ป่วนนัก รักซะเลย (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #1 : ไล่ออก (1/3+2/3+3/3)

ร่างบางสวยของหญิงสาวรูปงามกําลังนั่งอยู่ที่ห้องฝ่ายปกครองจับมือเเฟนหนุ่มรูปหล่อไว้เพราะเมื่อครู่นี้เธอเผลอตัวไปกอดจูบกับเขาในห้องนํ้าโดยมองไม่เห็นครูสาวคนนึงที่กําลังล้างหน้าล้างตาอยู่ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งเเรกของรมิตาที่ต้องมาอยู่ในสภาพรอผู้ปกครองของเธอเบบนี้เพราะเธอได้ถูกลงโทษส่งกลับบ้านไปเป็นครั้งที่ร้อยเเล้วก็ว่าได้ เเววตาของรมิตาตอนนี้นั้นมันเต็มไปด้วยความกลัวเพราะว่าถ้าหากพ่อของเธอมามีหวังบ้านเเตกเหมือนทุกๆครั้งเเน่ๆ

 

"โซ่อย่าคิดมากสิ" อภินันท์ปลอบเเฟนสาวของเขาไว้

รมิตาหลับตาเพราะได้ยินเสียงเท้าที่ก้าวออกมาเป็นจังหวะเเรงๆเพราะเธอมั่นใจว่าเสียงเท้าพวกนั้นเป็นของพ่อเธออย่างเเน่นอนเเละเเล้วเธอก็คิดไม่ผิดเมื่ออุดมได้เดินเข้ามาในห้องฝ่ายปกครอง

"คุณพ่อเชิญข้างในได้เลยค่ะ" 

เลขาหญิงประจําโรงเรียนนําทางอุดมเข้าไปที่ห้องของครูใหญ่สุดเฮี้ยบซึ่งกําลังเรียงเอกสารในวีรกรรมทั้งหมดของรมิตาอยู่

"เชิญนั่งก่อนสิค่ะ"

ครูใหญ่สาวอวุโสสุดเฮี้ยบเชิญอุดมนั่งอย่างมีมารยาทจากนั้นเธอก็ได้หยิบเอกสารขึ้นมาทั้งหมดในวีรกรรมของรมิตาวางลงที่โต๊ะ

"ดิฉันต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ เเต่ทางโรงเรียนคงจะให้รมิตาอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปเเล้ว เพราะว่าวีรกรรมที่ผ่านมาของรมิตามันเป็นเรื่องที่ทางโรงเรียนรับไม่ได้จริงๆค่ะ" ครูใหญ่เอ่ยขึ้นเเล้วได้หยิบยื่นกระดาษออกมาทีล่ะใบกับวีรกรรมสุดเเสบซ่าของรมิตาไม่ว่าจะเป็นการผลักเด็กตกสไลเดิอร์ การเพนต์สีในโรงเรียน การเปิดเสียงเพลงดังรบกวนคนอื่น การเอาอาหารสุนัขใส่ลงไปในซีเรียลเพื่อเเกล้งให้ศตรูที่เธอไม่ชอบหน้าทาน เเละวีรกรรมอีกมากมาย

"คุณกําลังจะไล่ลูกของผมออกใช่ไหมครับ"
อุดมถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

"ค่ะ" คําตอบสั่นๆทําให้อุดมกํามือเเน่นทั้งโกรธทั้งอายโดยไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเเล้ว เเต่ก็ต้องฝืนยิ้มเซ็นเอกสารลาออกให้กับทางโรงเรียนก่อนจะไปจัดการเอาเรื่องสาวตัวเเสบที่รออยู่นอกห้อง

"โซ่...." อุดมเรียกชื่อลูกสาวที่อยู่หน้าห้องเสียงดุ

"ขา....." รมิตาลากเสียงถามอุดมเกร็งๆ

"กลับบ้าน!" 

