[FIC B.A.P] Tales

ลำดับตอนที่ #2 : [Tales2] Alice in Wonderland

เพียงแค่เพราะตามกระต่ายขาวพูดมาก




ที่เอาแต่พล่าม เห็นแก่ตัวเรื่องของตัวเองไม่หยุดหย่อน




ความอยากรู้อยากเห็นอันเป็นพื้นฐานของมนุษย์




ทำให้อลิซตกไปอยู่ในวันเดอร์แลนด์



“จงออบ ทักทายพี่เขาหน่อยสิ” ผมมองผู้ชายตัวสูงสองคนที่ยืนอยู่หน้าผม คนนึงหน้าเถื่อนๆหน่อยแต่ดูอบอุ่นอย่างประหลาด อีกคนหน้าสวยราวกับผู้หญิงยิ้มให้ผมด้วยแต่ทำไมผมถึงกลัวมันนะ


ผมโดนน้าหลอกให้ผมมาอยู่ที่โซลเพราะอ้างเรื่องการเรียนแต่ความจริงน้าเขาคงแค่อยากตัดภาระในบ้านออก พ่อแม่ผมไม่อยู่เกาหลีไปทำงานที่ต่างประเทศกันหมดเลยฝากผมไว้กับน้า น้าเขาก็มีปัญหาทางการเงินอยู่ผมพอเข้าใจเลยไม่โกรธอะไรมากเรียกได้ว่าไม่โกรธเลยดีกว่า


“อะ...เอ่อ หวัดดีฮะ” ผมก้มตัวลงนิดหน่อยพอเป็นพิธี ก็ผมอายนี่ครับคนเพิ่งเจอกันครั้งแรก


“หวัดดี~ จงออบปี้ นายนี่น่ารักนะ คีๆ^^ พี่ชื่อคิมฮิมชานนะ ส่วนไอ้คนที่ทำหน้าขวางโลกอยู่ข้างๆฉันนี่ชื่อบังยงกุกน่ะ อย่าไปสนใจมันเลยมันชอบทำหน้าอย่างงี้ทั้งวันแหละ-3-” พี่เขาก็น่ารักนะครับ ผมคงคิดไปเอง


“แค่นี้ใช่มั้ย? ฉันขึ้นไปทำงานก่อนนะ” พี่ยงกุกพูดก่อนจะเดินหันหลังขึ้นห้องของตัวเองไปทิ้งให้พี่ฮิมชานโวยวายอยู่คนเดียวเหมือนเด็กๆ


“ฮึ่ย ยงกุกหนิ ช่างมันเหอะมันมนุษสัมพันธ์แย่ยังงี้แหละเดี๋ยวฉันพาไปดูห้องนะ” พี่ฮิมชานยิ้มพร้อมเดินขึ้นบันไดไปชั้น2ของบ้านก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องๆนึงซึ่งผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นห้องถัดจากห้องพี่ยงกุกเพราะห้องข้างๆผมมันมีไฟเปิดอยู่แล้วก็มีไอเย็นจากแอร์ลอดออกมาใต้ประตูด้วย


“นี่ห้องของนายนะ ห้องข้างๆเนี้ยห้องยงกุกมัน ส่วนห้องข้างๆยงกุกก็เป็นห้องฉันอีกทีมีอะไรก็ไปเรียกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจแต่ไม่ต้องไปเรียกยงกุกมันหรอกเดี๋ยวโดนด่าเอา ฮ่าๆๆๆๆ” พี่ฮิมชานพูดพลางติดตลก ผมก็ยิ้มตามก่อนจะตัดสินใจถามบางสิ่งที่สงสัยอยู่ออกไป


“เอ่อ....พี่ฮิมชานครับ”


“หืม?ว่าไง^^”


“พี่กับพี่ยงกุกเป็นอะไรกันหรอครับ?”


