ชื่อ : เมดี้ } Medie
รูปลักษณ์ภายนอก : ตุ๊กตาสุนัขไซบีเรียนฮัสกี้สีเทา-ขาว และมีดวงตาสีฟ้าอันเป็นเอกลักษณ์ ขนมันฟูนุ่มนิ่มเหมือนดั่งทำจากขนสุนัขจริง ตัวมันสูงเพียงแค่ 3 ฟุตเท่านั้น น้ำหนักนั้นก็แสนจะเบา เพียงแค่ 1-2 กิโลกรัมเอง—
นิสัย : นิสัยของเมดี้ไม่ค่อยต่างจากหมาจริงๆซักเท่าไหร่ โดยเฉพาะเจ้าตัวเป็นหมาไซบีเรียนฮัสกี้แล้วด้วยยิ่งแล้วใหญ่ เมดี้ชอบทำตัวติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อน อยู่ๆก็ร่าเริง อยู่ๆก็หงอยแล้วเกิดอาการเศร้าแบบไม่ทราบสาเหตุ อยู่ๆก็อยากฆ่าคุณโดยการพุ่งกระโดดเข้าใส่ หรือบางทีมันก็อยากให้คุณตายโดยการตกใจว่าตุ๊กตาหมาที่ตนซื้อมาทำไมมันเห่าได้-- หรือขึ้นมาอยู่บนตัวคุณได้อย่างไรในตอนเช้า(นั่นหมาหรือแมว)
แต่ความจริงแล้ว เมดี้เป็นสุนัขธรรมะธรรมโม รักการฟังเทศน์ฟังธรรมยิ่งกว่าสิ่งใด แถมบางทีก็เอาเทศน์ที่ฟังมาบรรยายให้คนอื่นจนแทบจะเป็นโสดาบรรกันเป็นแถวๆ สามารถทำให้คนกินเหล้าเลิกกินเหล้าไปตลอดชีวิต ทำให้คนที่เล่นการพนัน ทำสิ่งผิดกดหมายถึงกับทรุดและกราบการพร้อมกับกล่าวว่า " เอ็งพอเถอะ! แค่พูดได้ก็กลัวแล้ววว " แต่แน่ละ เมดี้จะไม่หยุดเพียงเท่านั้น มันจะเทศน์ต่อเรื่อยๆ จนคนฟังอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตายกันเลยทีเดียว
บางทีเมดี้ก็เป็นหมางงๆสมกับเป็นไซบีเรียน หากสมองตันฉับพลัน มันก็จะพูดสั้นๆ ทำนู่นทำนี่แบบไม่มีจุดหมาย เหมือนเป็นคนสมาธิสั้นบวกกับเป็นอัลไซเมอร์อย่างไรอย่างนั้น (สั้นไปค่ะ ถถ //กราบอากิรัวๆ//)
ลักษณะการพูด : " โฮ่ง! " มันจะเห่าออกมาดังๆ ให้คนตกใจ หากไม่ มันก็จะเห่าจนกว่าจะเบื่อ แล้วก็จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เข้มยิ่งกว่าพระเอกหนังไทย แทนตัวเองว่า ผม ทุกครั้ง ,แทนคนอื่นว่า คุณ แต่ถ้าเป็นหญิงสาวจะเรียกว่า สาวน้อย หรืออะไรก็ตามที่ฟังแล้วค่อนข้างเลี่ยนหู แต่มักจะไม่ค่อยลงท้ายด้วย ครับ ซักเท่าไหร่
ปฎิกริยาหากโดนทรมาณ : ไม่แน่ยากนะขาา แค่เมดี้เทศน์กลับก็พอใจแล้ว wwwwwwwwwww
ของที่ชอบ : ของหวาน / ที่นอนนุ่มๆ / ฟังเทศน์
สิ่งที่เกลียด : โจร--
สิ่งที่กลัว : ผี---
ภาระที่ต้องรับผิดชอบ : ผู้ที่อาศัยอยู่ด้วย / บ้านของผู้ที่อาศัยอยู่ด้วย
ตำนิบนร่างกาย : เอ่อ.. หมานี่ต้องใส่มั้ยคะ ถถถ
อาชีพ : หมาเผ้าบ้าน / ศาลพระภูมิเคลื่อนที่--
เพิ่มเติม : ฝากด้วยค่ะ 55555555555555555
- คุยกับตัวละคร -
