คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : ตอนพิเศษ nc แห่งความคิดถึง
ตอนนี้เอาลงเต็มตอน ไม่ตัดเลยค่ะ เพราะคิดว่าเป็นเอ็นซีที่ไม่ติดเรทมากมาย ดูก่อนว่าจะโดนรึเปล่า (แต่มันไม่เรทจริงๆ นะ เบาๆ สุดๆ อ่ะ)
อ่านกันให้สนุกนะจ๊ะ หุๆๆๆๆๆ
^
^
^
อ่ะนะ ในที่สุดก็โดนแบน
เลยลองแก้ๆ ดู ไม่รู้มันจะเสีย...ไปบ้างมากมายรึเปล่า อภัยให้กันนะจ๊ะ
ตอนพิเศษ
NC แห่งความคิดถึง
เสียงหายใจถี่ของผมยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง ผมรู้สึกเหมือนใจจะขาดทุกครั้งที่ริมฝีปากของดงแฮขยับห่างออกไป รู้ครับ...ว่าเสียงครางเบาๆ ของตัวเองมันน่าอับอาย แต่ทำไงได้ อารมณ์นี้คงไม่ต้องสนอะไรแล้ว ผมลืมตาขึ้นแล้วผงกหัวขึ้นมองเจ้าของริมฝีปากนั้น แต่มันไม่ได้สนใจจะมองผม และเพราะอารมณ์เคลิบเคลิ้มถลำลึกของตัวผมเองมันเกินจะยับยั้ง ผมจึงทิ้งตัวลงดังเดิม และในที่สุดผมก็แทบจะไม่มีแรงเหลือเลยทีเดียวครับ
ลืมบอกไปว่าผมกับดงแฮยังไม่พูดกันซักคำ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง เอาเป็นว่าผมเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นเลยแล้วกัน....
หลังจากออกมาจากบริษัทของดงแฮแล้ว มันก็พาผมมาที่คอนโด เมื่อเราก้าวเข้ามาในห้อง ดงแฮยืนจ้องมองผมไม่มีคำพูดใดๆ แต่สำหรับผมแล้ว ผมกลับรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของมัน ไม่ต้องเอ่ยคำพูดอะไรหรอก ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว
ผมมองสายตาที่ยังคงจ้องมองใบหน้าผม ครั้งนี้แววตาคู่นี้ของดงแฮไม่ได้สะกดผมแล้ว แต่เป็นผมเองที่ต้องการเดินเข้ามาหามัน....เพราะความคิดถึงจริงๆ ครับ
ดงแฮยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทาบแก้มผม แรงรั้งเบาๆ ของมันทำให้ผมขยับก้าวเข้าไปชิดอีก ในขณะที่มือนั้นรั้งใบหน้าผมเข้าไป ดงแฮเองก็เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหาผมเช่นกัน...ไม่แล้วครับ...ครั้งนี้ผมไม่ได้เขินอาย ไม่ได้รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ผมกลับเฝ้ารอสัมผัสของดงแฮ เนื่องจากความต้องการของผมเอง เมื่อหน้าผากเราสัมผัสกัน ผมก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของดงแฮ ผมเข้าใจว่าทำไมดงแฮถึงได้หลับตา และสัมผัสหน้าผากค้างไว้อย่างนั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ...เพราะผมเองก็อยากทำแบบนี้ และผมก็คิดว่าดงแฮจะคิดเหมือนผม ผมต้องการระลึกถึงเรื่องระหว่างเรา...และต้องการจดจำช่วงเวลานี้
เมื่อนานพอแล้ว ดงแฮเริ่มเอียงใบหน้าทีละน้อย ทำให้ริมฝีปากของมันอยู่ใกล้จนเกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากของผม...แต่คราวนี้ผมไม่เข้าใจ ว่ามันจะค้างไว้อย่างนั้นทำไม!
