คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : 26th CHAOS - Kindness
26th CHAOS - Kindness
ปวดหัวฉิบหาย
นี่คือความคิดเดียวที่วนเวียนรบกวนผมตอนนี้ แม่งปวดหัวมากจนแทบสลบ อยากจะนอนผึ่งอยู่ตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดด้วยซ้ำไป แต่ใครวะดันลากผมเดินไม่ยอมหยุด
"ปล่อยกู กูจะนอนนน"
"เดี๋ยวได้นอนแล้ว" ไม่ต้องใช้เวลาคิดเลยว่านี่เสียงใคร ผมรู้ได้ทันที "ไอ้ปุณณ์ มึงจาลากกูไปหนายยย" แต่กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำนี่ยากลำบากจริงเว้ยเฮ้ย!
"ไปนอนไง โน่อย่าดิ้นสิครับ กูหนัก" เสียงปุณณ์ตอบพลางขยับท่อนแขนผมให้พาดลำคอมันถนัด ๆ ผมรู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้นิดหน่อย เหมือนมีอะไรกำลังจะขย้อนออกมา "ใกล้ถึงแล้ว" พอได้ฟังคำมันพูดแบบนั้น ใจผมค่อยชื้นขึ้นหน่อย
เราสองคนเดินทุลักทุเลขึ้นบันได ขณะที่ความรู้สึกปวดหัวยังคงเล่นงานผมอยู่ไม่หายระหว่างปุณณ์กำลังเปิดประตูอะไรสักอย่างออก จนเมื่อลืมตาดูผมก็เห็นห้องนอนมัน ผมรีบหลับตาลงอย่างปวดหัวทันที
พากูมาทำไมวะ กูจะกลับบ้าน!
"กลับบ้าน! กลับบ้านน! กลับบ้าน! จากลาบบ้านนน!" ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีดิ้นขลุกขลักทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ไหน ซึ่งก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเอะอะโวยวายไปทำไม
ปุณณ์กระชับแขนผมที่พาดบ่ามันอยู่แน่นยิ่งขึ้น "อย่าดื้อได้มั้ย เมาขนาดนี้กลับไปให้อาป๊าตีรึไง" ตามด้วยเสียงบ่นผมอะไรต่ออีกก็ไม่รู้งึมงำ กระทั่งรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าหลังตัวเองกำลังสัมผัสลงบนเตียงนุ่มเหมือนได้อยู่บนสวรรค์ แต่ดันไม่มีแรงแม้แต่จะเขยิบตัวขึ้นไปนอนดี ๆ นี่สิ
ผมดิ้นขลุกขลักไปมาบนเตียงเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เดือดร้อนปุณณ์ต้องสอดมือช่วยดันหลังผมให้เคลื่อนขยับขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ แต่ผมกำลังปวดหัวมากกก จนต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นยึดไหล่มันเอาไว้ "ไหวเปล่าโน่" จะบอกว่าไหวหรือไม่ไหวดีล่ะ หัวแทบจะระเบิดแล้วตอนนี้ แค่อ้าปากพูดยังไม่ค่อยมีแรงเลยด้วยซ้ำ
อาการปวดหัวของผมดูรุนแรงขึ้นจนต้องฝืนลืมตาตัวเองขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือ...
ใบหน้าของปุณณ์ ภูมิพัฒน์ ที่ใกล้ซะจนสัมผัสลมหายใจ
ทันทีที่ผมเห็นดวงตาคมสีดำแลดูตระหนกคู่นั้นจับจ้องอยู่ตรงหน้าผม ครู่หนึ่งกลับลืมความปวดหัวทั้งหมดเป็นปลิดทิ้ง น่าแปลกที่ในดวงตาปุณณ์มักมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ละสายตาไปไม่ได้เสมอ ราวกับถูกนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นร้องขอให้อย่าจากไป
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาวูบไหวคู่นั้นที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมอย่างช้า ๆ จนเราต่างเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน ผมรู้สึกได้ถึงฝ่ามือปุณณ์ที่ลูบไล้บนศีรษะผมเล่นอย่างอ่อนโยน เช่นเดียวกับริมฝีปากของเราที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวสัมผัสกัน
แต่...
