คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ติดใจ
Chapter02- ติดใจ
KACHA’s part
.
.
.
เฮ้ย...ใครก็ได้ช่วยบอกผมที เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝันใช่มั้ย
แสงแดดสว่างจ้าส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กตกกระทบบนฟูกเตียงนอนสีขาวสะอาด ผมค่อยๆลืมตาอย่างสะลืมสะลือ แต่ยังไม่ทันไรก็ต้องหลับตานอนต่อเพราะทนแสงแยงตาไม่ไหว
นี่กูเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรวะ..
ขอเดาเลยว่าตอนนี้ข้างนอกคงจะประมาณเที่ยงกว่าแล้วชัวร์ๆ ถ้าผมจะนอนนานขนาดนี้ ใช่สิฝันซะเป็นเรื่องเป็นราวเลยนี่หว่า ฝันร้ายเรื่องเดิมที่ตามมาหลอกหลอนเขาซ้ำซากๆนับครั้งไม่ถ้วน อุตส่าห์พยายามไม่นึกถึงมันอีกจนแทบจะลืมไปแล้ว ดันกลับมาให้เขาฝันเห็นอีกจนได้
ยิ่งคิดก็ยิ่งเซ็งหนัก นึกจะขยับตัวบิดขี้เกียจให้หายง่วงซักหน่อย แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันที เมื่อผมรู้สึกได้ถึงร่างกายอันหนักอึ้งของผม เช้ดดด ทำไมขยับตัวไม่ได้อ้ะ มันเกิดอะไรขึ้น ตะคริวกิน ผีอำ หรือโดนใครเล่นของวะ? ผมผงกหัวเป็นส่วนเดียวของร่างกายที่สามารถขยับได้เงยขึ้นมาดู
เหี้ยย!!??
ความง่วงเมื่อชั่วครู่หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อผมเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นควายเผือกตัวบะเอ้งกำลังนอนก่ายบนตัวผมอยู่อย่างสบายใจเฉิบ ยังไม่พอ หันไปทางขวาก็เจอซากกิ้งก่าที่นอนเอาขาพาดคอผม
ว่าฝันร้ายก็ตกใจแย่แล้วนะ มาเจอพวกมึงกูตกใจยิ่งกว่าผีโผล่มาซะอีก!
งานนี้ตื่นเต็มสองตาเลยสิเขาน่ะ จะลุกไปไหนก็ไม่ได้ จะเข้าห้องน้ำก็ไม่ได้ ยังดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีนัดไปไหนกับใคร
แล้วก็จะไม่ด่าว่าอะไรเลยด้วย ถ้าไม่ติดตรงที่หน้าของไอ้เต๋ามันจะมาซุกคอผมขนาดนี้อ่ะ!! ไอ้ควายย!
มึงเป่าลมหายใจที กูก็สะดุ้งเสียววาบที ให้ตายเหอะ
ตอนนี้ผมรู้สึกถึงน้ำเปียกๆตรงบริเวณเสื้อจากปากของไอ้เฟรมที่ไหลยืดเป็นทาง
อี๋... คุณมึงขา กูจะบ้าตาย! ฟูกพวกมึงก็มีทำไมไม่นอนกันวะ มานอนเบียดกันให้ทรมานทำม้ายย ละเมอตดหรอวะพวกมึง!!
คราวนี้ผมแทบจะคลั่งตายจริงๆ เมื่อปากของเต๋ามันขยับมาโดนซอกคอผมพอดี
ถ้ามึงจะนอนท่านี้นะไอ้ควายเผือก จับกูปล้ำไม่ดีกว่าเลยเหรอ!!!!
ใครก็ได้ช่วยลากไอ้พวกสับปะรังเคนี้ออกจากผมที!! คชาจะร้องไห้จริงๆแล้วนะ!
.
.
.
.
.
.
.
