คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ::: ลีทงเฮ ... ลีฮยอกแจ
++
ตอนที่ 1 ::: ลีทงเฮ ... ลีฮยอกแจ
.
.
.
รถยนต์สีดำคันหรูจอดสนิทลงหน้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัด พร้อมๆกับร่างบางที่ก้าวลงมา ..
ผู้คนมากมายต่างมองมาที่เค้า มองมาที่ "ลีทงเฮ" คุณหนูของตระกูลลีที่มีชื่อเสียง
หลากหลายคำพูด และหลายหลายเสียงกระซิบกระซาบกันให้วุ่นวายทันทีที่ทงเฮเดินเข้ามา มีไม่มากนักหรอกสำหรับเด็กนักเรียนที่จะมีรถยนต์มาส่งแบบนี้ ส่วนใหญ่จะเดินหรือปั่นจักรยานกันรมาเสียมากกว่า
ทงเฮ..ชินแล้วที่ถูกสายตามากมายจ้องมองมาแบบนี้
ทงเฮ..ชินแล้วที่จะมีเสียงซุบซิบทุกครั้งที่เค้าก้าวลงมาจากรถ
ทงเฮ..ชินแล้วกับการที่ถูกล้อถูกแกล้ง...
เป็นคุณหนู มีเงิน บ้านรวย แต่กับไม่มีเพื่อน
อยากมีเพื่อนมั้ยงั้นเหรอ? ใช่สิทงเฮอยากมี ไม่ได้อยาก เหงา อยู่คนเดียวแบบนี้ แต่ใครจะอยากคบ
กับลูกคุณหนูอย่างทงเฮกัน แต่อาจจะเป็นเพราะความที่เค้าไม่ค่อยพูดด้วยล่ะมั้ง จึงไม่มีใครกล้าเข้าหาที่เข้ามาก็เห็นจะมีแต่พวกชอบแกล้ง .. อย่างเช่นวันนี้
..
.
.
.
"คุณหนูคนสวย เก็บลูกบอลให้ทีสิจ๊ะ" หนึ่งในกลุ่มคนที่เล่นฟุตบอลอยู่ตะโกนบอกให้ทงเฮช่วยเก็บลูกบอลให้ขณะที่ทงเฮกำลังจะเดินผ่านสนามฟุตบอลเพื่อไปยังตึกเรียนของตัวเอง
ร่างบางก้าวยาวๆไปก้มเก็บลูกบอลที่ลอยผ่านหน้าไปเมื่อครู่ขึ้นมา พร้อมกับยื่นส่งให้เจ้าของของมันที่เดินตามมารับถึงที่
"มือนุ่มจังเลยน๊า" แทนที่จะรับเอาลูกฟุตบอลแล้วรีบๆกลับไปซะ กลับจับเข้าที่มือนุ่มแล้วลูบไปมา
"........" ทงเฮเลือกที่จะไม่พูด แต่พยายามดึงมือออกจากการจับกุม ตอนนี้ลูกบอลที่ถือเอาไว้ล่วงล่นลงไปเรียบร้อยแล้ว
.
.
"เฮ้ยยย พวกเมิง แมร่ง!! เล่นตัวด้วยว่ะ" ตะโกนกลับไปบอกเพื่อนๆของตัวเองที่ยังยืนอยู่ที่สนาม พร้อมๆกับเสียงโห่ร้อง โห่แซวถูกส่งตามกลับมาติดๆ
ทงเฮยังคงพยายามยื้อมือตัวเองออกมา และในที่สุดมันก็สำเร็จ ไม่รอช้า..ทงเฮรีบพาตัวเองให้ออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
.
..
.
.
บ่อยครั้งที่โดนแกล้งแบบนี้ ไม่มีใครช่วยเค้าได้หรอก ไม่มีเลย..
ทงเฮช่วยตัวเองมาตลอด เข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ออกมา เข้มแข็งพอที่จะหนีออกมาจากตรงนั้นให้ได้ อยู่คนเดียวจนเคยชินซะแล้ว...
......................
..................
...........
.....
...
..
.
