ฝ่ากรุงเทพฯ..เมืองนรก (ภาค1-4) ( Hells in Bangkok.)

        ทีแรกที่เขียนเรื่องนี้..ไม่ได้คิดถึงเรื่องว่าจะต้องขึ้นอันดับTOP 10หรือTOP 5เลยครับ...

       แต่มันคือของแถมที่น่าดีใจมากอันหนึ่ง..รองจากการมีคนกลุ่มหนึ่งชื่นชอบ..และติดตามอ่านงานเขียนเรื่องแรกในชีวิตของผม...





เอาล่ะ...



ไปเริ่มหาทางเอาชีวิตรอดกันเถอะ!!

 

                           “ปฐมบท”

            21 ก.ค. 25XX   เวลา15.49  ตึกอาคารพานิชย์ย่านตลาดคลองเตย ห้องชั้นล่าง

             สภาพภายในห้อง  ก็เป็นเพียงห้องโล่งๆที่มีพัดลมเพดานอายุราวๆยี่สิบปีกับตู้เย็นเครื่องเล็กๆอายุพอๆกับพัดลม เป็นเฟอร์นิเจอร์หลัก ซึ่งบัดนี้ทั้งสองอย่างหยุดทำงานไปแล้วเพราะไฟดับ  ของตกแต่งห้องอื่นๆก็แค่มีกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้วอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง กับชั้นใส่ของที่ทำด้วยพลาสติกแตกๆอีกอันหนึ่ง

             ชายคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่บนที่นอนฟูกขนาดพอดีตัว ต้องตื่นงัวเงียลุกขึ้นมา ด้วยเหตุที่เขาต้องไปทำงานตั้งแต่เวลาตีหนึ่งของเมื่อคืน กว่าจะเลิกงานก็ปาเข้าไปสิบโมงเช้า  เวลาเช่นนนี้จึงถือเป็นเวลานอนของเขา

             “ใครวะ?..รบกวนเวลานอนของกูจัง!!”    แอ๊ด  บ่นพึมพำเบาๆ หลังจากที่เขาได้ยินเสียงปึงปังอยู่ที่ด้านนอกของตัวอาคาร

             “อ้าว...แล้วนี่ไฟดับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นี่?  มิน่าล่ะ...ร้อนโคตรๆ”   เขาบ่นไปพลางก็เดินไปหยิบเสื้อขึ้นมาใส่พลาง  ก่อนที่จะเดินไปหาต้นตอที่มาของเสียงน่ารำคาญนั้น

             แอ๊ดแวะที่ตู้เย็นหยิบขวดน้ำอัดลมที่เกือบจะไม่เย็นแล้วขึ้นมาเปิดฝาดื่ม  แต่ไม่ทันไรเขาก็เหลือบไปเห็นคนยืนนิ่งโยกตัวเอนไปเอนมาผ่านหน้าต่างเหล็กดัดของห้อง  ถึงแม้จะยืนหันหลัง  แอ๊ดก็พอจะนึกออกว่านั่นคือใคร!         

              ใส่เสื้อกั๊กสีส้มเบอร์007...ผมยาวเป็นโจรแบบนี้  ไอ้จ๊อด  มอเตอร์ไซค์รับจ้าง บ้านตรงข้ามแน่ๆ

            ไอ้จ๊อด มันก็เป็นเด็กรุ่นน้องคนรู้จักที่เคยเห็นหน้าค่าตากันมานานอยู่ นอกจากหน้าปากซอยที่เขาเคยเห็นมันที่วินมอเตอร์ไซค์แล้ว ในตลาด ที่แผงขายหมู ไอ้จ๊อดก็มารับเนื้อหมูให้ลูกค้าบ่อยๆ ก็ทักทายหยอกล้อกันไปตามประสาคนรู้จัก แต่นี่มันบุกมาทำลับๆล่อถึงหน้าต่างห้องนอนกันเชียวหรือ?? มันทะลึ่งเกินไปแล้ว...