“อูย พี่คชาหมัดโคตรหนักว่ะ” ไอ้เฟรมพูดกับผมอย่างเคืองๆพลางเอามือลูบหัวส่วนที่เจ็บ ส่วนไอ้เต๋าก็นั่งแหมะลงบนฟูกของมันพลางเอาน้ำแข็งประคบหน้า
ก็กูใช่ไม้อ่อนกับพวกมึงไม่ได้ ก็ต้องมีใช้ไม้แข็งกันบ้างสิวะ
เมื่อตะกี้นี้ผมถีบเจ้าเฟรมตกเตียงหัวทิ่มพื้นครับ ส่วนไอ้เต๋าก็ทำแบบเดียวกันเพียงแต่แถมโปรโมชั่นจัดหมัดหนัก คิดดอกเบี้ยคืนแค่นี้แหละ
“ก็จะมานอนเตียงคนอื่นทำไมเล่า ปลุกดีๆแล้วไม่ยอมตื่นกันเองนี่หว่า”
“โหพี่ ก็ฟูกมันแข็งนี่เลยอยากนอนเตียงพี่บ้าง ก็ผมเห็นพี่เต๋าขึ้นไปนอนได้อ่ะ ผมก็เลยขึ้นตามพี่เต๋าเลยไง”
เวรกรรม นี่ผมโดนไอ้บ้านั่นลวนลามตั้งแต่เมื่อคืนเลยเรอะ นี่โดนมันจับข่มขืนรึยังยังไม่รู้เลย
“นี่มึงคิดบ้าอะไรเนี่ยเต๋า มานอนกับกูทำซากอะไรวะ” ผมอดพูดคำหยาบกับคนตรงหน้าไม่ได้ ส่วนไอ้เต๋าก็ตีสีหน้าเฉยๆเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“กูเห็นมึงหนาว..”
“ไอ้ห่า เมื่อคืนกูไม่ได้เปิดแอร์โว้ย”
ให้ตายสิ เชื่อมันเลย จะเนียนไปถึงไหนกันมึง ทำไมรอบตัวกูมีแต่คนอย่างนี้วะ นี่กูก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดนั้นนะพวกเอ็ง
ด่าไปก็เปลืองน้ำลาย ผมไล่เจ้าสองคนให้ไปอาบน้ำ ระหว่างรอก็ทำข้าวเช้ารวมข้าวเที่ยงให้ได้กินกัน ไม่นานเกินรอ พวกมันก็ออกจากห้องน้ำชะโงกหน้ามาดูว่าผมทำอะไร สงสัยกลิ่นขนมปังปิ้งมันคงลอยไปเตะจมูก
.
“หือ พี่คชาถ้าจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ รู้งี้ผมจับพี่เป็นเมียตั้งนานแล้วดีกว่า” เฟรมหัวเราะ ผมตบหัวไอ้เด็กทะลึ่งมันไปฉาดใหญ่ด้วยความหมั่นไส้
“อยู่คนเดียวตั้งนานก็ต้องทำอาหารเป็นสิวะ ไม่งั้นอดตาย” ผมตอบให้มันรู้ แต่เจ้าเฟรมมันทำปากบู้ งอนผมเป็นการใหญ่ เออ น่ารักตายล่ะ
“พวกกูเป็นรูมเมทมึงครั้งแรกป่าววะ ไอ้ชา” เต๋ามองหน้าถามผม หลังจากยัดไข่ดาวไปได้ 2-3 คำโต ผมส่ายหัว
“เปล่า ไม่ใช่หรอก ก่อนหน้านี้เคยมีก่อนอยู่คนหนึ่ง แต่นานมากจนเกือบจำไม่ได้แล้วล่ะวะ เฮ้ย ไอ้เต๋า มึงค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวสำลักตายหรอก” ผมดูเต๋ามันสวาปามกินข้าวอย่างกะหมาอดอยากข้างถนน แล้วเดินไปหยิบแก้วใส่น้ำให้ดื่มกันติดคอ
“พี่คชาขี้โกงงอ่า แล้วน้ำผมล่ะ” เฟรมท้วงผมทั้งๆข้าวยังเต็มปากแถมมีเศษข้าวติดปากเต็มไปหมด นี่พวกมึงไปอดข้าวอดน้ำกันมาจากไหนเนี่ยกูถามจริงเหอะ
