คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : | Last Day | - Chapter 1 - {100 Per}
ปาร์ค ชานยอล...
คุ้นจัง..เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน... บ้าหน่ะแบคฮยอนจะเป็นไปได้ไง หรือจะเป็น...ย๊าห์นายบยอน ฟุ้งซ่านฟั่นเฟืองใหญ่แล้ว
"นี่ นังชะนีน้อยเหม่ออะไร อย่าบอกนะว่าแอบปิ๊งคุณชานยอลน่ะ บอกเลยคนนี้เจ้จริงจังนะ"
“โชคดีนะฮะฮยอง ผมเอาใจช่วย”
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะนังชะนีน้อย ชอบเขาใช่มะ ? ”
โจควอนขมวดคิ้ว พลางจ้องคนตรงหน้าอย่างจับผิด ทำเอาแบคฮยอนแอบสะดุ้งเล็กน้อย
เขาไม่ได้ชอบคุณชานยอลสักหน่อย ก็แค่... ก็แค่...
หน้าเหมือนใครบางคนเฉยๆ
“บ..บ้า เขาไหนกันฮะฮยอง ฮยองอย่าขี้ตู่สิฮะ”
แบคฮยอนปรับสายตาให้ต่ำลง ไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองคนข้างๆเลยสักนิด ทำไมล่ะ... บอกว่าไม่ได้ชอบก็ไม่ได้ชอบสิ อย่าทำตัวเหมือนชอบสิแบคฮยอน!!
“แกหน่ะสิบ้า! ดู..ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ฮันแน่... มีพิรุธแบบนี้...”
โจควอนลากเสียงชาวงท้ายให้ยาวขึ้น ทำเอาแบคฮยอนถึงกับต้องรีบแย้งขึ้น
“เปล่านะฮะ ผมไม่ได้ชอบคุณชานยอลจริงๆ”
“แหม๋ ปากบอกไม่ชอบดูสายตาแกสิยะ จ้องแบบนั้นเอาไปกินที่บ้านเลยไหมยะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย..”
แบคฮยอนตอบโจควอนเสียงแผ่ว ดูสิ พี่โจควอนเข้าใจผิดไปแล้ว ถ้าคุณชานยอลรู้ว่าเราชอบจริงๆ เรื่องใหญ่แน่ๆ
“มาขงมาเขิน รักเขาชอบเขาต้องบุก! เจ้จัดให้”
โจควอนฉุดมือแบคฮยอนให้เดินตามตัวเองเพื่อไปหาผู้จัดการรูปหล่อ ที่นั่งตรงมุมเสาคนเดียว
“คุณบอสรูปหล่อ งานวันนี้เป็นไงบ้างฮะ”
หลังจากที่พี่โจควอนลากผมมาหาคุณชานยอลเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการเปิดฉากคุยกับคุณชานยอล ทำเอาผมได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่น
“ผมชอบงานนี้นะครับ อบอุ่นดี”
คุณชานยอลพูดพลางแอบเหล่มาทางผมนิดๆ อ่า... รู้สึกเขินนิดๆแฮะ
“คือคุณบอสสุดหล่อฮะ ผมมีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อยหน่ะฮะ”
“อะไรเหรอครับคุณโจควอน”
ชานยอลขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“อ่อคือ ผมอยากจะฝากแบคฮยอนไว้กับคุณบอสหน่ะฮะ”
โจควอนพูดพลางดึงแบคฮยอนที่นั่งหลบมุม ให้ออกมาประจันหน้ากับคุณบอสสุดหล่อ อ๊ากกก!! โจควอนฮยอง ทำอะไรไม่เคยปรึกษาผมเลยTT
“แล้วคุณโจควอนจะไปไหนหรอครับ”
“คือผม..ผมจะไปแดนซ์อ่ะฮะ เผื่อได้หิ้วเกย์เอ๊าะกลับบ้าน”
“อ่า..งั้นเต้นให้สนุกนะครับ^^”
ชานยอลโบกมือลาโจควอนฮยอง ที่ตอนนี้กำลังแกะมือของผม ที่เกาะโจควอนฮยองแน่น
“ขอบคุณนะฮะ แบคฮยอน ไปหาคุณชานยอลสิ”
“อ.เอ่อ..ฮยองฮะผมไปด้วย”
“ไปทำไม อย่างกับนายเต้นเป็น เกิดหลงขึ้นมาจะทำยังไง”
“แต่ว่า...”
