คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Request #12 : Chain
“Request #12 : Chain”
[hinamori hikari]
***********************************************************************
โรงพยาบาล... ยังคงเป็นสถานที่ที่ไม่พึงประสงค์สำหรับหลายๆคน...
แน่นอนว่าหากพูดถึงโรงพยาบาล สิ่งที่ทุกคนจะพร้อมใจกันนึกถึงก็คือโรคร้ายและความเจ็บป่วย... ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสถานที่ที่คอยช่วยเหลือชีวิตของผู้คน ทว่า... ก็มีไม่น้อยเช่นกันที่ผู้เป็นโรคร้ายซึ่งไม่สามารถรักษาหาย หรือผู้ที่ประสบอุบัติเหตุร้ายแรงต้องมาจบชีวิตลง...
แต่สำหรับแจน... มันเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญยิ่ง...
“อ้าว คุณแจน... วันนี้มาเร็วจังเลยนะคะ”
เสียงทักใสๆของนางพยาบาลในชุดขาวทำให้ชายหนุ่มร่างสูงในชุดตำรวจสีเข้มหันไปมอง ก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นใคร
“พอดีวันนี้พึ่งปิดคดีไปน่ะครับ ก็เลยว่างเป็นพิเศษ...” แจนเอ่ยตอบหญิงสาวเรือนผมสีบลอนด์ตรงหน้าก่อนจะถามกลับ... “วันนี้งานยุ่งไหมครับ คุณคริสต้า”
“แหม เป็นพยาบาลก็งานยุ่งทุกวันนั่นแหละค่ะ” คริสต้าตอบในขณะที่หัวเราะ เห็นได้ชัดว่าเคยชินและรู้จักกับชายหนุ่มตรงหน้าเป็นอย่างดี... “อ้อ จริงสิ... วันนี้คุณเอเลนกับคุณมิคาสะเองก็มานะคะ น่าจะยังไม่กลับ...”
“งั้นเหรอครับ...” ชายหนุ่มร่างสูงตอบรับพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปเหลือบมองดอกกุหลาบสีขาวในมือตัวเองครู่หนึ่งในอาการครุ่นคิด... “แล้ว... อาร์มินเป็นยังไงบ้างครับ?”
คริสต้ามองท่าทางนั้นแวบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้มบาง... “ยังเหมือนเดิมค่ะ ไม่ดีขึ้นแล้วก็ไม่แย่ลง...”
แจนพยักหน้าให้อีกฝ่ายเงียบๆ ก่อนจะสัมผัสกลีบของดอกกุหลาบในมืออย่างแผ่วเบา...
นาน... เท่าไหร่แล้วนะ...
“อืม... ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปช่วยงานยูมีลเขาซักหน่อย” คริสต้าเอ่ยขึ้นก่อนจะคลี่ยิ้มสดใส... เอกลักษณ์ของนางพยาบาลที่ดีให้อีกฝ่าย... “สู้ๆนะคะคุณแจน”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มร่างสูงตอบรับ ในขณะที่มองฝ่ายตรงข้ามวิ่งหายไปกับฝูงชนอันเนืองแน่น...
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว... ที่เห็นภาพเหล่านี้...
ซ้ำๆ เดิมๆ... จนรู้สึกคุ้นชิน...
นาน... แค่ไหนแล้ว?
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีวอลนัทถอนหายใจยาว ก่อนจะเปิดประตูสีขาวเข้าไปในห้องผู้ป่วยตรงหน้า...
ทันทีทีขายาวก้าวเข้าไปในห้อง สายตาก็เหลือบไปเห็นสองร่างชาย-หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาติดผนังข้างเตียงของผู้ป่วย... หญิงสาวในชุดทหารอากาศทว่ายังคงพันผ้าพันคอสีแดงเหมือนสมัยเรียนเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมือแวบหนึ่งแทนคำทักทาย ผิดกับชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงในชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกันที่หันมาโบกมือให้พร้อมประโยคเอ่ยทัก
“ไงแจน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“ไง เอเลน มิคาสะ...” แจนว่าพร้อมโบกมือตอบก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปเสียบดอกไม้ในมือลงในแจกันข้างเตียงที่เต็มไปด้วยดอกไม้แบบเดียวกันอยู่ก่อนหน้า แล้วจึงหันหลังพิงกับตู้ตรงนั้นในขณะที่เอ่ยปากถาม... “วันนี้ลมอะไรหอบมาล่ะเนี่ย?”