จะให้ผมรอมันจูบก่อน ผมคงทนไม่ไหวแล้วครับ...ผมเคลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบดงแฮก่อน ด้วยสัมผัสแบบลึกๆ นานๆ แล้วจึงถอนปากออกมามองหน้ามัน ซึ่งจริงๆแล้วนั้น ผมแทบจะคลั่งแล้วครับ...ฉันคิดถึงนายจริงๆ ให้ตายเถอะดงแฮ
แต่อึดใจต่อมา เอวผมก็ถูกกระตุกดึงเข้าไปจนแนบชิด ดงแฮประกบริมฝีปากร้อนลงมาทันที วงแขนอีกข้างหนึ่งของดงแฮ กวัดรอบคอผม มันดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นแล้วเน้นจูบอยู่นาน
นั่นคือเรื่องราวก่อนที่ผมจะมาถึงจุดนี้ครับ... ผมได้ยินเสียงครางที่ปนไปด้วยแรงหายใจหอบของตัวเอง ก่อนที่ผมจะทิ้งตัวลงนาบกับโซฟาอย่างหมดแรง และผมยังไม่หายหอบเลยด้วยซ้ำ ดงแฮก็เลื่อนตัวขึ้นมาจูบผมอีก....ก็ได้....ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกันล่ะน่า
ผมจับไหล่ดงแฮไว้ แล้วผลิกตัวเองขึ้นมาอยู่ข้างบน ไม่ปล่อยให้สายตาของผมได้เห็นความแปลกใจในแววตาของดงแฮ ผมจูบและไซร้จมูกลงบนซอกคอของมัน ก่อนจะลากจมูกลงมาตามแนวคาง แล้วจึงไล้จูบคลอเคลียขึ้นไปประทับริมฝีปากที่ปลายคาง การออกแรงเบาๆ ของผมจึงเป็นการบังคับให้ดงแฮต้องแหงนหน้าขึ้น เพื่อให้ผมจูบพรมไปทั่วลำคอของมัน
แม้ว่าท่าทางดงแฮตอนที่ผมเริ่มรุกเร้ามันนั้น จะดูชะงักไปเล็กน้อย แต่เมื่อผมทำมาถึงขนาดนี้ มันจึงเอนตัวลงไปแล้วปล่อยให้ผมจัดการต่อ ผมเลื่อนตัวลงไป...โดยไม่คิดลังเลกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ...ดงแฮยังทำให้ผมได้ แล้วทำไมผมจะทำให้มันไม่ได้ล่ะ ผมเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะจัดการตามที่ตั้งใจ ความเชียวชาญที่ผมจดจำได้จากดงแฮนั้น ผมเอามาใช้ในตอนนี้เอง และผมก็สามารถทำให้ดงแฮพอใจได้
“ฮยอกแจ...พอแล้ว...” เสียงดงแฮแตกพร่า มันยกหัวขึ้นมองผม และผมเองก็งงเล็กน้อย...อยู่ดีๆ มาบอกให้ผมหยุด ผมทำได้ไม่ดีพอรึไง...เมื่อดงแฮเห็นผมทำหน้างง มันก็ขยับตัวออก แล้วลากผมขึ้นไปจูบเร็วๆ มือชื้นเหงื่อของดงแฮดันไหล่ผมให้นอนหงายลง ก่อนจะก้มลงมากระซิบแนบหู
“นายกำลังทำให้ฉันคลั่ง...รู้รึเปล่า” ดงแฮเสียงพูดกระเส่าพร้อมกับแรงหายใจหอบ
“ฉันยังไม่เห็นเลย ว่านายจะคลั่ง” ผมเลียริมฝีปากตัวเองเพราะอารมณ์ต้องการเริ่มฟ้องรุนแรงขึ้น...ใจเย็นๆ ฮยอกแจ...ผมบอกตัวเองในใจ...