"สวัสดีนะ" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับคุณเธอยืนขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เมื่อพูดจบเธอก็นั่งลง ตอนนี้คุณอยู่ในห้องสีขาวโล่งๆที่ทั้งห้องมีวัตถุเพียงแค่ 2 อย่าง คือโต๊ะเรียนกับเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง "นั่งลงได้ค่ะ" เธอบอกกับเมดี้ เจ้าหมาน้อย แล้วก็เริ่มหยิบกระดาษกับดินสอจากใต้โต๊ะขึ้นมาพร้อมจด
" โฮ่ง!! "
เมดี้เห่าออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่มันจะนั่งลงตรงที่นั่งอย่างว่าง่าย
"คุณคิดยังไงกับแม่มดหรอ" เธอถามคุณด้วยสีหน้าจริงจังแล้วเริ่มจับดินสอ "อ๋อ! แล้วก็คิดยังไงกับวิธีการขจัดแม่มดของศาสนจักรในสมัยนั้นด้วย เช่นการจับถ่วงน้ำ เผาไฟ ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจว่าคนๆนั้นเป็นแม่มดหรือเปล่าด้วย" เธอกล่าวต่อแล้วก้มหน้าลงไปเตรียมจะเขียนอีกครั้ง
" โฮ่ง!!— *แค่ก* อะแฮ่ม!- *แค่ก* *แค่ก* อะแฮ่มๆ!- "
เมดี้กระแอม(?)ออกมา พลางทำท่าเกาคอเหมือนกับมนุษย์
" โอเค.. คำถามแรก ผมขอตอบว่า...
แม่มด เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลัง และอำนาจ
ในสมัยเก่าแก่ เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าหวาดผวาและน่าเกรงขาม
แม่มดมีทั้งขาวและดำ ดี และ ไม่ดี แต่ทั้งสองก็ถูกเรียกรวมกันในนามของ
" แม่มด" อันหมายถึง " หญิงชราผู้มอบคำสาป "
" ผมคิดเองล้วนๆเลยนะ "
มันตอบ ก่อนจะยกขาหน้าทั้งสองขึ้นมายักไหล่เหมือนกับมนุษย์
" ส่วนเรื่องที่ว่าการสุ่มเผาแม่มดนั่น ผมว่ามันแย่นะ แย่มากๆเลย
ผมจะไม่พูดอะไรนอกเหนือจากนี้ "
"ขอบคุณสำหรับคำตอบนะ ไว้เจอกันใหม่!" หลังจากที่เมดี้ตอบคำถามของเธอจบ เธอก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปจากห้องสีขาวโล่งนี่
เมดี้หันมองหญิงสาวที่เดินออกไป ก่อนจะค่อยๆยื่นขาหน้าออกมา
แล้วนอนลงไปอย่างสบายใจ
" ที่นั่งอันนี้นิ่มดีจังแฮะ.. "
ชื่อ : วิลเลี่ยม เอ็ดเวิร์ด คลาวน์ตัน } William Edward Clownton
รูปลักษณ์ภายนอก : วิลเลี่ยมมีใบหน้ากลม ดวงตามึนๆสีแดงฉานราวกับปีศาจ เรือนผมสีดำสนิท ผิวขาวอมชมพู ร่างบางราวกับเด็กหญิง ทาเล็บสีดำ สูงเพียงแค่ 135 เซนติเมตรต่อน้ำหนัก 30 กิโลกรัม (เด็ก 7 ขวบค่ะ ถถ)