“เป็น….. น่าไปกินข้าวกันเถอะ^^ นายลงไปรอข้างล่างเลยนะ เดี๋ยวฉันไปตามยงกุกมาแปปนึง” พี่ฮิมชานไม่ตอบผมแต่เดินออกจากห้องผมไป ผมเลยเก็บความสงสัยเอาไว้แค่นั้นก่อนจะจัดของให้เข้าที่แล้วลงไปรอข้างล่าง



ผมกินข้าวพลางพูดคุยกับพี่ๆเขาไปบ้าง พี่ฮิมชานนี่เข้าขั้นพูดมากเลยด้วยซ้ำ พี่ยงกุกก็มีพูดบ้างไม่พูดบ้าง แต่ส่วนใหญ่คือเป็นออกแนวเถียงกับพี่ฮิมชานมากกว่า ผมไม่รู้จะทำอะไรก็กินๆแล้วก็ยิ้มๆบ้าง


“จงออบ”


“ฮะ”


“ขึ้นไปห้องฉันหน่อย” พี่ยงกุกบอกผมแบบมึนๆก่อนที่ผมจะตามขึ้นไปทันทีที่กินข้าวเสร็จ ผมเคาะประตูสามทีเป็นมารยาทก่อนจะผลักประตูเข้าไป


“เอ่อ....มีอะไรรึป่าวฮะ?”


“พรุ่งนี้ฉันจะไปเรียนต่อที่อเมริกา ไปอยู่กับยงนัม...เอ่อ....พี่ชายฝาแฝดฉันน่ะ”


“อ๋อ ยินดีด้วยนะครับ”


“ฝากฮิมชานด้วย ฉันไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเขา” พี่เขาก้มหน้าลงก่อนที่ผมจะเห็นน้ำใสๆออกมาจากดวงตาของเขา อ่า.....ผมพอจะเดาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนออกแล้วล่ะครับ




เพียงแค่เพราะสิ่งที่หลอกล่อใจ



พี่ก็ตามกระต่ายไป




โดยที่ไม่ได้มองคนข้างหลัง




ผมหรือพี่กันแน่นะ ที่เป็นอลิซ?



ตอนเช้า ใช่แล้ว...พี่ยงกุกไปแล้ว ดูจากของในห้องที่สะอาดเหลือเพียงแต่เสื้อผ้าบางส่วนที่คิดว่าไม่น่าจะเอาไปด้วยได้ อา....พี่ฮิมชานล่ะ ผมเดินลงมาข้างล่างเจอพี่ฮิมชานในสภาพกอดเข่าร้องไห้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงร้องไห้สะอื้นซะเสียงดังลั่นบ้าน


“พี่ฮิมชานครับ โอเค....นะครับ?” ผมถามเขาไปด้วยความเป็นห่วง แต่พี่เขาพุ่งมากอดผมแทน


“ฮือออออออออ จงออบ ยะ...ฮึก ยงกุกไปแล้ว ยงกุกไปเรียนต่อ ฮึก ไม่บอกฉันสักคำเลย ฮึก ยงกุกใจร้าย”




หากแฝดยักษ์จอมป่วนทวีเดิลดี กับ ทวีเดิลดัมทำให้คนวุ่นวาย





แฝดยงกุกกับยงนัม ก็คงทำให้คนๆนึงนั่งเสียใจปานตายอยู่อย่างงี้



หลังจากวันนั้นพี่ฮิมชานก็พยายามหาคนมาชดชเยพี่ยงกุกมีคนมาเสนอตัวตั้งมากมาย พี่เขาก็แค่มีอะไรด้วยกันคืนเดียวแล้วก็จบตนวันนั้นที่พี่เขาพบกับ




จอง แดฮยอน




พี่เขาสั่งให้ผมแฝงตัวเข้าไปโรงเรียนเดียวกันกับแดฮยอนภายในชื่อยงกุก ป้องกันคนรู้ว่าผมมาอาศัยอยู่กับพี่ฮิมชาน สั่งให้ผมขัดขวางผู้หญิงทุกคนที่ยุ่งกับแดฮยอน เริ่มทำร้ายผม เรียกได้ว่าเป็นโรคจิตอ่อนๆ




ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าคนๆนี้แล้ว เรื่องราวทั้งหมดภาพทั้งหมดตั้งแต่ต้นไหลมาในหัวโดยที่ไม่ทันตั้งตัว



“นายนี่เอง ทำสาวๆฉันหายหมดเลยหลงฉันขนาดนั้นเชียวรึไง?”


