คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Request #11 : Zombie
“Request #11 : Zombie”
[Eclair&Xandria]
******************************************************************
“ทันใดนั้น... ซอมบี้ก็โผล่ออกมา!!”
“หวา~!! ฮะๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่หนึ่งและเด็กอีกหนึ่ง ดังลอดออกมาจากห้องนอนของบ้านหลังใหญ่...
ท้องฟ้ารอบด้านที่มีแต่ความมืดสนิทแสดงให้เห็นถึงยามราตรีที่เข้าครอบคลุมเมืองทั้งเมืองอย่างสมบูรณ์แบบ... แม้จะยังไม่ดึกมากนักเพราะยังคงเห็นแสงไฟรำไรอยู่ตามบ้านเรือนทุกหลัง แต่ว่า ยามนี้ก็ถึงเวลาที่เด็กๆควรจะเข้านอนได้แล้ว...
แน่นอนว่าสำหรับเด็กเล็กๆ ก็ต้องมีนิทานก่อนนอน
แจนยังคงหัวเราะร่าในขณะที่ในมือถือหนังสือเล่มหนาซึ่งไม่น่าจะใช่หนังสือนิทานสำหรับเด็ก... เพราะลำพังแค่พิจารณาจากรูปลักษณะภายนอกที่ขึ้นหน้าปกด้วยซอมบี้หน้าตาน่าขยะแขยง รวมทั้งจำนวนหน้าและตัวหนังสืออีกมากมายอัดเต็มหน้ากระดาษก็เพียงพอแล้วที่จะฟันธงได้ว่ามันควรจะใช้คำว่า ‘นิยายสยองขวัญ’ มากกว่า ‘หนังสือนิทาน’... แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าหนูน้อยเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลบนเตียงสีฟ้าเหมือนกับสีตาของเจ้าตัวก็ยังคงหัวเราะอย่างสนุกสนานราวกับชินเสียแล้วกับความบ้าคลั่งซอมบี้ของพ่อบังเกิดเกล้า...
แจนยังคงอ่านหนังสือต่อ ในขณะที่เสียงประตูห้องกระแทกเปิดดังปังพร้อมกับใบหน้าของใครอีกคนที่โผล่เข้ามา...
“แจนครับ ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าอ่านหนังสือซอมบี้ให้ลูกฟังก่อนนอน?” อาร์มินเริ่มบ่นทันทีในขณะที่ขมวดคิ้วใส่ฝ่ายตรงข้าม... “เดี๋ยวลูกก็ไม่ได้นอนกันพอดี...”
“โถ่ อาร์มิน เรื่องแค่นี้อย่าซีเรียสน่า...” ร่างสูงกว่าว่าพลางปัดมือปัดไม้ ก่อนจะหันไปทำท่าทางเออออห่อหมกกับลูกชายสุดที่รัก... “เห็นไหมล่ะ? ลูกชอบซอมบี้ออกจะตาย...”
“...ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าลูกชอบหรือไม่ชอบซะหน่อยนะครับ” เด็กหนุ่มร่างเล็กกว่าว่าพลางทำหน้าบูดใส่สองพ่อลูกอย่างเซ็งๆ... “ปัญหามันอยู่ที่ว่า ลูกจะได้นอนเมื่อไหร่ต่างหาก...”
“ผมนอนกับพ่อได้ฮะ” เด็กชายตอบแทนชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้อีกฝ่าย... “ไม่ต้องห่วงนะฮะ คุณแม่ไปนอนเถอะ”
แจนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยในขณะที่พูดเสริม... “ใช่ๆ... นายไปนอนเถอะ ขอบตาดำจนจะเป็นซอมบี้ซะเองอยู่แล้วนะ รู้ตัวไหมน่ะ?”
ว่าจนจบประโยค... ก่อนที่พ่อลูกจะหันมาหัวเราะให้กันราวกับจงใจเล่นมุก...
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ปรากฏเส้นเลือดปูดโปนขึ้นที่หน้าผากแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปลากตัวคุณพ่อตัวแสบออกมาเป็นเชิงไล่... “พอเลยครับแจน... ออกไปข้างนอกเลย พรุ่งนี้ลูกมีเรียนนะครับ”
“โหย... อาร์มินอ้ะ...”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนั้นเลยครับ... จะไปดูหนังซอมบี้อะไรก็ไป...”
อาร์มินจัดการพูดตัดรอนจนเสร็จสรรพ ก่อนจะโยนแจนออกนอกประตูห้อง... ทว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่วายตะโกนเข้ามาอีกรอบ...
“เฮ้! เจ้าลูกชาย ฝากดูคุณแม่ด้วยนะครับ เดี๋ยวคุณแม่จะกลายเป็นซอมบี้!!”
เสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังลอดออกมาจากช่องประตู ก่อนที่เจ้าตัวจะตะโกนตอบรับว่า “ฮะพ่อ!”
อาร์มินทำแก้มป่องเล็กน้อยพร้อมเสียงชิชะก่อนจะปิดประตูดังปัง ทิ้งให้แจนนั่งอยู่หน้าประตูห้องนอนพร้อมเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ
**************************************************************************
เสียงร้องโหยหวนของซอมบี้ยังคงกระหน่ำดังออกมาจากลำโพงของเครื่องเล่นดีวีดี ในขณะที่อาร์มินซี่งพึ่งจากเสร็จภารกิจกล่อมเจ้าลูกชายตัวดีให้เข้านอนเดินผ่านประตูเข้ามาในสภาพเหน็ดเหนื่อย... เจ้าตัวเหลือบมองอีกฝ่ายที่กำลังตั้งใจดูหนังอย่างใจจดใจจ่อด้วยตาเป็นประกายนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเนือยๆแต่ไม่ได้พูดอะไร...
