คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Jigsaw - FIRST PIECE
Jigsaw
-EP.1 FIRST PIECE -
สิบเอ็ดปีต่อมา
At Alfrad Noble School [Los Angeles, California]
Hoseok 7 miss call
“huh.. j-hope? What’s up”
“V!!! where r u !?!”
”wait for me to see, where I am. Play with me Hide and seek right”
“I’m not Joke V ! where r u!”
“I’m here j-hope”
“Humph..เป็นห่วงแถบแย่นึกว่าหายไปไหน”
“เป็นห่วง? คำๆนี้มันหลุดออกมาจากปากนายได้ไงเนี้ย ฮ่าๆ” ผมจัดการหยิกแก้มเจโฮปด้วยความหมั่นไส้ไปหนึ่งที
“ก็มันอดห่วงไม่ได้ ถ้าเกิดนายหลงล่ะจะทำยังไงขึ้นมาห่ะ? ว่าแต่ทำไมโทรไปไม่ยอมรับซักสาย โทรศัพท์พังหรอ? ให้เอาไปซ้อมมั้ย? ตอนนี้มันจะมีร้านไหนเปิดมั้งเนี้ยเห้ย” นั่นไงคำถามรัวออกยังกับปืนกลแหนะ คิดว่าผมจะตอบทันมั้ยล่ะครับรีดเดอร์?
หมอนั่นไม่พูดเฉยๆนะมันรีบควักโทรศัพท์เครื่องหรูของมันแล้วพิมพ์อะไรซักอย่าง
“เจโฮปชั้นไม่ได้-”
“hello sir.. excuse me now you open the shop right?” นั่นไงผมว่าแล้วว่ามันต้องมาอิหรอบนี้แน่
“เจโฮ-”
Chu.. หมอนั่นเอานิ้วมาจุ๊ที่ปาก ประมาณจะบอกว่าเงียบก่อนได้มั้ย
“แต่ชั้นไม่...”
“เงียบก่อนได้มั้ยวีชั้นจะทำธุระให้นายเนี้ย!” ดุผมอีกแล้ว..ให้ตายสิ!นี่เพื่อนหรือพ่อกันแน่
แน่ละผมก็ได้แต่เงียบละ! ผมยืนรอจนกว่ามันจะพูดจบแล้วค่อยบอกคงไม่เสียหายหรอกมั้ง...
“เสร็จล่ะ ทีนี้นายมีอะไรก็ว่ามา” เยส!..ในที่สุดมันก็ยอมฟังผมแต่มันคงจะไม่ทันแล้วมั้ง
“นี่โฮปปี้โทรศัพท์ชั้นไม่ได้พัง..”
“ห๊า!!! ได้ไงชั้นนัดกับร้านไว้แล้วนะวี”
“ก็นายไม่ยอมฟังชั้นเองนี่นา!! เพราะชะนั้น ชั้น ไม่ ผิด” ผมเน้นคำพูดอย่างชัดถ่อยชัดคำ ก็แน่ล่ะเอาแต่ดุผมๆ ไม่ยอมฟังผมเลย
“แต่ชั้นทีไปบอก..ร้าน-”
“อย่ามาแก้ตัว! เดี๋ยวตีตายเลยหนิ” ผมง้างมือขู่
“ตัวแค่นี้ทำขู่ อุ๊ยน่ากลัวซังเลย ฮ่าๆๆ”
หน่อย...ตัวแค่นี้งั้นหรอ..ชั้นเตี้ยกว่านายมาถึงสิบเซ็นด้วยซ้ำ!! ไอหวังแกตายยย!!
“ย๊าห์!!! KIMV ATTACK!!”
ผมถอดรองเท้าแล้วปาใส่เจโฮปทันที ไม่อยากจะชมตัวเองหรอกนะ แต่ผมน่ะปาแม่นซะด้วยสิ
“เห้ย!! อย่าปาๆเดี๋ยวมันเจ็บนะวี” หลบได้ไงว่ะ!? ผมว่าผมปาแม่นนะ
“ไอหวัง!! เมิ๊งงง” (R:น้องวีอย่าหยาบมากลูกเดี๋ยวนูน่าจะโดนแบนนะT^T ได้ข่าวชั้นแต่งหนิ-e-)
“เรียกเค้าตะไมหยอวี??”
“อุ๊ย! หน้าบึ้งเชียวพ่อคุณ เผ่นดีกว่า”
ฟิ้ววว!!
พูดจบหมอนั่นก็วิ่งผ่าท่ามกลางฝูงชนประดุจความเร็วแสง
“ฮ..เฮ้!! นี่นายทิ้งชั้นหรอห่ะเจโฮป!! เจโฮป!!”