"อุ๊บ...แหวะะะ" ฉุกเฉินแล้วครับพี่น้อง! ต้องรีบเอาออกด่วน!!! ผมผลักไอ้ปุณณ์กระเด็นพลางพุ่งเข้าห้องน้ำเพื่อกอดโถชักโครกทันที
"แหวะะะ"
"หึหึ อ้วกด้วยเหรอวะ อ่อนว่ะ" เสียงกวนประสาทของไอ้ปุณณ์ยังคงดังตามหลังผมมาไม่ไกล แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว เพราะการเบ่งอ้วกให้ตัวเองสำคัญกว่า ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีมือหนา ๆ กำลังช่วยลูบหลังให้ผมอยู่
"อ้วกก็ดีจะได้สบายตัว" แค่พูดมันก็ง่ายแต่ให้ทำจริงน่ะยาก! ผมอยากจะหันไปด่ามันจริง ๆ แต่ติดอยู่ว่าตอนนี้รู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอ้วก พอไอ้ครั้นพยายามเบ่งออกมาจริง ๆ ก็ดันเสือกมีแต่น้ำย่อย
ปุณณ์คอยลูบหลังให้ผมอย่างใจเย็นจนเวลาผ่านไปนานเหมือนกัน "อ้วกปะวะ" มันคงเห็นว่านานมากแล้วที่ผมมานั่งกอดโถส้วมไว้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแบบนี้
"อยากกก...แต่ม่ายยอ้วก" ในที่สุดก็เป็นผมที่ต้องยอมจำนนให้สถานการณ์เลวร้ายแต่โดยดี ทั้งที่ยังรู้สึกพะอืดพะอมจนเหมือนจะทนไม่ไหว แต่ครั้นจะมานั่งแกร่วกอดคอโถส้วมโดยให้ปุณณ์คอยดูแลลูบหลังลูบไหล่ก็น่าเกรงใจมากอยู่ ผมจึงตัดสินใจปล่อยมือออกจากคอห่าน ปล่อยให้ปุณณ์เป็นธุระช่วยประคองผมลุกขึ้นยืนเพื่อกลับไปนอนบนเตียงดังเดิม แต่ระหว่างที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ นั้นเอง ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองทนไม่ไหวแล้ว
"แหวะะะ!!!" ทะยานเต็มตัวทั้งมันและผมเลยครับพี่น้อง -_-" พอทันทีที่กระสุนนัดแรกพุ่งออกมา ผมก็ขาอ่อนลงไปกองปวกเปียกกับพื้นห้องน้ำอย่างคนหมดแรง
"ไหวเปล่าโน่!" น่าแปลกที่ปุณณ์ไม่ด่าผม แต่กลับนั่งลงประคองร่างกะปลกกะเปลี้ยของผมยกใหญ่ซะงั้น ผมกำลังจะอ้าปากบอกมันว่าไม่เป็นไร แต่...
"แหวะะะ!!!" ก๊อกสองครับท่าน! นี่ควบคุมตัวเองไม่ได้จริง ๆ นะ! เปล่าแกล้ง!!! สิ่งเดียวที่รู้ในตอนนี้ก็คือไหน ๆ อ้วกออกมาแล้วดังนั้นต้องล้วงออกมาให้หมด ตอนนี้ผมไม่สนแล้วว่าจะอ้วกรดใส่ใครบ้าง เอาเป็นว่าขอฉวยโอกาสที่ปุณณ์ไม่ด่าเป็นโชคงาม ๆ ของผมหน่อยแล้วกัน "แหวะะะ!!!"
"หมดยัง" มันลูบหลังลูบไหล่ผมเป็นการใหญ่จนได้ขย้อนอีกสองสามที ก่อนจะรู้สึกว่ากระเพาะตัวเองกลวงโบ๋และว่างเปล่า "หมดแล้ววว"
"แน่นะ" ปุณณ์ถามย้ำผมอีกครั้งก่อนจะพาไปล้างปากล้างตัวในอ่าง ตอนนี้เราเหม็นอ้วกกันทั้งคู่เลยครับ ถ้าจะอ้วกอีกรอบก็เพราะเหม็นอ้วกตัวเองนี่แหละ
ผมนั่งหมดแรงอยู่บนขอบอ่าง กลายเป็นโน่เชื่อง ๆ ยอมให้ปุณณ์ถอดเสื้อผมออกแต่โดยดี รวมถึงกางเกงยีนที่เลอะเทอะหมดแล้วนี่ด้วย ผมนั่งก้มหน้าให้สายน้ำจากฝักบัวรดหัว ขณะที่รอปุณณ์ถอดเสื้อผ้าของมันเองออกบ้าง จนเราสองคนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวกันทั้งคู่ "เมิงจะทำราย" เมาแล้วขี้ระแวงไปหมดนั่นแหละครับ
"ทำอะไรล่ะ ล้างตัวสิวะ!" มันตอบกลั้วหัวเราะพลางดึงสายฝักบัวมาฉีดทำความสะอาดล้างตัวให้ผม ผมปัดป้องตัวเองนิดหน่อยเมื่อปุณณ์ทำท่าจะถูสบู่ให้ "จะทามรายกู"
"ถ้ามึงนอนไม่อาบน้ำ กูลากลงไปนอนโรงรถแน่" มันขู่ว่างั้นแล้วก็ยกแขนยกขาผมถูสบู่ต่อ ซึ่งจะเถียงก็ไม่ได้เพราะผมคิดว่าวันนี้ตัวเองก็โสโครกจริง ๆ
ผมนั่งเฉย ๆ ปล่อยให้ปุณณ์ทำความสะอาดตัวผมไปขณะที่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มสร่างเมาขึ้นเรื่อย ๆ จนตาสว่างเต็มตื่นแล้ว จึงได้เห็นว่าตอนนี้ปุณณ์กำลังอาบน้ำให้ตัวเองอยู่
ผมมองภาพนั้นพลางคิดว่ามันออกจะแปลก ๆ กับการอาบน้ำโดยยังใส่กางเกงบ๊อกเซอร์อยู่อย่างนี้ "ปุณณ์..."
