โกดังรกร้าง'

ลำดับตอนที่ #107 : [Fic] The Red Sunset ( tempg ' )

''พี่เทมป์...''
''...จียง''

เสียงนกหวีดดังขึ้นขัดจังหวะบทสนทนา พอจะเป็นสัญญาณให้รู้ว่ารถไฟกำลังจะเคลื่อนตัวออกไปในไม่ช้า ...ซึงฮยอน ยิ้มบางๆก่อนจะเอื้อมมือพ้นขอบหน้าต่างรถไฟไปลูบหัว 'น้องชาย' ตัวกะเปี๊ยกหรือจียงที่ยืนอยู่บนชานชาลา ''พี่ไม่อยู่น่ะ...ดูแลตัวเองดีๆนะ''

คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ พยายามจะกลืนเสียงสะอื้นลงคอ ''...แล้วพี่จะกลับมาไหม..พี่เทมป์จะกลับมาเมื่อไร''

ไม่ทันที่จะมีคำพูดใดเอ่ยต่อ รถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวออกช้าๆจนความเร็วเริ่มเร่งขึ้นเรื่อยๆ สองขาพยายามวิ่งตามให้ทันจังหวะก่อนที่สองมือจะยกขึ้นเพื่อป้องปากตะโกน ''สัญญากับผมนะว่าพี่จะรีบกลับมา!''

สิ้นเสียงตะโกน ซึงฮยอนเพียงแค่โผล่หน้าจากหน้าต่างรถไฟเพื่อโบกมือกลับมาให้เท่านั้น ขบวนรถไฟแล่นผ่านทุ่งหญ้าแห้งสีน้ำตาลซึ่งลู่ลมไปในทางเดียวกัน ตัดกับท้องฟ้าสีครามที่แม้ในวันนี้แดดจะค่อนข้างจัดแต่อากาศก็ยังหนาว จียงยังคงมองตามขบวนรถไฟจนกระทั่งเหลือเป็นเพียงจุดสีดำเล็กๆสุดสายตา

บรรยากาศรอบชานชาลากลับมาเคว้งคว้างอีกครั้ง...ก็เหลือเพียงแต่ตัวเขาที่ยังคงยืนอยู่

สิ่งนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าการจากลา

..ไม่มีคำตอบ..

..ไม่มีคำสัญญา..

มีเพียงคำที่จียงเอ่ยย้ำให้ตัวเองฟัง


...''แล้วผมจะรอนะ..''




/////////////




จียงไม่ชอบอากาศหนาว

แต่ก็เพราะว่าไม่รู้จะทำอะไร ถึงได้ตัดสินใจออกมาเดินเล่นข้างนอกทั้งๆที่ก็ใกล้จะมืดแล้ว



ในความทรงจำ จียงเห็นเด็กสองคนยืนอยู่แถวเสาไฟฟ้าต้นนั้น





ซึงฮยอนไม่ชอบฝนตก





เราต่างก็ได้มาเผชิญหน้าซึ่งกันและกันเหมือนในวันนั้นอีกครั้ง

''พี่เทมป์...''
''...จียง''

แต่มันไม่ใช่เพื่อการจากลา



End.