ที่นั่งหน้าสุดบริเวณริมหน้าต่าง เป็นที่นั่งของทงเฮ ถึงห้องของเค้าจะจัดให้แต่ล่ะคนนั่งเป็นคู่ๆ แต่ทงเฮกลับนั่งคนเดียว นั่งเรียนคนเดียวเสมอๆ เสียงในห้องเรียนดังวุ่นวายไปหมดเช่นทุกๆวัน ทงเฮเดินไปยังที่นั่งของตัวเองพร้อมๆกับต้องคอยหลบเพื่อนๆที่วิ่งไล่กันไปด้วย..
สมุดการบ้านมากมายวางกองกันอยู่บนโต๊ะของเค้า แน่ล่ะของเพื่อนๆในห้องนี่แหละ ทงเฮวางกระเป๋าของตัวเองลง หยิบเอาสมุดการบ้านของตัวเองออกมา วางมันลงไปบนกองหนังสือเหล่านั้น ก่อนจะยกเอาทั้งหมดขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไป..
มันไม่ใช่หน้าที่ของทงเฮเลยนะ.. แต่เค้ากับต้องทำมันเกือบทุกวัน
.....
...
..
.
ทงเฮกลับมาที่ห้องหลังจากไปส่งการบ้านของตัวเองและเพื่อนๆได้ไม่นาน วิชาเรียนคาบแรกก็เริ่มขึ้น .. เรียนวิชาประวัติศาสตร์กันแต่เช้าแบบนี้ หลายๆคนในห้องก็เลยพากันฟุบลงกับโต๊ะไปเป็นแถบ
บ้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาเล่นเกมส์ บ้างก็หยิบขึ้นมาฟังเพลง
แต่ทงเฮกลับตั้งอกตั้งใจจดสิ่งที่อาจารย์สอนลงไปในสมุด ..สร้างความหมันไส้ให้คนที่นั่งแถวเดียวกันแต่อยู่เกือบหลังสุดได้ดีนักล่ะ
.
..
.
มือหนาๆฉีกและขยำกระดาษสมุดวิชาหนึ่งที่ไม่ค่อยได้ใช้จดหรือเขียนอะไรลงไปมากนัก ก่อนจะสกิดให้เพื่อนๆในกลุ่มดูสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำ..
กระดาษก้อนกลมๆถูกปาออกไปโดนเป้าหมายอย่างแม่นยำ ไม่เพียงหนึ่งครั้ง แต่กลับมีครั้งที่สองและสามตามมาติดๆ พร้อมกับเสียงหัวเร๊าะคิดคักของคนปาดังมาจากด้านหลัง
ทงเฮหรือคนที่เป็นเป้าหมายจะทำอะไรได้เล่า.. นอกเสียจากจด และจดมันต่อไป ไม่กล้าหันกลับไปมองหรอกว่าคนที่ปามาเป็นใคร..
นั่งอยู่หลังๆแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นล่ะ
"คิม คิบอม!!!"
..
..
"คับ"
"ตอบมาสิว่า ยุคสมัยใดในอดีตที่เกาหลีเจริญรุ่งเรื่องมากที่สุด" เสียงอาจารย์หนุ่มร่างใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาสอนได้ไม่กี่ปีเอ่ยถาม
.
"เอ่อ... ผมตอบไม่ได้" คิบอมว่า
.
"แล้วเธอมัวหัวเร๊าะอะไรอยู่ล่ะ ตั้งใจฟังชั้นหน่อยเซ่!! คนอื่นๆด้วย จะหลับกันอีกนานมั้ย ห๊า!!?.. ถ้าพวกเธอได้สักครึ่งของลีทงเฮก็ดีสินะ เฮ้ออ~ " อาจารย์หนุ่มบ่นพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมระอา
.
"ทีหลังก็ถามคนที่เค้าตั้งใจเรียนสิคับ มาถามผมทำไมอาจารย์ คังอิน!! " คิบอมพูดขึ้น ใครจะอยากเป็นแบบคุณหนูทงเฮกัน ให้ตายเถอะ
.
"เงียบซะ!! คิมคิบอม ชั้นจะให้พวกเธอทุกคนทำรายงานเกี่ยวกับยุคสมัครต่างๆ ใครไม่เสร็จโดนดีแน่" คังอินบอก ก่อนจะปิดหนังสือเล่มหนาที่เฝ้าอธิบายอย่างอกตั้งใจแต่กลับมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ที่ตั้งใจฟังเค้าสอน แล้วจึงเดินออกจากห้องไปทันที
.......
.....
...
..
.
