คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Story 1
4 ปีมาแล้ว ที่หญิงสาวคนหนึ่งต้องใช้ชีวิตอยู่กับความมืดมิด “ยูลกลับบ้านกันเถอะ ขอโทษด้วยน่ะที่มารับช้า”แทยอนเพื่อสนิทของหญิงสาวกล่าวก่อนจะช่วยถือของให้เพื่อนสาว
“อื้มไม่เป็นไรหรอกฉันพอจะกลับเองได้ ฉันจำได้ว่าข้างหน้าประมาณ300เมตรมีป้ายรถอยู่”ยูริกล่าวยิ้มๆก่อนจะค่อยเดินตามเพื่อนสาวไป
“ถึงเธอจะกลับบ้านเองได้น่ะยูล แต่ว่าถ้าเธอเจอคนไม่ดีแล้วหลอกเธอไปล่ะจะทำยังไง ฉันไม่อยากให้เธอเป็นอะไรน่ะ”แทยอนกล่าวด้วยความเป็นห่วง
“จร้าฉันไม่ยอมให้ใครทำอะไรหรอก เพราะฉันมีเพื่อนที่เก่งอยู่นี่ไง”
“ป่ะ รีบกลับกันเถอะป่านนี้แม่คงทำอาหารอร่อยไว้มากมายแล้วล่ะ”แทยอนกล่าวแล้วรีบจูงมือเพื่อนรักให้ตามไป
แสงสีแสงยามค่ำคืนทำให้นักท่องราตรีทั้งหลายกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เพื่อนรักทั้ง5ที่ไม่ได้เจอกันนานจึงนัดรวมตัวกันอีกครั้ง
“โหยยยย ไอ้ด๊องไปทำไรมาฟร่ะ หุ่นแมนขึ้นน่ะเมิง”ฮันคยองเอ่ยทักเพื่อนซี้สมัยมัธยมอย่างลี ดงแฮ เพราะทั้งคู่นั้นทำวีรกรรมด้วยกันไว้หลายยอ่าง
“ไอ้ฮัน มันก็ต้องมีบ้างดิหว่ะ กูเป็นผู้ชายน่ะมึง จริงไหมไอ้บอม”ดงแฮตอบกันก่อนจะสกิดคิมคิบอม บุคคลที่พูดน้อยเพื่อขอความคิดเห็น
“ถ้ามึงคิดจะถามไอ้บอม กุว่าไปคุยกับหุ่นยนต์คงดีกว่า”คยูฮยอนเพื่อนในกลุ่มอีกคนเอ่ยแซว
“หยุดแซวกุสักทีเหอะ แล้วไอ้คุณชายชเวหล่ะ มันยังไม่มมาอีกหรอ”คิบอมกล่าวด้วยความรำคาญก่อนจะมองหาเพื่อนอีกคน
“นั่นไงมานู่นแล้ว แหมนึกว่าจะเบี้ยวซะแล้ว”คยูฮยอนกล่าวแล้วโบกมือเรียกเพื่อนหนุ่ม
“เอ้าหมดแก้ว”ฮันคยองยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนๆ
“กุขอ บายล่ะกันกุงดหว่ะ”ซีวอนกล่าวบอกปัดเพื่อนๆ
“ทำไมหว่ะ”ทุกคนกล่าวพร้อมกัน
“กูเป็นหมอ แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเข้าเวรแต่เช้า เกตป่ะ”ซีวอนตอบหน้าตาเฉย
“เออ ไอ้คุณหมอ”เพื่อนๆกล่าวพลางทำหน้าตาเซง
“กลับมาดึกเลยน่ะค่ะ คุณดงแฮคุณท่านรอคุณ จนขึ้นนอนไปแล้ว”เสียงแม่บ้านกล่าวดงแฮ
“งั้นหรอ ผมคิดว่าเขาคงยังไม่กลับเหมือนกันซะอีก”
“ทำไมพูดถึงคุณท่านแบบนั้นล่ะค่ะ คุณท่านเป็นหว่งคุณมากน่ะค่ะ”
“ผมไปนอน ก่อนน่ะ มีไรไว้ค่อยคุณกันพรุ่งนี้”ดงแฮกล่าวอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะขึ้นนอนไป
ดงแฮนั่งลงบนเตียงก่อนจะมองกรอบรูปที่วางไว้หัวเตียง เป็นรูปครอบครัวที่มีความสุข มีทั้งพ่อและแม่
“คุณแม่ครับ ผมคิดถึงแม่จังเลย”ดงแฮนั่งมองรูปก่อนจะคิดถึงแม่ของเขาที่จากไป
“แท เสร็จหรือยังรีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ” ยูริตะโกนเรียกเพื่อนสาวของเขา
“เสร็จแล้วๆ รู้หรอกน่ะว่าใจร้อนฉันไม่ปล่อยให้เธอรอนานหรอกน่ะ”แทยอนกล่าว
ณ.โรงพยาบาล
“คุณควอนยูริ ครับ คือทางโรงพยาบาลขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะครับ ตอนนี้เรายังไม่มีดวงตาสำหรับเปลี่ยนให้คุณครับ”หมอกล่าวกับยูริ
