ป่วนนัก รักซะเลย (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตใหม่ (1/3+2/3+3/3)

เช้าวันใหม่ในเวลาหกโมงเช้าออดก็ดังไปทั่วหอพัก รมิตาที่กําลังนอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเเล้วมองไปรอบๆห้องที่มีเสียงผู้หญิงจํานวนมากวิ่งลงไปเพื่อทานอาหาร รมิตาได้เเต่ขยี้ตาด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะเธอยังอยากที่จะผักผ่อนเเล้วนอนต่อ

"โซ่ ถึงเวลาไปทานอาหารเช้าเเล้ว" 

นิลเนตรในคราบชุดนักเรียนเดินเข้ามาหาคนขี่เซ้าที่กําลังตั้งตัวไม่ทันเพราะปกติเธอจะทานข้าวเวลาประมาณเเปดโมงเช้า

"ฉันขอพักต่อได้ไหม" รมิตาอ้อนวอนนิลเนตร

"ถ้าโซ่ไม่ทานอาหารเช้ามื้อนี้ โซ่ก็ต้องรอพักเที่ยงนู้นโซ่ถึงจะทานอะไรได้น่ะ" นิลเนตรชี้เเจ้ง รมิตาเลยต้องยอมรับสภาพเเล้วไปเเต่งตัวที่เเม่บ้านได้เอาชุดไซล์ของเธอขึ้นมาไว้ให้เธอตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้ว 

 

รมิตากําลังมองชุดของเธอที่เเสนจะเชย กระโปรงก็ยาวเหยียด เเถมกระดุมยังสุดเเสนจะมิดชิดซึ่งผิดกับธรรมชาติของเธอมากเเต่รมิตาก็ต้องทนเอาเพราะมันเป็นกฎระเบียบของทางโรงเรียงเเห่งนี้

"น่ารักดีน่ะโซ่" นิลเนตรทักรมิตาอย่างเป็นมิตร

"น่ารักบ้านเธอน่ะสิ ฉันดูเชยซะยิ่งกว่าพจมานในบ้านทรายทองเสียอีก" รมิตาพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ไม่หรอกน่า เราว่ายังไงเธอก็ดูสวยดีน่ะโซ่" นิลเนตรจับเเขนรมิตาเพื่อปลอบใจเธอเลยจับมือของนิลเนตรกลับด้วยความเป็นมิตร

"ขอบใจน่ะ" รมิตายิ้มให้นิลเนตรที่ชมเธอเมื่อครู่นี้

"ไม่เป็นไรจ๊ะ สรุปว่าเราเป็นเพื่อนกันเเล้วน่ะ"

นิลเนตรหวังอยากจะมีเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันมานานเต็มทนเเล้ว ถึงเเม้ว่ารมิตาจะไม่ได้เป็นเพื่อนที่เเสนดีเหมือนอย่างที่นิลเนตรวาดภาพไว้ในตอนเเรกเเต่รมิตาเองก็ไม่ได้ดูเป็นคนเลวร้ายอะไรดั่งนั้นการที่จะเป็นเพื่อนกับรมิตามันคงเป็นเรื่องดีสําหรับเธอในตอนนี้

"อืม.....งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะน่ะเพื่อน" รมิตาเห็นเเล้วว่านิลเนตรก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร ลองผูกมิตรดูก็คงจะไม่ใช่เรื่องเเปลก ทั้งสองคนเลยยิ้มให้กันเเล้วจูงมือกันไปที่โรงอาหารของหอพักเเห่งนี้

 

ที่โรงอาหารมีผู้คนมากมายเหลือเกิน รมิตาเลยต้องไปรอคิวอยู่ท้ายๆเเถวด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะตัวของรมิตานั้นเกลียดการรอคอยเป็นที่สุดเนื่องจากที่ชีวิตของเธอสะดวกสบายมาทั้งชีวิตนิลเนตรเห็นท่าทีของรมิตาก็อดสงสารไม่ได้จึงอาสาที่จะช่วยเธอ

"เธออยากจะทานอะไรเหรอโซ่ เดี๋ยวเรารอคิวให้ ส่วนโซ่ก็ไปนั่งรอที่โต๊ะเถอะ"​นิลเนตรเสนอรมิตาด้วยความหวังดี