"เพราะนายคนเดียวเลยคิบอม" ยูริ รองหัวหน้าห้องสาว และหนึ่งในกลุ่มคนที่ตั้งใจฟังคังอินสอนพูดขึ้น.. คนอื่นคงไม่กล้าทำอะไรคิบอม แต่เธอคนนี้นี่แหละจะจัดการให้
"แล้วไง?"
"คอยดูนะ ชั้นจะไปบอกคุณน้าว่านายก่อเรื่องที่โรงเรียนอีกแล้ว" ยูริเอ่ย ซึ่งดูเหมือนจะทำให้คิบอมเจือนลงไปได้บ้าง นี่ถ้ายูริไม่ใช่ลูกสาวของป้าเค้านะ คนอย่างคิบอมไม่ทีทางปล่อยเอาไว้แน่
แถมถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม่เค้ามีหวังโดนบ่นหูชาอีกจนได้
.
.
.
"ฮึ้ยย!! เพราะกรุคนเดียวงั้นเหรอ? เพราะไอ้คุณหนูนั่นมากกว่า" คิบอมที่เถียงยูริไม่ได้จึงกันมาบ่นกับเพื่อนๆแทน
"กรุก็ไม่เห็นว่าเค้าจะทำอะไรเลยนี่" คยูฮยอนที่นั่งข้างๆหันมาบอก
"เค้าไม่ได้ทำอะไรมัน แต่มันนั่นแหละหมันไส้ที่เค้าสนใจเรียนมากกว่า" เสียงของซีวอนที่นั่งถัดไปด้านหลังเอ่ยบอกอีกคน โดยมีฮันคยองนั่งเล่นเกมส์จากโทรศัพท์มือถือไม่ยอมเลิกอยู่ข้างๆ
"เออดีจิงๆ ไม่เข้าข้างกรุกันสักตัว" คิบอมพูด ... แต่อาจารย์คังอินออกไปก่อนเวลาแบบนี้ สวรรค์ชัดๆล่ะ
.........................
................
............
.......
.....
...
.
"ว่าไงคุณหนูลีทงเฮ คนขยัน" เจ้าของขายาวๆก้าวพาตัวเองมายังที่นั่งหน้าสุด พร้อมกับนั่งลงไปยังที่ข้างๆร่างบางที่ว่างอยู่ เอ่ยถาม
"..........."
"ชั้นถามไม่ได้ยินรึไง!!?" คิบอมเน้นเสียงให้ดังขึ้น เมื่ออีกคนเอาแต่ก้มหน้า ตัวที่ว่าบางอยู่แล้ว ตอนนี้หดลีบไปยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
"เหอะ!! สงสัยจะไม่มีปาก" คิบอมสถบ
"อ่าวไอ้คิบอม แหย่อะไรน้องแว่นเค้าอีกว่ะ" เพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาถามพลางแกล้งยื่นมือไปสกิดกรอบแว่นสีดำของทงเฮ จนเจ้าของแว่นสายตากรอบหนาต้องเบี่ยงหน้าหนี
..ทำไมชอบแกล้งกันนักนะ?
"ก็แค่หมันไส้เฉยๆ เห็นตั้งใจเรียนเหลือเกิ๊นนน อย่าไปสนเลยว่ะ ชิ!! " คิบอมบอกก่อนจะก้าวออกไปจากบริเวณที่นั่งของทงเฮ
............
..........
......
..
.
ทงเฮโดนแกล้งแบบนี้มาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว ตั้งแต่ที่พ่อเค้าจากไปอย่างไม่มีวันกลับ..ซึ่งหลังจากนั้นแม่ของเค้าก็เอาแต่ทำงาน เดินทางไปนู่นไปนี่บ่อยๆแทบจะไม่มีเวลามาหาเค้าเลย ครั้งล่าสุดที่ได้เจอก็ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนที่แล้ว... ไม่เจอตัว มีแต่เงินเท่านั้นที่ส่งกลับมาให้เห็น
ไม่มีพ่อบ้างล่ะ ไม่มีแม่บ้างล่ะ จากการที่ถูกล้อเลียนถามประสาเด็ก ทุกวันนี้กับกลายเป็นการแกล้งที่แรงขึ้นตามวัย จะว่าไปนับตั้งแต่ตอนนั้นด้วยสินะ ที่ทงเฮเปลี่ยนจากเด็กร่าเริงมาเป็นคนที่เอาแต่เงียบ.. เงียบมากๆ แบบนี้
........................................................................