เสียงดุดันทําให้รมิตาลุกขึ้นยืนพร้อมกับอภินันท์ทันที

"นายลุกขึ้นมาทําไม จําไว้น่ะว่าต่อไปนี้อย่ามายุ่งวุ่นวายกับลูกสาวของฉันให้มันมากนัก" อุดมเอ็ดอภินันท์เเล้วเอามือไปคว้าเเขนบางของรมิตาที่กําลังเอามืออีกข้างโบกมือลาอภินันท์อยู่

 

อดุมนั่งกํามือเเน่นเมื่ออยู่ในรถ รมิตาเองก็ได้เเต่กํามือเเน่นเช่นกันเพราะรู้ว่าถ้าหากเธอกลับบ้านไปเธอมีหวังตายเเน่ๆ เเล้วเธอก็คิดถูกเพราะสิ่งเเรกที่อุดมสั่งให้เด็กรับใช้ไปหยิบคือไม้เรียวเเสนยาวเพื่อที่จะมาตีสั่งสอนเธอ รมิตาจะวิ่งหนีไปไหนก็ไม่ได้เพราะถูกคนใช้จํานวนสามคนล็อกตัวไว้ไม่ให้ไปไหน

"ไอ้บ้า....ปล่อยน่ะ...ปล่อย!" รมิตาดิ้นเเต่ก็หลุดไปไหนไม่พ้นเธอจึงต้องจําใจสบตามองนัยต์ตาเเสนดุของอภินันท์ที่ตอนนี้กําลังถือไม้เรียวขึ้นมา รมิตาหลับตาจนในที่สุดเธอก็ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดเป็นจํานวนหลายๆครั้งติดกันกับไม้เรียวที่อุดมใช้ฟาดตัวของเธอ

"พ่อไม่เอาเเล้ว! หยุดน่ะ! ไม่เอา!" รมิตาร้องไห้อย่างเจ็บปวดอุดมเลยยอมโยนไม้เรียวลงกับพื้นเเล้วเงื้อมือเตรียมจะตบหน้ารมิตา

"อย่าค่ะคุณ" เด็กรับใช้ไหว้ขอร้องเพราะสงสารรมิตาอดุมเลยยอมวางมือลงเเล้วจ้องใบหน้าอันหวานสวยอย่างเกรี้ยวโกรธ

"โรงเรียนใหม่ที่ฉันจะให้เเกเข้ารับรองว่าเเกจะได้มันเป็นบทเรียนไปจนวันตายเเน่" อุดมทิ้งท้ายปล่อยให้รมิตายืนอยู่คนเดียวค่อยๆปาดนํ้าตาที่มันไหลออกมาอย่างเจ็บปวด เธอยอมรับว่าเธอได้ทําเกินไปเเต่เธอก็ไม่เคยคาดคิดว่ามันจะถึงขั้นถูกไล่ออก 

 

รมิตานอนอยู่ที่เตียงมองดูโทรศัพย์ของเธออยู่เมื่อได้สติมากขึ้น เธอก็ได้รับข้อความที่เป็นกําลังใจให้เธอมากมาย นํ้าตาของรมิตาไหลออกมาพร่วง เพราะว่ารมิตาไม่เคยคิดอยากจะลาออกจากที่เเห่งนี้ เพราะเธอมีเพื่อนฝูงเเล้วก็คนรู้จักมากมายซึ่งทําให้เธอไม่เคยคิดอยากที่จะย้ายโรงเรียนหนีไปไหนทั้งนั้น

"อย่าคิดมากเลยน่ะโซ่" 

รมิตามองข้อความที่อภินันท์ส่งมาพร้อมนํ้าตา ถึงเธอจะเพิ่งคบกับอภินันท์ได้เพียงไม่นาน เเต่อภินันท์ก็ทําให้เธอไม่ได้รู้สึกว่าเธออยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ถึงเเม้ว่าเธอจะอึดอัดบ้างในบางที เหรออาจจะเกร็งในการไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเมื่อเธออยู่กับเขา เเต่ถึงยังไงมีคนที่รักเธอก็ยังดีกว่าไม่มี รมิตาคิดอย่างปลอบใจตัวเอง

"ขอบคุณน่ะกอลฟ์ โซ่รักกอลฟ์น่ะจ๊ะ"รมิตาพิมพ์ตอบทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าความจริงเธอก็ยังไม่ได้รักเขาเเต่เพราะว่าเธอมีมารยาทเเล้วกลัวอภินันท์เขาจะเสียนํ้าใจ รมิตาเลยเลือกที่จะพิมพ์ตอบไปเบบนั้น เเต่ฝั่งอภินันท์เองกลับยิ้มอย่างมีความสุขเพราะเขานั้นได้รักรมิตาอย่างเเท้จริง

"กอลฟ์เองก็รักโซ่จ๊ะ รักมาก หวงมากด้วย" 

รมิตามองข้อความนี้อย่างเกร็งๆ เธอเภาวนาให้วันนึงเธอได้รักเขาอย่างที่เขารักเธอบ้าง ถึงมันจะยากเเต่รมิตาก็คิดว่าเธอจะทํามันให้ได้เพราะที่ผ่านมาอภินันท์ก็เป็นคนที่ดีกับเธอที่สุด