“ไปหยิบเองดิ น้ำก็อยู่ใกล้แค่นี้” ผมพยักหน้าไปทางโต๊ะเคาเตอร์สีน้ำตาลเข้มที่มีเหยือกน้ำวางไว้อยู่ พอฟังอย่างนั้นแล้วไอ้เฟรมมันยิ่งหน้ายู่เข้าไปใหญ่ ผิดกับเต๋าที่ยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างพอใจแล้วก้มหน้ากินไข่ดาวของมันต่อ ตอนที่เห็นเฟรมเดินไปหยิบแก้วน้ำ ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าเฟรมมันเป็นคนหุ่นดีไม่ใช่เล่นเพียงแต่ความสูงของมันเท่านั้นแหละที่มีปัญหา ดูจากหน้าแล้วดูยังไงก็ไม่น่าเกินเด็ก ม.6
“เฟรม แกมาอยู่กับเต๋านี่ ไม่ห่วงเรื่องโรงเรียนบ้างเหรอวะ แถวนี้มันมีแต่มหาลัยนะเว้ย” ผมถามหลังจากเฟรมมันกลับมานั่งโต๊ะพร้อมแก้วใบหนึ่ง เฟรมทำหน้าสงสัยกับคำถามผมอยู่ซักพักนึง แล้วก็ร้องอ๋อออกมา
“พี่คชา เห็นงี้นะ ผมน่ะเรียนปีหนึ่งแล้วพี่” มันตอบแล้วหัวเราะยกใหญ่กับสีหน้าท่าทางผมที่ได้รับฟังคำตอบเหนือความคาดหมาย เหยดดด ไอ้หน้าเด็ก!!
“คณะอะไรวะ”
“หมอสิพี่”
ไอ้เวรร นี่กูอยู่กับอัจฉริยะกวนส้นเหรอวะ
“แล้วพ่อแม่ไม่ว่าเหรอมาอยู่ที่นี่เนี่ย”
“เฟรมมันถูกพ่อแม่ปล่อยเกาะต่างหาก จะได้ดัดสันดานมันไง ขี้เกียจทนฟังเสียงกีตาร์ด้วย” คราวนี้เต๋าเป็นคนตอบให้แทน
“พอดีกูรู้จักกับพ่อแม่มัน เลยถูกฝากไว้ ตอนกูจะย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นท์น่ะไอ้เฟรมมันเลยจำเป็นต้องตามมาด้วยกัน” ผมพยักหน้าอ๋ออย่างเข้าใจ แล้วพูดคุยไต่ถามเรื่องราวความเป็นมาก่อนหน้านี้ของทั้งสองคนยกใหญ่ มีบางทีที่ผมก็เป็นคนตอบคำถามด้วยเช่นกัน เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนเรากินอาหารกันเสร็จ
หลังจากรับประทานข้าวเช้ารวบเที่ยงเสร็จแล้ว เฟรมมันขออาสาทำหน้าที่ล้างจานให้ ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับเต๋านั่งดูทีวีกันที่ห้องนั่งเล่น
ผมนั่งจ๋องหน้าทีวีพลางกอดหมอนใบโต หลายครั้งที่สายตาผมแอบชำเลืองมองคนข้างๆอยู่เป็นระยะ รู้ตัวว่าเป็นการเสียมารยาทแต่ก็แอบอดมองไม่ได้ทุกที อาจเป็นเพราะหน้าไอ้เต๋าดูดีเกินเหตุก็เป็นได้ หน้าอย่างนี้สงสัยสาวติดตรึมแหงๆเลยว่ะ
แต่จู่ๆเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวทันคนที่กำลังแอบมองเขาอยู่
“มีอะไรติดหน้ากูรึไง เห็นมองอยู่ได้ตั้งนาน” เต๋าพูดขึ้นทั้งๆที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่โทรทัศน์ ผมแอบสะดุ้งเบาๆ
“ป่าววว กำลังนั่งนับสิวมึงอยู่” ผมลากป่าวซะยาว หาข้ออ้างแถไปได้เรื่อยๆ
“อ่าว อุตส่าห์นึกว่าหน้ากูหล่อจนมึงมอง” เต๋าพูดยิ้มๆ คำพูดนี้กระแทกใจผมเข้าอย่างจัง
แล้วอยากเสือกเกิดมาหล่อเองทำไมล่ะวะพ่อคุณ!!