"คุณแม่ฮะ ให้ผมออกไปอยู่หอเถอะน๊าๆๆ หอนี้ใกล้โรงเรียนมากๆเลยนะคับ ห้องนึงเค้าให้อยู่สองคน ยังไงผมก็มีเพื่อนอยู่ด้วยอยู่แล้ว" เสียงใสเอ่ยออดอ้อนคนเป็นแม่ อธิบายนู่นอธิบายนี่แต่ก็ยังไม่ได้รับอนุญาติในสิ่งที่ต้องการเสียที
"จะไปได้ยังไงฮยอกแจ หนูจะไปอยู่ที่อย่างนั้นได้ยังไงลูก แม่ไม่ยอมหรอก" คุณนายยังสาวเอ่ยบอกลูกชายคนเดียวที่รักนักรักหนา
"แม่ค๊าบบ ให้ผมไปอยู่น๊าๆๆผมโตแล้วนะ"
"ไม่ได้หรอก"
"แต่แม่คับเพื่อนๆบางคนที่บ้านไกลจากโรงเรียนแบบผมยังอยู่ได้เลย" ฮยอกแจบอกต่อ พยายยามหาเหตุผลให้แม่ของเค้ายอมให้ได้
"แต่เราก็มีรถไปส่งลูกทันเข้าเรียนทุกวันนี่จ๊ะ" คนเป็นแม่ว่า
"โธ่คุณแม่ ให้ผมไปนะคับ ผมอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองบ้าง"
"ลูกแน่ใจหรอ "
"แน่คับ"
"แต่ว่า..."
"น๊าๆๆ"
"โอเคๆๆ แม่ยอมแล้ว แต่ถ้าอยู่ไม่ไหวต้องรีบโทรบอกแม่นะลูก" คนเป็นแม่ถอนหายใจหนักๆ ยอมแพ้ความขี้อ้อนของลูกชายตัวดีในที่สุด
"ค๊าบบบ คุณแม่น่ารักที่สุดในโลกเลย" ฮยอกแจบอก หอมแก้มแม่ของตัวเองไปฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งหายไปสักพัก แล้วตามมาด้วยเสียงโครมครามดังมาจากในห้อง คงจะไม่พ้นการรื้อกระเป๋ามาจัดเสื้อผ้าเตรียมพร้อมแน่ๆ
...........................
......................
..................
.................
............
.........
.....
..
วันต่อมาหลังจากขนกระเป๋าเสื้อใส่ไว้ในรถเรียบร้อยแล้ว ฮยอกแจต้องรีบสั่งให้ลุงคนขับรถ รีบๆออกรถเสียที เพราะดูท่าแม่เค้าอาจจะเปลี่ยนใจเอาง่ายๆ ถ้ายังมัวชักช้าอยู่แบบนี้
.
.
"ที่นี่ใช่มั้ยคับคุณหนู" คนรถเอ่ยถามพร้อมกับช่วยฮยอกแจขนกระเป๋าลงมา
"คับ เอ่อ..เดี๋ยวผมเอาเข้าไปเองลุงกลับไปเถอะคับ" ฮยอกแจบอก
"แต่ว่า...."
"ผมทำได้น่า ลุงกลับไปเถอะ" ฮยอกแจว่าคว้าเอากระเป๋ามาถือไว้เอง
"แต่คุณนายเธอบอกให้ผมช่วยไปส่งคุณหนูให้ถึงที่เลยนี่คับ"
"ผมบอกว่าผมทำเองได้ไงคับ ผมไม่บอกคุณแม่หรอกน่า" ฮยอกแจบอกอีกครั้งแล้วเดินหนีเข้าหอไป
หอแห่งนี้อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนของเค้านักแถมยังเป็น หอของโรงเรียนเองอีกด้วย มีไว้สำหรับคนที่บ้านไกลๆมาอยู่ ฮยอกแจเดินเข้าไปก่อนจะเจอกับคนดูแลหอพอดี
"มาใหม่เหรอคะ"
"เอ่อ..คับ"
"คิดต่อไว้แล้วหรือยังค่ะ"
"คับ เค้าบอกผมอยู่ห้อง 013 " ฮยอกแจว่า ก่อนที่จะทำเรื่องอะไรอีกนิดหน่อย แล้วคนดูแลหอจึงบอกทางไปห้องให้กลับฮยอกแจ
.
