’ ไหม?
ลูปก็คือ... การที่คนเราต้องมีชีวิตแบบเดิมทุกๆวัน... ตื่นในเวลาเดิม พบเจอกับเรื่องเดิมๆ ผู้คนเดิมๆ คำพูดแบบเดิมๆ เหตุการณ์เดิมๆ และทุกอย่างที่ฉายวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น...
ไม่มีอะไรผิดเพี้ยน แม้แต่อย่างเดียว...
และผมเอง ก็เข้าใจความทรมานของมันดี
เพราะผม... ติดอยู่ในนี้...
ในลูปแห่งอดีต ของตัวเอง...
“จับมัน!! จับมันมาฆ่าให้ได้!!”
“ฆ่ามัน! ฆ่ามัน!”
“เร็วเข้า!!”
เสียงแห่งการเข่นฆ่า... เสียงแห่งความกระหายเลือดดังก้องในป่าใหญ่...
ในขณะที่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง กำลังวิ่ง...
“แฮ่ก... อึก-”
ร่างเล็กซึ่งกำลังหอบด้วยความเหนื่อยนั้นสวมชุดกิโมโนอย่างดี... เนื้อผ้าพื้นสีส้มอมเหลืองลายดอกฮิกังสีแดงเหมือนจะรับกันกับเรือนผมสีบลอนด์ทรงบ๊อบของเจ้าตัวที่กำลังปลิวไสวจากแรงลม ในขณะที่ดวงตาสีฟ้าใสกลมโตที่สั่นไหวด้วยความกลัวนั้นหันไปมองกลุ่มคนที่ตามไล่หลังมาพร้อมคบเพลิงในมือ...
ในผืนป่าอันแสนมืดมิด... ในยามที่ดวงจันทร์สาดส่องหนทางแห่งแสงอันริบหรี่...
เขา... กำลังจะถูกฆ่า...
“เฮ้ย! เห็นแล้ว มันอยู่นั่นตามไปเร็ว!!”
เสียงตะโกนที่ไล่หลังมา ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มฝืนใจและทนวิ่งต่อไปทั้งๆที่ขาทั้งสองไร้เรี่ยวแรง...
ติดอยู่กับภาพแบบนี้... ซ้ำๆ เดิมๆ...
ติดอยู่กับความหวาดกลัว... ที่หลอกหลอนจนไม่อาจหลบหนี...
เพราะความผิดที่ถูกป้ายสี ทำให้ถูกตามไล่ล่า...
ทว่า... กลับจำไม่ได้ว่าความผิดนั้นคือสิ่งใด...
จำไม่ได้ แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง...
รู้เพียงแต่ว่า... เขากำลังจะถูกฆ่า
หากไม่วิ่งต่อไป...
“อ๊ะ-!!”
เสียงเล็กร้องอุทานขึ้นหลังจากที่เรียวขาซึ่งกำลังเร่งความเร็วสะดุดเข้ากับรากไม้ใหญ่บนพื้นหญ้าสีเขียวมืดดำ ร่างบางในชุดกิโมโนสีสวยล้มกลิ้งกระเด็นออกไปอย่างแรงจนเกินกว่าจะลุกไหว...
เจ็บ... เจ็บไปหมด...
ดวงตาสีฟ้าเลือนรางด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอในขณะที่เพ่งฝ่าความมืดเพื่อมองดูเหล่าผู้เป็นศัตรูที่ค่อยๆคืบใกล้เข้ามาพร้อมเสียงตะโกนด้วยความยินดี... เรียวขาขาวเต็มไปด้วยบาดแผล โลหิตสีชาดเริ่มซึมไหล...
ช่างน่าแปลก... ที่ดูเหมือนว่าเขาสามารถรู้ได้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
หลังจากนี้... หลังจากที่เขาล้มลง...
ชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นจะตรงเข้ามา... แล้วใช้ดาบแทงเขาจนตาย...
จากนั้น ทุกอย่างจะเปลี่ยนเป็นสีดำมืดมิด
แล้วฉากแห่งการไล่ล่า การวิ่งหนี และการถูกฆ่า ก็จะเวียนมาฉายซ้ำใหม่
เรื่อยๆ... เรื่อยๆ...
ทว่าสิ่งที่เขาทำได้... กลับมีเพียงการวิ่ง และล้มลง...
ซ้ำไป... ซ้ำมา...