"ว่าไง สร่างยัง" มันหันมาถามผมทั้งที่ยังขยี้หัวตัวเองด้วยแชมพูอยู่
"ก็ดี มึงไม่อึดอัดเหรอวะ"
"อึดอัดไรวะ" มันถามต่อพร้อมกับหันหลังล้างผมไปด้วย
"ใส่บ๊อกเซอร์อาบน้ำเนี่ย" อืม...ถึงแม้ผมจะคิดว่าเป็นคำถามที่ออกจะล่อแหลมไปหน่อย แต่คงเป็นเพราะความที่กำลังกรึ่ม ๆ เลยกล้าถามออกไปอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าปุณณ์หยุดล้างผมตัวเองไปพักหนึ่ง
หน้าหล่อ ๆ ของมันหันมายักคิ้วล้อ ๆ "แล้วไง จะให้กูถอดหมดรึไง"
"ปกติมึงไปเข้าค่าย มึงใส่งี้อาบน้ำกับเพื่อนเปล่าล่ะ" ผมถามกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
"ไม่...ล่อนจ้อน" มันตอบมากลั้วหัวเราะ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่อยากนึกจินตนาการ
"เออ แล้วนี่บ้านมึง ก็เอาที่มึงสะดวกสิ" แล้วทำไมผมพูดงี้วะเนี่ย ปากนะปากกก มีแรงหน่อยจะตบให้เข็ด! หลังจากคำพูดนั้นผมสังเกตเห็นว่าปุณณ์นิ่ง แล้วหันไปล้างผมต่อจนเสร็จ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดตัวเราทั้งคู่ "นี่..." มันเกริ่น
"กูก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้นอะนะ แล้วก็ไม่อยากจะเลวกว่านี้ด้วย" รอยยิ้มเหงา ๆ ของมันทำให้ผมจุกในอกอย่างบอกไม่ถูก
ปุณณ์ยิ้มให้ผมแว่บหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มที่โน้มลงมาสัมผัสหน้าผากผมแผ่ว ๆ
"แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ไปนอนกันเถอะ อย่าอ้วกบนเตียงอะ" มันพูดแค่นั้น ก่อนจะลากผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้านอนด้วยกัน
เรานอนห่างกันโดยมีหมอนข้างกั้น แต่เพียงแค่มือที่จับกันไว้ก็ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด
ถ้าความอ่อนโยนนี้เป็นสิ่งเดียวกับที่ปุณณ์ให้เอม
ผมไม่อยากให้มันเสียเปล่า
***
ผมโผล่หน้าไปโรงเรียนในวันจันทร์เพื่อจะโดนไอ้โอมแซวฉิบหายเรื่องที่เมาคาสวนลุมฯ จนถูกไอ้ปุณณ์หิ้วกลับบ้าน แถมยังวีรกรรมเชี่ย ๆ ทั้งหลายทั้งปวงที่ทำไว้อีก โอ๊ยยย ขายหน้า!
"เชี่ยแม่งเมาแล้วเก๋าฉิบหายอะ ใครขัดใจพ่อจะตื้บหมด" มันยังไม่เลิกครับ ตอนนี้มันกำลังเดินขบวนแห่ประจานผมอยู่ นับได้เป็นรายที่สามของเช้านี้แล้วที่ไอ้โอมเอาผมไปขาย
"จริงเหรอวะ ไอ้โน่อะนะ" ไอ้ปาล์มอุทานเสียงหลงจนผมฉุนปึ๊ด! ทำไมวะ คนอย่างกูจะเก๋ามั่งไม่ได้รึไง!
"เออ ไอ้โน่นี่แหละ เห็นแม่งเพี้ยน ๆ งี้ เมาแล้วเก๋าชิบหาย ไอ้ปุณณ์อุตส่าห์ช่วยมันดื่มตอนขวดสุดท้าย แต่แม่งเสือกตบหัวไอ้ปุณณ์คว่ำ คุณชายเขาเหวอจนเพื่อนขำทั้งโต๊ะเลย น่าอายโคตร ฮ่า ๆๆ" เชี่ยยย ผมทำเรื่องแบบนั้นจริง ๆ เหรอวะ!
"ตบหัวปุณณ์ ภูมิพัฒน์ ไอ้เลขาสภาฯ อะนะ!"
"เออออ ทำไปได้อะ แม่งข่มผัว ไอ้ปุณณ์ก็กลัวเมียซะ" สัดดด กูว่าอุปมามึงนี่ใช้ไม่ได้ละโอม ผมกำลังอ้าปากจะด่ามัน แต่ไอ้ปาล์มชิ่งส่งสายตาตกใจมาทางผมเสียก่อน
"มึงกับไอ้ปุณณ์ไปสัมพันธ์กันแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
ผัวะ!
สรุปว่าตบไอ้เหี้ยนี่ก่อนคนแรกเลยครับ โทษฐานไม่มีวิจารณญาณในการฟัง แม่งงง
ไอ้โอมหัวเราะเสียงดังเอิ๊กอ๊าก (เพราะมันรอด) ก่อนจะสะกิดปาล์มให้ฟังต่อ ซึ่งแน่นอนว่าแม้จะบาดเจ็บไปแล้วแต่ก็ยังไม่เข็ด ไอ้ปาล์มตั้งใจฟังความเชี่ยของผมเมื่อวันเสาร์มากครับ
แต่จริง ๆ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าตกลงผมไปทำเชี่ยไรไว้บ้าง (ไอ้โอมมันพูดจริงหรือว่าใส่ไข่วะ!) แต่ยิ่งได้ฟังผมก็ยิ่งไม่อยากรู้ต่อ T___T ผมเลวมากอะครับ ทั้งเสียงดัง โวยวาย กวนตีนบ๋อย ชนเหล้าหก ทำร้ายร่างกายเพื่อน ๆ แถมเพิ่งระลึกชาติได้ด้วยว่าทำมือถือตัวเองตกไปตั้งสามรอบ จนพวกมันลงมติตรงกันว่าต้องรีบเอาผมกลับ แต่ผมยังไม่ยอมกลับบ้านดี ๆ อีก โอมมันบอกว่าต้องใช้เพื่อนประมาณสิบกว่าคนช่วยกันรุมมัดผมขึ้นแท็กซี่เพื่อให้ไอ้ปุณณ์ (ผู้โชคร้าย) เอากลับไปลงหม้อถ่วงน้ำ
แล้วทำไมปุณณ์ไม่บอกผมสักคำเลยละวะ ว่าผมเชี่ยขนาดนั้น! T_____T มึงอย่ามาพระเอกกก
"ไอ้เชี่ย มีตอนนึง ห่าโน่แม่งเมาแล้วเก๋า จะเดินไปไหนไม่รู้ ไอ้ปุณณ์ก็คอยดึง ๆ ไม่ให้มันไป แต่แม่งไม่ยอม เสือกสะบัดปุณณ์กระเด็นแล้วเดินไปหน้าจะคว่ำเอง ดีว่าไอ้ห่าปุณณ์มันไว ดึงไอ้โน่ไว้ทัน ท่าแม่งอย่างกับพระเอกประคองนางเอกในนิยาย!"