.
.
ฮยอกแจเดินไปตามทางที่ได้ฟังมาเพื่อไปยังห้องของตัวเอง.. จากที่ฟังมาห้องของเค้ามีคนอยู่ก่อนแล้วแต่ยังไม่มีคู่ ทางหอเลยให้เค้ามาอยู่ห้องนี้ และรู้มาอีกว่าคนที่อยู่ก่อนเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน สงสัยจิงๆว่าเป็นใคร จะเป็นคนที่รู้จักรึป่าวนะ..
"013 ห้องนี้สินะ" ฮยอกแจพึมพัมกับตัวเองก่อนจะเอากุญแจห้องที่เพิ่งได้รับมา ไขแล้วเปิดออกไป..
ภาพแรกที่เห็นคือเสื้อสามตัวกองอยู่กลางพื้นห้อง ถ้วยจานและขวดน้ำวางไว้เต็มโต๊ะ ทีวีก็เปิดทิ้งไว้ นี่เค้ามาถูกห้องแล้วใช่มั้ย??
ฮยอกแจก้าวเดินเข้าไปในห้อง มองซ้ายมองขวาหาคนที่กำลังจะเป็นรูมเมทของตัวเอง .. เกือบจะสะดุดล้มเพราะกองเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนพื้นแล้วมั้ยล่ะ -*-
.
.
.
เจอแล้ว.. นอนตายอยู่บนโซฟานี่เอง
"นี่นาย" ฮยอกแจสกิดคนที่นอนอยู่เบาๆ
"นี่นายยย" ... ไร้เสียงตอบกลับ
"นายยย ตื่นๆๆ" ยังคงไม่ได้รับการตอบสนองจากอีกคน
....
...
..
.
"ได้..ไม่ยอมตื่นใช่มั้ย? อ๊ากกกก!!!! ไฟหม้ายยยยยยยยย ......ช่วยด้วยยยยย ค๊าบบบบบบบบบบ!! "
" ห๊า!! ไฟไหม้ เก็บของๆ กระเป็าตังค์ชั้นอยู่ไหน โทรศัพท์ ... แผ่นเกมส์.... หนังโป๊ เอ้ยย อ๊ากกก " ร่างสูงลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปทางไหนก่อนดี คนมองก็อดจะแอบขำไม่ได้
.
.
"นี่นายๆไฟไม่ได้ไหม้หรอก 55+ " ฮยอกแจบอกดังๆเตือนคนที่สติแตกไปแล้วเรียบร้อยแล้วให้รู้ความจิง
"เฮ้ยย เธอ เอ่อ..นายเป็นใครว่ะเนี่ยยย มาในห้องชั้นได้ไง แล้วไหนเมื่อกี้ใครว่าไฟไหม้" ฮันคยองถามยกใหญ่
"ชั้นเป็นคนที่จะมาอยู่ห้องนี้กับนาย แล้วเมื่อกี้ชั้นเรียกนายแต่นายไม่ยอมตื่นเลยตะโกนว่าไฟไหม้ไง ฮ่าๆๆ " ฮยอกแจบอกพร้อมกับหัวเร๊าะเอิ๊กอ๊าก เมื่อนึกถึงท่าทางตกอกตกใจของคนตรงหน้าเมื่อครู่นี้
"หยุดหัวเร๊าะได้แล้ว นายนี่เองที่จะมาอยู่กับชั้น ห้องนอนอยู่ทางนู้นนะ มีสองเตียง เตียงชั้นอยู่ขวามือ ซ้ายมือของนาย"
"อืม.. แล้วนี่นายชื่ออะไรอ่ะ?" ฮยอกแจเอ่ยถาม
"ฮันคยอง"
"ชั้นฮยอกแจนะ"
"เออๆ เอาของไปเก็บไป ชั้นจะนอนต่อ" ฮันคยองว่าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาอีกครั้ง บ่ายวันเสาร์แบบนี้แทนที่จะได้นอนสบายๆดันมาเจอไอ้คนมาใหม่นี่หลอกไฟไฟม้ซะได้รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เสียชื่อฮันคยองหมด
........
.....
...
..
.
