คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [HBD15] ฟิคสั้นนอกเรื่อง สุขสันต์วันเกิดนะ ชาย15!!!
อย่าเพิ่งฆ่าผมนะ....ไม่ได้ตั้งใจดองฟิคผู้กล้า
แต่วันเกิดอิจจี้น้อยพอดี....เลย...เอ่อ......ปีนี้วาดรูปไม่ทัน ปั่นฟิคแทนละกัน
ฟิคผู้กล้าก็กำลังต่อ กะลังจะเข้าโหมดวายแล้ว 555
-------------------------
-Ichigo-
พรุ่งนี้วันเกิดของเขาแล้ว ดูเหมือนทุกคนจงใจ ไม่มีใครพูดถึงเขา ไม่มีเสียงกระซิบกระซาบ ทุกคนดูยุ่งไปหมด หากมองในแง่ดี ทุกคนอาจกำลังเตรียมตัวเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เขาก็ได้แต่พอน้องสาวทั้งสองคนเกิดขึ้นมา เขาก็ต้องไปเตรียมเซอร์ไพรส์ทั้งสองแทน
แต่ที่นี่....ไม่ใช่ที่บ้าน....
คืนก่อนวันเกิด เขาตื่นเต้นจนทนไม่ไหวราวกับเด็กน้อยในคืนก่อนวันไปทัศนศึกษา ถึงจะโตป่านนี้ก็ยังอดลุ้นไม่ได้อยู่ดี จะมีใครให้ของขวัญเขาไหม? จะมีอะไรพิเศษรึเปล่า?
ถึงแม้ว่าสิ่งพิเศษที่สุดก็โดนฉกฉวยเอาไปแล้ว...
คิดได้แบบนั้น คงรู้สึกดีขึ้นหากตื่นเช้าขึ้นมาแล้วทุกอย่างยังเหมือนเดิม ทุกคนยังยุ่งอยู่กับงานของตนเอง เขากลายเป็นคนไร้ตัวตนไปเลย
รู้สึกตัวอีกที หมอนนุ่มใช้หนุนนอนก็หายไป พบว่าร่างตนพาดอยู่บนคอนกรีตแข็งๆ หมู่เมฆที่เคลื่อนที่ในแนวตั้ง ซ้ำคอนกรีตที่ว่านั่นคือตึก ตึกที่เอียงกะเท่เร่
โลกนี้ไม่เคยมีกลางคืน แต่ท้องฟ้าก็ใช่จะสว่างตลอดเวลา หากเขาเศร้าฝนก็จะตก หากดีใจฟากฟ้าจะสดใส เขาไม่เคยกล้าสู้หน้าแสงตะวัน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนท้องฟ้าสีครามพร้อมหมู่เมฆเป็นแค่ฉาก เหมือนกับเขาที่พยายาม ‘จัดฉาก’ ให้ตนเองดูเข้มแข็ง
ปกติหากเข้ามา ณ ที่แห่งนี้จะพบกับบุรุษในชุดสีนิลนาม ซันเงสึ หรือไม่ก็ ฮอลโลว์สีขาว ครานี้กลับไม่มีอะไรเลย
นี่พวกนั้นก็คิดจะเซอไพรส์เขาด้วยหรือไง?
“เมี๊ยว.....”
ไม่ได้หูฝาดแต่มันเป็นเสียงแมว แมวน้อยสีขาวเดินมาคลอเคลียร่างเด็กหนุ่ม ตามด้วยแมวดำ....แมวลายจุด....แมวสามสี....และสารพัดแมว…
“เหวอ....” เขาถูกแมวทั้งหมดทิ้งน้ำหนักลงให้คราเดียวจนแทบหายใจไม่ออก ถึงกระนั้นก็ลงมือกับสัตว์น่ารักๆอย่างนี้ไม่ได้....
“เหมียวๆ”
เสียงนี้...มันไม่ใช่เสียงแมวนี่น่าแต่เป็นเสียงคนเลียนแบบแมวต่างหาก!
เด็กหนุ่มหลิกตัวกลับไปมอง แมวทั้งหมดเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นร่างสีขาวราวหิมะแทน ชายที่หากจ้องหน้าด้วยแล้วจะรู้สึกเหมือนกำลังส่องกระจก ฮอลโลว์สีขาว.....