"โรแมนติกโคตรเลยสิวะ!" กูว่ามึงฟังเงียบ ๆ ไม่ต้องเสริมจะดีกว่านะปาล์ม!
"เออ โรแมนติกสัด สุดท้ายนางเอกต่อยพระเอกคว่ำ แล้วลงไปล้มกองอยู่กับพื้นทั้งคู่เอง พวกกูฮาแตกกก" โอ๊ยยย อยากจะหายตัวเดี๋ยวนี้เลยครับ!
ไอ้โอมกับไอ้ปาล์มพักขำกลิ้งกัน ก่อนจะเริ่มวิจารณ์ต่อ "ถ้าแม่งไม่ได้มีแฟนกันแล้วทั้งคู่นะ กูฟันธงไปแล้ววว แม่งเหมือนผัวเมียตีกันฉิบหาย" นับว่ายังดีที่มันระลึกได้ว่าผมมีแฟน
หลังจากนั้นพวกมันจะเล่าอะไรต่อผมไม่ค่อยได้ฟังแล้ว (เยอะจัด) ตอนนี้คิดแต่ว่าปุณณ์จะเป็นไงมั่งวะนั่น ผมเองก็ไม่ได้มองซะด้วยว่าร่างกายมันบอบช้ำขนาดไหน สงสัยผมจะเมามากไปหน่อยจริง ๆ
"แล้วปุณณ์เจ็บตัวเยอะเปล่าวะโน่ กูเห็นมึงทุบมันเอา ทุบมันเอา ช้ำปะ" โอมแว่บมาถามผมขณะที่ผมกำลังใช้ความคิดอยู่
"ไม่รู้"
"เอ้า แล้วตอนอาบน้ำมึงไม่เห็นรึไง"
"กูเมาว่ะ ภาพมันเบลอ ๆ ราง ๆ"
"..." เอ๊ะ! นี่ผมโดนหลอกถามอะไรรึเปล่าวะ
"ไอ้เชี่ยโน่กับปุณณ์แม่งอาบน้ำด้วยกัน!!!" ฉิบหาย! ไอ้โอมตะโกนดังมากครับ ดังจนเพื่อนทั้งห้องกรูมาตรงนี้เลยทีเดียว ไอ้สาดดดดดด กูเปล่า!!!
"เฮ้ย สัด! กูใส่บ๊อกเซอร์อาบกันทั้งคู่เหอะ!" ผมพยายามปกป้องตัวเองครับ! แต่ไอ้รถเก๋ง (ที่วิ่งมาสมทบทีหลัง) หันมาชี้หน้าผมอย่างพยายามจะหาเรื่องให้
"ถ้าพวกมึงสองตัวไม่ได้คิดไรกัน มึงแก้ผ้าอาบด้วยกันไปแล้ว นี่แม่งมีใส่บ๊อกเซอร์ห้ามใจด้วยว่ะ!"