"นี่มันห้องนอนเหรอเนี่ย? ดีนะเตียงชั้นยังสะอาดดีอยู่" ฮยอกแจบ่นทันทีที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามา พร้อมๆกลับเดินนั่งลงไปยังเตียงนอนของตัวเอง พลางมองไปยังพื้นที่ด้านขวามือ ที่รกซะยิ่งกว่าที่เห็นด้านนอกซะอีก แล้วเค้าจะทนได้มั้ยนะแบบนี้
..
เฮ้อ~ นึกว่าจะมีรูมเมทที่ดีกว่านี้ซะอีก
................................................................................................
.
.
"พี่ชินดง วันนี้ปิดร้านเร็วจังเลยนะคับ" เสียงน้องชายสุดที่รักที่เพิ่งกลับมาจากบ้านเพื่อนสนิทที่ชื่อซองมินเอ่ยถามพี่ชายที่กำลังตรวจดูว่าจะต้องเตรียมซื้อของอะไรมาเพิ่มที่ร้านบ้างสำหรับวันพุ่งนี้
"อ่าว กับมาแล้วเลย วันนี้ขายดีน่ะพี่เลยเก็บเร็ว" ชินดงตอบ ใช่แล้วล่ะร้านไอศครีมของเค้าน่ะคนเยอะทุกวัน ยิ่งวันเสาร์แบบนี้ เด็กๆไม่ต้องไปโรงเรียน เลยขายดียิ่งขึ้นไปอีก
"อ่อคับ งั้นเดี๋ยวผมลงมาช่วยนะ เอาของไปเก็บก่อน" เรียวอุคว่า ก็ไปทำการบ้านที่บ้านซองมินมานี่น่า กว่าจะเสร็จพี่ชายก็เก็บร้านซะแล้ว
.
.
.
"หวัดดีฮะพี่เยซอง" เอ่ยทักคนที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่อย่างร่าเริง แล้วเดินขึ้นบันไดไปทันที ทิ้งให้คนถูกทักมองตามรอยยิ้มหวานๆกับเสียงหวานๆนั่นจนลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่..
"อะแฮ่มๆ เยซองนายไม่ต้องมองต้องมองตามน้องชายชั้นขนาดนั้นก็ได้" ชินดงที่เห็นอาการของเยซองพูดขึ้น
"..................."
"เฮ้ยย เยซองฟังชั้นอยู่รึป่าวว่ะเนี่ย"
"..................."
.
.
"เยซองโว้ยย ถ้าไม่หันมาชั้นจะตัดเงินเดือนแกนะ!!"
"ห๊ะ?? ค๊าบบบบ พี่ชินดงเรียกผมเหรอ? " เยซองหันควับกลับมาทันที
"เออให้มันได้อย่างนี้เซ่ พูดเรื่องเงินล่ะหันควับมาเลยเชียว" ชินดงว่า
"แหะๆ"
"ทีหลังไม่ต้องมองตามน้องชั้นขนาดนั้นก็ได้ หวงเว้ยหวง ได้ยินมั้ย" ชินดงบอกก่อนจะจัดการตรวจเช็คของในร้านต่อไป พลางส่ายหน้ากับพนักงานหนุ่มที่ชอบมองน้องเค้าแบบนี้ตั้งแต่เข้ามาทำงานแรกๆแล้ว
.
.
.
.. ให้ตายเถ๊อะ ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้เลยเว้ยยย!!
.................................................................................................................................................
มันมาแล้วล่ะคะ -*-
สำหรับตอนแรกอาจจะมัวๆมึนๆ ไปหน่อย แต่เราก็พยายามให้มันดีที่สุดล่ะนะ ฮะๆ
ชอบไม่ชอบบอกกันได้นะคะ
ตอนนี้อยู่ในช่วงด๊องฟีเวอร์ (( ว่าไปนั่น )) ก็เห็นสวยขึ้นทุกวันๆเลยนี่ เอิ๊กๆ ^ ^
ไปดีกว่าเน๊อะ ตอนแรกยังไม่อยากบ่นอะไรเยอะ เดี๋ยวจะลำคานกันซะก่อน 55+
- อยากอ่านฟิกวอนแจ(เอฟทีฯ) หรือ ฟิกดงบัง ในบอร์ดเรามีนะค๊า~
(( โฆษณาให้น้องๆในบอร์ด งิงิ ))
ความคิดเห็น