ฮอลโลว์ยกร่างแมวสีขาวตัวหนึ่งขึ้นแล้วใช้ดวงตาสีดำพันมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต แมวน้อยขนตั้งส่งเสียงขู่นิดๆเขาจึงจำยอมต้องปล่อยมันไป
“เพราะคุณซันเงสึบอกว่าอยากเลี้ยงแมว” ร่างนั้นพูดขึ้น “ฉันเลยปั้นพวกมันขึ้นมาจากเมฆ”
“ดูท่าทางนายจะลงสีด้วยนะ”
“อย่าดูถูกฉันเชียวนะ หน้ากากของนายน่ะ ฉันนั่งออกแบบลงสีตั้งนานมันถึงจะออกมาจ๊าบ....”
จ๊าบอะไรของมัน?
“แล้วทำไมต้องติดเขา?”
ร่างนั้นเงียบไปนิดจนในที่สุดก็เอ่ยออกมา “อุลคิโอร่าทำมันพัง.....”
“ขอโทษด้วยละกัน”
บนสนทนาชุดแรกหยุดลงเพียงเท่านี้....
เหล่าแมวส่งเสียงเจี้ยวจ้าวแล้วเริ่มกัดกันเอง ฮอลโลว์หนุ่มส่งเสียงขู่ แง่ง.... ด้วยความรำคาญ ไม่น่าเชื่อ เสียงเมี๊ยวๆทั้งหมดเงียบลงทันตา
“ขนาดแมวยังกลัวนายเลย” เด็กหนุ่มจากโลกภายนอกเอ่ยปากชมอย่างนับถือเล็กน้อย
“ฉันเกลียดแมว”
สั้นๆง่ายๆได้ใจความ....
“แล้ว....ลุงซันเงสึไปไหน” เมื่อจนปัญญาหาหัวข้อสนทนาจึงถามเปลี่ยนเป็นคำถามแทน ไม่ใช่ว่าเบื่อหน้าหมอนี่ แต่นั่งจ้องตากันนานๆเดี๋ยวก็ท้องหรอก.....
“ทำไมนายต้องถามถึงคุณซันเงสึทุกที....”
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ร่างนั้นกระแท่กเสียงใส่อย่างไม่พอใจราวกับเด็กๆ ถึงจะทำทีวางท่าแบบนั้นแต่สีหน้ามันอ่านง่ายยิ่งกว่าอะไร นี่ล่ะจุดที่น่าแกล้งของฮอลโลว์ของเขา....
“ก็นายดู.....รำคาญฉันนี่....”
ฮอลโลว์สีขาวสะอึก สีหน้าที่อ่านออกง่ายยิ่งกว่าป้ายประกาศสื่อออกมาว่า ‘ไม่ใช่สักนิด!!’
“ไม่ได้รำคาญมาก....แต่ก็ไม่ได้อยากให้อยู่ด้วยมากเหมือนกัน”
ประโยคนั้นฟังดูติดๆขัดๆ เหมือนกับมีการบกพร่องเรื่องการเรียบเรียงคำพูด อีกฝ่ายจะถือว่านั่นเป็นการแสดงความน่ารักด้วยแล้วกัน
“งั้นหรือ....น่าเสียดาย” เด็กหนุ่มทำท่าเศร้าแล้วเบ้ปาก ฮอลโลว์มองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ ดวงตาสีอำพันนั้นมักแลดูอำมหิต หลายครั้งก็ดุดัน บ่อยครั้งดูน่ากลัว แต่น้อยครั้งที่มันแสดงอารมณ์จริงๆออกมา...
“ซันเงสึไม่อยากให้ใครรบกวนเวลานี้....แต่จะเรียกนายมาตอนกลางวันก็กลัวผลการเรียนตก...”
โอ้....นี่ลุงซันเงสึห่วงใยเขาถึงขนาดนั้นเชียว....
“แต่ปกตินายก็โดดเรียนมาปราบฮอลโลว์อยู่แล้วนี่ คงไม่เป็นไรมั้ง?”
แต่ไอ้ประโยคหลังนี่ท่าทางมันจะเติมเอง
ระหว่างเหน็บแหนมร่างเงาของตนในใจ ฮอลโลว์หนุ่มก็ยื่นกล่องบางอย่างมาให้ มันมีสีขาวสะอาดไม่ต่างจากมือของคนยื่น เด็กหนุ่มรับมาโดยดี เขามองหน้าผู้ให้ด้วยสายตาเชิงขออนุญาติ ฝ่ายนั้นก้มหน้าสีซีดที่กำลังจะกลายเป็นสีเชอร์รี่ลง เขาค่อยๆขยับเปิดกล่อง....เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อสายตา
“นี่ลุงซันเงสึฝากมาหรือ?” ถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อเท่าไหร่
“เปล่า...ฉันเห็นมันวางขายอยู่ตามแผงของโลกมนุษย์ คิดว่ามันสวยดีก็เลย...”