“ไม่เอาแล้ว... ไม่เอาแล้ว... ช่วยด้วย...”
เด็กหนุ่มพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา ท่ามกลางความมืดมิดของยามราตรีแห่งการเข่นฆ่า...
รู้ดี ว่าเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
แต่ก็ยังหวัง... ว่าสักวันหนึ่ง...
จะมีคน... ที่ช่วยเปลี่ยนแปลงมัน...
“เจอแล้ว! ทางนี้ๆ!!”
เสียงนั้นดังขึ้นในขณะที่เด็กหนุ่มพยายามเขยิบตัวหนีอยู่บนพื้นดินที่กลาดเกลื่อนไปด้วยเศษใบไม้ ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากการร้องไห้เงยหน้าขึ้นมาสะท้อนภาพของคมดาบที่จ่ออยู่เบื้องหน้าพร้อมกับใบหน้าของชายที่จะเป็นผู้ฆ่าเขา...
“ไง อาร์มิน”
ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนจะแสยะยิ้ม ดาบญี่ปุ่นในมือส่องประกายวาบ
“ดีใจไหม? นายจะได้ตายตามหมอนั่นไปในวันเดียวกันเลยนะ?”
เด็กหนุ่มไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด
หรือไม่...ก็อาจจะเคยเข้าใจ ในอดีตที่นานมาแล้ว...
“นายเองเหรอที่เป็นคนฆ่าแจน!!”
ทว่าทั้งอย่างนั้น... ริมฝีปากเล็กก็เอื้อนเอ่ยคำพูดออกไปอย่างไม่ติดขัด ราวกับเป็นสิ่งที่ทำจนคุ้นชิน
แจน... คือใครกันนะ...?
“ใช่ ฉันเองแหละที่เป็นคนฆ่ามัน... ดูสิ? เลือดยังติดดาบอยู่เลยนะ?” ชายตรงหน้าที่อยู่ในชุดฮากาเมะสีดำสนิทพูดพลางแนบคมดาบที่เปื้อนสีแดงชาดของโลหิตเข้ากับพวงแก้มเนียนขาว... รอยยิ้มแสยะอันน่ารังเกียจฉายแววอยู่บนริมฝีปากชั่วช้าพร้อมเสียงหัวเราะสะใจ “ตลกดีเหมือนกันนะ... เจ้าหมอนั่นอุตส่าห์ขวางทางฉันไม่ให้ไปหานายจนตัวตาย... ทั้งๆที่ความจริงหนีไปก็รอดแล้วแท้ๆ ช่างน่าซึ้งใจจริงๆ...”
เด็กหนุ่มที่รับสัมผัสเหนียวหนืดจากโลหิตของชายอันเป็นที่รัก กัดฟันอย่างเจ็บแค้นในขณะที่น้ำตาค่อยๆไหลริน...
ทั้งๆที่... ลืมไปแล้วว่าคนๆนั้นคือใคร...
แต่ข้างใน กลับรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนั้น...
“เอาล่ะ... ได้เวลาบอกลากันแล้ว...”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของชายคนนั้น ในขณะที่ปลายดาบคมตวัดขึ้นสูง สะท้อนแสงจันทราเป็นประกายวาบ...
จากนี้ไป... ทั้งหมดจะเริ่มต้นใหม่...
หลังจากตรงนี้ไป...
เด็กหนุ่มในชุดกิโมโนยังคงร้องไห้ เหมือนกับหลายร้อยหลายพันครั้งที่ผ่านๆมา...
“อาร์มิน!! หลบเร็ว!!”
ทว่า... คราวนี้สิ่งไม่คาดฝันกลับเกิดขึ้น...
เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับมือของใครบางคนที่มากระชากเขาออกไปจากวิถีดาบ... ชายหนุ่มเบื้องหน้าที่กำลังจะฟันเขาทำคมดาบเฉียดพลาดเป้าหมายไปติดอยู่กับรากไม้ใหญ่ ในขณะที่ตัวเขาและบุคคลผู้เข้ามาช่วยเหลือล้มกลิ้งออกไปไกล...
...ใคร?
“อาร์มิน! รีบไปเร็วเข้า!!”
ทว่าในขณะที่เด็กหนุ่มร่างเล็กกำลังคิด... มือของเด็กหนุ่มอีกคนที่มาช่วยเขาเอาไว้เมื่อครู่ก็รีบคว้ามือของเขาแล้วฉุดให้ออกวิ่งต่อ ทำให้อาร์มินที่ยังคงตกอยู่ในอาการงุนงงไม่หายมองแผ่นหลังของบุคคลตรงหน้าที่กำลังวิ่งนำด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม...