ผมเดินตามหาหมอนั่นท่ามกลางฝูงชนที่ดูจะผลุกผล่านเป็นพิเศษใน China Town จริงสิที่โฮซอกมันโทรมาหาผมวันนี้เพราะมันเป็นวันวัฒธรรมของเอเชีย มิน่า มาถึงจะลากผมมาให้ได้ อย่างน้อยๆผมก็อาจจะเจอคนเกาหลีที่อยู่ตามรัฐอื่นๆก็ได้ล่ะมั้ง
ผมเดินไปเรื่อยๆตามทางเดิน ตอนนี้จุดมุ่งหมายของผมไม่ใช่เพื่อตามหาโฮซอก แต่ผมต้องการที่จะไปดูเจ้าแสงที่มันอยู่บนฟ้าตางหากล่ะ ผมเดินมาได้ซักพักก็ถึงจุดที่ไว้รับชมวิวทิวทัศน์
โอ๊ย!!
“ข..ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมยืนขึ้นพร้อมกับก้มหัวขอโทษขอโพยเขายกใหญ่
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เจ็บ”
“งั้นก็แล้วไป ผมขอตัวนะ” พูดจบผมก็เดินออกไปแต่ก็มีอไรบางอย่างมารั้งผมไว้
“เดี๋ยวสิครับ ใจคอจะไม่ชดใช้เลยรึไง” ใช่เลยมือของผู้ชายคนนั้นกำลังจับแขนผมไว้อยู่ ปล่อยชั้นนะนายไม่มีสิทธิมาจับชั้น!
“ชั้นก็ขอโทษไปแล้วไง นายต้องการอะไรอีก” นี่ท่ายังไม่ปล่อยผมจะเรียกตำรวจแล้วนะ
แต่เหมือนกับว่าเขาอ่านความคิดของผมออกเขาจึงรีบปล่อยมือทันที่
“แค่จะชวนไปดูไอนั่น ผมไม่มีจุดประสงค์จะทำอะไรคุณหรอก” เดี๋ยวนะ ไอนั่นที่ว่านี่..คือ ผมทอดสายตามองตามนิ้วที่ชี้ไปที่ไอนั่นแล้วก็ถึงกับอ๋อทันที ผู้ชายคนนี้นิสัยเด็กจริงๆ ผมขำในใจ
“ไอนั่นเค้าเรียกว่าพลุ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มในความใสซื่อของเขา คนอะไรซื่อจนไม่รู้ว่าพลุคือพลุ
“ผมนึกว่ามันเรียกว่าดอกไม้ไฟ” อ่าว..นี่กวนหรอห่ะ ผมขอถอนคำพูดที่ว่าเมื่อกี้ คนตรงหน้านี้เขาช่างกวนได้กวนดีเสียจริง
“นี่คุณกวนผมหรอ!!”
“maybe” หน่อย..หมอนี่มันเป็นใครกัน มากวนผมอยู่ได้
“ได้เวลาแล้ว ไปกันเถอะครับ” ไม่พูดเฉยๆเขาก็ดึงผมไป
“ด..เดี๋ยวๆ! เวลาอะไร?”
“ก็เวลาปล่อยดอกไม้ไฟยังไงล่ะครับ คุณนี่มันทั้งซื่อบวกบื้อเลยจริงๆ”
เกิดมาสิบแปดปียังไม่เคยใครว่าผมเท่าหมอนี้เลยนะ ดูทำน่าซะระรื่นเชียว ผมล่ะอยากจะเอามือคู่นี้ไปตีที่ปากของเขาจริงๆ ว่าแต่หมอนี้มันดูยังไงๆก็เด็กกว่าผมนี่นะ ลองถามดูหน่อยล่ะกัน
“นี่คุณอายุเท่าไหร่หรอ?” เอาล่ะ ชั้นถามดีๆอย่ามากวนชั้นนะ
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม” นั่นไง! คนๆนี้ถ้าไม่กวนซักเรื่องจะได้มั้ยห่ะ
“ชั้นวีอายุสิบแปด” ผมบอกด้วยเสียงนิ่งๆก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ราวที่กั้นสำหรับชมวิว ถึงยังไงเขาก็ไม่ยอมบอกผมนี่ ก็แค่บอกชื่อผมไปบ้างก็เท่านั้นถือว่าเราแนะนำตัวกันไปแล้ว แต่ยังไงคนอย่างหมอนี้เดี๋ยวก็คงลืมไปเองล่ะมั้ง
“สิบเจ็ด...”
“หือ? นายว่าอะไรนะชั้นไม่ได้ยิน” อะไรนะผมไม่ได้ยิน เพราะเสียงพลุตอนนี้มันดังอยูพอสมควร ผมพูดโดยที่สายตาจับจ้องอยู่กับแสงไฟระยิบระยับหลากสีบนท้องฟ้าตอนกลางคืน
“นี่ฮยองลืมผมจริงๆหรอเนี้ย”
ปัง! ฟิ้วว!
“หือ? พูดดังๆหน่อยได้มั้ยผมไม่ได้ยิน”
ปัง!! ปัง ฟิ้ว!!
“ผมไง ผมเอง จ- ปัง!! ปัง! ฟิ้วว!“
ผมเองจอน จองกุก
“Jigsaw”
NEXT..
- EP.2 NEW I PHONE -
ความคิดเห็น