นิสัย : เด็กหนุ่มหน้ามึนผู้ฃอบทำหน้ามึนใส่คนอืนตลอดเวลา ถามอะไรก็ไม่ตอบ ตอบเป็นอยู่คำเดียวคือ "ครับ" วิลเป็นคนนิ่งๆเงียบ ไม่ค่อยทำอะไร แต่ก็ไม่เป็นภาระให้ใครเช่นกัน ยิ่งกว่าบาปสลอธเสียอีก วิลเป็นเด็กที่เฉื่อยชา ข้าวก็ไม่ค่อยกิน ชอบหนีเที่ยวอย่างกับเด็กใจแตก-- (พูดอะไร! ตบปากเดี๋ยวนี้นะ! //ตีปาก//) แต่หลังจากที่หนีเที่ยวนั้น วิลไปทำอะไรก็ไม่มีใครทราบ
แต่แน่นอนว่าผู้แต่งตัวละครต้องรู้ทุกอย่าง........? ไม่หรอกล้อเล่น
จะบอกความลับให้แล้วกัน ww วิลเป็นคนที่ค่อนข้างจะมึนๆ เอ๋อๆ จนน่าจับไปโยนทิ้งกลางแม่น้ำไนล์แล้วให้ไหลไปเรื่อยๆจนถึงมหาสมุทรแปซิฟิกแล้วไหลไปเจอน้ำตกไนแองการ่า มาต่อที่ขั้วโลกเหนือ โดนกระแสน้ำเย็นไหลพัดพาไปติดทะเลทรายซาฮาร่า แล้วโดนเหยี่ยวคาบไปปล่อยบนขอนไม้กลางสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าเสีย ความจริงแล้ววิลเลี่ยมเป็นเด็กที่ค่อยข้างมีมุมพอสมควร เพราะเขาเป็นเด็กที่จิตไม่ปกติ ชอบทรมานเหยื่อให้ขาดใจตาย โดยช้าๆ และทรมานที่สุด ขนาดเหยื่อใกล้ตาย ยังเอายาให้เหยื่อกิน ทำให้เหยื่อมีชีวิตต่อเพื่อรับความทรมานไปเรื่อยๆกันเลยทีเดียว
วิลเป็นเด็กที่ภายนอกน่ารัก ดูไม่มีพิษมีภัย แค่เป็นเด็กที่ไม่ชอบทำอะไรและพูดเพียงคำว่า " ครับ " เป็นอยู่คำเดียว แต่ความจริงแล้ววิลเป็นเด็กที่น่ากลัวราวกับว่าเป็นซาตานกลับชาติมาเกิด(?) มีทั้งความเถื่อนดิบ ซาดิสถ์ และหยาบกร้าน ก้าวร้าว เขามักจะทิ้งศพของเหยื่อไว้อย่างไม่ไยดี แต่จะไม่ทิ้งหลักฐานใดๆที่เกี่ยวกับตนเอาไว้เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เขาจะชอบเอาเลือดของเหยื่อมาเขียนไว้บนผนังว่า fiaú ที่แปลว่าสมควรในภาษาบ้านเกิดของเขาเอง(มีความมโนค่ะ 5555555555555555555555555555--) ความโหดร้ายของเขาค่อนข้างจะเป็นที่กล่าวขานจนได้ฉายามาว่า ไดอาบาฮาล Diabahal
ลักษณะการพูด : วิลเลี่ยมแทบจะไม่พูดอะไรเลย เขาจะพูดเป็นอยู่คำเดียวเท่านั้นคือคำว่า "ครับ" แต่ถ้าจะให้พูดอย่างเดียวเขาก็จะพูดแทนตัวเองว่า วิล ซึ่งก็คือชื่อเล่นของนาง แทบจะไม่พูดแทนคนอื่นเลย นอกจาก ทูเอ (túa) ที่แปลว่า คุณ ในภาษาบ้านเกิด
ปฎิกริยาหากโดนทรมาณ : จะนั่งนิ่งๆ มีการขัดขืนเล็กๆ และมองด้วยสายตาเฉยชา
ของที่ชอบ : แทบจะไม่มี ยกเว้น ของหวาน / การที่ไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง / Diabahal จะชอบการทรมานทั้งเหยื่อและตัวเอง
สิ่งที่เกลียด : (น่าจะ)ไม่มี
สิ่งที่กลัว : (น่าจะ)ไม่มี
ภาระที่ต้องรับผิดชอบ : ไม่มี
ตำนิบนร่างกาย : รอยสีดำรูปปีกค้างคาวเล็กๆที่หลังมือข้างซ้าย
อาชีพ : นักเรียน(?)