“บอกฉันซิ ทำไมนายถึงเก่งขึ้น” ดงแฮพูดพร้อมก้มลงซุกไซร้กับซอกคอของผม ผมจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อเปิดลำคอให้มันได้พรมจูบได้ทั่ว...จะว่าไปผมก็ออกจะหื่นนิดๆ นะเนี่ย
“อืมมมม...ฉันฝึกบ่อย” ผมหันหน้าไปด้านข้าง เพราะดงแฮมันซุกใบหน้ามาที่ซอกคออีกด้าน และที่ตอบมันไปก็แค่อยากกวนมันเล่นๆ เท่านั้นเองครับ
“...ฝึกกับใคร...” เสียงเคลิบเคลิ้ม ฟังดูเรื่อยๆ ดังอยู่ที่ข้างหู ก่อนเจ้าของเสียงจะเลียลิ้นแผ่วเบาอย่างหยอกเย้าอยู่ริมติ่งหูของผม...แต่ผมว่าไอ้หมอนี่หื่นกว่าผมแน่ๆ ครับ
“หลายคนมาก” ผมโกหกอีก และดงแฮเองก็คงรู้ว่าผมล้อเล่น...ในขณะที่ผมรู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว กับการเล้าโลมของดงแฮ ผมจึงแทรกนิ้วมือเข้าไปใต้เรือนผมตรงท้ายทอยของดงแฮ แล้วออกแรงดึงรั้งใบหน้าของดงแฮเข้ามาจูบ
“ไม่เหมือนฉัน ฉันเกือบลงแดง” หลังจากผมถอนปากออก ดงแฮก็พูดเสียงเครืออยู่ชิดกับริมฝีปากของผม...ผมเองก็เกือบคลั่งแล้วเหมือนกัน โอยยย...เหมือนมันแกล้งผมเลยครับ ดงแฮมันไม่ยอมทำอะไรไปมากกว่านี้ ทั้งที่ตอนนี้ผมต้องการมาก
“ไม่เชื่อ..” ผมพูดคำนั้นแล้ว ยกหัวขึ้นจูบที่ปากดงแฮ ก่อนจะทิ้งตัวลงตามเดิม “ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะทนได้..” ผมหมายถึงผมไม่เชื่อหรอกครับว่าดงแฮมันจะไม่มีอะไรกับใครเลยตลอด 2 เดือนนี้น่ะ
“แสดงว่านายยอม...ให้ฉันนอนกับคนอื่น?” พูดจบมันก็ตามริมฝีปากของผมลงมา ทาบริมฝีปาก ...แน่นอนครับ...ผมเผยอรับ มาถึงตอนนี้ความโหยหาเริ่มจะชนะทุกสิ่ง...
“เรื่องของนาย” ผมตอบเสียงหอบๆ หน้าอกเคลื่อนขึ้นลง...และขอบอกเลยนะครับว่า...ที่ตอบไปเมื่อกี๊นั้นมันไม่ใช่ความจริงในใจผม
“แล้วแค่เห็นฉันกอดคีย์ ทำไมถึงขนาดต้องบอกเลิก” ดงแฮชะงักการกระทำทุกอย่าง เท้าแขนข้างนึงค้ำยันตัวเองเพื่อมองหน้าผม
“ก็เพราะฉันรู้จักเขา” ผมตอบไป ดงแฮมันหยุดทำไมครับ....มันตั้งใจจะแกล้งผมใช่มั๊ย
“งั้น ฉันสามารถนอนกับใครก็ได้ ที่นายไม่รู้จักเหรอ” ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้เว้ย
“....................” ผมขอไม่พูดอะไรดีกว่า
“นายมันเป็นคนแบบไหนกันแน่ลีฮยอกแจ”
แรงเต้นเร็วของหัวใจที่กระหน่ำรัวเมื่อสักครู่ ค่อยๆ กลับเข้าสู่ปกติ เฮ้อออ...จบแล้วเหรอ
“งั้นฟังความจริงนะลีดงแฮ” ผมพูดพร้อมยกสองมือขึ้น จับใบหน้าของดงแฮให้หันมามองผมเต็มๆ ตา อะไรของมันนักหนาก็ไม่รู้ครับ...ชอบทำหน้าเครียดๆ อยู่เรื่อย
