พี่ผมบอกว่ามันเป็นบาป
บาปของแม่มดที่พยายามพรากความสวยงามไปจากสโนว์ไวท์
เหอะ.... ฟังดูตลกนะครับผมเป็นผู้ชาย แต่ไอ้ตัวละครพวกนั้นมันผู้หญิงชัดๆ
เพราะบาปหรอครับ?
ทำให้ผมต้องทำร้ายคนรอบข้างโดยที่ไม่อยากทำ
Hidden Content
“ครั้งที่ 12 แล้วนะ....”
“ฉันรู้แล้วน่า”
“มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ ยงกุกที่นายทำเรื่องพวกนี้น่ะ” ผมยักไหล่น้อยๆให้จุนฮงก่อนจะลงมือจัดการธุระของตัวเองต่อให้เสร็จก่อนที่ใครเขาจะมาเห็นเข้า
“จับเวลาให้ฉันด้วยนะจุนฮง เอาไม่เกิน1นาที”
“เฮ้อออออ นี่ฉันต้องทำตามที่นายขออีกแล้วสินะ” จุนฮงบ่นแต่มือก็ไปจับนาฬิกาสีแดงสดที่ข้อมือซ้ายของตัวเองเพื่อจะปรับค่าอะไรนิดหน่อย ก่อนจะเริ่มจับเวลา
“3”
“.....”
“2”
“....”
“1 เริ่ม!” ผมจัดการเอากรรไกรที่เตรียมเอาไว้ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะลงมือเปิดลอกเกอร์ของเป้าหมายใส่ถุงน้ำแดงเข้าไปในลอกเกอร์ ผูกเชือกไว้ที่กรรไกรและกล้องมันกับประตูลอกเกอร์วางตำแหน่งของกรรไกรให้พอดีกับปากถุงน้ำแดง ก่อนจะปิดประตูลอกเกอร์ลง
“49วิ ทำลายสถิติแล้วนะ สงสัยนายจะทำจนชินซะแล้ว”
“ฮ่ะๆ ฉันก็ว่างั้นแหละ”
“รีบไปเหอะ ก่อนที่เป้าหมายจะมา” จุนฮงลากผมมาหลบที่ซอกลอกเกอร์ข้างๆ เพื่อรอให้เป้าหมายของพวกเขามาติดกับพร้อมเชยชมผลงานที่ตัวเองทำ
“เฮ้ยแก~ วันนี้ฉันจะเมคอัพไปยังไงดีอ่ะ? เอาแบบหวานๆ หรือแรงๆดี” หญิงสาวหน้าตาดีคนแรกเอ่ยถามเพื่อนอีกคน
“แบบไหนก็สวยหมดนั่นแหละ รีบๆเก็บของเร็วๆ แดฮยอนเขารอแกอยู่หน้าโรงเรียนไม่ใช่หรอ?”
“จ้ะๆ ไม่ต้องเร่งหรอกไปเดทกับแดฮยอนทั้งทีฉันไม่พลาดอยู่แล้ว” เป้าหมายกำลังจะเปิดลอกเกอร์แล้ว
ทันทีที่หญิงสาวเปิดลอกเกอร์กลไกที่ถูกวางไว้ก็ทำงานแรงดึงเชือกจากประตูลอกเกอร์ส่งผลให้เชือกง้างกรรไกร ไปตัดถุงน้ำแดงที่จัดวางไว้ในตำแน่งที่เหมาะสมพอดีจนน้ำแดงหกราดเสื้อของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปหมด ย้อมเสื้อขาวให้เป็นสีแดงหวานๆของน้ำแดงทันที
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด แกทำไงดีอ่ะ ใครเอามาวางไว้เนี่ย?!”