"เธอพูดจริงเหรอ" รมิตาถามนิลเนตรพร้อมกับรอยยิ้ม

"อืม จริงสิ" คนใจกว้างตอบกลับไป

"ฉันทานอะไรก็ได้ งั้นฉันขออนุญาติไปรอที่โต๊ะเลยน่ะ"​ คนรักความสะดวกสบายเดินออกไปนั่งรอที่โต๊ะหลังจากที่นิลเนตรพยักหน้ายอมเธอเพราะเข้าใจว่าการที่จะให้เธอมาปรับตัวภายในวันนี้ วันพรุ่งมันคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายต้องปล่อยให้เวลาค่อยๆเป็น ค่อยๆไป 

 

ชัยพลค่อยๆตื่นขึ้นมาในบ้านกับอาการเเฮงค์ที่มีเเต่ความปวดหัวเพราะเมื่อคืนได้ดื่มเหล้ากับเพื่อนๆหนักไปหน่อย ชัยพลจึงพยูงร่างใหญ่ของเขาลงไปข้างล่างเพื่อไปหานํ้าเปล่าเย็นๆดื่มให้ชุ่มคอเเต่สิ่งเเรกที่เขาเห็นกลับเป็นใบหน้าอันดุดันของหญิงสาวผู้เป็นเเม่ของเขาพร้อมกับน้าชายที่หน้าตาตอนนี้เปรียบดั่งอสูรในวรรณคดี

"สวัสดีครับเเม่ เเล้วก็น้าหนึ่ง" 

ชัยพลไหว้จริยากับนฤชิตเเล้วค่อยๆขยี้ตาเพื่อมุ่งตรงไปหยิบนํ้าเย็นๆดื่มเเต่กลับถูกนฤชิตคว้าเเขนเอาไว้เสียก่อน

"ตาพีท....เมื่อไหร่เเกจะเลิกสร้างความเดือดร้อนให้พวกเราเสียที" นฤชิตถามขึ้นมากับนํ้าเสียงอันดุดัน

"ผมไปสร้างความเดือดร้อนอะไรให้น้าหนึ่งครับ" 

ชัยพลถามขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจเพราะเขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าการเที่ยวกับเพื่อนๆมันจะไปเดือดร้อนอะไรใครตรงไหน

"ก็เเกเล่นเมามายกลับมาที่บ้านเเทบทุกวัน เเถมผู้หญิงเเต่ล่ะคนของเเกก็ดันไม่ซํ้าหน้ากันอีก เเกไม่รู้เหรอยังไงว่าเเม่ของเเกเขารู้สึกเเย่กับพฤติกรรมของเเกมากเเค่ไหน"​นฤชิตเตือนสติชัยพล

"ผมอายุยี่สิบสามเเล้วน่ะครับ เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา ทําอย่างกับว่าน้าหนึ่งไม่เคยทําอย่างนั้นเเหล่ะ" ชัยพลสวนกลับอย่างไม่ยอมเเพ้เพราะว่าประวัติในอดีตของนฤชิตก็ใช่ว่าจะดีนัก

"อย่ามากวนฉันน่ะตาพีท" นฤชิตเอ็ดชัยพลขึ้นมาเสียงดุ

"พอได้เเล้วทั้งสองคน......ตาพีท เเม่ขอได้ไหม เลิกเที่ยวเลิกเมาเบบนี้เถอะน่ะ" จริยาอ่อนข้อลงเพราะรู้ว่าถ้าหากเธอดุชัยพลไปมากกว่านี้ชัยพลจะหนีออกไปอยู่ที่บ้านของเพื่อนเขาทันที

"ผมเป็นผู้ชายน่ะเเม่ เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่เเล้ว เเม่อย่าประสาทนักสิครับ" ชัยพลเดินเข้าไปในครัวด้วยความหงุดหงิด นฤชิตจะเดินตามเข้าไปเอาเรื่องเเต่จริยาหยุดเขาไว้เสียก่อน