             “เดี๋ยวเหอะ  กูจะทำให้มึงตกใจเลยไอ้จ๊อด! มาด้อมๆมองๆอะไรหน้าต่างกู”   ว่าแล้วแอ๊ดก็อุดปากขวดแล้วเขย่าขวดน้ำอัดลมในมือเพื่อให้เกิดแรงอัดอันจะจำให้น้ำอัดลมนั้นพุ่งกระจายออกมาจากขวด   เขาเดินรี่เข้าไปหาไอ้จ๊อดจากด้านหลัง

             “ไอ้จ๊อด...  แว่!!...”    แล้วก็ฉีดน้ำอัดลมพุ่งออกใส่ไอ้จ๊อดเต็มๆ

            “ซ่า!”    ร่างนั้นไม่มีทีท่าตกใจใดๆ  มันกลับค่อยๆหันมาทางเขา

             “ทำงึกๆงักๆ เหมือนผีจูออนซะงั้น!”  เขาพูดเบาๆ  ในขณะที่ไอ้จ๊อดทำท่ากระตุกๆ  ราวกับคนเป็นโรคสันนิบาต

             “เป็นไรมึงวะไอ้จ๊อด?  หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทรึไง? ”  เขาร้องทักออกไปอย่างประหลาดใจกับอาการของไอ้จ๊อดในขณะนี้

            “แฮ่!!” ไอ้จ๊อดส่งเสียงสากๆคำรามออกมา

             “แหกๆๆๆ!! ”   แล้วฝ่ายที่ต้องตกใจสุดขีดคือเขาเองต่างหาก  แอ๊ดร้องลั่นเหมือนแต๋วแตกก็ไม่ปาน

             เพราะทันทีที่ไอ้จ๊อดเห็นเขา มันก็พุ่งพรวดเข้าใส่  ถึงแม้จะมีเหล็กดัดกั้นอูยู่ระหว่างกลาง  ก็มีช่องใหญ่พอให้มือของไอ้จ๊อดลอดเข้ามาได้ข้างหนึ่ง...แล้วคว้าหมับที่เสื้อของแอ๊ด แล้วดึงเต็มที่

             “เฮ้ยๆๆๆไอ้จ๊อด! กูล้อเล่นแค่นี้เอง  มึงแรงไปรึเปล่าเนี่ย?  แล้วนี่มึงไปทำอะไรมา?  ข..ข..ข...แขนมึงอีกข้างทำไมมันห้อยแบบนั้นวะ ?! เฮ้ย! ปล่อยกู!  มึงไปหาหมอเหอะ!! ปล่อยกู!  มึงเป็นอะไรเนี่ย.?

            ไม่มีคำตอบใดๆจากไอ้จ๊อด  ดวงตาที่ไร้แววของมันแสดงความมุ่งร้ายเต็มที่...เหมือนจะดึงแอ๊ดออกไปให้ได้  แม้ต้องดึงให้หลุดเป็นชิ้นๆก็ตาม  พลางส่งเสียงคำราม

              “แฮ่...!”

             “มึงปล่อยกูไอ้จ๊อด!  เสื้อกูจะขาดแล้วนะ!” แอ๊ดเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

             “ไอ้จ๊อด!!”

             “แฮ่!!”  แอ๊ดหมดความอดทนแล้ว!

             “แฮ่พ่อมึงสิ!   เอาตูดขวดไปกินละกันมึง!”  เขาง้างสุดเอื้อม แล้วกระแทกก้นขวดผัวะ! ไปที่เบ้าตา กะว่าไอ้จ๊อดคงได้สติ  แต่แล้วก็...

              “แฮ่!”  มันกลับยิ่งดึงเขาแรงขึ้นกว่าเดิมไม่แสดงอาการเจ็บปวดซักนิดเลยด้วยซ้ำ!

             “ไอ้จ๊อด!  มึงอารมณ์เสียมาจากไหนวะ?  ถ้ามึงไม่หยุดกูเอาจริงแล้วนะ!”  แอ๊ดกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว...แต่สิ่งเดียวที่ไอ้จ๊อดบอกเขาก็คือ  ”แฮ่”!!

             “เออ...เอางี้นะมึง?”  แอ๊ดตัดสินใจจับแขนไอ้จ๊อดด้วยมือทั้ง2ข้างผลักไล่ไปยังมุมแคบที่สุดของเหล็กดัดหน้าต่าง  ดึงตัวถอยหลังให้ข้อศอกไอ้จ๊อดติดอยู่ในช่องที่แคบนั้น  แล้วผลักออกด้านข้างสุดแรง!!