 

อุดมเองก็รู้สึกเเย่ที่รมิตาถูกไล่ออกมากระทันหันเบบนี้เพราะการที่รมิตาโดนไล่ออกมาจากโรงเรียนเเห่งหนึ่ง มันก็คงเป็นเรื่องยากที่โรงเรียนอื่นเขาจะรับรมิตาไว้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดเเต่จู่ๆความคิดบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในหัวสมองของอุดมนั้นก็คือโรงเรียนหญิงล้วนสุดเฮี้ยบของจริยาเพื่อนสนิทของเขา อุดมยิ้มออกมาทันทีเเล้วไม่รอช้าที่จะนัดเจอกับเพื่อนสนิทสาวของเขาคนนี้

 

อุดมนํารถออกมาที่ร้านอาหารเเห่งหนึ่งเเล้วได้เดินเข้าไปหาจริยาที่กําลังนั่งอยู่บนโต๊ะกับน้องชายของเธอที่ได้มีหน้าที่เป็นครูใหญ่ในโรงเรียนของเธอ ชายหนุ่มรูปงามสุดโหดคนนี้ยิ้มให้อุดมด้วยความเป็นมิตรเเล้วได้เรียนเชิญให้อุดมนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

"สบายดีน่ะหนึ่ง" อุดมถามนฤชิตเมื่อได้นั่งลงไปที่โต๊ะ

"สบายดีครับ เเล้วพี่ล่ะโอเคเหรอเปล่า"

นฤชิตได้ยินเรื่องจากพี่สาวของเขาเเล้วก็มั่นใจว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องไม่สบายใจอยู่อย่างเเน่นอน เพราะการที่ลูกสาวของตัวเองถูกไล่ออกจากโรงเรียนมันคงเป็นเรื่องที่ไม่มีใครเขารับได้

"พี่ก็ไม่ค่อยโอเคหรอก เครียดกับเรื่องยัยโซ่มันน่ะ" 

อุดมถอนหายใจเบาๆ น้องชายเพื่อนสนิทของเขาเลยจับมืออุดมไว้เพื่อปลอบใจไม่ใช้ชายหนุ่มตรงหน้าเขาคิดมาก

"ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ เดี๋ยวผมสัญญาว่าผมจะดูเเลลูกของพี่ไว้ให้เป็นอย่างดี" นฤชิตยิ้มเพื่อให้กําลังใจอุดม

"หมายความว่าฝนจะยอมรับยัยโซ่เข้าเรียนเเล้วใช่ไหม" อุดมหันหน้าไปมองหญิงสาวที่ได้พยักหน้ายิ้มให้อุดม เพราะจริยาได้คุยกับนฤชิตไว้เเล้วว่าจะช่วยกันดูเเลรมิตาให้ได้ดีที่สุด

 

เช้าวันใหม่รมิตาค่อยๆตื่นขึ้นมาเเล้วเธอก็ได้เห็นเด็กรับใช้จํานวนมากกําลังเก็บเสื้อผ้าของเธอเข้ากระเป๋าอยู่ รมิตาเองจากที่ง่วงๆก็มีสติตื่นขึ้นมาทันที เเล้วเธอก็ไม่รอช้าที่จะมุ่งตรงเดินเข้าไปผลักเด็กรับใช้ให้ออกห่างจากเสื้อผ้าสุดเลิฟของเธอซึ่งเสื้อผ้าบางตัวของเธอก็ได้ถูกทิ้งลงขยะไปเนื่องจากที่อุดมได้ออกคําสั่งกับเด็กรับใช้ไว้ว่าชุดไหนที่มันบางที่มันโป๋ ให้เอาไปทิ้งให้หมด

"นี่มันอะไรกันอ่ะ! หยุดเดี๋ยวนี้เลยน่ะ! ฉันบอกให้หยุดไง! หูหนวกเหรอยังไงห่ะ!"​ รมิตาตวาดเเล้วเดินเข้าไปเขย่าตัวของเด็กรับใช้เเต่จู่ๆก็มีเเขนใหญ่สุดดุดันของอุดมมาคว้าร่างบางของเธอไว้เสียก่อน

"ต่อไปนี้เเกต้องไปอยู่ที่โรงเรียนของป้าฝน" 

เมื่อหญิงสาวได้ยินคํานี้ก็ถึงกับรับไม่ได้เพราะรมิตารู้ดีว่าโรงเรียนของจริยานั้นเฮี้ยบเเล้วก็ระเบียบจัดมากขนาดไหน ถ้าหากเธอต้องไปอยู่ที่นั้นจริงๆมีหวังเธอได้ตายคาโรงเรียนเเน่ๆ

"ไม่น่ะ โซ่ไม่อยู่! พ่ออย่ามาทําเบบนี้กับโซ่สิ!" 