เพิ่มเติม : ตัวนี้ปั่นมึนค่ะ www //กราบ//
- คุยกับตัวละคร -
"สวัสดีนะ" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับคุณเธอยืนขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เมื่อพูดจบเธอก็นั่งลง ตอนนี้คุณอยู่ในห้องสีขาวโล่งๆที่ทั้งห้องมีวัตถุเพียงแค่ 2 อย่าง คือโต๊ะเรียนกับเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง "นั่งลงได้ค่ะ" เธอบอกกับวิลเลี่ยมแล้วก็เริ่มหยิบกระดาษกับดินสอจากใต้โต๊ะขึ้นมาพร้อมจด
" ครับ "
วิลตอบ พร้อมกับทำหน้ามึนใส่
"คุณคิดยังไงกับแม่มดหรอ" เธอถามคุณด้วยสีหน้าจริงจังแล้วเริ่มจับดินสอ "อ๋อ! แล้วก็คิดยังไงกับวิธีการขจัดแม่มดของศาสนจักรในสมัยนั้นด้วย เช่นการจับถ่วงน้ำ เผาไฟ ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจว่าคนๆนั้นเป็นแม่มดหรือเปล่าด้วย" เธอกล่าวต่อแล้วก้มหน้าลงไปเตรียมจะเขียนอีกครั้ง
" .... "
วิลเลี่ยมทำหน้าครุ่นคิดอยู่ซักพักก่อนจะเอ่ย
" ครับ? " พร้อมกับทำหน้างง
แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะตั้งท่าเขียนอย่างเดียว เขาเลยมองเพดานสีขาวๆแทน
"ขอบคุณสำหรับคำตอบนะ ไว้เจอกันใหม่!" หลังจากที่วิลตอบคำถามของเธอจบ เธอก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปจากห้องสีขาวโล่งนี่
" ..... "
ดวงตาสีแดงฉาน มองหญิงสาวที่เดินออกไป เขาเอ่ยตามหลังเบาๆ
" ครับ "
- คุยกับผู้ปกครอง -
สวัสดีนะคะ เรามีนามแฝงว่า อากิ นะ เธอหล่ะ
- สปินค่ะ ;; w ;;/
มีอะไรสอบถามมาได้ที่ QMSG เราเลยนะ
- ค่าา
ทำใจมาแล้วใช่ไหม
- ค.. คะ? ค่ะ...
เราไม่ใช่คนขยันอัพ ไม่ใช่คนที่ภาษาดีเลิสเลอ เราเป็นคนที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากหน้าตา---- แค่ก!
- ค่ะ ปินก็ขี้เกียจอัพเหมือนกันค่ะ แสดงว่าปินสวยใช่มั้ยค-- //โดนตบแรงๆ//
มาสมัครนิยายเรื่องนี้ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ติดนะ คนมาสมัครน้อย อย่าซีเรียส 555
- ไม่น้อยน้าา ปินเองแอบอิจฉาเบาๆเลยค่ะ 5555555
บ๊าย บาย จุ๊บๆ //หอมแก้ม
- บายค่าาา //กอด//
ความคิดเห็น