“ฉันมีเหตุผลของฉัน แต่ฉันไม่ได้หลงพิศวาสนายแน่นอนไว้ใจเหอะ”


“ไม่ต้องอายก็ได้น่า ผู้ชายฉันก็เอาได้ กลัวทำไม”แดฮยอนพูดพร้อมเบียดตัวมาใกล้ผมทำให้ผมต้องถอยหนี จนหลังติดลอกเกอร์แต่คนข้างหน้าก็ยังพยายามยื่นหน้ามาใกล้


“ตัวนายหอมจัง”


“นายไม่ไปหานาอึนรึไง” ผมพยายามพูดให้เขาออกห่างจากตัวผมแต่เขาก็ไม่หยุด ไอ้จุนฮงไปฉี่ถึงไหนวะ!!


“เฮ้ยมึง!!ทำไรเพื่อนกูวะ” เจลโล่เดินเข้ามาพร้อมแยกแดฮยอนออกจากผม ตอนนี้หน้าผมมันคง...


“ว้า โทษทีทำนายหน้าแดงหมดแล้วยงกุก”


“รู้ชื่อฉันได้ไง?”


“ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้บายยงกุก บายเจลโล่~ หวังว่าจะได้เจอกันใหม่”



ผมเดินกลับมาบ้านตามเดิมด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างเรียกได้ว่า “โคตรแย่” เพราะอะไร ก็เพราะแดฮยอนนั่นแหละครับ ส่วนกับดักที่วางไว้ก็วางไว้ตามนั้นยัยนาอึนอะไรนั่นจะโดนไม่โดนกับดักก็แล้วแต่ดวงเขาแล้วแหละครับ ผมวางรองเท้าตามเดินก่อนจะเข้าบ้านแล้วก็บแทบช็อค


“ยงกุกหวัดดี เจอกันอีกแล้ว:)”


“จงออบมานี้สิ เขามาหาพี่แล้วนายไม่ต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำแล้วไง”


“หืม?จงออบ?”


“เอ่อ.....”


“อ๋อ... หึๆ ฉันรู้ความลับของนายอีกอย่างแล้วสินะ”


“มากินข้าวกันเถอะ^^” พี่ฮิมชานควงแดฮยอนไปที่โต๊ะทานข้าว หน้าตาที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขแต่ผมรู้สึกได้ว่าแดฮยอนกำลังมีอะไรสักอย่างอยู่ในหัว


แดฮยอนมองผมตลอดการทานข้าวพร้อมยิ้มมุมปากไปด้วย ผมก็มองเขากลับบ้างเป็นระยะๆแต่ผมมองอย่างกังวลๆในขณะที่เขามองอย่างมีเลศนัยแปลกๆ เขารู้ความความลับผมแล้วสินะ



อย่าบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะ ข้อร้องล่ะ



อีกด้านหนึ่ง


ที่ถนนหน้าบ้านของจงออบมีคนๆนึงกำลังยืนอยู่เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ฟังเพลงโปรดในไอพอดตัวเองพร้อมยกยิ้มอย่างมีชัยชนะ


“อลิซจะรู้สึกยังไงนะ ถ้ารู้ว่าวันเดอร์แลนด์ของตัวเองมีเบื้องหลังน่ะ หึ...จงออบอา นายนี่น่าสนใจจริงๆ อยากรู้จังว่าตอนจบนายจะเป็นอะไร นายพราน? อลิซ? หรือจะเป็นตัวละครมาจากเรื่องไหนอีกนะ”


คนนั้นเดินหายไปกับความมืดทิ้งไว้เพียงแค่นามบัตรใบเล็กๆหล่นไว้หน้าบ้าน


ยู ยองแจ