“ผมไปก่อนนะฮะคุณบอสสุดหล่อ ฝากดูแลแบคฮยอนด้วยนะฮะ หมอนี่ชอบหลงทางไปมั่ว อันยอง ! โชคดีนะแบคฮยอน”
โจควอนยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อแผนพิชิตรักให้แบคฮยอนเป็นไปตามแผน
ตอนนี้โจควอนก็ได้ทำการอ่อยเหยื่ออย่างเต็มที่
แบคฮยอนที่หน้าเหวอไปในทันที ที่โจควอนฮยองหายวับไปกับตา
ทั้งแบคฮยอนและชานยอลต่างอยู่ในความเงียบ ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกัน
แบคฮยอนได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก
“นาย/คุณ”
"?"
ชานยอลเลิกคิ้วขึ้น ก่อนที่จะจับจ้องไปยังลูกน้องที่เอ่ยชื่อเรียกเขาเมื่อครู่
“อ..เอ่อคุณชานยอลพูดก่อนเลยครับ”
“ฉันจะไปสั่งไวน์ นายจะเอาด้วยรึเปล่า”
“วะ...ไวน์หรอฮะ ผมกินไม่เป็นหรอก ผ...ผมขอน้ำเปล่าดีกว่า ”
“อะไรกัน กินไม่เป็นก็ต้องหัดกินสิ”
“ห้ะ? คือผม...”
“เอาเป็นว่าฉันจะสั่งมาเผื่อนายด้วยแล้วกัน รออยู่นี่นะ อย่าไปไหน"
"ฮะ...ค...คุณชานยอล"
อะไรกันเนี่ยแบคฮยอน แค่เขาถามทำไมต้องตะกุกตะกักด้วยเล่า ! หยุด ! หยุดเดี๋ยวนี้เลยแบคฮยอน หยุดเขิน!!!!!!
เมื่อชานยอลเดินออกไปสั่งไวน์ แบคฮยอนก็ทำได้เพียงนั่งมองพวกพี่ๆพนักงานโยกย้ายส่ายสโพกด้วยความสนุกสนาน บางคนก็นั่งดื่มกัน พูดคุยกัน
“อ่ะนี่..ของนาย”
ชานยอลยื่นแก้วไปตรงหน้าของคนที่กำลังเหมอมองคนอื่น ทำเอาแบคฮยอนเกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อย
“ขอบคุณฮะ”
แบคฮยอนรีบรับแก้วไวน์สีสดจากอีกคน อ่า... ทำไมสูงแบบนี้นะ ทั้งสูงทั้งหุ่นดี แถมยังหล่ออีก เห้ย! แบคฮยอน ตั้งสติ!
“ว่าแต่เมื่อกี้นี้เรียกฉัน..มีอะไรเหรอ ?”
“อ๋อ..ไม่มีอะไรแล้วฮะ”
“บอกมาเถอะหน่า ฉันคุยได้ทุกเรื่องเลยนะ”
ชานยอลพูดพลางยกเครื่องดื่มสีสวยลงคออย่างรวดเร็ว
“คือขอโทษนะฮะ..คุณชานยอลอายุเท่าไหร่เหรอฮะ”
“ฉันอายุ23 นายหล่ะ”
“ผ..ผมอายุ22จะ23แล้วฮะ”
“โอ๊ะ!งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันได้หน่ะสิ”
ชานยอลรินเครื่องดื่มสีสวยลงบนแก้วไวน์ ก่อนที่จะยกขึ้นดื่มอย่างคล่องคอ
“ฮะ...”