“เฮ้ยแก เอาไงดี แดฮยอนรอแกอยู่หน้าโรงเรียนไม่ใช่หรอ”
“แกจะให้ฉันไปสภาพนี้หรอ? ลูกคุณหนูตระกูลดังอย่างฉันไม่เอาหรอก อายเขาตาย จะกลับบ้านแล้ว ชิ”
อย่างงี้แหละนะผู้หญิง
พอเกิดเหตุอะไรสักอย่างก็คำนึงถึงหน้าตาตัวเองเป็นสำคัญ
โดยลืมจุดประสงค์หลักของตัวเองไปซะสนิท
มนุษย์นี่....ยุ่งยากนะ ว่ามั้ย
“Mission Complete”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่อยากทำจุนฮง”
“ฉันรู้ แต่นายก็เลี่ยงมันไม่ได้ไม่ใช่หรือไง”
สีของถุงน้ำแดงนั่นก็เหมือนสีของแอปเปิ้ลอาบยาพิษ
เพียงแต่ฤทธิของมันต่างกัน
อย่างนึงทำให้สโนว์ไวท์สลบเกือบตาย
แต่อีกสิ่งทำให้มนุษย์เผยหน้ากากที่แท้จริงออกมา
ทั้งๆที่มันเป็นแค่ถุงน้ำแดงธรรมดาๆ
ผมเดินออกไปหน้าโรงเรียนกับจุนฮงเพื่อที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง แต่ก่อนหน้านั้นผมเหลือบไปมองตำแหน่งๆนึง ที่เมื่อ20นาทีที่แล้วมันเคยมีรถคันหรูจอดอยู่แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีซะแล้ว
อย่างนี้แหละนะมนุษย์ เกลียดการรอคอยทั้งๆที่สิ่งที่ตามมามันสวยงามแท้ๆ
“ไปแล้วสินะ”
“คงงั้นแหละ ยัยนั่นมันกลับบ้านไปนานแล้วนิ” จุนฮงพูดต่อพร้อมแค่นหายใจพลางยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา ทำไมผลถึงกล้าพูดว่าสิ่งที่ตามมามันสวยงาม? ผมรู้มาหมดแล้วว่าผู้หญิงคนเมื้อกี้น่ะเธอตั้งใจชวนแดฮยอนไปผับตามประสาเด็กใจแตกต่อ หลังจากนั้นเธอก็วางแผนว่าจะมีอะไรกับแดฮยอนเพราะเธอรู้ว่ายังไงแดฮยอนก็ชอบเรื่องพวกนี้ จึงกะจะเอาใจสุดชีวิต
เป้าหมายของเธอล้มเหลว ในขณะที่วันนี้ผมประสบความสำเร็จ
โดยที่ไม่อยากทำเลยสักนิดเดียว
ถึงบ้านผมแล้วผมถอดรองเท้าก่อนจะวางมันไว้ที่เดิมที่เอามาพร้อมเปิดประตูเข้าบ้านไป เจอพี่ของผมนั่งดูทีวีพลางจิบไวน์ไปอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แปลกดีนะครับดูทีวีไปจิบไวน์ไปเนี่ย
“ว่าไง จงออบ สำเร็จมั้ย?”
ถ้าแม่มดใช้งานนายพรายเพื่อให้ได้ดังหวัง
ผมก็คงตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับนายพรานล่ะมั้งครับ
“สำเร็จครับ”
“เก่งมาก เด็กน้อยของพี่^^”
“พี่ฮิมชานครับคือ.....”
“หืม?”
“ผม....ผมต้องทำอย่างงี้ไปอีกนานแค่ไหนครับ” สิ้นเสียงจงออบก็รีบก้มหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าอะไรจะตามมา
“นายมีสิทธิพูดด้วยหรอจงออบ!!!!” ฮิมชานลุกขึ้นพร้อมขว้างแก้วไวน์ในมือทิ้งลงพื้นด้วยคสามโทสะ
“นายจำไว้นะ”
“.....”
“ตราบใดที่แดฮยอนยังไม่ใช่ของฉัน ใครก็ห้ามยุ่ง!!”
“พี่ก็รู้นี่ครับ ว่าต่อให้ผมไปขัดขวางผู้หญิงที่แดฮยอนนัดไว้ยังไงเขาก็ไปหาผู้หญิงตามผับตามบาร์อยู่ดี แล้วพี่จะให้ผมทำไปทำไม?!” ผมตะโกนขึ้นสู้ มันไม่ผิดใช่มั้ยครับที่จะต่อต้านบาปของตัวเอง
“จงออบ!!” ฮิมชานหยิบเศษแก้วไวน์มาไว้ในมือก่อนจะพรุ่งตรงมาทีจงออบแล้วทิ่มลงไปบนไหล่ของจงออบทันที
“โอ้ยๆๆๆ พี่ผมเจ็บ!!”
“นายไม่มีสิทธิขัดฉันนะจงออบ”
“......”
“ถ้ายังอยากไม่ให้ใครรู้ว่านายคือมุนจงออบ ไม่ใช่บังยงกุก”
“รอยแบบนั้นน่ะ โดนพี่ฮิมชานทำร้ายมาอีกแล้วล่ะสิ”
“ก็.....อืม” เมื่อไม่รู้จะปฏิเสธยังไงผมก็เลยยอมรับกับจุนฮงไปตามความจริง
“เฮ้อ ยงกุกถ้านายโดนทำร้ายมากขนาดนั้นมาอยู่กับฉันก็ได้นะไม่ต้องไม่ทนหรอก-0-” จะไปได้ไงวะ....