"ฮิ้ววว" แต่กูละเกลียดไอ้เหี้ยพวกที่เป็นลูกคู่จริง ๆ (ชั่ววว) ทำไมพวกมันรู้ทันผมไปหมดเลยครับ ไม่รู้จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาเถียงแล้ววว
แถมในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งวงล้อผมกันสนุกสนานนั่นเอง
"ห้องนี้เล่นไรกัน เสียงโคตรดัง" ไอ้ห่า มึงมาทำไมตอนนี้! ผมหันไปมองหน้าปุณณ์ คู่กรณีที่มายืนเด๋ออยู่กลางห้อง พร้อมรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นผี
"ฮิ้ววว" ไอ้ลูกคู่เอาอีกแล้วครับ มึงไปหากลองยาว กรับ แคน ต้นกล้วยมาเลยนะ กูจะตั้งประตูเงินประตูทอง
"อะ ส่งเจ้าสาวเข้าเรือนหอออ" เชี่ยรถเก๋งกับไอ้เก่งดันหลังผมไปหาไอ้ปุณณ์ใหญ่ (ยังไม่ทันมีประตูเงินประตูทองเลยแม่งส่งกูเข้าเรือนหอแล้ว! สัด ไร้ค่าว่ะ) ปุณณ์ดูไม่ค่อยเข้าใจมุกนี้เท่าไหร่แต่ก็ยิ้มให้พวกผม เห็นมันขำกับความเพี้ยนของเพื่อนผมแล้วก็ยิ่งหนักใจ -_-" มึงช่วยรู้เรื่องบ้างไรบ้าง
"ยืมตัวเจ้าสาวแป๊บนึงนะ เดี๋ยวเอามาคืน" แล้วพูดงั้นมึงรู้ความหมายเปล่าวะ! เสียงเพื่อนผมโห่รับกันใหญ่ ขณะที่ผมโดนมันลากออกไปนอกห้องแล้ว ToT ชีวิตกรู
"เพื่อนเล่นไรกันอะโน่ ท่าทางสนุกว่ะ" ทันทีที่ออกมา มันก็ถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเรายืนอยู่หน้าห้องกัน แต่ผมก็ไม่รู้จะตอบไงว่ะ เหอ ๆๆ
"มึง..." ผมรีบถามเรื่องที่ผมสงสัยทันที "มึงโดนกูเล่นเยอะเลยเหรอวะ ที่สวนลุมฯ" ท่าทางมันคงคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากผม เพราะเห็นมันอึ้งไปน่าดู
"ทำไมอะ"
"ไอ้โอมบอกกูเมาเชี่ยมาก อัดมึงสารพัด เชี่ย กูขอโทษ กูเมา กูไม่ตั้งใจ!!!" ผมยกมือไหว้มันปลก ๆ ด้วยความรู้สึกผิดอย่างท่วมท้นโคตร ๆ แต่ก็เพราะมันนั่นแหละ! แม่งจะพระเอกไปไหน ทนผมไปได้ไง แถมยังไม่ยอมเอามาบ่นสักคำ
ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึหึอย่างมีเลศนัย
"เออ กูเจ็บตัวมากอะ มึงรุนแรงกับกูฉิบหาย กูว่าจะหาทางเอาคืนอยู่"
"เชี่ย ขอโทษษษ ต่อยกูเลย ๆๆ เตะกูก็ได้ วันนี้กูยอม"
"ก้มหน้า หลับตา!" เชี่ยแม่งเป็นพี่ว้ากรึไงวะ แต่ผมขัดคำสั่งมันไม่ได้อยู่แล้วเพราะผมบอกวันนี้จะยอมมัน หวังว่าคงไม่อัดผมหนักมากนะ Y__Y
ผมก้มหน้า หลับตาปี๋ พร้อมกับคิดไปด้วยว่าปุณณ์จะทำอะไร มันอาจอยากตบหัวผม หรือไม่ก็ดีดหู ศอกหลัง ตีเข่า หรืออะไรสักอย่าง ว่าแต่แบบไหนมันเจ็บสุดวะ ผมจะทนเท่าที่มันทนผมได้เปล่าเนี่ย ผมคิด คิด คิด จนรู้สึกว่ามีอะไรเย็น ๆ มายุกยิก ๆ บริเวณคอ
"ลืมตาได้"
สิ่งที่เห็นอย่างแรกคือแท็กเหล็ก ของที่ระลึกงานบอลห้อยอยู่บนคอผม "เฮ้ย! เกือบลืมไปแล้วว่ามี ตกลงมันเหลือจากแสตนเหรอวะ"
ปุณณ์ยิ้ม ๆ พลางส่ายหน้า "ไม่อะ น้องสำรองขึ้นเยอะ พวกพี่ศิษย์เก่าก็เอาด้วย นี่พอดีตอนนั้นกูป้อนข้าวป้อนน้ำเอิ้นอยู่หน้าสแตนด์พอดี เลยคว้ามาทันอันนึง"
"อันเดียว?"
"อืม"
"แล้วของมึงอะ"
"ไม่เป็นไร นี่ไงเอามาให้มึง" แล้วเมื่อไหร่มันจะเลิกทำตัวพระเอกสักทีครับ ผมเครียดดด
"ตลก! มึงเอามาได้มึงก็เอาไปสิวะ" ผมด่าพลางพยายามจะแกะแท็กออก แต่ปุณณ์คว้ามือผมไว้แน่น พร้อมส่งสายตาไม่พอใจมาอย่างประหลาด
"กูให้มึง...อย่าทำแบบนี้ได้ปะ" เออ ผมลืมไปว่าทำแบบนี้มันไม่ควร ปุณณ์คงเห็นว่าผมไม่แกะแท็กเหล็กแน่แล้วจึงยอมปล่อยมือผม
"แต่มึงก็ทำงานหนักนะ ต้องอยากได้สิ ปกติของแบบนี้เขาเอาไปให้แฟนกันนะเว้ย" คำหลังผมพูดทำไมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่นี่เป็นเรื่องจริงครับ ของที่ระลึกงานสำคัญ ๆ ส่วนใหญ่ ถ้าจะให้ใครสักคน คน ๆ นั้นก็มักเป็นแฟน
ปุณณ์ถอนหายใจยาวจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจมัน "เอมเขาได้ไปจากกูเยอะแล้ว ขอกูให้อะไรมึงมั่งเหอะ อย่าห้ามอะ" ได้ฟังแบบนี้แล้วผมจะพูดอะไรต่อได้
เราสองคนยืนมองหน้ากันเงียบ ๆ แต่ในหัวผมกลับมีเรื่องที่คิดอยู่มากมาย ผมรู้ว่าปุณณ์เองก็เหมือนกัน ดวงตาคมคู่นั้นพยายามจะบอกอะไรผมบางอย่าง
"เฮ้ยโน่! อ้าว...ปุณณ์ ห้องเรียนอยู่ไหน" เราสองคนสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงเอิ้นทักผมและแซวไอ้ปุณณ์ดังมาแต่ไกล ปุณณ์หันไปยิ้มให้เพื่อนที่เพิ่งทำหน้าที่ประธานเชียร์เสร็จเมื่อวันเสาร์
"แล้วห้องเรียนมึงล่ะ" มันหันไปแซวกลับขำ ๆ เห็นเอิ้นหัวเราะกลับมา "มึงหายเจ็บแล้วเหรอวะ" ไอ้สัด พวกมึงเลิกพูดถึงเรื่องที่สวนลุมฯ สักทีได้ปะ!