“งั้นหรอค่ะ แล้วฉันต้องรออีกนานแค่ไหนค่ะ คุณหมอฉันต้องรออีกนานแค่ไหน”ยูริถามเสียงสั่น
“ทางเรายังให้คำตอบไม่ได้ครับ หากมีคนบริจาคมาเมื่อไหร่ เราจะแจ้งให้ทราบทันที”ผู้เป็นหมอกล่าว
“เป็นไงยูล เธอจะได้ผ่าตัดวันไหน ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่”แทยอนที่รอหน้าห้องเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินออกมา ยูริได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดิน ผ่านเธอไป
“ว่าไงยูล หมอว่ายังไง”แทยอนคว้าตัวยูริไว้
“ไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องรอไปอีกเมื่อไหร่”ยูริกล่าวเสียงสั่นพร้อมน้ำตาไหลออกมา
“ไม่เป็นไหร่น่ะยูล เธอต้องมีทางได้มองเห็นอีกครั้ง”แทยอนกอดปลอบใจเพื่อนสาว
“นั่งตรงนี้ก่อนน่ะ เดี้ยวฉันไปซื้อไรมาให้ดื่ม”
“ทำไม เรื่องบ้านี่ต้องเกิดกับฉันด้วย ทำไมกันน่ะ คุณแม่ค่ะทำไมหนูต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย ทำไมหนูไม่ตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ น้ำตามากมายไหลออกมา ยูริทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากร้องไห้ระบายออกมาเทานั้น แล้วความคิดหนึ่งก็วูบเข้ามา
“ใช่สิ ทำไมไม่ตายให้รู้แล้วรู้รอดน่ะ อยู่ไปก็เป็นภาระของคนอื่น”ยูริกล่าวก่อนจะตัดสินใจ เดินออกไปยืนที่ริมฟุตบาท เธอสูดหายใจลึกๆอีกครั้งก่อนจะค่อยๆก้าวขาไปเหยียบพื้นถนน
“เฮ้ยไอ้ฮันดูนั่น,มีคนอยู่ข้างหน้า”คิบอมกล่าวแล้วชี้ให้เพื่อนดูหญิงคนหนึ่ง ที่กำลังจะเดินมาบนถนนที่มีรถพลุกพล่านขนาดนี้
เอียดดดดด
ฮันคยองเหยียบเบรกสุดเท้า ก่อนจะมองหญิงสาวด้วยความโมโห เขาจึงรีบลงจากรถทันที
“นี่แม่คุณ ตาบอดหรือไงฮ่ะ รถเยอะขนาดนี้มาเดินข้ามถนนได้ยัง อยากตายมากหรือไง”ฮันคยองเมื่อลงจากรถเขาก็ต่อว่าหญิงสาวทันทีโดยมีคิบอมยืนอยู่ข้าง
“ยูริ เกิดอะไรขึ้นน่ะ”แทยอนที่ออกมาจากมินิมาท เห็นเหตุการณ์จึงวิ่งเข้าไปทันที
“ว่าไงฮ่ะ คราวหลังถ้าอยากตายก็ไปตายที่อื่น คนอื่นเค้าจะได้ไม่เดือดร้อน”ฮันคยองยังคงต่อว่าไม่หยุด แล้วมองหญิงสาวที่ยืนเงียบไม่พูดอะไร
“ยูลเป็นอะไรหรือเปล่า คนพวกนี้มันทำอะไรเธอ”แทยอนกล่าวก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มสองคน
“ขอโทษด้วยค่ะ”ยูริกล่าวขอโทษ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทำให้ทุกคนมองด้วยความสงสัย
“นี่นายสองคน ทำอะไรเพื่อนฉันฮ่ะ คิดว่ารวยมีรถขับจะข่มเหงคนอื่นได้หรือไง”แทยอนกล่าวต่อว่าชายหนุ่มทั้งสอง
“นี่ยัยทอม เราสองคนยังไม่ได้รังแกเพื่อนเธอสักหน่อยเลยน่ะ ยัยนั่นต่างหากที่ทะเล่อทะล่า เดินมา เราไม่ชนให้ก็บุญแล้ว”คิบอมที่เงียบอยู่นานเอ่ยปากขึ้น
“นี่ ไอ้บ้าแกว่าใครเป็นทอมฮ่ะ”แทยอนปรี๊ดแตก
“ไปกันเถอะไอ้บอม เสียเวลาจริงๆ ฉันว่าเธอรีบไปดูเพื่อนเธอจะดีกว่าน่ะท่าทางจะอาการหนัก”ฮันคยองตัดบทก่อนจะลากเพื่อนหนุ่มไปขึ้นรถ
“ยูลไม่เป็นไรน่ะ กลับบ้านกันถอะ”แทยอนกล่าวแล้วประคองตัวเพื่อนสาวไว้
“แท ฉันขอโทษน่ะที่ทำอะไรโง่ๆลงไป”
ความคิดเห็น