ใครกันนะ...?
“นายวิ่งไหวรึเปล่า?”
คำถามที่จู่ๆคนตรงหน้าก็พูดขึ้นมาพร้อมกับหันหน้ามามองยิ่งทำให้เด็กหนุ่มงุนงงหนักกว่าเก่า... ดวงตาสีฟ้าจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามจ้องไปที่บาดแผลบนเรียวขาของเขาด้วยสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะหันกลับไป...
ใบหน้านั้น... คุ้นจัง...
“ผม... พอไหวครับ”
อาร์มินเอ่ยตอบออกไปเสียงเบา ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนพยักหน้า
“ทนหน่อยนะ จะถึงทางออกแล้ว”
เขาพูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะพาร่างของอาร์มินให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆบนหนทางยาวของป่าใหญ่ที่ไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด...
คนๆนี้...
เด็กหนุ่มพยายามนึก ในขณะที่หัวสมองปวดจี๊ด
เรา... รู้จัก...
“อ๊ะ ถึงทางออกแล้ว! อาร์มินจับฉันไว้แน่นๆนะ!!”
“ค-ครับ”
ร่างเล็กตอบกลับไปเช่นนั้นในขณะที่สัมผัสได้ว่าแรงบีบที่มือเพิ่มขึ้น... ดวงตาสีฟ้าใสเหลือบไปเห็นแสงสีขาวรุนแรงที่สาดส่องออกมาจากหนทางเบื้องหน้า...
นี่คือ... ทางออกอย่างนั้นเหรอ?
“อ๊ะ!!”
นั่นคือความคิดสุดท้าย... ก่อนที่จะสติของเด็กหนุ่มจะถูกฉาบย้อมจนเป็นสีขาวโพลน...
***********************************************************
“อึก- อือ...”
ดวงตาสีฟ้าปรือเปิดขึ้น ในขณะที่ร่างเล็กในชุดกิโมโนค่อยๆขยับเคลื่อนไหว...
ตอนนี้รอบข้างยังคงเป็นสีดำหม่นมืดของยามราตรี ทว่าสิ่งที่แตกต่างออกไปคือทิวทัศน์รอบข้างนั้นไม่ใช่ป่าไม้ที่เดิมอีกต่อไปแล้ว... ถึงแม้ว่าด้านหลังของอาร์มินยังคงมีต้นไม้รกครึ้มเป็นลักษณะคล้ายคล้ายป่าอยู่ก็ตาม แต่บริเวณที่เขานอนอยู่นั้นคือบริเวณลานดินกว้างขวางคล้ายสนามเพื่อการละเล่นอะไรซักอย่าง จุดต่างๆมีการตั้งวัตถุรูปทรงประหลาดประปรายซึ่งดูเหมือนจะเป็นของสำหรับให้เด็กๆปีนป่ายเล่นกันได้อย่างสนุกสนาน รวมทั้งมีการกั้นบริเวณสี่เหลี่ยมเล็กๆเป็นลานทรายเอาไว้พร้อมกับเครื่องมือขุดตักทรายที่ปักเอาไว้ ดูแล้วน่าจะเป็นบริเวณของสนามเด็กเล่นของสวนสาธารณะในเวลากลางคืน...
แต่อาร์มินไม่รู้จักที่นี่
เพราะสถานที่อยู่ในความทรงจำของเขา... เป็นบ้านทรงโบราณในยุคเกือบร้อยปีมาแล้ว...
“อ๊ะ?”
ทว่าหลังจากการสำรวจสายตาไปรอบๆ เด็กหนุ่มร่างเล็กถึงพึ่งรู้ว่าร่างกายของเขาอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน... อาร์มินยันตัวลุกขึ้นมาได้เล็กน้อย ในขณะที่มองใบหน้าของคนที่เหมือนจะยังไม่ได้สติอยู่บนพื้นทั้งๆที่แขนสองข้างรัดเขาเอาไว้แน่น...
คนๆนี้... คนที่ช่วยเขาเอาไว้เมื้อกี้...?
“อือ...”