“มีฮงมาฮะ มาคงมาคุณอะไรกัน เรียกฉันว่าชานยอลอย่างเดียวก็พอไม่ต้องมีคุณหรอกนะ”
“แต่ว่าคุณเป็นหัวหน้าผมนะฮะ”
“ฉันไม่ถือตัวขนาดนั้นหรอกนะ ดีซะอีก เวลาทำงานจะได้ไม่อึดอัดด้วยไง”
“โอเค..ชานยอลก็ชานยอล”
“ดีมากหมาน้อย :D”
ฝ่ามือหนาลูบไปตามเส้นผมอย่างอ่อนโยน ทำเอาตอนนี้แบคฮยอนได้แต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอาย
หมาน้อย...
‘นี่หมาน้อย มานี่สิเราทำดอกกุหลาบเสร็จแล้ว หมาเสร็จยังยอลเสร็จแล้วนะ มาแลกกันดูหน่อย’
‘ของเราก็เสร็จแล้ว ไหนขอเราดูของยอลหน่อยสิ’
‘อ่ะ..แลกกันดู’
‘งืออ..ของยอลสวยจัง ของเราไม่เห็นสวยเลย’
‘ไหนมาดูซิ ออกจะสวย’
‘ไม่สวย’
‘งั้น..ยอลให้ของยอล หมาเก็บไว้ดีๆนะ’
‘จริงหรอ..ให้แล้วห้ามขอคืนนะ’
‘จริงสิ แต่ถ้าหมาทำของยอลพัง ยอลจะไม่คุยกับหมาอีกเลย’
‘ได้เลย! เราจะเก็บของยอลไว้อย่างดีเลย ต..แต่ยอลอยากได้ของเรารึเปล่าอ่ะ’
‘อยากได้สิ ของหมาอ่ะเค้าอยากเก็บไง้ทุกอย่างเลย’
‘งั้นเรามากแลกกันนะ...’
“แบคฮยอน ..แบคฮยอน”
ชานยอลสะกิดแบคฮยอนที่นั่งเหมอไม่พูดไม่จาอยู่นาน
“ห้ะ... มีอะไรฮะ”
แบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยด้วยแรงสะกิด ก่อนที่จะหันหน้าไปทางแรงสะกิด
“นาย..นายเป็นอะไร นิ่งทำไม คิดอะไรอยู่”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ ผมคิดอะไรเพลินๆ”
แบคฮยอนใช้มือลูบไปที่ต้นคอ ด้วยความเขินอาย เมื่อตัวเองทำอะไรไม่เข้าท่าลงไป
“ไวน์ในมือไม่ดื่มหรอ”
ชานยอลชี้ไปที่แก้วไวน์สีสวย ที่ตอนนี้เครื่องดื่มภายในแก้วไม่มีท่าทีว่าจะลดลงไปเลยสักนิด
“อ่า..ฮะ”
แบคฮยอนยกเครื่องดื่มสีสวยขึ้นดื่มอึกใหญ่
“นี่ค่อยๆดื่มสิ นายคออ่อนไม่ใช่หรือไง”
“อ่า..นั่นสินะ”
แบคฮยอนวางแก้วไวน์ที่ตอนนี้ไม่หลงเหลือแม้แต่หยดน้ำอยู่ภายในแก้ว ว่าแต่... ชานยอลรู้ได้ยังไงกันนะ....
นายไม่เปลี่ยนไปเลยนะ หมาน้อยของฉัน
-LAST DAY-
ณ เวลา 2.00 น.