“โห หลงตัวเป็นนะเนี่ยไอ้เต๋า ไม่ใช่ย่อยเลยนะมึง” ผมพูดขำๆพลางเอาศอกกระทุ้งหยอกล้อร่างสูง พยายามเก็บอาการเมื่อกี้ของตัวเองอย่างไม่ให้มีพิรุธ
“555 มึงคิดว่างั้นเหรอชา” เต๋ากดรีโมททีวีเปลี่ยนช่อง ฮัมเพลงอะไรซักอย่างแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้น แต่ทำไมผมรู้สึกอึดอัดเสียวสันหลังยังไงบอกไม่ถูก
Rrrrrrrrr
เสียงริงโทนเป็นเพลงที่ผมคุ้นหูดังขึ้น เต๋าลุกขึ้นหยิบไอโฟนออกจากกระเป๋าแล้วเดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้ผมนั่งดูทีวีคนเดียว
โอ้ยย อึดอัดใจอ้ะ!! ไอ้เต๋ามันจะรู้มั้ยวะ ว่าเมื้อกี้นี้น่ะเขารู้สึกอายสุดๆแทบแทรกแผ่นดินหนี เอาไงดีวะไอ้คชาเมื่อกี้เราเสียมารยาทสุดๆเลยนาขอบอก
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว.. ไม่สนจงสนใจมันแล้ว! นั่งดูเบ็นเท็นมันต่อเนี่ยแหละ!
.
.
.
.
.
[เต๋า เป็นไงบ้างเมื่อคืนแกไม่ได้โทรหาพี่เลยนะ] เสียงเจื้อยแจ้วอันเป็นเอกลักษณ์ติดตัวเอ่ยถามน้องชายขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ดีครับพี่ต้น ไม่มีปัญหาอะไร”
[เออ ดีแล้ว พี่เป็นห่วงแทบแย่แน่ะ กลัวแกจะไปมีเรื่องกับใครก่อนถึงอพาร์ทเม้นท์พี่ ] คนเป็นน้องชายหัวเราะเบาๆให้กับนิสัยเจ้ากี้เจ้าการของญาติเขา
“มีอะไรที่พี่ไม่เป็นห่วงผมบ้างล่ะ” เต๋าพูดแกล้งหยอกเล่นๆ แต่เหมือนคนปลายสายจะมีแอบงอนเล็กน้อย
[ดูท่าแกจะได้เจอคชาแล้วนะ เจ้าเฟรมมันอยู่ดีใช่มั้ย แล้วชอบที่อยู่ใหม่รึเปล่า] คำถามถูกยิงปล่อยรัวยาวให้คนถือสายเป็นคนตอบ
“เจอแล้วครับ ส่วนเฟรมสบายดีพี่ ตอนนี้กำลังล้างจานอยู่เลย”
[ดีๆ เจอคชาแล้วพี่จะได้หายหมดห่วง แล้วแกชอบมั้ย] คำถามหลังสุดที่คนปลายสายหมายถึงคือห้องเช่าที่เขาอยู่ใหม่ แต่พอร่างสูงได้ยินถึงชื่อของคนตัวเล็กคนนั้นก็ยิ้มที่มุมปากจางๆ ก่อนเอ่ยคำตอบลงปลายสาย
“ก็ ชักจะติดใจแล้วแหละพี่ต้น”
-------------------------->[WRITER TALK]< --------------------------
แต่งเองแอบฟินเอง 555+ พอดีเพิ่งกลับจากหัวหินมาค่ะเลยเพิ่งได้มีเวลามาแต่งต่อ
แต่งไปแต่งมารู้สึกว่าเป็ดเห็ดน้อยของเราจะเกรียนเยอะกว่าเต๋าเอ๋อ กร๊ากก~
เต๋าเอ๋อก็ได้แต่เนียนไป พยายามแต่งให้มันเกรียนเท่ากันไม่ได้จริงๆอ่ะ ;w; ด้วยความลำเอียงส่วนตัว(?)และคิดว่าแค่คชากับเฟรมรวมหัวกันเกรียนแค่นี้ก็จะแย่แล้ว ยิ่งเป็นมือใหม่หัดแต่งด้วย (ฮา)
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะคะ วิวคนอ่านเยอะมากแต่มาเม้นท์ไม่เท่าไหร่เอง เราอ่านหมดทุกเม้นท์เลย ดีใจมากมายค่ะที่มีคนชอบ ขอบคุณมากค่า ;3;
ความคิดเห็น