"หนึ่งอย่า พี่ขอร้อง" นฤชิตจําเป็นต้องยอมเพราะเห็นเเก่จริยาจึงจับมือของจริยาไว้เพื่อปลอบใจเเล้วคิดว่าวันนึงชัยพลจะกลับตัวเป็นคนรู้กตัญญูเเล้วก็เป็นคนดีให้กับพวกเขาได้

 

นฤชิตเตรียมจะออกไปที่โรงเรียนเมื่อทานข้าวเสร็จเเต่เเล้วจู่ๆชัยพลก็วิ่งเข้ามาหานฤชิตเพราะอยากเข้าไปดูสาวๆสวยๆที่โรงเรียน นฤชิตเลยหันหน้ากลับไปมองคนที่วิ่งตามนฤชิตว่าเขาต้องการอะไร

"เเกเดินตามฉันมาทําไม" นฤชิตถามชัยพล

"ผมก็จะไปช่วยน้าหนึ่งทํางานที่โรงเรียนไงครับ" 

เพลย์บอยสุดหล่อยิ้มให้น้าชายที่กําลังอึ้งอยู่เพราะไม่รู้ว่าผีตัวไหนเข้าสิงชัยพล ชัยพลจึงมีความคิดอยากไปช่วยงานเขา

"ผีตัวไหนเข้าสิงเเกว่ะ"

นฤชิตถามชัยพลด้วยความไม่เข้าใจชัยพลเลยยิ้มเเล้วจับเเขนของนฤชิตไว้เพราะอยากไปเห็นหน้าสาวๆสวยๆที่โรงเรียนเต็มทนเเล้ว

"รีบไปกันเถอะน่า เดี๋ยวสายผมไม่รู้ด้วยน่ะ" ชัยพลเดินเข้าไปนั่งประจําที่ข้างคนขับนฤชิตเลยต้องยอมให้หลานชายตัวเเสบไปด้วยก่อนจะไปนั่งประจําในที่คนขับรถของเขาเเล้วนํารถออกไปที่โรงเรียน

 

ตลอดทางในรถชัยพลเอาเเต่เซ้ตผมมองดูกระจกว่าเขาดูดีพอเหรอยัง นฤชิตเองก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าจุดประสงค์ในการไปโรงเรียนของชายหนุ่มคนนี้คืออะไรเเต่ก็ไม่อยากไปว่าเหรอตําหนิอะไรหลานชายคนนี้มาก เพราะรู้ว่าคําพูดของเขาที่มีต่อหลานชายคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการพูดเข้าหูซ้ายเเล้วทะลุออกทางหูขวา

 

เวลาเจ็ดโมงครึ่งคือเวลาที่เด็กนักเรียนทุกคนต้องเคารพธงชาติ ร่างบางสวยของรมิตากําลังยืนอยู่อย่างรุกรี้รุกรนเพราะยังไม่ค่อยมีเเรงที่จะทําอะไรมากเนื่องจากที่เมื่อคืนเธอได้นอนน้อยเหลือเกิน นิลเนตรเลยต้องบีบเเขนของรมิตาไว้เเน่นเพื่อที่จะให้รมิตายืนอยู่นิ่งๆ

"เชิญทุกคนเข้าไปที่ห้องเรียนได้เลยครับ เเล้ววันนี้หลานชายของครูจะเข้ามาช่วยครูดูเเลนักเรียนครับ" นฤชิตพาชัยพลไปยืนอยู่ข้างบนเวทีซึ่งตอนนี้ชัยพลกําลังเก๊กหน้าหล่อโบกมือให้สาวๆทุกคนอยู่

"หล่อมากอ่ะ" สาวๆในโรงเรียนกรื่ดกันยกใหญ่ นิลเนตรเองก็เเอบ อมยิ้มในความหล่อของชายหนุ่มรูปงามท่านนี้เพราะหน้าตาของชัยพลดันถูกสเป็คของนิลเนตรทุกอย่างมีเพียงเเต่รมิตาที่รู้สึกเฉยๆเพราะเธอเองก็รู้จักกับชัยพลเป็นการส่วนตัวอยู่เเล้วเนื่องจากที่เวลาอุดมนัดกับจริยาทีไหร่ จริยาก็จะพาชัยพลไปทานข้าวด้วยเกือบทุกที

