ฝันกลางสายหมอก

ลำดับตอนที่ #2 : 002

002

 

 “อะไรกันนี่” ดารการ้องเอ็ดอึงในใจ ตัวเย็นเฉียบ รีบยกมือขึ้นเมื่อเจอปากกระบอกปืนจ้องตรงมา

 

แล้วอย่างในหนังเลย มีมือมาปลดเป้ จับมัดมือไพล่หลังก่อนผลักให้เดินไปข้างหน้า กลัวจนตัวสั่น หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ ไล่ฝ้าน้ำตา นี่มันกลางประเทศไทยไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ชายแดนที่ไหนเสียหน่อย

 

เดินไปได้อีกหน่อยหญิงสาวก็ถูกปิดตาหิ้วปีกตัวลอย น้ำตาแห่งความตกใจไหลเปียกชุ่มผ้าปิดตา พ่อจ๋าแม่จ๋าตาจะได้กลับไปกราบไหม ดุรงค์ คงห่วงตามหาให้ควักไปหมด แต่เมื่อไรละจะรู้ว่าดารกาหายไปแล้ว

 

ผ้าปิดตาถูกถอดออก ดารกาใจหายวาบเมื่อมองตรงเข้าสู่ใบหน้าชายหนุ่มที่ยังอ่อนเยาว์ ชายในชุดพรางทหารที่อาสาถ่ายรูปในเธอนั่นเอง

 

“เจ้านางดารกาขออภัยที่ทำให้ตกใจ”

 

“เข้าใจผิดแล้วฉันไม่ใช่...” หญิงสาวร้องออกมาได้เท่านั้น รูปใบหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้า รูปเธอตอนหนึ่งขวบ ชายที่ถือรูปรอให้เธอมองให้ชัดเจนก่อนดึงรูปใบแรกออก เธอ...ตอนสองขวบ รูปถูกเปิดผ่านไปเรื่อยๆ จนปีที่ผ่านมา เมื่อสามเดือนที่แล้วนี่เอง พ่อกับแม่ ถ่ายรูปวันเกิดเธอทุกปี ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่เธอ เรื่องอย่างนี้มันมีแต่ในนิยาย

 

“ไม่ ไม่ใช่” ร้องได้เท่านั้น หญิงสาวก็ทรุดฮวบหมดสติลง จากความตกใจ ความเหนื่อยและการนอนน้อยเมื่อคืนนี้

 

ชายหนุ่มตรงหน้าคว้าตัวเอาไว้ได้ ตวัดมีดในมือตัดเชือกที่มัดข้อมือออก ช้อนร่างหญิงสาวอุ้มลอยขึ้น พยักหน้าให้ลูกน้องเก็บรูปที่หล่นกระจายบนพื้นขึ้นมา เขาอุ้มหญิงสาวลับหายไปในซอกผา

 

ความร้อนที่แทรกผ่านความเย็นชื้นๆ เข้ามาปลุกเธอให้รู้สึกตัวพรวดพราดลุกขึ้น ยั้งตัวไว้ทันก่อนที่จะตกจากเตียง

 

เตียงไม้ปูทับด้วยฟูกเย็บมือ หญิงสาวลูบมือลงสัมผัส อย่างจะให้แน่ใจ ยัดด้วยนุ่น เนื้อฟูกจึงแน่นไม่เหมือนยัดด้วยเส้นใยโพลีเอสเตอร์อย่างที่ขายกันเดี๋ยวนี้ แม้แต่ม่านมุ่ง ยังมีการปักลายดอกไม้และนกน้อยฝีมือละเอียดยิบ ประสาทเริ่มตื่นตัวเต็มที่ ทั้งตกใจทั้งระแวง เกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอน้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอตา ก่อนจะไหลลงมาเป็นสายอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ดารกาเอาแขนเสื้อป้ายน้ำตาออก พยายามจะให้มันหยุดไหล แต่ไม่สามารถห้ามมันได้ มองไปรอบๆ ผ่านม่านน้ำตา และผ้าบางๆ ของมุ้ง สองมือป้ายน้ำตา สูดจมูกดังๆ อย่างไม่ห่วงสวย เธออยู่ที่ไหน จะมีใครรู้ไหมว่าเธอหายไป ดุรงค์จะรู้ตอนไหนว่าเธอหายไป พ่อคนนั้นพอมีกล้องอยู่ในมือมีวิวสวยๆ ตรงหน้าอะไรก็ลืมหมด น้ำตาที่เริ่มจะแห้ง เอ่อไหลลงมาอีก นึกน้อยใจแฟนหนุ่มที่เห็นภาพสวยๆ ดีกว่าแฟนสาวอย่างเธอ ไหนว่าพาเธอมาเที่ยวไง พอเห็นทิวทัศน์สวยๆ เข้าหน่อย หายไปเลย ทิ้งให้เธอมาติดกับอะไรก็ไม่รู้

 