“ลมบ้าลมบออะไรกันล่ะ” เอเลนตอบพลางหัวเราะให้ทั้งที่ในมือยังถือ PSP เล่นเหมือนเด็กๆ... “นายก็รู้ว่างานทหารน่ะมันยุ่ง... พวกฉันก็พึ่งจะได้กลับมาพักตอนหน้าร้อนนี่ไงล่ะถึงได้มาได้”
“อ้อ นั่นสินะ...”แจนตอบเนือยๆพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย... “ฉันรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้เจอพวกนายมานานมากเลยแฮะ... ความจริงแล้วแค่ประมาณสามสี่เดือนงั้นสินะ?”
“ให้ถูกคือแค่สามเดือนนะ” เอเลนว่าพลางชูนิ้วเป็นเลขสามขึ้นมาส่ายให้ดูราวกับจะเน้นย้ำ... “แล้วงานนายล่ะ เป็นไงบ้าง?”
“หืม? ก็ดี...” ชายหนุ่มร่างสูงตอบก่อนจะยักไหล่... “ตำรวจสืบสวนก็เหนื่อยอยู่เหมือนกัน... แต่ถ้าปิดคดีได้ก็สบายหน่อย”
“อืม... งั้นเหรอ...” ชายหนุ่มคู่สนทนาตอบรับพึมพำ ก่อนที่ดวงตาสีมรกตคู่สวยของเจ้าตัวจะเหลือบไปมองร่างของเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ...
ร่างเล็กนั้นยังคงหลับใหลตามธรรมดาราวกับคนปกติ... ร่างกายไร้ซึ่งผ้าพันแผล ผิวขาวกระจ่างใสยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากแต่ก่อน รวมทั้งเรือนผมสีบลอนด์ที่สัมผัสอยู่กับหมอนสีขาวของโรงพยาบาลก็ยังคงความนุ่มสลวยไว้เช่นเดิมราวกับว่ามีคนดูแลอย่างดีตลอดมา ถึงแม้ว่ามันจะดูยาวขึ้นบ้าง แต่ลักษณะภายนอกก็ยังคงดูเป็นอาร์มิน อัลเลอร์โต้... เด็กหนุ่มผู้น่ารักสดใสของพวกเขาเช่นเดิม...
แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกับคนปกติ ก็คือเครื่องช่วยหายใจ... รวมทั้งสายน้ำเกลือเส้นเล็กและเส้นสายอีกมากมายที่ยังคงระโยงรยางค์รอบตัวเพื่อเชื่อมต่อกับเครื่องอุปกรณ์ที่ตั้งวางไว้ทั้งสองข้างของเตียงผู้ป่วย...
เอเลนมองภาพตรงหน้านั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“อาร์มินยังเหมือนเดิมเหรอ?”
แจนไม่ได้ตอบอะไรในขณะที่หันมองตาม... ใบหน้ายามหลับของอาร์มินยังคงเหมือนเดิม จังหวะการหายใจนั้นก็ยังคงสม่ำเสมอ เครื่องตรวจชีพจรที่มีเส้นสายเต้นระริกบนหน้าจอสีดำเองก็ยังคงไม่มีอะไรผิดปกติไปจากทุกครั้งที่ผ่านๆมา...
และที่เหมือนเดิมที่สุด... ก็คือหัวใจของเขาที่ยังคงเจ็บปวด...