“ที่พูดแบบนั้น เมื่อกี๊น่ะ เพราะไม่อยากให้นายรู้สึกถูกผูกมัดจนเกินไป แต่ขอบอกไว้ว่าที่จริงฉันก็ไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่ พอได้ยินว่านายไม่ต้องการ...ฉันก็จะพูดได้เต็มปากว่า.....นายห้ามไปมองใครเด็ดขาด ฉันจะผูกนายไว้กับฉันแบบนี้นี่แหละ ต่อไปนี้นายเป็นของฉันคนเดียว เข้าใจ?” ผมพูดจบ ดงแฮดูอึ้งๆ อยู่ซักวินาทีได้มั้งครับ แล้วมันก็ระบายยิ้มออกมา
“นายจะผูกมัดฉันด้วยวิธีไหนล่ะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวนบวกกับยิ้มมุมปากได้แบบกวนตรีนมากครับ
“อืม...ฉันไม่รู้ว่ะ” ผมทำท่าคิดแล้วบอกมันไป ฮ่าๆๆ ผูกด้วยวิธีไหน...ถามมาได้ ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย!
“อะไร...เราไม่ได้รักกันหรอกเหรอ” แต่พอดงแฮบอกมาแบบนี้ ผมงงไปเลยครับ มันยังไม่เคยบอกรักผมซักครั้ง แล้วถามผมแบบนี้นี่นะ แถมยังอยู่ในสถานการณ์ที่ความรักกับความใคร่ถูกแบ่งกันด้วยเส้นบางๆ ผมไม่ยอมหรอกครับ
“เปล่า...เราไม่ได้รักกัน” ถ้าผมจะบอกรักมัน ผมจะไม่บอกในเวลาแบบนี้เด็ดขาด...
“งั้นเหรอ?” ดงแฮเอียงคอถามผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนมันไม่ได้ต้องการคำตอบ ผมชักจะหมั้นไส้มันมากขึ้นทุกทีแล้วสิครับ
“อืม ตกลงว่าไม่ต่อใช่มั๊ย?” ในที่สุดผมก็ถาม ถ้ามันตอบว่าใช่ผมจะเริ่มเอง ฮ่าๆๆ แต่ถ้าคำตอบคือไม่...ผมจะหยุดอารมณ์ตัวเองให้ดับสนิทให้ได้ ผมจะพยายามครับ
“ต่ออะไรของนาย” แต่ฟังที่มันตอบสิครับ...แถมยังหัวเราะขำผมด้วย
“โอเค งั้นนายก็ปล่อยฉันได้แล้ว แล้วก็ลุกออกไปจากตัวผมด้วยครับ” ผมพูดแล้วขยับตัวดิ้นเบาๆ เพื่อให้หลุดออกมาจากวงแขนดงแฮซักที สองมือของผมที่ลดลงจากใบหน้าของมัน ก็เลื่อนมาผลักหน้าอกมันออกไป แต่ดงแฮดันขืนตัวไว้ก่อนจะคว้ามือของผมไปจับแล้วตรึงลงกับโซฟานุ่ม
“เรามาต่อกันจริงๆ ซักทีฮยอกแจ ฉันใจดีกับนายมามากพอแล้ว” อ๊าก!! หมายความว่าไง ที่ทำกันมานี่ยังไม่ใช่จริงๆ อีกเหรอ ฉันหมดแรงไปแล้วรอบนึงนะเว้ย ผมได้แต่โวยวายในใจเพราะดงแฮก้มลงมาจูบปากแล้วเปลี่ยนจุดสัมผัสไปที่ซอกคอ ความร้อนชื้นไล่ลงไปตามแนวกระดูกหัวไหล่ ทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปในทุกตำแหน่งที่โดนสัมผัส ความรู้สึกดีปนทรมานทำให้ผมต้องบิดลำตัวหนีห่างจากริมฝีปากร้อนของดงแฮ...ฉันจะไม่ไหวแล้วนะเว้ยยยย...ผมรู้ครับว่ากำลังหายใจหนักขึ้น หนักขึ้นทุกนาที ขณะเดียวกันผมพยายามดึงข้อมือออกจากการจับตรึงของดงแฮ...ฉันจะคลั่งอยู่แล้ว จะมาจับไว้ทำไมคร้าบบที่รัก....
