ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ห้าม หล่อโว้ย (ซึงมิน+ฮุนฮง)
"ขอบคุณคุณน้ามากนะครับที่เป็นธุระเรื่องที่เรียนกับเสื้อผ้าให้ผม"มินฮวานกล่าวขอบคุณแพทย์หญิงคิมที่สมัครเรียนให้กับซื้อชุดนักเรียนให้แต่แพทย์หญิงไม่ค่อยจะเห็นด้วยซักเท่าไหร่เธออยากให้มินฮวานกลับบ้านไปมากกว่า
"คิดดีแล้วหรือจ๊ะคือน้า...ก็ไม่ได้ว่าที่จะไปนอนบ้านซึงฮยอน"
"แล้วยังไงหรอครับ"
"น้ากลัวจะมีคนทำอะไรเธอมากกว่าจ๊ะ"สายตามองไปยังลูกชายของเธอที่ยิ้มหน้าระรื่นไม่รู้สึกอะไรทำไมเธอจะไม่รู้ว่าลูกชายเธอคิดอะไรอยู่
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่คอนโดผมพี่ฮงกีก็อยู่มินฮวานปลอดภัยแน่ครับ"
"งั้นหรอ ตามใจก็แล้วกันจ๊ะจะนั่งรถไปไหมจ๊ะ"
"เดี๋ยวผมแบกเขาไปเองครับแม่ไม่ต้องห่วง"
หลังจากนั้นซึงฮยอนจึงให้มินฮวานขี่หลังตัวเองมาคอนโดโดยที่ตัวเองต้องแบกของใช้มินฮวานอีกด้วยแต่เหยื่อมาถึงที่ทั้งทีจะปล่อยให้พลาดได้ไงล่ะไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงคอนโด
ห้องภายในคอนโดนั้นกว้างพอสมควรตรงกลางเป็นห้องรับแขกมีมุมครัวเล็กๆอยู่ทางมุมขวามีห้องนอน3ห้องแต่ห้องหนึ่งถูกใช้เป็นห้องทำงานทำให้มินฮวานต้องนอนกับซึงฮยอน
"ถึงแล้วล่ะนั่งรอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บให้"
"ครับ"
ร่างสูงจัดการให้มินฮวานนั่งลงกับโซฟาในห้องรับแขกก่อนที่จะไปเก็บของให้ผ่านไป5นาทีประตูห้องนอนสีเหลืองถูกเปิดออกชายผมสีทองออกมาจากห้องด้วยท่าทางสบายๆภายในมือถือแก้วกาแฟสายตาคมกวาดไปรอบห้องสะดุดกับร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาเข้าพอดี
'ใครวะเนี่ยมานั่งอยู่ในบ้านเพื่อนซึงฮยอนล่ะมั้งแต่ตาบอดเนี่ยนะ'
ชายผมทองเดินมานั่งตรงข้ามมินฮวานพลางมองใบหน้าที่มีผ้าปิดตาอยู่อย่างพิจรณาตอนแรกกะจะปั่นหัวเล่นซักหน่อยแต่ถ้าซึงฮยอนรู้ด่าเขาเละแน่เพราะน้องเขาไม่เคยพาใครมาบ้าน
"นายเป็นใครหรอเพื่อนซึงฮยอน?"
"อ่ะอ่า..ใช่ครับ..คุณคงเป็นพี่ของซึงฮยอนใช่ไหมครับ"
"อืมฉันชื่อ ฮงกี เป็นพี่ชายสุดเลิฟของมันเอง"มือของฮงกีเชยคางมินฮวานขึ้นหน้าหวานแบบนี้ต่อให้เคะอย่างเขาเห็นก็ห้ามใจไม่อยู่เหมือนกัน
"เฮ้ยพี่จะทำอะไรน่ะ"ชิขัดจังหวะจิงไอ้น้องคนนี้
"พี่แค่จะทักทายแบบฝรั่งเองไม่เห็นมีอะไรเลย"
"ห้ามๆๆๆไม่ได้ๆๆพี่มีงานจะไปทำไม่ใช่หรอไปดิ"
"ไอ้นี่เจอพี่ก็ไล่เลยวุ้ยเออๆไปก็ได้วะ แล้วเจอกันนะมินฮวาน"มีการขยิบตาให้ทีนึงก่อนจะออกไปจากห้องซึงฮยอนถอนหายใจทีนึงก่อนที่จะไปนั่งข้างมินฮวานเกือบเสร็จพี่เขาไปซะแล้ว
"สนิทกับพี่ดีนะครับ"
"ตีกันทุกวันน่ะแหล่ะจะว่าอะไรมั้ยถ้าจะถอดผ้าปิดตานายออก"
"เชิญครับ"สิ้นคำมือหนาเอื้อมไปปลดปมที่ผูกอยู่เปลือกตาของมินฮวานค่อยๆลืมขึ้นเผยให้เห็นตากลมโตใสสีดำอมน้ำตาลซึงฮยอนถึงกับยิ้มออกมามินฮวานน่ารักมากๆเลย
"เสียดายจัง...ที่ผมมองไม่เห็นคุณ"
"สักวันนายจะมองเห็นเองฉันสัญญา...ฟังฉันเล่นกีต้าไหม"
"เอาสิครับ"