รมิตาร้องขึ้นกับนํ้าเสียงที่หนักเเน่นเเต่ใจของเธอก็รู้ดีว่าหากอุดมพูดคําไหนคํานั้น นํ้าตาเม็ดเล็กๆของเธอเผลอไหลพร่วงออกมาเมื่อรู้ว่าชีวิตเเห่งความสุขของเธอได้จบลงไปเสียเเล้ว

 

รมิตาทรึมตลอดทางที่อยู่ในรถเพราะเธอถูกเด็กรับใช้จํานวนมากอุ้มเธอขึ้นรถเนื่องจากที่เธอดื้อดึงว่ายังไงเธอก็จะไม่ไปเพราะเธอเกลียดโรงเรียนประจําเป็นที่สุดเเล้วเธอก็อยากได้ชีวิตที่เป็นอิสระไม่ใช่ชีวิตที่อยู่ในกฎระเบียบ หมดกันกับอนาคตที่เเสนสบายของเธอ หมดกันกับการที่เธอจะได้อยู่กับเพื่อนๆของเธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากไปเเก้ไขอดีตไม่ให้โดนไล่ออกเเต่ในเมื่อเรื่องมันได้เดินทางมาถึงจุดนี้เเล้วเธอก็ต้องหัดยอมรับความจริงให้ได้

 

รมิตาเดินลงไปที่โรงเรียนเเสนโบราณเเห่งนี้กับอุดมเเล้วก็ได้เดินเข้าไปที่ห้องฝ่ายปกครองที่มีครูใหญ่หน้าตาคมเข้มเเต่ก็คงไม่ตรึงใจเด็กนักเรียนที่นี่เพราะตัวของนฤชิตนั้นก็มีอายุไม่ใช่น้อยๆเเล้ว

"เชิญนั่งก่อนสิครับพี่อุดม เเล้วก็ลูกโซ่" 

นฤชิตรู้จักรมิตาเป็นการส่วนตัวเพราะว่าการที่จริยาสนิทกับอุดมนั้นก็ทําให้นฤชิตสนิทกับอุดมเข้าไปด้วยเลยได้เเวะหากันเเล้วก็ไปทานข้าวกันอยู่เป็นประจํา

"ยัยโซ่ไหว้....." 

เพราะอุดมเห็นว่าลูกสาวของเขายังไม่ได้ไหว้นฤชิตเขาจึงเอ็ดเสียงเข้าไปที่หูของรมิตา เธอจึงกัดฟันไหว้ก่อนจะนําตัวไปนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับอุดมที่ตอนนี้กําลังยื่นเอกสารของเธอให้เเก่นฤชิต

"F ทุกตัวมาสามปีติดเเล้ว ทําไปได้ยังไง" 

นฤชิตอ่านเอกสารที่หญิงสาวสอบตกมาเป็นเวลาสามปีติดเเล้ว

"งั้นอาหนึ่งก็ไม่ต้องรับโซ่สิค่ะ" 

รมิตาอ้อนวอนขอร้องให้นฤชิตอย่าได้รับเธอเข้าด้วยเถิดเเต่อุดมกลับมองเธอด้วยสายตาดุดันเพื่อบอกเธอให้รู้ว่าเขาไม่พอใจเธอ

"อาจะรับครับ ยังไงเดี๋ยวอาจะบอกให้คนมาพาโซ่ไปเข้าห้องพักได้เลย เพราะว่านิลเนตรกําลังต้องการรูมเมตอยู่พอดี" นฤชิตชี้เเจ้งให้รมิตาฟังเเล้วโบกมือขึ้นมาเรียกเลขาของเขาให้เข้ามาในห้อง

"ช่วยพาคุณอุดมกับคุณรมิตาไปดูห้องพักหน่อยสิ"

นฤชิตยิ้มให้เลขาซึ่งตอนนี้รมิตาก็ได้หลับตาลุกขึ้นไปกับอุดมอย่างเจ็บใจส่วนนฤชิตเองก็ได้เเต่เตือนตัวเองว่าให้รับมือกับรมิตาไว้ให้ดี เนื่องจากที่เขาเองก็ว่ารมิตานั้นเเสบมากขนาดไหน