มือของผมหลุดมาได้ เพราะดงแฮมันยอมปล่อย แล้วเลื่อนมือลูบไปตามแนวลำตัวผมแทน ผมจึงได้โอกาสเลื่อนมือโอบเอวมันไว้
“ฉันไม่ไหวแล้ว” ผมบอกมันในที่สุด ไม่ได้ขอร้องอะไรเลยนะเว้ยยย แต่บอกไว้เฉยๆ
“ก็กำลังจะทำอยู่นี่ไง อย่าใจร้อนสิ” มันพูดพร้อมกับยิ้มยั่ว เสียงนุ่ม สายตาร้อนรุ่มทำให้ผมเกือบหยุดหายใจ
“เจ็บเหรอ?” มันถาม
ผมไม่ได้ตอบคำถามมัน เพราะผมมัวแต่ดำดิ่งกับสัมผัสลึกล้ำ ผมดื่มด่ำกับการเคลื่อนไหวของดงแฮ ความปรารถนาในตัวผมร่ำร้องว่าผมยังต้องการมากกว่านี้...โอย ผมกลายเป็นพวกชอบความรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ดงแฮก้มลงมาจูบที่ปากผมแต่แค่ครู่เดียว ริมฝีปากแดงๆ ของมันก็ผละออกไปครางอยู่ชิดใบหน้าผม แรงหายใจหอบของมันและผมกระชั้นถี่ขึ้น ผมเกร็งเท้าซึ่งพาดอยู่บนไหล่ของดงแฮ...ผมจะทนไม่ไหวจริงๆ แล้วครับ ผมรู้สึกได้ว่าดงแฮเกร็งตัว จนเมื่อผมสัมผัสความอุ่นวาบที่พุ่งเข้ามาในตัวผมนั่นแหละครับ ถึงได้ตระหนักว่า...ไอ้หมอนี่มันไม่ใช้ถุงยางอีกแล้ว!!
แต่ผมก็ไม่สนใจแล้วครับ ผมเลื่อนมือขึ้นจากบั้นท้ายของดงแฮขึ้นไปกอดคอมันลงมาหาผมแล้วกระซิบที่ข้างหูมันด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือความอ่อนแรงอยู่
“ฉันรักนายนะดงแฮ”
ไม่สนแล้วครับ ไอ้ความคิดก่อนหน้านี้อ่ะ ตอนนี้ผมรู้แต่ว่าผมรักมันจริงๆ รักมากกว่าเมื่อวาน รักวมากกว่าเมื่อ 20 นาทีที่แล้ว รักมากกว่าตอนที่เรายังไม่ล้มตัวลงนอนบนโซฟานี้ด้วยซ้ำ รักจะตายอยู่แล้วครับ
ดงแฮจ้องมองหน้าผม มีเหงื่ออยู่ตามไรผมของมัน...ผมอยากฟังบาง อยากได้ยินจากปากมันบ้างครับ แบบนี้ไม่ยุติธรรมนะเว้ยยย ฉันบอกรักนาย แต่นายได้แค่มองตา ทำซึ้งแค่เนี๊ยะ...ไม่เอา
“ฉันรักนายมากฮยอกแจ”
ผมไม่อึ้งครับ ไม่ตื่นเต้น ไม่ตกใจ เมื่อคำว่ารักหลุดออกมาจากปากของดงแฮ...แต่ผมดีใจ...ปลื้มสุดๆ ครับตอนนี้ ฮ่าๆ
