ก็เเค่ห้องเก็บของ..

ลำดับตอนที่ #2 : Rentair's Story

Rentair's Story

          เด็กสาววิ่งด้วยเเรงทั้งหมดที่มี เมื่อหันมองด้านหลังของตน ก็พบกับกลุ่มคนไล่ตามมาเป็นพรวน เธอเเค่นยิ้มออกมา ที่ต้องทำก็เเค่วิ่งไป..อย่าให้ถูกจับได้ 

‘ปัง..!!”

เสียงปืนดังลั่นทำให้เรนหันกลับไปมอง เเละ..พบกับหญิงวัยกลางคนที่คุ้นตา ในสภาพ เคย มีชีวิต.. ดวงตาสีครามเบิกกว้าง เธอหันกลับมาเผชิญหน้าพลางพูดบางอย่างซ้ำไปมาราวสะกดจิตตัวเอง จากนั้นเริ่มกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เรนดึงผ้าปิดตาออก ดวงตากลมโตเรืองขึ้นเป็นสีม่วงเเดง จ้องมองไปยังกลุ่มคนเบื้องหน้า

++++++++++++++++++++++++++++

         

           อึดอัด..หายใจไม่ออก..เธอพยายามตะเกียกตะกายขึ้นบนผิวน้ำ บาดเเผลตามตัวเจ็บระบม อีกทั้งเลือดที่ยังไหลไม่หยุดก็ยิ่งทำให้หมดเเรง ความเย็นเยียบเเผ่ไปทั่วทุกอณู มือเท้าเริ่มชาจนไร้ความรู้สึก เรนจมดิ่งลงไปใต้น้ำ เเละในที่สุดทุกสิ่งก็กลายเป็นความมืดมิด

++++++++++++++++++++++++++++

         

           ณ เลี้ยงเด็กกำพร้าเเห่งหนึ่ง ปรากฏเด็กสาวในชุดสีดำเเปลกตานอนไม่ได้สติอยู่บนพื้นหน้าประตู ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย หญิงร่างท้วมเจ้าของสถานที่ ผู้เพิ่งกลับมาจากตลาดรีบวิ่งเข้ามาดู เธอเขย่าร่างบางบนพื้นเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเรียกคนในอาคารออกมาช่วยอุ้มเด็กสาวเเปลกหน้าเข้าไปด้านใน 

          เด็กสาวฟื้นขึ้นในสองวันให้หลัง ในสภาพจำอะไรไม่ได้เลย ‘หนูชื่ออะไรจ้ะ..’ หญิงร่างท้วม หรือที่คนในนี้เรียกกันว่า ‘คุณเเม่’ เอ่ยถามเธออีกครั้ง “หนูชื่อ..ชื่อ..เร..เรน..” ร่างบางขมวดคิ้ว ขณะพยายามนึกชื่อของตัวเอง รู้สึกเหมือนจะจำได้..เเต่มันติดอยู่ในคอ “นึกไม่ออก..ค่ะ..” เธอยกมือขึ้นปิดหน้าพลางส่ายหัว ‘อย่างนั้นหรือ..ถ้างั้น..ต่อไปนี้ หนูชื่อ เรนเทียร์ นะ’ คุณเเม่หยุดคิดพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนโยน ‘เรนเทียร์’ พยักหน้ารับ พร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่าย

+++++++++++++++++++++++++++++

         

          เด็กสาวยกมือขึ้นมองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบเเก้ม “หนูขอโทษค่ะ..หนูไม่ได้ตั้งใจ..ขอโทษ..” เธอพูดซ้ำไปมาขณะมอง ก้อนหิน’ หลายสิบก้อนเบื้องหน้าตน “อย่าโกรธเรนนะคะ..ขอโทษค่ะ..กลับมาเล่นกันเถอะ..” เรนทรุดตัวลงกอดหินก้อนหนึ่ง น้ำตาหยดลงบนหินหยดเเล้วหยดเล่า ร่างบางร้องไห้จนสั่นสะท้าน ทันใดนั้นผู้คนจำนวนมากก็ล้อมเข้ามารอบตัว พวกเขาพูดคุยกันถึงอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะชักปืนหันมาทางเรน อีกคนหนึ่งคอยตะโกนยั่วยุให้ลั่นไก คนอื่นๆรอบตัวเธอพากันมองอย่างนิ่งเฉย  ‘เธอทำให้พวกเขาเป็นเเบบนี้หรือเปล่า’ คนถือปืนถาม “หนูขอโทษ..หนูไม่ได้ตั้งใจ..” เธอสะอื้นเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา ชายคนนั้นทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนที่ทั้งร่างจะกลายเป็นหิน ‘ปีศาจ!!!’ ผู้คนรอบตัวเธอพากันกรีดร้อง ข้าวของมากมายถูกขว้างปาใส่เรนขณะที่พวกเขาหนี

+++++++++++++++++++++++++++++

      

         “เรนขอโทษ..” เด็กสาวมองตามกลุ่มคนเหล่านั้นไป น้ำตาอีกสายพลันไหลออกมาเงียบๆ เธอลุกขึ้นไปหยิบกรรไกร จัดการตัดผ้าม่านโปร่งสีดำริมหน้าต่างออกเป็นเส้นยาว มัดเข้ากับศีรษะของตน เเล้วดึงลงมาปิดดวงตา น่าเเปลกที่เรนรู้สึกชินกับผ้าทั้งที่ไม่เคยผูกมาก่อน เด็กสาวเเค่นยิ้มให้กับความคิดนั้น ก่อนจะก้าวเท้าออกจากสถานที่เเห่งนี้อย่างเงียบงัน

 

  CR.SQW