ร้องไห้จนพอใจ ไม่มีใครเข้ามาดูแม้เธอจะร้องไห้เสียงดังแบบไม่อายใคร พอร้องไห้ออกไปเสียบ้าง ดารกาก็เริ่มมีสติพอที่จะพิจารณารอบๆ ตัว หญิงสาวปัดมุ้งออก ก้าวลงจากเตียง รองเท้าถูกถอดออกวางอยู่หน้าเตียงพร้อมถุงเท้า ข้างๆ กันนั้นมีรองเท้าแตะเย็บจากเศษผ้าประดิษฐ์แซมการปักเป็นลายผีเสื้อเกาะดอกไม้ ลังเลเล็กน้อยก็ตัดสินใจสอดเท้าเข้าไปในรองเท้าแตะ แค่เดินอยู่รอบๆ ห้อง คงไม่ต้องเตรียมตัวพร้อมที่จะหนี

 

ห้องที่เธออยู่นี้ขนาดไม่กว้างเท่าไร สองด้านเหมือนเป็นผนัง แต่อีกสองด้านกั้นด้วยม่าน ด้านหนึ่งเป็นผ้าทอมือเนื้อหยาบหนา ตกแต่งด้วยการปักและปะเศษผ้าแบ่งออกเป็นภาพ 4 ภาพ แทนฤดูทั้งสี่ ม่านอีกทางเป็นการร้อยด้วยลูกปัดเม็ดจิ๋วๆ เป็นลายนกยูงรำแพน

 

ในห้องเตียงนอนกินเนื้อที่ไปเกือบครึ่งห้องแล้ว มีโต๊ะเล็กๆ ใกล้บริเวณหัวเตียง วางอ่าง,เหยือกน้ำที่บรรจุน้ำใสเย็นเจี๊ยบและพานที่มีผ้าขนหนูวางอยู่ หญิงสาวจัดแจงเช็ดหน้าเช็ดตาเอาผ้าเย็นๆ วางปิดตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้เอาไว้ แอบกินน้ำที่อร่อยหวานลิ้นจนอิ่ม ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกสำรวจต่อทางไหน เธอก็ได้ยินเสียงสนทนาจากทางด้านที่กั้นด้วยผ้าหนา ดารกายืนตัวแข็ง แต่เมื่อไม่มีใครรุกล้ำผ่านผ้าม่านเข้ามา แต่เสียงยังรอดมาให้ได้ยิน ถึงจะพูดภาษาไทยแต่สำเนียงฟังแปลกๆ สูงๆ ต่ำๆ และเสียงก็เบาเกินกว่าที่เธอจะจับใจความได้ การพูดคุยหยอกเย้า มีเสียงหัวเราะประสม ทำให้เบาใจได้ว่าคงไม่มีใครคิดจะผ่านผ้ากลั้นเข้ามาในห้องนี้ เธอจึงเลือกเดินไปฝั่งตรงข้ามทางม่านลายยูงรำแพนแทน เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นชื้นๆ ปนกลิ่นดิน หญิงสาวสามารถมองผ่านช่องว่างเล็กๆ เข้าไปได้ เป็นห้องน้ำนั่นเอง 

 

พอเห็นความต้องการตามธรรมชาติก็เรียกร้องให้เจ้าตัวทำธุระตามธรรมชาติเสียที ห้องน้ำตกแต่งแบบธรรมชาติ ให้ก้อนหินแทนโต๊ะสำหรับวางของใช้ในห้องน้ำ มีกระทั้งต้นไม้ธรรมชาติออกดอกสีสดใส รียกรอยยิ้มของเธอออกมาได้ หญิงสาวเหลียวมองหา สิ่งที่ทำให้ห้องน้ำห้องนี้มีแสงไม่มืดคล้ำเหมือนลักษณะคล้ายๆ ถ้ำของมัน

 

ไม่คล้ายถ้ำแล้ว ห้องน้ำของเธอเป็นถ้ำชัดๆ ถ้ำที่ด้านบนทะลุ ปล่อยให้แสงสว่างตามธรรมชาติส่องลงมา และระบายกลิ่นอับในห้องน้ำออกไปด้วย แต่พอพิจารณาดีๆ แล้ว เป็นการเจาะเพิ่มเติมด้วยฝีมือมนุษย์มากกว่า ถ้าเธอปีนออกไปได้ เธอก็ออกจากที่นี่ไปได้นะซิ ดารกาคิดอย่างดีใจ ก่อนมองหาทางที่เธอจะปีนออกไป เพดานไม่สูงนัก แต่ก็ไม่ต่ำพอที่เธอจะกระโดดเกาะได้ ไม่มีทางอาศัยปีนจากข้างๆ หญิงสาวสะบัดมืออย่างขัดใจ

 

เสียงผ้าสะบัดเรียกความสนใจ หญิงสาวหันขวับไปทางผ้าม่านเนื้อหนาอีกฝั่งทันที สาววัยกลางคนรูปร่างเล็กบาง ยกถาดเข้ามาในห้อง เมื่อกวาดสายตามองเตียงที่ว่างเปล่าก็หันมาทางม่านลายนกยูง ส่งยิ้มหวานให้ ดารกาถอยวูบอย่างตกใจ หญิงสาวคนนั้นวางถาดลงบนโต๊ะ ก่อนจะเลิกผ้าม่านออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

 

เธออยู่ที่ไหน ใครจับตัวเธอมา เธอจะมีโอกาสกลับออกไปข้างนอกอีกครั้งไหม น้ำตาที่เหือดแห้ง ทำท่าจะไหลออกมาอีกครั้ง ดารกาหันไปวักน้ำเย็นๆ สาดใส่หน้า ก่อนทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อีกครั้ง