ผมยิ้มแล้วดึงมันให้พลิกตัวลงนอนข้างๆ ผม แล้วผมก็ตะแคงหันไปหามัน ซึ่งดงแฮเองหันมาทางผมอยู่แล้ว ใบหน้าเราอยู่ชิดกัน จมูกชนกันด้วยสิครับ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเราสองคนที่ยังคงไม่ปกติเท่าไหร่
“รักแล้วทำไมไม่มาหา ไม่โทรหา หายหน้าไปแบบนั้น ฉันเกือบตายรู้รึเปล่า” ผมบอกมัน ไม่อายแล้วครับตอนนี้น่ะ ดงแฮหัวเราะในลำคอ ผมดีใจมากที่เห็นมันยิ้มได้แบบนี้ เมื่อกี๊ที่ยิ้มมันไม่ได้เก๊กเลยครับ ผมดูออก
“นายจะมาไม้ไหนเนี่ย ปกติไม่เคยเห็นพูดอ่ะแบบนี้” ดงแฮพูดพร้อมกับกอดเอวผมเข้าไปหามัน
“พูดจริงๆ จากใจเลย” ผมบอก
“ทีตอนนี้ทำเป็นปากดีว่ะ โคตรน่าเตะเลยคนอะไร” มันบ่นครับ หน้าเริ่มบึ้ง เข้าสู่โหมดเคร่งขรึมอีกครั้ง เวรกรรม...นี่เหรอบทสนทนาของคนที่เพิ่งบอกรักกัน ช่างน่าจดจำจริงๆ เลยครับ!
“อยากเตะก็เตะเลยครับ จะทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น” ผมยักคิ้วให้มัน ก็คิดว่ากำลังกวนมันนิดหน่อยแหละ
“ดูดิ ไม่เคยจะสำนึก” ดงแฮยังทำตาเคืองๆ มือที่กอดเอวผมไว้กลับกลายเป็นผลักผมออก แต่คงไม่ได้จริงจังอะไร...เออว่ะ นี่มันงอนผมใช่มั๊ยครับ
“ก็ขอโทษแล้วไง จะให้ทำไงก็บอกมาดิ” ผมเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหามันเองเลยครับคราวนี้ ไม่รู้อะไรทำให้ผมกล้าขึ้นขนาดนี้...คงเพราะการเมคเลิฟแบบเต็มใจกันทั้งสองฝ่ายเมื่อครู่...ผมเตรียมใจไว้แล้ว และเต็มใจจะยอมมันอยู่แล้วด้วยมั้งครับ
“ก็บอกว่าจะบอกทีหลังไง” มันทำหน้ารำคาญ แต่สักครู่ก็เผลอยิ้มออกมาเมื่อผมเลื่อนมือไปปัดผมที่ปรกหน้าผากมัน
“บอกตรงๆนะ ฉันไม่ชอบให้นายกวนตีนฉันเท่าไหร่... แต่ถ้าให้เลือกอ่ะ แบบเก๊กๆ เงียบๆ ขรึมๆ ปนโรคจิตอ่ะ ไม่เอาได้มั๊ย ขอแบบกวนตีนยังดีกว่า ฉันชินกับแบบนั้น” ผมบอก ยังจำได้ถึงความอึดอัดตอนที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ทั้งตอนที่อยู่บ้านมัน และตอนที่อยู่บริษัทอยู่เลยครับ