เสียงปุณณ์หัวเราะลั่นพลางหันมาหลิ่วตาล้อผม "กูว่าจะฟ้องพ่ออยู่เนี่ย" สัด ไอ้ลูกแหง่ ถ้าไม่ติดว่าเมื่อวันเสาร์ผมต่อยมันไปหลายทีแล้วนะ วันนี้ผมจะต่อยอีกที
"เออ เอาเลย แล้วมึงคุยกับโน่เสร็จยังเนี่ย กูต่อ" แต่สรุปว่าไอ้ห่าพวกนี้เห็นกูเป็นโรตีบอยรึไง วันหลังผมคงต้องทำบัตรคิวมายืนแจกแล้วครับ
ปุณณ์คลี่ยิ้มให้ผม "เสร็จแล้ว วันศุกร์อย่าลืมนะโน่" มันตอบเอิ้นแค่นั้นก่อนจะกำชับผมเรื่องหัวหิน ซึ่งก็เกือบลืมไปแล้วจริง ๆ ท่าทางไอ้เอิ้นมันงง ๆ มองตามหลังปุณณ์จนหายลับไป
"วันศุกร์มีไรอะ"
"ไม่มีไรหรอก มึงแหละมีไร" ผมบอกปัดพลางถามกลับเพราะเห็นมันทำท่าเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยกับผม
"อ๋อใช่ ๆ กูเอานี่มาให้ตามสัญญา" เอิ้นยิ้มเผล่แล้วแบมือโชว์แท็กเหล็กงานบอลที่คงจะเอามาให้ผม แต่...อะไรวะเนี่ยยย
"เฮ้ย กูใส่อยู่เนี่ย!" ผมรีบชี้คอตัวเอง มันไม่ได้มองเลยใช่ไหม -_-" ไอ้เอิ้นทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี "เอามาจากไหนวะ ฝ่ายเทคนิคไม่มีใครได้เลยไม่ใช่เหรอ" แต่กูคงจะเป็นเทคนิคที่ได้ซ้อนกันสองอันว่ะ ฮ่า ๆๆ
"ปุณณ์มันเพิ่งเอามาให้เมื่อกี้เอง เสียใจด้วยพวก อกหักแล้ว" ผมตบบ่ามันล้อ ๆ ไม่ได้กะจะพูดจริงจัง แต่เห็นหน้ามันสลดลงไป
"เออว่ะ สงสัยจะอกหักจริง ๆ" มันพึมพำว่าอะไรนะครับ ได้ยินไม่ถนัด
"หะ?"
"เปล่า ๆๆ งั้นกูเข้าเรียนก่อน เรื่องไลฟ์คอนเทสต์ วงกูสมัครด้วยนะ เดี๋ยวเอาใบไปส่งให้" เอิ้นเปลี่ยนมาพูดถึงเรื่องงาน Live Contest ที่ชมรมผมกำลังจะจัดช่วงก่อนคริสต์มาส เพื่อหาวงดนตรีเล่นงานคริสต์มาส และไปแข่งงาน RAD ที่วัดราชบพิธ ผมยิ้มให้มันอย่างยินดี
"เออ ๆๆ ส่งที่ห้องชมรมนะ ไม่ว่างไปก็เอามาให้กูที่ห้องได้" ผมบอกมันอย่างนั้น แต่เห็นมันแค่นยิ้มตอบแบบเหนื่อย ๆ ก่อนจะร่ำลากันแล้วเดินจากผมกลับห้องตัวเองไป
เป็นไรของมันวะ ทำท่าเหมือนคนเซ็งโลก
แต่ช่างเถอะ...
ศุกร์นี้ผมต้องไปหัวหินแล้วเหรอวะเนี่ยยย
TBC.
Postscript2 : ขอโทษค่าที่ปล่อยให้รอข้ามวัน (เมื่อคืนคิดงานไฟนอลอยู่อ้ะ) แล้วก็ขอโทษด้วยสำหรับคนที่หวังจะเห็นฉากบนเตียงภาคต่อ (จริง ๆ ก็บอกไปแล้วนา.. ว่าน้องนอนจับมือกันเฉย ๆ 5555+) จริง ๆ บทนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรหรอกเนอะ เตรียมตัวคุณผู้อ่านไปสู่บทหน้าที่หัวหินกัน (หึหึ)
จะเป็นไงนั้นต้องติดตาม...
