คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 : ยีนส์แห่งความฉลาด
บทที่ 3 : ยีนส์แห่งความฉลาด
(ปัจจุบัน)
“นี่ ๆ มองกล้องหน่อย...” ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดอัดวิดีโอ
“หือ....(ยิ้มกว้าง)...อ้าว
อัดวิดีโอหรอ นึกว่าถ่ายรูป … ไม่เอาอ่ะเขิน” บอมพูดขึ้นก่อนจะเบือนหน้าหนี
“มานี่เลย .. “ ผมคว้าคอของบอมมาล็อคเอาไว้
บอมก็พยายามดิ้นแต่ไม่สำเร็จ “เขินอะไรล่ะวู้”
“อะไรเล่า...”
“บอกผู้ชมทางบ้านหน่อยว่าเราจะไปไหนกัน” ผมไม่สนบอมที่เลิกคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจ
“เห้อ...อะไรเนี่ย...”
“เอาน่า...เร็วเข้าปลืองแบต”
“โอเคๆ ... เราจะไปญี่ปุ่นกันครับ … จบข่าว”
บอมพูดอย่างลวกๆ
“ซะงั้น แฟนผมเขินครับ .... จบก็จบครับ” ผมหันไปหอมแก้มบอม
1 ที ก่อนจะกดหยุดอัดวิดีโอ (ผมว่าเล่ามาแค่นี้
ผู้อ่านคงจะหมั่นไส้ผมเต็มประดา...)
จะว่าไปแล้วในตอนนี้ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกก็ว่าได้
คุณลองนึกดูสิ คุณหมอในประเทศไทยเนี่ย มีสักกี่คนกันเชียว
แถวคุณหมอคนนี้ยังหน้าตาดีมากด้วยล่ะ
“นี่ดูท่าทางจะชอบ Burger King มากนะเนี่ย”
“หึ๊อ..อำ..อาย..อ่ะ…” ผมพูดขณะเบอร์เกอร์
Whopper คำโตอยู่ในปาก
“ก็ไม่ทำไม มัน junk food ไงล่ะ....เอ้า
เลอะหมดปากแล้ว” พูดไม่ทันขาดคำ บอมก็หยิบทิชชู่มาเช็ดที่ปากแรง ๆ หนึ่งที
“นี่ ไม่รู้อะไรซะแล้ว คนเราเนี่ยจะมีสักกี่ครั้งที่ได้กิน
Burger King ที่สนามบินแบบนี้”
“ปัญญาอ่อน...อ้างไปเรื่อย”
“เออน่า... แล้วนี่ไม่กินอะไรหรือไง เดี๋ยวก็หิวนะ
อีกไกล ไหนจะต่อเครื่องอีก”
“บนเครื่องมีอาหารนะ แค่นั้นพอแล้วล่ะ … เป็นหมอก็ต้องดูแลสุขภาพ
เดี๋ยวคนไข้ไม่อยากรักษาด้วย จริงป่ะ?”
ผมนึกในใจว่า ‘เอาที่สบายใจเลยจ้า’
นิสัยอย่างนึงที่บอมไม่เคยเปลี่ยนคือ
‘หลงตัวเองขั้นที่ 8’ น่าหมั่นไส้ที่สุด
ไม่นานนักก็ถึงเวลาขึ้นเครื่อง
ในครั้งนี้ผมและบอมเดินทางด้วยสายการบิน Vietnam Airlines พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินผู้หญิงใส่ชุดประจำสายการบิน
ซึ่งคาดว่าน่าจะได้รับแรงบันดาลใจมาจากชุดประจำชาติของประเทศเวียดนาม คือ ชุด
อ่าวหญ่าย (ถ้าว่ากันตามตรงแล้วผมรู้สึกว่าชุดนี้มันผ่าสูงมากๆๆๆ - -“ เห็นแล้วรู้สึกเย็นสบายแทน)
บอมช่วยผมยกกระเป๋าขึ้นเก็บเข้าด้านบนชั้นเหนือที่นั่ง
(สุภาพบุรุษสุด ๆ) เราได้นั่งบริเวณที่นั่งริมหน้าต่าง
บอมให้ผมเข้าไปนั่งริมหน้าต่างเพื่อจะได้ชมวิวว และถ่ายรูป
แต่เมื่อผมนั่งได้สักพัก...
“เหม็นมากเลยอ่ะ... กลิ่นแบบ (ทำจมูกฟุดฟิด)
… เหม็นอับ
ๆ…” ผมพูดไปก็พยายามดมหาต้นทางของกลิ่น
“หรอ? เราไม่เห็นได้กลิ่น…. หรือว่า....
เครื่องบินลำนี้.....จะมี....ผ”
“พ่องงงง _ง สิ! …. เหม็นจริงๆนะ ... นี่ไง แถว ๆ
ซอกที่นั่งตรงนี้อ่ะ ... แหวะ”
“งั้นเปลี่ยนที่นั่งกัน … มานั่งนี่มา”
ผมลุกเปลี่ยนทันที ด้วยความเต็มใจอย่างสุดซึ้ง
“… เออ
พอได้กลิ่นอยู่ … จมูกดีนะเรา” บอมพูดขึ้นตอนนั่งไปสักพัก
“นี่ชมหรือด่า?”