“งั้นเหรอ....ไม่ได้ นายไม่มีสิทธิเลือก” ฟังมันตอบแล้วอยากชักดิ้นด้วยความขัดใจมากเลยครับ แล้วมันก็พูดต่อ
“ฉันนึกออกแล้วล่ะ ว่านายจะต้องทำยังไง กับความผิดของนาย” ดงแฮทำตาแพรวพราว คว้าเอวผมแล้วดึงเข้าไปหาอีกครั้ง
“..............” ผมรอฟังอย่างหวั่นๆ นิดนึง เพราะสีหน้ามันดูเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้สิ
“นายต้องเป็นคนบำบัดส่วนตัวของฉัน”
“บำบัดอะไร”
“เซ็กซ์ซินโดรม” มันพูด ตามด้วยเสียงหัวเราะพอใจแบบออกโรคจิต
“หมกมุ่นซินโดรมอ่ะดิ ไอ้โรคจิตเอ๊ย” ผมชกอกมันเบาๆ ทีนึง
“มา...เริ่มกันเลย” มันจับมือผมไว้ แล้วกระตุกดึงเข้าไปชิด จนหน้าอกผมชนกับหน้าอกมัน
“เจ็บนะเว้ย” ผมโวยวายเบาๆ
“พูดใหม่สิ” เออ ได้ทีสั่ง
“เจ็บนะครับ ไอ้ที่รัก” ผมกวนพร้อมกับส่งยิ้มให้มัน
“อืม ชอบว่ะ เรียกฉันที่รักนะคร้าบบบ” มันยื่นหน้าอ้อนกำปั้นเข้ามา แต่มันน่ารักครับ แฟนใครว้า
“เรื่องอะไร แค่เรียกเล่นๆ เท่านั้นแหละ ขืนเรียกกันแบบนี้ได้อายเขาตายเลยสิ” ผมหัวเราะหลังจากทำหน้าดุๆ ไม่ได้ผล เพราะมันไม่มองหน้าผมแล้วครับ ดงแฮฝังใบหน้ามาที่ซอกคอผมแล้วซุกไซร้ไปมา
“อืมมม ไม่เรียกก็ได้ แต่ขออีกรอบนะ” ลมหายใจมันเริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
“คราวนี้เข้าข้างหลังเน๊อะ” โรคจิต...พูดอะไรไม่มีความอาย หน้าด้านจริงๆ เรื่องแบบนี้
“................” ผมยังไม่ทันได้รับปากหรือแม้จะปฏิเสธ ดงแฮก็ลากริมฝีปากมาจูบผม และผมก็เริ่มเคลิ้มตามมันอีกครั้ง
"แต่ฉันชอบให้นายมองหน้าฉันมากกว่า" อ้าว แล้วบอกจะเข้าข้างหลัง จะเอายังไงของมัน อายนะครับ ไม่ใช่ไม่อาย
"นายว่าไง?" มันยังถามต่อ แล้วนิ่งรอฟังคำตอบจากผม
"ไม่รู้เว้ยยยย" ผมลากเสียงแก้เขิน แต่ผมอ่ะ ชักจะชอบเลิฟซีนแบบนี้แล้วสิครับ ฮ่าๆๆ แบบไหนก็ได้ถ้าเป็นดงแฮกับฮยอกแจ...แอบตอบในใจครับ!!!