ปล. อาจจะหายไปอีกซักวันสองวันนะคะ เพราะจันทร์นี้มีส่งไฟนอลอีก 3 ตัว (หิน ๆ ทั้งหมดเลยด้วย มั่นใจแล้วว่าต้องส่งเลทตัวนึงแน่นอน) ขออนุญาตไปปั่นงานก่อนเด้ออ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและคะแนนโหวตค่า m(__ __)m
ตอบคอมเม้นของตอนที่ 25 ก่อนนะ ส่วน 26 ครึ่งแรกขอรวบยอดไว้ตอบพร้อมครึ่งหลังในตอนที่ 27 แล้วกันน (รู้สึกคอมเม้นตอนที่แล้วน้องเอมจะโดนฉะแหลกกก)
ถึงคุณ สาวโรงงาน
ก็เลือกเรียนไปแล้วทำไงได้เนอะ สู้ ๆ จ้า ขอให้ประสบความสำเร็จเร็ว ๆ ^___^v
ปล. FAQ ส่งช้า หมดเขตไปแล้วนะนั่น.. แต่ไม่เป็นไร คลาดกันไม่กี่นาที เดี๋ยวจะตอบให้รวมกับ FAQ ของคนอื่น ๆ นะจ๊ะ
ปปล. กิ๊กน้องโอม ขอให้ติดตามกันต่อไป หึหึ
ถึงคุณ KulDog
อุ๊ย รู้สึกเหมือนโดนสารภาพรัก ///
ชอบคนอ่านเหมือนกันค่า อิอิ
ถึงคุณ santa
แหม... คนเคยรักกันเชียวนะ
ถึงคุณ มายาจันทราพิชิต
ค่า รับทราบค่า ^____^
ถึงคุณ NBC*TNG
ชื่อจริงโน่แปลกเหรอ? *ฟ้อง*
555555555+
ถึงคุณ lemon
เรื่องรวมเล่มต้องดูกันไปนาน ๆ ค่ะ ฟิกเรื่องนี้ทำท่าจะยาวด้วย เหอ ๆๆ กว่าจะจบไม่รู้คนอ่านจะหายหมดยัง Y__Y
รักปุณณ์โน่ก็ติดตามต่อไปเรื่อย ๆ เนอะ ^___^
ถึงคุณ kiyoharu
เอมกะปุณณ์นี่เลิกยากแฮะ (คนแต่งยังปวดหัว) ส่วน voucher อันนั้น... ขอไม่รับไว้จะดีกว่า เกรงจายยย Y____Y
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ค่า ^____^
ปล. เห็ดกลายเป็น symbol ของหนุ่มกางเกงน้ำเงินไปซะงั้น อิอิ
ถึงคุณ jaeho123
อ้าวตกลง... คนแต่งผิด?
ปล. ฉากโน่เมาปุณณ์อยู่ข้าง ๆ มาแล้วเน้อ.. แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบนี้เค้าเรียกหวีทป่าว 5555+
ถึงคุณ จันทราแห่งสายลม
ตอนแรกนึกว่าน้องปุณณ์หัวโน อ๋อ เขางอก 55555+
น้องปุณณ์เขาเป็นผู้ชายคิดบวกค่า 555+
ถึงคุณ PP_PaNdA
เนอะ ๆๆ น้องกอล์ฟแมนเนอะ ๆๆๆ (แอบชอบเอง)
น้องยูริรออีกซักแป๊บ เดี๋ยวจะโผล่ให้จุใจเลยค่า (เหอ ๆๆ ดีหรือไม่ดีหว่า)
ปล. เส้นทาง Y ยังอีกยาวไกลจริง ๆ แค่คิดก็เหนื่อยย
ถึงคุณ nalo
บร๊า น้องปุณณ์ไม่สนใจเอมได้ไง เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันมาเองน๊า 555+
ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~
ปุณณ์มันแอบกวนตีนแบบเนียน ๆ ค่ะ พวกนี้น่าถีบกว่ากวนตีนโจ่งแจ้งอย่างน้องโน่มากนัก (เหอ ๆ)
ปล. แผนการที่วางไว้ก็ขอให้สำเร็จจ้า
ถึงคุณ tamjae
ไม่รู้แบบไหนจะเรียกว่าหวานอะ Y___Y
ถึงคุณ D_D_K_jr
นั่นสิ รู้โดยสวัสดิภาพยังไง? 555+
ถึงคุณ Mamura_Hisagi
ขอบคุณค่า ^____^
ถึงคุณ ๛B€nz”—•
น้องโน่เมาแต่ก็ยังพอมีสติเน้ออ (รึเปล่าวะ) ไม่หลอกน้องปุณณ์หรอก
ทำงานอย่าหักโหมมากนะคะ ^___^
ถึงคุณ B*PYC
น้องกอล์ฟแมนเนอะ ๆๆๆๆๆ (อิอิ)
ถึงคุณ shinji
พูดง่ายทำยากค่ะ Y___Y
ถึงคุณ kam
ปุณณ์เขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นนา...
ถึงคุณ Nutsuki.
ขอบคุณที่รอค่า ^____^
ถึงคุณ נ ί ή g נ α ι
ไปเข้าค่ายดี ๆ ปลอดภัยเน้อออ ^____^
ถึงคุณ Narcissus
นั่นแหละประเด็น Y___Y น้องโน่อุตส่าห์ยอมหลีกทางให้แล้วแท้ ๆ ทำไมทำกับน้องปุณณ์อย่างเง้!!!