"ถึงซะทีวันนี้จะมีอะไรน่าตื่นเต้นไหมนะ"ฮงกีลงจากรถมาทำท่าบิดขี้เกียจวันนี้เขาได้รับเชิญมางานเดบิวศิลปินหน้าใหม่ของบริษัทเพลงแห่งหนึ่งความจริงแล้วฮงกีไม่ชอบพวกศิลปินเอาซะเลย แต่มันเป็นงานและอาจจะมีอะไรสนุกๆด้วย
"เชิญครับคุณฮงกีวันนี้ยังดูดีเหมือนเดิมนะครับ"สตาฟคนนึงที่ฮงกีค่อนข้างสนิทด้วยเอ่ยต้อนรับเมื่อฮงกีเดินเข้าประตูมา
"ไม่ต้องมาเยินยอฉันหรอก จางซอก วันนี้ทำไมดูวุ่นวายจังงานยังไม่เริ่มอีกหรอ"
"ก็เมื่อกี้หัวหน้าคุณโทรมาว่าท้องเสียมาเป็นกรรมการไม่ได้ครับ"
"อ้าวเวร งั้นเดี๋ยวฉันเป็นแทนเองละกัน"แล้วฮงกีก็รีบเข้าไปนั่งที่กรรมการแทนหัวหน้าเขา ข้างๆซ้ายขวาเขาก็เป็นครูสอนดนตรีชื่อดังหลายคน ฮงกีทักทายเขาอย่างเป็นกันเองก่อนที่จะหยิบสมุดโน๊ตขึ้นมาเพื่อจดสคริปข่าว
"เอาล่ะครับตอนนี้ขอเริ่มงานได้เลยครับ"จางซอกประกาศ ผู้คนที่ต่างมาตามฝันก็ขึ้นมาบนเวที ส่วนมากเป็นคนที่มาตามหาฝันจริงๆ แต่ก็ไม่วายมีคนรวยที่เส้นเข้ามาและมันก็เป็นโอกาศงามที่ฮงกีจะได้ปั่นหัวพวกนั้นเล่น
"ต่อไป ชอย จงฮุน มาจาก XXX ครับ"
"ชื่อเพราะดีจัง หน้าตาจะเป็นไงนะ"ร่างบางพึมพำเบาๆเขารู้สึกถูกชะตากับชื่อนี้ แค่ได้ยินชื่อก็รู้สึกเคลิ้ม ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานอยากเห็นหน้าวุ้ย
"สะ..สวัสดีครับ ผมจงฮุนความสามารถพิเศษเล่นกีต้าครับ"
'อ้ากกกกหล่อโว้ย'ฮงกีคิดในใจก่อนที่จะฟังคนบนเวทีร้องเพลงดีดกีต้าไป เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว นอกจากปั่นหัวคนอื่นเล่นไปวันๆ
"แหมๆหนูฮงกียิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะจ๊ะ"กรรมการหญิงข้างๆเอ่ยแซว
"แหะๆก็ไม่มีอะไรนี่ครับ อ๊ะจบแล้วผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะครับ"
ฮงกีพลีกตัวออกมาความจริงเขาไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำหรอก แต่จะย่องไปหาหนุ่มคนนั้นตังหากหล่อขนาดนั้นกรูไม่ปล่อยไปหรอก แต่ระหว่างที่เขาเดินผ่านห้องพักเขาได้ยินเสียงชายหนุ่มที่เขาอยากเจอ พูดกับ จางซอก อยู่สีหน้าของจงฮุนดูผิดหวังมาก
"ผมต้องตกรอบจริงๆหรอครับพี่สตาฟ"
"พี่ต้องเขาโทษเราด้วยพอดีน้องคนนั้นเขาป่วยครอบครัวลำบากขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ"ร่างสูงทำท่าหงอยๆพลางกอดกีต้าคู่ใจแน่น ฮงกีเห็นก็ทนไม่ได้จึงเปิดประตูผลั้วะออกไปคนทั้งห้องมองฮงกีงงๆ ร่างบางไม่สนใจเดินเข้าไปลากร่างสูงออกจากห้องไปยังบริเวณที่เขาจอดรถไว้
"ทำไมนายต้องเสียสละขนาดนั้นด้วยฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ"
"อะ..อะไรครับ"
"ยังจะมาอะไรอีกนายละทิ้งโอกาสตัวเองกะอีแค่มีคนมาเป่าหูนายเนี่ยนะ"
"ผมโดนหลอกหรอครับ"หน้าหล่อซะปล่าวแต่ซื่อจริงๆเลย
"เฮ้อ...นายมีที่พักรึยังไง"
"ยังครับผมพึ่งเข้ามาที่โซลวันแรก"ฮงกีได้ยินดังนั้นจึงจับร่างสูงไส่รถตัวเองพร้อมกีต้าคู่ใจ แล้วก็สตาจ์รถบึ่งออกไปโดยไม่ลืมสคิปข่าวของตัวเองไปด้วย
"จะพาผมไปไหนครับคุณ"
"เรียกคุณอยู่นั่นแหล่ะฉันชื่อฮงกี อาเป็นว่าฉันจะหางานให้นายทำละกัน"
"จริงหรอครับ"
"ใช่แต่ฉันต้องใช้ร่างกายนายให้คุ้มก่อนนะ"
Qreaz. 10
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น