อาร์มินเกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อยในทันทีที่ร่างตรงหน้าส่งเสียงครางประหลาดออกมา ก่อนที่เด็กหนุ่มร่างสูงจะค่อยๆลืมตาของตัวเองขึ้นมาช้าๆแล้วขยับตัว... “อุก- โอ๊ย... เจ็บชะมัดให้ตายเถอะ...”
เด็กหนุ่มร่างเล็กยังคงตกอยู่ในอาการทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่งในขณะที่อีกฝ่ายบ่นพึมพำแล้วลุกขึ้นมาเกาหัว... คนตรงหน้าหาวเล็กน้อยก่อนจะสังเกตเห็นอาการของอาร์มินแล้วหัวเราะขำ
“ไง อาร์มิน... ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ...” ร่างสูงกว่าพูดพลางหันมายิ้มให้กับเด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ ก่อนจะชะงักไปแล้วทำหน้าเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้... “จริงสิ... นานขนาดนั้นนายคงจำฉันไม่ได้แล้วล่ะมั้ง?”
“เอ่อ... คุณ...” อาร์มินยังคงมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยเหมือนกับไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรดี... อีกทั้งสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นเขาก็ไม่รู้เรื่องซักนิด... “เอ่อ... ขอบคุณที่ช่วยผมเอาไว้นะครับ...”
แจนนิ่งมองร่างตรงหน้าที่กำลังก้มหัวให้เขาด้วยอาการตะกุกตะกักนั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะต้องช่วยนายตั้งนานแล้ว...” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มให้เขาด้วยสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อยในขณะที่กวักมือเรียก... “เข้ามานี่หน่อยสิ”
“...ครับ? อ๊ะ-”
ทว่าทันทีที่ร่างเล็กของอาร์มินเคลื่อนเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายกลับโน้มตัวเข้ามากอดเขาเอาไว้เบาๆ...
สัมผัส... แบบนี้...
“ขอโทษนะ...” คำพูดของฝ่ายตรงข้ามดังคลออยู่ที่บริเวณใบหูในขณะที่เด็กหนุ่มผู้ถูกกอดเบิกตากว้าง... “ทั้งๆที่ฉันฝันเห็นนายอยู่ทุกคืน... ฝันเห็นนายที่ต้องวิ่งหนี แล้วก็ถูกฆ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ฉันกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...”
“...ฝัน?”
“ใช่...” เด็กหนุ่มร่างสูงตอบในขณะที่กระชับอ้อมกอดเข้ามามากขึ้น สูดกลิ่นหอมจางๆของเนื้อผ้ากิโมโนที่ไม่น่าจะยังหลงเหลืออยู่จากวิญญาณในอ้อมแขนของตัวเองก่อนจะเริ่มเอ่ยปากพูด... “พวกเราผูกพันกันนะอาร์มิน... ตั้งแต่สมัยที่พวกเราอยู่ด้วยกันตอนนั้น... นายอาจจะจำไม่ได้แล้วก็จริง แต่ฉันยังเห็น ยังฝันถึงมาตลอด... ฝันถึงนายกับฉันในชาติภพที่แล้ว...”
ชาติภพ...? เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ยังไม่สามารถเข้าใจคำอธิบายนั้นได้ ในขณะที่อ้อมกอดเริ่มรัดแน่นเข้ามาอย่างโหยหา... ทำให้สัมผัสได้ถึงความคิดถึงที่อีกฝ่ายไม่ได้พูดออกมาตรงๆ...
ยิ่งกอดนานขึ้นเท่าไหร่... บางสิ่งบางอย่างในส่วนลึกของความทรงจำก็ยิ่งแจ่มชัด...
เรื่องราว... ที่เหมือนจะลืมไป...
“ตอนนั้นฉันตายไปแล้ว... แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเห็นภาพของนาย...” ฝ่ายตรงข้ามกระซิบขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบาลง... ความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากการกระทำนั้นค่อยๆแผ่ซ่าน แทรกซึมเข้าไปในตัวของเด็กหนุ่มทีละน้อย... “ฉันสาบานกับตัวเองว่าจะช่วยนายให้ได้... นายอาจจะไม่รู้ตัวก็จริง แต่นายที่ตายไปแล้วตอนนั้นยังคงวนเวียนอยู่กับความโหดร้ายนั่น กลายเป็นวิญญาณที่ต้องวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ตอนตายซ้ำๆ...”
อาร์มินยังคงนิ่งเงียบ ในขณะที่ตั้งใจฟังและนึกตาม...
