นักเรียนหมอขอเมาท์

ลำดับตอนที่ #77 : เมาท์ : บทเรียนถึงพ่อแม่ โศกนาถกรรมของหมอเสริม

บทเรียนถึงพ่อแม่ โศกนาถกรรมของหมอเสริม

[ จาก Forward Mail ]

 

            ผมต้องการเล่าเรื่องบางเรื่องให้ฟัง(มิใช่เพื่อแก้ตัว หรือขอความเห็นใจใดๆ แค่อยากให้คุณมี “มุมมองอีกมุมหนึ่ง”เกี่ยวกับผู้ชายคนที่ชื่อเสริม สาครราษฎร์ เท่านั้น) เรื่องมีอยู่ว่า

            ผมเป็นอีกคนที่รู้จักกับคุณแม่ของเสริม สาครราษฎร์ ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่ถือว่ามีฐานะดี เงินอาจจะไม่มีมากมายอะไร แต่ รวยที่ดิน

            ผมเห็นเขามาตั้งแต่เด็ก ชีวิตของเขาน่าสงสาร เขาเป็นเด็กที่เก็บกดมากๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา และบางครั้งเขาเงียบจนดูน่ากลัว (ความเห็นส่วนตัวนะ เพราะเขาเงียบ ท่าทางคิดอะไรอยู่ตลอด) สาเหตุก็น่าจะมาจากที่พ่อของเขาเป็นคนเข้มงวด และเผด็จการมาก บังคับลูกทุกอย่าง แม้แต่แม่เขาก็ไม่สามารถมีปากมีเสียงได้

            ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเขาจะเล่าให้แม่เขาฟังทำให้เขาสนิทกับแม่มาก และแม่เขาก็โอ๋เขามากเช่นกัน (เป็นเพราะสงสารลูกที่ถูกพ่อบังคับและตีตลอดมา)

            เขาเป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก เพราะพอโรงเรียนเลิก ก็จะไปเรียนกวดวิชาต่อจนค่ำมืดดึกดื่น (เป็นแบบนี้ทุกวัน)

            ตั้งแต่เรียนหนังสือมาเขาได้ที่ 1 มาตลอด รางวัลเรียนดีอะไรต่ออะไรเต็มบ้านไปหมด แต่ดูเป็นคนไม่มีสังคม ไม่มีเพื่อน เพราะแม่เค้าบ่นให้ผมฟังว่า เขาไม่เคยพูดถึงเพื่อนเขาให้ฟังเลย

            ครั้นพอเขาเรียนจบมัธยม (เขาเรียนจบเร็วมา เพราะเขาสอบเทียบหลายปี) เขาอยากเรียน วิศวะ แต่พ่อเขาอยากให้เรียนหมอเขาก็ไม่เคยเถียงหรือพูดอะไร แต่พอถึงตอนเอ็นท์ เขาก็ขัดใจพ่อ โดยการใส่ชื่อคณะวิศวะ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งไปเพียงอันดับเดียว (ในสมัยนั้นเค้าเลือกได้ 4 อันดับ)

            ผลออกมาคือ เขาติดคณะวิศวะสมใจ แต่พ่อเขาโกรธมาก และไม่ยอมให้ไปเรียนบอกให้รอปีหน้าแล้วเอ็นท์ใหม่ ระหว่างนั้น ก็ทั้ง ดุด่า ทุบตี ต่างๆนานา  พอแม่เข้ามาช่วย แม่ก็พลอยโดนลูกหลงไปด้วย

            สุดท้ายแม่เขาสงสารลูก ทนไม่ไหว จึงแอบส่งลูกไปเรียนวิทยาลัยที่สอบติด และแอบส่งเงินให้ทุกเดือน โดยที่พ่อเขาเข้าใจว่าลูกหนีออกจากบ้าน ทำให้ประกาศลั่นตัดพ่อตัดลูก

            เสริมเรียนเก่งมาก เขาใช้เวลาแค่สองปีครึ่งก็เรียนจบวิศวะ พอเขาเรียนจบเขาก็กลับบ้านมาด้วยความภูมิใจ และจะกลับมาดูว่าพ่อใกล้ตายหรือยัง(คำนี้ผมได้ยินจากปากเขาเลยนะ)

            เพราะระหว่างที่เรียนอยู่ แม่เขาส่งข่าวมาตลอดว่าพ่อป่วยหนัก เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ซึ่งจริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเขา เกลียด พ่อ(คงต้องใช้คำนี้นะเพราะแม่เขาเล่าให้ฟังแบบนี้)

            พอกลับมาที่บ้าน นอกจากพ่อจะไม่ภูมิใจแล้ว พ่อยังด่าทอต่อว่าต่างๆนานา (แต่ไม่มีปัญญาจะลุกขึ้นมาตีลูกอีกเพราะป่วยหนัก)
แม่เขาเล่าให้เขาฟังว่า พ่อบ่นและพ้อออกมาตอนป่วยว่า อยากให้เขาเรียนหมอ อยากให้เขาเป็นหมอ แม่เขาจึงขอร้องให้เขาเรียนหมอ โดยให้ถือซะว่าทำเพื่อแม่ (โดยไม่ต้องคิดว่าทำเพื่อพ่อ เพราะเขาเกลียดพ่อ คงไม่ทำเพื่อพ่ออยู่แล้ว)

            แม่เขาขอร้องให้เขาเรียนหมออีกครั้งอีกนาน(เพราะต้องการจะทำความหวังของสามีให้เป็นจริงก่อนที่สามีจะตาย) แม่ของเขาถึงขนาดร้องห่มร้องไห้ทุกวัน ไม่กินข้าวไม่กินปลาจนเขาทนไม่ไหว ด้วยความที่รักแม่จึงรับปากว่าเขาจะเอ็นท์ และเรียนหมออีกครั้ง เพื่อแม่ (ขณะที่เขาเรียนจบวิศวะมาอายุไม่มากเลย เพราะทั้งสอบเทียบและเรียนจบเร็ว)

            โดยเลือกคณะแพทย์ อันดับเดียวเหมือนเดิม ผลออกมาก็คือเอ็นท์ติดตามระเบียบ แต่พ่อเขาไม่สามารถอยู่เพื่อเห็น ความสำเร็จ และสิ่งที่บังคับ อยากให้ลูกเป็นตลอดได้ เพราะหลังจากที่เขาเข้าเรียนได้ไม่กี่เดือน พ่อเขาก็เสียชีวิต


            เหตุการณ์หลังจากนั้นคงไม่ต้องให้ผมเล่า เพราะมันก็เหมือนที่ทุกๆคนเห็นกันอยู่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้จะโทษใครดี

-โทษตัวเขาที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ

-โทษพ่อเขาที่เข้มงด กดดัน ดุด่า และตีเขาตลอดมาจนกลายเป็นคนเก็บกด

-โทษแม่เขาที่สงสารลูก ตามใจลูก เนื่องจากสงสารลูกที่ถูกพ่อตี และบังคับทุกอย่าง

แล้วคุณล่ะคิดว่าควรโทษใครดี ?