“แหม....ใครจะกล้าชมล่ะครับ”
“แล้วไป... เห้ย! …. เดี๋ยวนะ...”
“ฮ่า ๆๆๆ”
นี่ผมไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่ากว่าเครื่องจะออกตัวนี่ช่างเชื่องช้าซะเหลือเกิน
หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเครื่องบินลำนี้ลำใหญ่กว่าที่เคยขึ้นหรือเปล่าก็ไม่ทราบ
ดูไปก็ไม่ได้ใหญ่กว่าเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ หลับรอละกัน กินอิ่มแล้ว
ก็ต้องนอนงีบสักนิดสิครับ จะมัวรออะไรอยู่ล่ะ
=====================================
(3 ปีก่อน)
“ไม่อร่อยหรอครับ ดูเหมือนทานไปค่อยลง” คุณปราบ
ทักขึ้นจนผมสะดุ้งเล็กน้อย
“อ๋อ เปล่าครับ” ผมตอบปัด พลางตักน้ำปลาพริก และเหยาะลงบนจานผัดกะเพราราดข้าวของผม
“ผมเห็นคุณแบงค์ เหยาะน้ำปลา เป็นรอบที่ 8 แล้วน่ะครับ”
“อ๋อ... เอ่อ... ผมชอบทานเค็มหน่อยน่ะครับ”
มันจะไปกินลงได้ยังไงล่ะครับ ก็ในเมื่ออยู่ดี ๆ
ก็มีชายแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้มานั่งกินข้าวด้วยเนี่ย!
“เอ่อ... ขอโทษนะครับ ที่อยู่ดีๆก็ขอมาทานข้าวด้วย”
“!! เอ่อ
ไม่เป็นไรครับ…. (เชี้ย แม่งอ่านใจได้)”
“ทำงานแบงค์นี่ สนุกไหมครับ”
“เอ่อ.. ก็โอเคครับ... แต่ก็นะ... ถ้าไม่มีคุณปราบ
ผมก็คงไม่ได้ยอด… ฮ่าๆ พูดตรงไปนิด แต่ก็จริงอ่ะครับ แบบว่าชีวิตพนักงานสาขาน่ะครับ”
“เก่งนะครับ อายุเท่านี้ ทำงานเก่งด้วย”
“ไม่หรอกครับ คุณปราบเก่งกว่า ดูสิ
เป็นแพทย์ได้แสดงว่าเรียนเก่งมาก ... ผมสิไม่ได้เรื่องเลย”
“ก็คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ดี”
“ทำไมถึงอยากเป็นแพทย์ล่ะครับ?” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย
“อืม…. พ่อ, แม่ ผมก็เป็นแพทย์กันหมดน่ะครับ
มันอาจจะเป็นกรรมพันธุ์มั้งครับ”
“มั้ง?
คุณหมอน่าจะรู้สิครับว่าเป็นเพราะกรรมพันธุ์ หรือเปล่า ฮ่าๆๆ”
“ถ้าว่ากันตามทฤษฎีแล้ว ไม่เกี่ยวข้องกันครับ...
คือไม่มียีนส์แห่งความฉลาด แต่มีความเป็นไปได้ว่า กลุ่มของยีนส์ที่มีปฏิสัมพันธ์ที่ดี
อาจจะส่งผลต่อความฉลาด เหมือนกับพวกความสูง อะไรทำนองนี้”
“เอ่อ… ฮ่าๆๆ เล่นเอาผมสตั้นเลยทีเดียว….”
“ขอโทษครับ”
“ป่าวครับ ไม่ได้อะไรครับ”
ไม่นานนัก เราก็รับประทานอาหารกันเสร็จ
บรรยากาศอึดอัดนิดหน่อย ประหนึ่งทำตามมารยาท แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ถ้าไม่นับเรื่องที่คุณหมอปราบ
พยายามจะอธิบายถึง ‘จำนวนแบคทีเรียในช่องปากของคนว่า มีมากกว่าจำนวนมนุษย์ทั้งโลกเสียอีก’
นั่นทำให้ผมอิ่มแทบจะในทันที
“ผมขอเบอร์ติดต่อน้องแบงค์ได้ไหมครับ”
“โทรมาที่เบอร์โต๊ะได้เลยนะครับ”
“อ่อ...ผมหมายถึงเบอร์ส่วนตัวอ่ะครับ...ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ”
“อ่า...เอ่อ... ไม่ค่อยสะดวกน่ะครับ
ขอโทษด้วยจริงๆครับ”
“ไม่เป็นไรครับ... งั้น.... ผมกลับล่ะครับ
ขอบคุณมากที่ช่วยดำเนินการเรื่องกองทุนให้ แล้วยังพาผมมาทานข้าวด้วย”
“ยินดีครับ”
=====================================
(ปัจจุบัน)
“บอกแล้วให้กินเบอร์เกอร์มาให้เรียบร้อย”
“คือก็ไม่คิดไงว่าอาหารบนสายการบินนี้มันจะไม่ถูกปากขนาดนี้นี่นา...