ก็ฉันชื่อ จงออบ เว้ย!!
“เหอะๆ ฉันชินแล้วแหละ”
“แดฮยอนอปป้าคะ คือ....” ชื่อที่ลอยผ่านเข้าหูผมกับจุนฮงมาทำให้พวกผมทั้ง2คนต้องหันไปมองทางต้นเสียงทันทีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ว่าไง” ใบหน้าหลอเหลาของแดฮยอนหันมาพูดพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เคลือบยาพิษ ร้ายกาจ....แต่ทำให้หลง
“คือ เย็นนี้ว่างมั้ยคะ คือ....”
“รีบพูดมาเร็วๆ ฉันต้องไปส่งงานต่อน่ะ” โกหก....ผมเช็คมาแล้ว แดฮยอนจะโดดเรียนคาบต่อไปต่างหาก
“ไปเดทกัน....มั้ยคะ” คำว่าเดทที่รู้กันดีว่าหมายถึงอะไรทำให้แดฮยอนกล่าวตกลงเพราะยังไงเขาก็ไม่ซีเรียสกับเรื่องอะไรทำนองนี้อยู่แล้ว
“เลิกเรียนเจอกัน บาย” แค่พูดสั้นๆแล้วเดินจากไปแต่ผมก็แอบเห็นอยู่ดีนั่นแหละ ว่าผู้หญิงคนนั้นดีใจจนตัวสั่นไปหมดแล้วถ้ากรี๊ดได้กรี๊ดไปนานแล้วแหละมั้ง
“เฮ้ยๆๆ ยงกุกฉันจำได้นั่นมันดาวโรงเรียน นาอึน ไม่ใช่หรอวะ?”
“ก็มั้ง ฉันไม่ได้สนใจ”
“ฉันไม่เคยเห็นนายสนใจอะไรอยู่แล้ว” ผมยักไหล่ให้จุนฮงอย่างที่ชอบทำก่อนที่จะเปิดโทรศัพท์ดูข้อความที่ถูกส่งมาจากคนที่รู้ๆดีว่าใคร
“ข่าวไวนะ พี่นายน่ะ” พี่ฮิมชานส่งมาบอกให้ทำเหมือนเดิม ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าพี่เขาไปเอาข่าวมาจากไหนเรียนก็ไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้แล้วเหตุการณ์เพิ่งผ่านไปแค่5นาที มันก็เป็นไปได้ว่าพี่เขาจะมีสายในโรงเรียนนี้อยู่...........แต่ว่าใคร?
“เหมือนเดิม ตอนเย็น”
“อีก10นาทีก็หมดคาบแล้วนะ ถ้าจะทำก็รีบๆทำ วันนี้จะรีบกลับ” กลายเป็นว่าจุนฮงยุผมซะงั้น ตลกว่ะครับ
ผมมาที่สถานที่ที่เป็นลอกเกอร์ของนาอึนก่อนจะเปิดมันแล้วทำการหยิบอุปกรณ์ออกมาจากกระเป๋าเป้ให้พร้อมที่จะวางกลไกในลอกเกอร์ถ้าไม่ติดว่ามีคนขัด
“เฮ้ยๆๆ บังปวดฉี่ว่ะไม่ไหวละ ไปฉี่ก่อนนะดูต้นทางเองดีๆละกัน”
“เออๆ ไปเหอะ ยังไม่อยากเห็นคนฉี่ราดแถวนี้-__-” จุนฮงยิ้มแหยๆก่อนจะรีบวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด ส่วนผมก็ทำหน้าที่ของผมต่อด้วยกางวางกลไกถุงน้ำแดงธรรมดาๆเหมือนเดิม พอทำเสร็จก็จัดการเช็คความเรียบร้อยเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ผิดพลาดก่อนจะปิดลอกเกอร์ลงพร้อมกับหน้าของใครบางคนข้างๆ
!!!!
“จับได้แล้ว~ นายพรานใจร้าย:)”
“จ...จอง แดฮยอน!!!”
Talk::ไม่มีเวลาแล้วค่ะไรต์รีบบบบบบบบTT ไปเจอกันตอน4นะคะ คืนนี้จะลง3ตอนรวด
ความคิดเห็น