ถึงคุณ badgirl-s-magic
ฮิห้าเห็ด ก็ลองเอาอีเมลล์เซิร์จดูก็ได้ค่า
ไม่ค่อยได้เล่นหรอก มีไว้เท่ห์ ๆ ให้เพื่อนมาทิ้งข้อความด่า 555+
ถึงคุณ lollipop
5555555555 เพลงนี้โดนเจง ๆ
ถึงคุณ ~*~OrAnGe_jUiCe~*~
ขอบคุณสำหรับปรู๊ฟรีดเดอร์ค่า m(___ ___)m 5555+
ถึงคุณ Pang
ตอบอีกรอบ น้องปุณณ์เป็นผู้ชายคิดบวก 55555+
ปล. ต้องขึ้น ฉ. เลยจริงเหรอ Y___Y
ถึงคุณ SoReTiaMs
5555555+ นั่นดิ เหมือนกินฟรี แต่ผู้ชายหล่อเยอะ ให้อภัย *_*
ถึงคุณ The โหด คุง
รักสิจ๊า~~~ 3
ถึงคุณ circle.no-ip.biz
อย่าเอาหัวโขกซี่ เดี๋ยวหมดหล่อ 55+
แล้วเลิกตามหาน้องโน่กับน้องปุณณ์แล้วเหรอ (ดีดี โล่งใจ 5555+)
ปล. เป็นหนุ่ม Y แล้วมาโทษเห็ดได้ไงอ้ะ!!
ถึงคุณ AkiraTenrin
ว๊ายอายยย มีคนทายถูก 5555+
ถึงคุณ kissbomb
ขอบคุณค่า ^___^ รักคนอ่านเหมือนกันเน้อ
ถึงคุณ Defly
นี่ก็เป็นแฟนคลับที่เหนียวแน่นของเอิ้นมาก
น้องเอิ้นโผล่มาแล้วนะ อิอิ
ถึงคุณ คุณแม่เด็กกางเกงน้ำเงิน
ดีใจมากเลยที่คุณแม่มา! เห็ดแอบคิดว่าคุณแม่หายไปไหนตั้งนาน (ว่าจะประกาศจับ) 555+
เข้ารพ. 2 อาทิตย์เยอะนะคะ เป็นอะไรมากรึเปล่าเอ่ย ทานยาตามหมอสั่งด้วยนะคะ แล้วอย่าหักโหมงานอีก เห็ดเป็นห่วง Y___Y (น้องเขาก็คงเป็นห่วงคุณแม่เหมือนกันอะเน้อ~ ดีแล้วที่ไม่เอาคอมไปให้)
ว่าแต่ลูกชายคุณแม่โมเมนะเนี่ย ไม่เคยบอกรักเค้าแต่พามาหาคุณแม่เลยซะงั้น หึหึ (หรือนี่เป็นวิธีการบอกรักของน้อง 5555) โอ๊ยย ดีใจแทนคุณแม่ ลูกสะใภ้ท่าทางจะน่ารักจริง ๆ (ท่าทางขี้อายงั้นแต่กล้าร้องเพลงจีบน้องนะ 5555) ขำเพื่อนน้องอีก สังเกตกันทุกเม็ด ถึงขนาดอัพเดทริงโทนน้อง (ฮา...) เพลงนี้ปกติแล้วเห็ดก็ชอบมาก ๆ ยิ่งได้ฟังคุณแม่เล่ายิ่งชอบเข้าไปใหญ่ 3 ___,,
แลกเบอร์กับสะใภ้แล้ว เม้าน้องยังไงอย่าลืมอัพเดทนะค๊า~ มีคนเชียร์เยอะ ตอนคุณแม่หายไปแฟนคลับคุณแม่ถามหากันตรึมม (เห็ดด้วยย) ยังไงรักษาสุขภาพเช่นกันนะคะ (น้องด้วย) คุณแม่บอกให้เห็ดรักษาสุขภาพอยู่เรื่อยแต่ป่วยซะเอง ขี้โกงอ้า~ ไม่เอาแบบนี้แล้วนะ ๆๆ
*คิดถึงคุณแม่มาก ๆ เลยค่า 3
เสร็จแล้ว!!
ใครไม่ได้ตอบไม่ต้องน้อยใจนะคะ อ่านทุกคอมเม้น รักทุกคนเลยด้วยเนอะ ๆๆ
ขอบคุณและเจอกันตอนหน้าค่า ^____^v
Postscript1 : เหะ ๆๆ ใครบ่นว่างานยุ่งวะ? (อ๋อ เห็ดเอง) พอดีคิดงานไม่ออก แต่คิดเรื่องน้องโน่กับน้องปุณณ์ออก เลยพิมพ์ก่อน (นิสัย ๆๆๆๆๆ) รู้สึกว่าตอนนี้ยาวจัง กลัวคนอ่านเหนื่อย เลยตัดมาเฉพาะครึ่งแรกก่อน หึหึ ยังไงโปรดติดตามต่อครึ่งหลังนะจ๊ะ น้องโน่ขี้เมา ใช้ไม่ได้เล๊ยยย
สำหรับ FAQ ขอให้รอต่อไป เพราะเมื่อวานนั่งพิมพ์ตอบแล้วอยู่ดี ๆ IE ดับ (ตอบไปเยอะแล้วด้วย) เห็ดถึงกะกรี๊ดดดดดดด T[]T!!!
เอาไว้จะพยายามใหม่ ฮืออออออออออ *สู้ตาย* (ตายไปเลย)
ตอบคอมเม้นเอาไว้ครึ่งหลังมาลงแล้วจะตอบให้นะคะ ^____^
ความคิดเห็น