เด็กหนุ่มร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาข้างๆร่างสูง ก่อนจะเอียงลงไปซบหัวลงกับไหล่ของฝ่ายตรงข้าม...
แจนเหลือบมองการกระทำนั้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆในขณะที่เอื้อมมืออีกข้างไปหยิบรีโมตบนโต๊ะมากดหยุดภาพยนตร์ที่กำลังฉายอย่างเมามันส์อยู่บนหน้าจอตรงหน้า... เสียงในห้องเงียบลงไป ก่อนที่ร่างของอาร์มินจะถูกอีกฝ่ายอุ้มให้ขึ้นมานอนคู้อยู่บนตัก เส้นผมสีบลอนด์สัมผัสกับต้นคอของแจนจากการซบหัวลงไปที่บริเวณนั้นแทน...
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีวอลนัทยิ้มน้อยๆ ก่อนจะสัมผัสริมฝีปากลงบนกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างแผ่วเบา...
“เหนื่อยไหม?”
ร่างในอ้อมกอดของเขาเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ ในขณะที่ส่งเสียงครางงึมงำแล้วเอื้อมมือทั้งสองข้างมารั้งเอาไว้รอบคอ ซุกใบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง... “ผมง่วง...”
“ฉันไม่แปลกใจหรอก” แจนว่าพลางหัวเราะเบาๆก่อนจะลูบหัวอีกฝ่าย... “เห็นอยู่ว่านายไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว... ตั้งใจทำงานมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ใส่ใจตัวเองบ้างสิ...”
ชายหนุ่มหยุดมือที่กำลังลูบหัว ในขณะที่ถอนหายใจเบาบาง... ก่อนจะก้มลงไปกระซิบ...
“ฉันเป็นห่วงนะ...”
เด็กหนุ่มในอ้อมกอดขยับหัวเล็กน้อยพลางยิ้มบาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจุมพิตที่แก้มของอีกฝ่าย...
“ผมรู้”
แจนหลุดหัวเราะเล็กน้อยในขณะที่นิ่งจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายที่กำลังส่งยิ้มมาให้... อาร์มินยังคงน่ารัก แล้วก็น่ารักไม่เคยเปลี่ยน... นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมไปไหนแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานขนาดนี้แล้ว...
มือของร่างสูงเอื้อมขึ้นมาแตะที่ข้างแก้มเนียน ก่อนที่เจ้าตัวจะโน้มริมฝีปากลงไปประกบกับอีกฝ่ายแผ่วเบา... อ่อนโยน และนุ่มนวล...
“ถ้างั้นก็นอนซะ”
เด็กหนุ่มร่างเล็กส่งเสียงหัวเราะใสออกมาเล็กน้อย ในระหว่างที่ก้มหน้าลงไปซุกอยู่ที่เดิมพร้อมกับเว้นช่องว่างความเงียบเล็กน้อย... “แล้วแจนไม่ดูหนังต่อแล้วเหรอ?”
“ช่างเถอะ รอนายหลับแล้วฉันค่อยดูก็ได้” แจนตอบเบาๆ ในขณะที่กระชับมือรอบเอวของอีกฝ่ายให้ร่างนั้นแนบเข้ามาใกล้... “เดี๋ยวนายจะนอนไม่เต็มที่”
“...ถ้าทำอย่างนั้นแล้วแจนจะได้นอนเมื่อไหร่ล่ะ?”
ชายหนุ่มฟังประโยคนั้นเงียบๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา... “ปกติฉันก็ไม่ค่อยนอนอยู่แล้ว อยากจ้องหน้านายทั้งคืนน่ะ...” ว่าอย่างนั้น... ในขณะที่เจ้าตัวก้มหน้าลงมาไซร้จมูกกับกลุ่มผมนุ่ม “บางที... ฉันอาจจะกลายเป็นซอมบี้ไปแล้วจริงๆก็ได้นะ?”
อาร์มินหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาเป็นฝ่ายประทับริมฝีปากลงไปบ้าง...
“ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะครับ... คุณพ่อซอมบี้...”
*****************************************************************
สั้น... ง่าย... หวาน... น่ารัก...
แค่นี้แหละค่ะคือธีมของตอนนี้ 55555 //โดนตบ
รู้สึกเหมือนจะเป็นธีมที่หวานขัดกับรีเควสต์มากมาย... ไรเตอร์เขียนเองยังอายเองเลยค่ะ คุณพ่อแจนกับคุณแม่อาร์มิน... (อ๊ากกกกก มุ้งมิ้งมากกกกกก!! >///<+b) เพราะงั้นขาดไม่ได้!! ขอขอบคุณคุณ[Eclair&Xandria]ผู้รีเควสต์มากๆเลยนะคะ!! //คารวะสามหน
ปล.ถึงคุณ[Eclair&Xandria]...ที่บอกว่าไรเตอร์เขียนให้โคนี่ถูกทิ้งบ่อยๆ... ใช่ค่ะ ไรเตอร์เขียนเองก็ยังรู้สึกเองเลยว่าปล่อยให้โคนี่โดนทิ้งไปหลายตอนแล้ว... ช่างเป็นตัวประกอบฟิคที่น่าสงสารจริงๆ... =v=; //แล้วก็! ที่บอกว่าโดยส่วนตัวแล้วชอบตอนรถไฟมากที่สุด... ไรเตอร์เองก็ชอบตอนนั้นที่สุดเหมือนกันค่ะ!(ฮา) แต่พอแต่งคู่กัดออกมาก็ชักจะเริ่มเอนเอียงแล้วล่ะนะ ฮืม...
ความคิดเห็น