“คริสต้าบอกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยน...” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นในขณะที่ยื่นมือออกไปปัดเส้นผมสีบลอนด์ที่ปรกใบหน้าหวานนั้นออก ก่อนจะหันกลับมาทางคู่สนทนาโดยยังไม่ยอมสบตา... “ไม่ดีขึ้น แล้วก็ไม่แย่ลง”
เอเลนพยักหน้ารับทั้งที่ยังคงมองจ้องร่างนั้น ก่อนที่จะเหลือบสายตาขึ้นมามองคนตรงหน้าที่เงียบลงไปพร้อมกับถอนหายใจ...
เวลาผ่านมาหลายปีแล้วตั้งแต่ที่แจนกับอาร์มินเริ่มคบกันตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย... ตอนนั้นใครๆก็เหมือนจะเห็นได้ว่าสองคนนี้รักกันแค่ไหน แน่นอนว่ารวมถึงเอเลนกับมิคาสะซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของอาร์มินด้วยแม้ว่าในตอนนั้นพวกเขาจะไม่ยอมรับก็ตาม... ภาพเหล่านั้นชวนให้นึกถึงวันวานอันสงบสุขที่พวกเขาเคยอยู่ร่วมกัน เคยทะเลาะกัน และแจนที่นิสัยเป็นพวกเลือดร้อนมาแต่ไหนแต่ไร...
แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน... ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...
ตั้งแต่วันที่อาร์มินประสบอุบัติเหตุ และกลายเป็นเจ้าชายนิทรา...
“แจน... นายยังมาที่นี่ทุกวันอยู่รึเปล่า?”
เสียงถามของเอเลน ทำให้อีกฝ่ายหันมามอง
“ก็ใช่...” แจนตอบพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองอีกร่างหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มบางอย่างยากที่จะอ่านว่าเจ้าตัวอยู่ในอารมณ์ใด... “ถ้าฉันไม่มาแล้วใครจะดูแลอาร์มินล่ะ... พวกนายเองก็ยิ่งยุ่งๆอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ...?”
ชายหนุ่มคู่สนทนามองท่าทางนั้นในขณะที่ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินไปหยุดยืนหน้าอีกฝ่ายพร้อมกับวางมือลงบนไหล่กว้าง ดวงตาจับจ้องตรงไปที่อีกฝ่าย...
“ฉันรู้ว่านายห่วงอาร์มิน” เอเลนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังในขณะที่แจนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม... “แต่ว่า ถ้านายมัวแต่ดูแลอาร์มินจนไม่เห็นความสำคัญของตัวเองแล้ววันนึงนายเกิดเป็นอะไรไป... คิดบ้างรึเปล่าว่าถ้าอาร์มินตื่นมาแล้วหมอนั่นจะเสียใจแค่ไหน?”
ชายหนุ่มร่างสูงนิ่งมองเพื่อนที่กำลังเอ่ยเตือนอย่างหวังดีพักหนึ่ง ก่อนจะหลบสายตา
“ฉันรู้”
ตลอดมา... ตั้งแต่วันนั้น เหมือนว่าส่วนหนึ่งของชีวิตเขาขาดหายไป...
จากตัวเองที่เคยเป็นคนอารมณ์ร้อนให้อีกฝ่ายต้องคอยเตือนอยู่บ่อยๆ กลับกลายเป็นคนที่รอบคอบและใจเย็นลงมาก
เพียงเพราะ... อยากจะอยู่ข้างๆ...
ถึงต้องห้ามตัวเองทุกครั้ง ที่กำลังจะทำอะไรเสี่ยงอันตราย...
“...สองปีแล้วนะเว้ย แจน”
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลพูดราวกับจะเตือนสติ ก่อนจะชกไหล่อีกฝ่ายเบาๆ...
แจนโบกมือลาเอเลนกับมิคาสะที่ขอตัวกลับไปหลังจากนั้นไม่นานนักพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย... เอเลนบอกเขาว่าช่วงหนึ่งอาทิตย์นี้พวกเอเลนจะมาเฝ้าอาร์มินแทน และไล่ให้แจนกลับไปพักผ่อนเสียบ้าง...