ยิ่งเยอะยิ่งสนุก ยิ่งเมายิ่งคึก
ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาตีสองเเล้ว แต่เหล่าผีเสื้อราตรียังไม่ลดลงเลย ยิ่งดึกยิ่งเมา ยิ่งมันส์ยิ่งดึก ต่างคนต่างออกลวดลายอย่างไม่มีใครยอมใคร
'ลู่หาน'กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หลังร้านเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
นี่มันเวลาเลิกงานของเขาแล้วนี่น่า..
"ลู่หานฮยอง ฝากเสิร์ฟโต๊ะสิบเจ็ด โซดาสี่ น้ำเเข็งหนึ่ง ด่วน...''
จงแดถือถาดใบโตที่มีจำพวกโซดา และน้ำแข็งอยู่เต็มถาด ก่อนที่จะเดินมาหยุดตรงหน้าลู่หาน พลางยื่นให้คนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ทำไมต้องเป็นฉันเล่า!"
ลู่หานวีนใส่เพื่อนร่วมงานอย่างหงุดหงิด พลางชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ กำลังจะเลิกงานแท้ๆกลับต้องทำงานต่อ มันใช่เรื่องมั้ย!!
ลู่หานรับถาดจากจงแด ก่อนที่จะเดินเอื่อยเฉื่อยมายังโต๊ะสิบเจ็ด ดูจากสภาพเจ้าของโต๊ะแล้วคงเป็นพวก...
'กินแล้วไม่จ่าย แหงๆ'
"ของที่สั่งได้แล้วครับ จะรับอะไรเพิ่มไหมครับ"
ลู่หานค่อยๆวางพวกของที่ลูกค้าสั่งด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เพราะเนื่องด้วยอารมณ์ที่ตอนนี้ไม่ค่อยดี บวกด้วยลูกค้าท่าทางที่ไม่หน้าเข้าใกล้ ทำเอาลู่หานรู้สึกอย่างจะไปให้ออกจากผับนี้เร็วๆ
"งั้นขอเป็นน้องเด็กเสริฟที่นึงครับ"
ผู้ชายร่างอ้วนที่เป็นหนึ่งในลูกค้าของโต๊ะนี้เอ่ยขึ้น ทำเอาลู่หานถึงกับกรอกตาไปมา รู้สึกอยากจะต่อยเข้าไปสักหมัด แต่นั้นลูกค้า มันอาจจะทำให้เขาเสียงานไปได้
"...."
"ว่าไงครับ หืมม?"
ไม่ว่าเปล่า คนนั่งริมสุดใกล้ตัวลู่หานเอามือสากค่อยๆลูบไล้ไปตามตัวลู่หาน ทำเอาลู่หานรีบกระเด้งตัวไปไกล ตอนนี้ลู่หานชักจะหมดความอดทนกับอีพวกนี้แล้วนะ
"คงไม่ได้ฮะ ผมไม่ได้ขาย อีกอย่างผมเลิกงานแล้ว ขอตัว"
ลู่หานหันหลังเตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากโต๊ะนั้น แต่ร่างบางก็ต้องชะงัก เมื่อมือสากกลับกระชากข้อมือเล็กนั้น ทำเอาลู่หานถึงกับเซล้มลงไปบนหน้าตักของชายริมสุด
"เห้ย อย่าเล่นตัวให้มาก ผ่านมาเท่าไรต่อเท่าไรแล้ว"
"กรุณาปล่อยมือผมด้วยครับ"
ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงที่เหลืออด พลางมือเรียวสวยก็พยายามแกะมือสากที่จับข้อมือเขาไว้แน่น
"นายคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร"
"คงเป็นคนที่หนีเมียออกมาเที่ยวมั้งครับ"
"โอ้ะ!ต่อปากต่อคำเก่งซะด้วย อย่างงี้ต้องสั่งสอนหน่อยละมั้ง"
Talk : ลงตอนที่1แล้วนะคะ
ฝากติดตามด้วยนะ
ชอบก็กดFav.+โหวตด้วยน้าาา^^
คอมเม้นด้วยน้าค้าา
#ฟิคลาสเดย์
ความคิดเห็น