อย่างแรก ต้องยอมรับว่ามันสวย มันก็สวยจริงๆนั่นแหละ....แถมเขาก็เห็นตามแผงร้านขายของบ่อยๆด้วย
แหวนที่ทำจากพลาสติกสีขาวธรรมดานอนนิ่งอยู่ที่ก้นกล่อง ไม่มีอะไรนุ่มๆรองรับมันเหมือนแหวนแต่งงาน เป็นแหวนสีใสที่มีพื้นด้านในขาวและวาดลวดลายเล็กน้อยด้วยสีดำ มันเป็นรูปพระอาทิตย์ที่ดูศิลปะไปอีกแบบ
แต่ปกติ...ของแบบนี้มันจะขายกันเป็นคู่ แล้วแหวนพระจันทร์ไปไหนซะล่ะ?
“ฉ.....ฉันไม่รู้ว่านายใส่ได้รึเปล่า มันมีขนาดเดียวด้วยคือแบบว่า......คือ....ถ้านายไม่ชอบก็ไม่ต้องเอาไปก็ได้นะ...ไม่สิ ฉันหมายถึง ถ้ามันไม่พอดีก็คืนฉันมาก็ได้.....เอ่อ....”
ฮอลโลว์หนุ่มพูดติดๆขัดๆ ปกติอาการแบบนี้มักจะได้เห็นกันบ่อยๆในฉากนางเอกบอกรักพระเอกแต่ขอโทษที....หน้าอย่างเขาคงเป็นพระเอกไม่ได้หรอก
ถ้าเป็นไปได้เขาคงพุ่งไปลูบหัวร่างสีขาวนั้นอย่างเอ็นดูแต่หลังจากประมือกันมาหลายต่อหลายครั้ง....ปล่อยให้มันเอ๋อต่อไปแบบนี้แหละ....
“ไม่เป็นไร...ความจริงฉันก็เคยได้มาเหมือนกันแหละ...นี่ไง”
เด็กหนุ่มชูมือขึ้นมา แหวนรูปดอกไม้โทนสีเดียวกันสวมอยู่ที่นิ้วกลาง
“อิโนะอุเอะให้มาเมื่อเดือนก่อนน่ะ บอกว่าของฝากตอนไปเที่ยวทะเล....”
ปึ้ด....
เหมือนเสียงอะไรบางอย่างขาดผึง ออร่ามืดลึกลับปรากฎขึ้นมาทำให้บรรยากาศน่ากลัวขึ้นเยอะ....
“งั้นฉันเปลี่ยนใจละ....”
ฮอลโลว์หนุ่มที่ดูท่าจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือข้างซ้ายแล้วดันทุรังยัดแหวนรูปพระอาทิตย์ใส่นิ้วนาง ขนาดนิ้วมันก็พอดีอยู่หรอกแต่ท่าทางน่ากลัวแบบนั้นมันทำเอาเย็นสันหลังวาบ....
แต่ทำไมต้องเป็นนิ้วนางข้างซ้ายด้วยฟระ....
“เอาล่ะ.....” เขาปล่อยมือ พบว่านิ้วนางข้างซ้ายของร่างสีขาวก็สวมแหวนรูปพระจันทร์อยู่เช่นเดียวกัน “ฉันเปลี่ยนใจ....ฉันบังคับให้ 'แก’ สวมแหวนนี้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ใครถามก็ตอบไปตามนั้น นายเป็นของฉัน!! อิจิโกะ!!!!”
ฝันร้าย...ฝันร้ายชัดๆ....
อิจิโกะสะดุ้งขึ้นจากเตียง คืนนี้เขาไม่ได้นอนเป็นแน่.....
อิจิโกะตื่นมาอีกทีสายโด่ง เขารีบร้อนลุกไปล้างหน้าแต่งตัวจนไม่ทันสำรวจที่นิ้วนางข้างซ้ายของตนและกล่องที่หัวเตียง เจ้าของห้องจากไปโดยเงียบงัน
...ให้ราชาอันเป็นที่รัก คุโรซากิ อิจิโกะ...