แต่ถึงยังไง... ทั้งฝ่ายที่พูดและตัวเขาที่รับปาก ก็ต่างรู้ดีว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้...
“ไง อาร์มิน...” แจนเริ่มพูดกับอีกฝ่ายอย่างเคยชิน... เป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันที่ทุกครั้งที่เสร็จงานจะต้องมาหาที่นี่เสมอ... “ได้ยินรึเปล่า? เมื่อกี้เอเลนกับมิคาสะมาหานายด้วยนะ...”
แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบรับ... แม้ว่าเขาจะคอยคิดว่าสักวันหนึ่งคนตรงหน้าต้องได้ยิน...
สักวันหนึ่ง... จะส่งไปถึง...
“ฉัน... คิดถึงนายมากนะ...”
แจนพูดเสียงแผ่วเบาในขณะที่นิ่งมองอีกฝ่ายเงียบๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กนั้นไว้อย่างนุ่มนวล...
รู้ว่าไม่มีทางสัมผัสได้...
รู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น...
ถึงอย่างนั้น...
นิ้วเรียวลูบไปบนเทปผ้าที่พันเอาไว้ทับสายน้ำเกลือบนหลังมือนั้นช้าๆ ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นมาประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ...
รู้ดีว่า... สายใสๆเส้นเล็กนี้ๆ มีความสำคัญกับอีกฝ่ายมากเพียงใด...
รู้ว่าสายของเครื่องหายใจ... เท่ากับชีวิต...
แต่...
มัน... ไม่ต่างอะไรกับโซ่ตรวน...
โช่ตรวน... ที่อยากจะถอดออก... และหนีออกไปจากการจองจำ
แต่... หากปลดออกไปแล้ว ก็จะถูกยึดครองโดยการกักขังที่เรียกว่า ‘ความตาย’ แทน...
เพราะฉะนั้นจึงปล่อยเอาไว้...
ปล่อยให้มันบีบรัดทั้งที่ยังเจ็บ...
“เมื่อไหร่นายจะตื่นขึ้นมาซักทีนะ... อาร์มิน...”
ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะกอดแขนเรียวนั้นเอาไว้แนบอก...
นาย... จะรู้บ้างไหม?
ว่าสายโซ่เส้นเล็กๆนี้... ไม่ได้พันธนาการเพียงแค่ตัวนาย...
แต่ยังเป็น... หัวใจของฉันด้วย...
“ฉัน... จะรอนะ”
ต่อให้ต้องตาย... พร้อมกับสายโซ่ที่หัวใจนี้...
ฉันก็จะรอนาย... ตลอดไป...
****************************************************************
เอาละครับ... ไรเตอร์ปล่อยดราม่าออกมาอีกแล้ว... =v=;
ช่างเป็นดราม่าที่ห่างไกลกับความSMของรีเควสต์มากค่ะ ฟฟฟฟฟ //โดนต่อย
และรีเควสต์นี้... ก็ต้องทั้งขอบคุณทั้งขอโทษคุณ[hinamori hikari]ด้วยนะคะ... TvT อุตส่าห์ปูทางให้ไรท์เตอร์เขียนSMแล้วแท้ๆ... แต่ไรเตอร์ดันเขียนไม่ออกแล้วพลิกมาดราม่าซะอีก... เฮ้อ... //ถอนหายใจ// แต่ไม่ว่ายังไงก็เป็นอีกหนึ่งเควสต์ที่เขียนอย่างสนุกสนานค่ะ! XD (แม้ว่ายัยนี่จะไม่รู้ว่าทำให้จิตใจแฟนเกิร์ลแตกสลายมาแล้วกี่เควสต์ก็ตาม... =v=;) แต่ก็ขอขอบคุณมากๆนะคะ!!
ปล.วันนี้ไรเตอร์เกิดอาการคึกก็เลยนั่งเคลียร์มันทีเดียวสามเควสต์... เล่นเอาเรื่องยาวไม่ต้องไปไหนกันเลยล่ะค่ะ ถถถถถ //โดนถีบ
ความคิดเห็น