แถม... มีแค่เนี้ย…. คือเราก็ไม่ได้กินเยอะนักหรอกนะ แต่นี่มันก็น้อยเกินไปหน่อยเปล่า”
บอมบ่นอย่างเสียไม่ได้
“สมน้ำหน้า”
“เออ ๆ” บอมบอกปัด และพยายามกวาดเศษปลาแซลมอนเข้าปาก
ถ้าผมตาไม่ฝาด
แซลมอนตัวนี้อาจจะเป็นโรคอะไรสักอย่างที่ทำให้ขนาดตัวมันเล็กผิดปกติ หรือไม่ก็เป็นเนื้อปลาแซลมอน
1/4 ของขนาดตัวอย่างแน่นอน (โถ บอมน้อยที่น่าสงสาร)
ผมหลับไปอีกสักพัก
ก่อนที่ไฟในห้องโดยสารจะกลับมาสว่างจ้าอีกครั้ง นั่นเป็นสัญญาณว่า ใกล้จะถึงแล้ว
พนักงานต้นรับบนเครื่องบิน
ก็ไล่ให้ผู้โดยสารปรับระดับพนักพิงให้เหมาะสมและคาดเข็มขัดเพื่อความปลอดภัย
เมื่อลงจากเครื่อง
ผมและบอมก็หาที่ปักหลักบริเวณที่นั่งรับรองสำหรับผู้โดยสารที่รอต่อเครื่องบิน
อย่างที่บอกไปก่อนว่า เราสองคนเลือกเดินทางด้วยราคาถูกที่สุด ดังนั้นก็เลยต้องรอต่อเครื่อง
“ของีบแป๊บนะ” หมอบอมพูดขึ้นพร้อมขยับตัวเองให้ขาพาดเก้าอี้ที่ติดๆกัน
และเอาศีรษะของตัวเองมาหนุนบนตักผม (ซึ่งผมสะดุ้งเล็กน้อย
เพราะศีรษะของบอมเกือบจะเสือกมาโดนกล่องดวงใจของผม - _-“)
“ไม่อายหรือไง นอนตักผู้ชายแบบนี้” ผมพูดขึ้น
“อายอะไรคนเยอะแยะ” บอมพูดทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่
“ก็เพราะว่าคนเยอะแยะนี่ล่ะ”
บอมลืมตาขึ้น เล็กน้อย...
“เก๊ทอายหรอที่เป็นแฟนเรา” บอมพูดขึ้น
และเลิกคิ้วหน่อยๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้น…หมายถึงว่า…”
“ก็ดีแล้วนี่” บอมพูดสวนขึ้น
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ
ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับคนง่วงนอน
แต่ผมค่อนข้างแน่ใจว่ามีกลุ่มผู้โดยสารผู้หญิงสามคนที่นั่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร
กำลังมองมาที่ผม พร้อมแอบชี้ไม้ชี้มือให้เพื่อนของเธอดูและหัวเราะคิกคัก
ส่วนอีกมุมนึงก็มีคู่สามีภรรยา
ที่กำลังกระซิบกระซาบพร้อมชำเลืองมองมาทางผมแบบพยายามไม่ให้ผมรู้ตัว
จริงอยู่ว่าเราสองคนก็คบกันมาได้สักพักแล้ว แต่ก็ไม่ได้ถึงกับประกาศอย่างชัดเจน เว้นแต่กับเพื่อนๆของบอม ที่ผมเข้าใจว่าทั่วทั้งโรงพยาบาลคงรู้จักผมแล้วเป็นแน่ เพราะวันหนึ่งที่ผมไปหาหมอบอมที่โรงพยาบาล แม้แต่พยาบาลก็ยังรู้จักผม
“มาหาหมอบอมใช่ไหมคะ พอดีคุณหมอแจ้งว่าให้รอสักครู่น่ะค่ะ
พอดีคุณหมอติดคนไข้ที่ชั้น 5 น่ะค่ะ” พยาบาลคนนึงซึ่งผมไม่รู้จักทักผมบริเวณด้านหน้า
“อ่อ...เอ่อ...ครับ ขอบคุณครับ”
(รู้สึกความเป็นส่วนตัวหายไปเลยแหะ - -)
นอกจากนี้....
“ไงจ๊ะ ข้าวใหม่ปลามัน” หมอซี
ทักผมในวันเดียวกันตอนพักกลางวัน
“คือถ้าไม่หยุดกวนตีน…” บอมพูดขึ้นสวน
“อารายว้า...เล่นด้วยนิดเดียวเอง”
ความคิดเห็น