              “กร๊อบ!!”

              เสียงกระดูกไอ้จ๊อดหักดังลั่น  แอ๊ดจึงดึงมือของไอ้จ๊อดผู้คุ้มคลั่งออกจากเสื้อตัวเองได้ 

              แต่เหมือนไอ้จ๊อดจะไม่เจ็บซักนิดเดียว  มันคงยังยกแขนที่เกือบหลุดข้างหนึ่ง และหักห้อยด้วยฝีมือของแอ๊ดอีกข้างหนึ่ง  พยายามจะดันเหล็กดัดหน้าต่างนั้นออกให้ได้

               เมื่อได้เห็นหน้าของไอ้จ๊อดอย่างชัดๆ ก็พบว่า บัดนี้หน้าตาของไอ้จ๊อดมีแผลใหญ่ฉกรรจ์อย่างน่ากลัว และเนื้อที่คอของมันก็ดูจะแหว่งออกไปชิ้นใหญ่เสียด้วย !!

              คราบเลือดไหลเกรอะกรังเป็นทางยาวตั้งแต่แก้มไปยันหน้าอกของมันเลยทีเดียว  แขนที่ห้อยข้างหนึ่งของไอ้จ๊อดนั้นเหมือนเป็นการหักและฉีกขาดจากอุบัติเหตุ   อาจจะถูกผู้โดยสารจี้ทำร้าย หรือไม่ก็รถล้มมาจากไหน??

             แล้วทำไมไอ้จ๊อดถึงไม่ไปหาหมอล่ะ มันมายืนอยู่ตรงนี้แล้วพยายามทำร้ายเขาทำไม??

               แม้ว่าแอ๊ดยังคงตกใจ  แต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สติแตกไปเสียก่อน แม้ว่ามันจะทำยากเหลือเกิน..

             “นี่มันอะไรวะ?  ไอ้จ๊อดมันเป็นอะไรไปแล้ว  ??  อยู่ไม่ได้ซะแล้วมั้งเรา  ออกไปตามคนมาจับไอ้จ๊อดดีกว่า ... เสื้อกูยืดหมดเลยไอ้บ้านี่!!”   

             แล้วแอ๊ดก็ก้าวเดินถอยหลังออกจากหน้าต่างให้เร็วที่สุด  และเปิดประตูห้องนอนออกมาเพื่อจะขึ้นไปชั้นดาดฟ้า  เพื่อเอาเสื้อตัวอื่นที่ตากไว้มาเปลี่ยน  และกะว่าจะออกไปตามคนที่รู้จักให้มาช่วยกันดูว่า  ไอ้จ๊อดนั้นเป็นอะไร

            ส่วนไอ้จ๊อดผู้คลุ้มคลั่งนั้น..มันยังส่งเสียงร้องคำรามอันแหบแห้งน่ารังเกียจออกมาตลอดเวลา  ดวงตาอันไร้แววนั้นจับจ้องมาที่แอ๊ดอย่างไม่ละความพยายาม..

          ความพยายามที่จะแทรกหน้าเข้ามาให้ทะลุเหล็กดัดหน้าต่างให้จงได้กระนั้นหรือ?? ในเมื่อแขนทั้งสองข้างของมันนั้นก็หักห้อยร่องแร่งจนยกไม่ขึ้นแล้วเนี่ยนะ!!

 

      ..ถ้าคุณตัดสินใจที่จะอ่านนิยายเรื่องนี้ต่อ..คุณน่าจะไปดูหน้าตาตัวละครที่ตอน39ซักหน่อยนะ...เป็นตัวละครต่างๆที่ผมจินตนาการเอาแบบที่ผมคิดไว้..

ตัวละครต่างๆที่โผล่มาระหว่างทางก็มีเกือบจะครบนั่นแหละ..

มันจะช่วยทำใหพวกคุณอ่าน..และจินตนาการตามได้ดีขึ้นอย่างน้อย2.5เท่า..เชื่อผมดิ...(แฟนนิยายหลายคนเค้าบอกมาว่างั้นนะ)