ดงแฮหัวเราะในลำคอ แล้วโน้มหน้าเข้ามาจูบหน้าผากผม...อยู่ๆ เข้าโหมดอ่อนโยนแถมทำตาซึ้ง ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ แต่ซึ้งได้แค่สามวินาที ผมก็เริ่มรู้ว่ามันกำลังเข้าโหมดหื่นอีกรอบ
"ตรูดดดดดดดดดดด ตรูดดดดดดดดดดดด" เสียงโทรศัพท์ครับ ไม่ใช่ของผมอ่ะ
"ใครโทรมาตอนนี้วะ" ดงแฮบ่นเบาๆ แต่ยังไม่ยอมละมือออกไป แถมยังก้มลงฝังใบหน้าลงกับซอกคอของผม ซุกไซร้ไปทั่ว
"นายมันเป็นผีดูดเลือดใช่มั๊ยดงแฮ ทำไมชอบดูดคอนักวะ" ผมด่ามันแบบเสียงเคลิ้มๆ ครับ เพราะทั้งเจ็บทั้งรู้สึกดี
"ตรูดดดดดดดดดด ตรูดดดดดดดดดดดดดด" เสียงโทรศัพท์ก็ยังดังอยู่
"ไปรับโทรศัพท์ก่อน" ผมกระซิบบอกมัน เพราะมันคงจะดังอยู่อีกนาน อาจจะเป็นเรื่องสำคัญก็ได้ ผมรับรู้ถึงแรงถอนหายใจของดงแฮเพราะจมูกมันอยู่ชิดกับใบหูผม
"อืม" ดงแฮครางบอก แล้วยันตัวขึ้นมองหาโทรศัพท์ ซึ่งมันดังอยู่แถวๆ นี้แหละครับ ดงแฮควานหาไปรอบๆ ในขณะที่มันโน้มตัวลงมานัวเนียผมต่อ
"ว่าไง....อยู่............เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ยฉันยังไม่เสร็จ.................นายก็ถ่วงเวลาไว้สิ จะมาทำไมกันตอนนี้วะ..............ไม่ ไม่ ฉันอยู่กับแฟนฉันนะเว้ยชีวอน............ฉลองบ้าบออะไรตอนนี้..............เออๆ 20 นาที" ดงแฮกดวางสาย ทิ้งโทรศัพท์ลงใกล้ๆ ใครจะมาวะ...ผมคิดในใจ
"จะมีคนมาหาที่ห้อง เราคงต้องรีบกันหน่อยนะ" ดงแฮหันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม แล้วจับผมพลิกคว่ำหน้าทันที...ไหนว่าอยากมองหน้าไงวะ
"เฮ้ยยย เดี๋ยวไม่ทัน 20 นาทีไม่ใช่เหรอ" จากประสบการณ์ ผมเลยพอรู้ครับ ว่าต้องใช้เวลาประมาณไหน ฮ่าๆ
"ทันดิ อย่าเกร็งนะ จะไม่ทำให้เจ็บนะ" เสียงกวนตีนปนหื่นแถมยังแหบๆ เพราะแรงอารมณ์ของมัน......ทำให้ผม........ยอมครับ
ผมก็ไม่รู้นะ ว่าเราจะไปได้ไกลแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมรักมันที่สุด อยากอยู่กับมันแบบนี้ตลอดไป ถึงจะทะเลาะกัน กัดกันบ้าง...มันก็คงเป็นรสชาติของชีวิต แล้วก็เรื่อง....เอ่อ...เซ็กซ์...ผมว่าผมปลงแล้วล่ะ เพราะมันก็แสดงเจตนาแต่แรกแล้วว่า..เซ็กซ์คือสัจธรรม!!! ที่สำคัญผมก็เริ่มจะชอบ และเป็นฝ่ายต้องการซะเองด้วยสิ
"โอ๊ยยย ไหนว่าจะไม่ทำเจ็บไง ไอ้ซาดิสม์" ผมโวยเบาๆ
"ทนหน่อยดิ เดียวไม่ทัน" คำตอบของดงแฮ...ทำให้ผมทำได้แค่ถอนหายใจ และดำดิ่งกับอารมณ์ปรารถนาอีกครั้ง
จบ ตอนพิเศษ
-----------------------------------------
แก้แบบไม่เหลือชิ้นดี ฮ่าๆๆ
ตัดไปเยอะมากจ้า
"ไม่ควรบรรยายให้แรงและเห็นภาพเกินไป"
อ่ะนะ....
ไม่รู้อ่านแล้ว จะเป็นยังไง....(ถ้ายังมีคนเข้ามาอ่านอยู่อ่ะนะ)
ความคิดเห็น