อิจิโกะ.....ฉันจำได้ว่าเราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ จำได้ว่าตัวเองเคยปลอบใจนายเมื่อสูญเสียแม่ และยังจำได้อีกว่านายบอกฉันว่า จะอยู่ด้วยกันตลอดไป
นั่นแค่โกหกงั้นหรือ?
หลายสิ่งหลายอย่างที่นายเคยสัญญา นายไม่เคยทำ
นายลืมใบหน้าของฉัน นายลืมคำสัญญาที่ให้กับฉัน นายลืมแม้กระทั่งตัวตนของฉัน ฉันเคยแค้นนายมากจนอยากจะฆ่าแต่ก็ทำไม่ลง
เพราะนาย นายเพียงคนเดียวคือ ‘เพื่อน’ ....เป็นทั้ง ‘เพื่อน’ และ ‘คนรัก’ ในเวลาเดียวกัน
ทำไมถึงพูดได้เต็มปากเต็มคำนักน่ะหรือ?
โลกทั้งใบของฉันมีแค่นาย ฉันรู้จักนายก็ที่นายจะรู้จักคุณซันเงสึ เมื่อนายร้องไห้โลกนี้ก็ร้องไห้ตาม โลกอันแสนอ่อนไหวใบนี้ไม่เหมาะกับฉันเลย
ฉันถึงอยากออกไปด้านนอก....ใช้ชีวิตกับนายด้านนอก เล่นกับนายด้านนอก อยากทำหลายๆอย่างกับราชา แต่ก็ไม่ได้ทำ
เพราะชีวิตถูกตีกรอบ...ให้อยู่ตามลำพังในโลกใบนี้
เรามีวันเกิดร่วมกันนี่.....อิจิโกะ
เวลาของฉันเดินไปพร้อมๆนาย ตอนที่นายจัดงานวันเกิดฉันได้แต่รองรับแสงปิติสุข ตอนนายเสียแม่โลกทั้งใบแทบมืดมิด
อยากให้นายเห็นตัวตนของฉันบ้าง
ไม่ใช่เพียงฮอลโลว์ทหารเลว อยากเป็นมากกว่านั้น
‘...สิ่งที่ต้องปกป้อง...’
‘คุณอิโนะอุเอะถูกลักพาตัว!?! ’
‘ต้องกำราบฮอลโลว์งั้นหรือ? ’
‘มันจะกลืนกินนาย’
‘นายต้องทำเพื่อช่วยอิโนะอุเอะ’
เพื่อช่วยอิโนะอุเอะ....
ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว....ทำไมกันนะ ทำไมกันนะ ทำไมกัน....?
นายทำถึงขั้นบุกมาที่นี่....ไม่ใช่เพื่อทำตามสัญญา แต่เพื่อ ‘กำจัด’ แล้วเอาพลังฉันไป...
แต่ถึงยังไงก็เกลียดไม่ลง....?
อิจิโกะ นายเป็นได้ทั้งสุขและทุกข์ของฉัน
แต่มีวันนี้เองก็วันเกิดฉันเหมือนกัน เพราะงั้นขอหน่อยเถอะ....
ปีนี้ฉันขอ..... ‘ความสุข’ เป็นของขวัญแล้วกัน....
แหวนรูปจันทราถูกสวมอยู่บนนิ้ว แน่นอนว่ามันเป็นแหวนคู่ แหวนสำหรับคู่รัก.....
อีกวงหนึ่งที่เป็นรูปดวงอาทิตย์อยู่บนนิ้วของชายที่ทั้งรักทั้งชัง แค่นั้นคงเพียงพอแล้วมั้ง?
อา....ไม่สิ สำหรับเขา กับคนที่ผิดคำสัญญาแบบนั้น....ไม่มีทางพอหรอก จะแกล้งให้หนำใจไปเลย!!!
ว่าแล้วก็ก้มอ่านสรรพคุณ ‘แหวนอาถรรพ์’ เป็นแหวนที่ลงคุณไสยฯเอาไว้แน่นหนา สามารถใช้สาปแช่งเจ้าของแหวนอีกวงได้ (หมายเหตุ : แหวนคู่นี้สามารถใช้ทำเสน่ห์ได้) กำลังนิยมมากในหมู่ฮอลโลว์....แน่ล่ะ....หน้าอย่างเขาเลยไปโลกมนุษย์ซะที่ไหน
ตอนนี้คงบอกได้เต็มปากเต็มคำแล้วว่า...ความสุขของเขาคือกลั่นแกล้งอิจิโกะจริงๆนั่นแหละ หึหึหึ....
Fin
ความคิดเห็น