ร้อยปีที่แล้ว... เขาตายไปตั้งแต่เหตุการณ์ในตอนนั้น?
หลังจากนั้น ก็วนเวียนอยู่ที่เดิมมาตลอด... อย่างนั้นเหรอ?
จนกระทั่ง... คนๆนี้มาช่วยเขาเอาไว้...
คนๆนี้...
“ฉันขอโทษนะ”
อีกฝ่ายพึมพำคำขอโทษ ก่อนจะกอดเขาเอาไว้แน่น
คนๆนี้...?
ใช่แล้ว... คนๆนี้...
“แจน...?”
อาร์มินกระซิบเบาๆ ในขณะที่กอดตอบเด็กหนุ่มร่างสูงที่เริ่มหัวเราะออกมาได้เอาไว้...
เรื่องราวในชาติภพที่แล้วและชาติภพนี้ ค่อยๆเกี่ยวโยงเข้าด้วยกันราวกับเส้นด้าย
ลูปอันโหดร้ายของเรื่องราวในอดีตเริ่มแจ่มชัด
ถึงแม้ว่า... จะยังจำไม่ได้ทั้งหมด...
แต่ก็สัมผัสได้ ว่าวงเวียนของเรื่องราวที่ต้องเผชิญนั้นถูกทำลายลงแล้ว...
โดยคนๆนี้
คนๆเดิม... ที่เคยปกป้องเขาเอาไว้เมื่อนานแสนนานมาแล้ว...
คนๆนี้...
...แจน...
“ผม... คิดถึงนายจัง...”
********************************************************
อ่า... อย่ามองหน้าเหมือนจะฆ่าไรเตอร์กันอย่างนั้นสิคะ... =v=;
รู้นะว่าอ่านไม่รู้เรื่อง 55555
จะบอกว่านั่งเขียนเควสต์นี้ตั้งแต่เย็นวันเมื่อวาน พอตอนเช้าตื่นมาก็เขียนต่อยันบ่าย... แต่เขียนไปเขียนมาแล้วมันเขียนไม่ออกอย่างสุดซึ้งค่ะ มันติดๆขัดๆเนื้อเรื่องประหลาดสุดๆ... สุดท้ายก็เลยลบทิ้งแล้วเขียนใหม่เมื่อตอนสี่โมงกว่าๆ... ก็พึ่งเสร็จตอนหกโมงครึ่งเนี่ยล่ะค่ะ... TvT
คือต้องอธิบายกันนิดนึงว่า โดยส่วนตัวแล้วไรเตอร์เป็นพวกชอบเขียนแนวแฟนตาซีค่ะ แล้วพอเริ่มคิดพล็อตอะไรที่มันเริ่มแฟนตาซีขึ้นมาแล้วมันก็จะกลายเป็นว่ามีปมเยอะแยะยุ่งเหยิงไปหมด... เพราะงั้นจุดจบของเควสต์นี้จึงออกมาเป็นเหมือนกับฉากจบที่โดนตัดออกมาจากเรื่องยาวค่ะ ถถถถถ
ก็... ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ... =v=;
ปล.เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพอเป็นรีเควสต์ของคุณเพื่อนฟินเน่แล้วเขียนไม่ออกทุกที... ตั้งแต่เควสต์ฟิสิกส์ละ ฟฟฟฟฟ //แต่ก็ขอบคุณที่อุตส่าห์ไปคิดรีเควสต์มานะ... TvT
ปล.2 พรุ่งนี้ไรเตอร์อาจจะเอาฟิคสั้นที่ไปลองแปลจากภาษาอังกฤษของคนอื่นมาอัพให้ดูแก้ขัดไปก่อนนะคะ... เขียนตอนนี้แล้วบอบช้ำชะมัด... //ร้องไห้
ปล.3 ความจริงแล้วตอนนี้ตั้งใจจะแถมโดน่ารักๆให้ค่ะ ประมาณว่า “เมื่อวันที่อาร์มินตัวหดลงเหลือแค่นิ้วโป้งของแจน” (ไปตั้งชื่อให้โดเค้าซะเสียเลยนะ... =v=;) แต่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยทำให้เอามาลงพร้อมฟิคไม่ได้ค่ะ อาจจะลงให้ตอนดึกๆของวันนี้นะ รอดูพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ... =w=~
ปล.4 ทำไมวันนี้เราเขียนปล.เยอะจัง? //โดนตบ
ความคิดเห็น