"ผมขออนุญาติฝากเหนือฝากตัวด้วยน่ะครับ ถ้าสาวๆเอ้ย...นักเรียนคนไหนมีปัญหาอะไรก็เดินมาขอความช่วยเหลือจากพี่พีทได้เสมอน่ะครับ" ชายหนุ่มจอมเจ้าชู้พูดขึ้นในไมค์ของนฤชิต สาวๆเลยได้เเต่ยิ้มกันยกใหญ่ นิลเนตรเองก็ได้เเต่ส่ายหัวเพราะช่างรู้สึกว่าชัยพลนั้นน่ารักเหลือเกิน เเต่รมิตากลับอมยิ้มเพราะรู้สึกว่ามันตลกดี

"ลงไปได้เเล้วตาพีท" น้าชายกระซิบเสียงเข้มใส่หูชัยพลที่ยอมเดินลงไปข้างล่างปล่อยให้เด็กนักเรียนได้ทยอยกันเดินขึ้นไปบนห้องห้องเเล้วมอบรอยยิ้มให้กับชัยพลอย่างนับรอยยิ้มกันได้ไม่ถ้วน

 

รมิตากําลังจะเดินขึ้นห้องไปกับนิลเนตรเเต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อชัยพลเรียกชื่อของเธอไว้เสียก่อน นิลเนตรเลยตัดสินใจที่จะหยุดตามรมิตาไปด้วยเเถมหัวใจของนิลเนตรตอนนี้มันกําลังจะละลายไปกับความหล่อเหลาของหนุ่มเพลย์บอยสุดหล่อคนนี้

"โยว์เเมน....นี่ยูมาทําอะไรที่นี่เนี่ย" 

ชัยพลทักทายรมิตาอย่างสนิทสนมเพราะทุกครั้งที่จริยาไปทานข้าวกับอุดมรมิตาก็มักจะคุยเล่นกับชัยพลเเก้เบื่ออยู่เสมอ

"ไอก็ย้ายมาเรียนที่นี่น่ะสิ ถามได้" รมิตาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด

"พูดจริงป่ะเนี่ย ไอยินดีกับยูด้วยน่ะโซ่ ที่ยูได้มาอยู่ในโรงเรียนที่เเสน งดงามเเห่งนี้" หนุ่มจอมกวนเเซวหญิงสาวตรงหน้าเขา

"ยูหุบปากไปเลยพีท" รมิตาเอ็ดขึ้นปล่อยให้ชัยพลได้เเต่หัวเราะเเล้วเธอก็สังเกิตุได้ถึงใบหน้าที่ก้มลงอยู่อย่างขวยเขินของนิลเนตร

"พีท.....นี่นิลเนตรเพื่อนใหม่ของไอ" 

รมิตาเเนะนําชัยพลซึ่งตอนนี้กําลังมองใบหน้าอันสวยหวานของนิลเนตรด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ส่วนนิลเนตรก็ค่อยๆยกมือขึ้นมาไหว้เขา

"สวัสดีค่ะพี่พีท" นิลเนตรพูดขึ้นกับนํ้าเสียงสุดเขินอาย

"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ" 

ชัยพลยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตรเเล้วยื่นมือออกไปเชคเเฮนด์กับนิลเนตรส่วนนิลเนตรนั้นก็ยื่นมือเข้าไปจับมือของเขาไว้

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ" 

คนขี่อายยิ้มให้เพลย์บอยหนุ่มสุดหล่ออย่างมีความสุขเเต่เเล้วจู่ๆครูใหญ่เจ้าของใบหน้าคมเข้มสุดโหดก็เดินเข้ามาดุทั้งหลานชายเเล้วก็สองสาวคนนี้ที่ยังไม่ยอมขึ้นไปบนห้องเรียนของพวกเธอ

"อย่ามัวเเต่จีบกัน ขึ้นไปเรียนได้เเล้วไป"
เสียงของนฤชิตพูดขึ้นมาอย่างเหี้ยมโหด ทั้งสองสาวเลยโบกมือลาหนุ่มรูปหล่อที่ก็กลัวใบหน้าหล่อเข้มมากอายุของน้าชายเขาเช่นกันเลยเลือกที่จะไหว้เเล้วเดินหนีน้าชายของเขาไปให้พ้นๆ