ลำดับตอนที่ #2 : UKEWAR.2 ตามรอยซามูไร #๑

UKEWAR.2 ตามรอยซามูไร #๑

            คุณครูท่านว่า สมัย Senkoku หรือสมัยที่เกิดการแย่งชิงอำนาจมากมายในแคว้นน้อยใหญ่ของญี่ปุ่น ผมก็ไม่คิดไรมาก พอจะรู้จักบ้างจาก samurai warrior มันก็เลยพอผ่านไปได้อย่างไม่สวยงามเท่าไหร่นัก ผู้ใหญ่ที่ว่าเด็กติดเกมแบบผมเนี่ยว่าเป็นเด็กไม่ดี ดูสะเถอะเกมช่วยลูกชายของท่านไว้ คิดใหม่บ้างนะ

            ชีวิตอันแสนง่วงงุนของผมก็ดำเนินไปปรกติ นายดนุชา หรือชื่อเล่นของผม ดอต ยังคงเป็นไปเรื่อยๆ แม่ปลุก อาบน้ำ แต่งตัว ขึ้นรถไฟฟ้า ไปโรงเรียน และตอนนี้ผมกำลังนั่งเรียนวิชาสังคมโดยที่เสียงอาจารย์นั้นเข้าหูบ้างไม่เข้าบ้าง

            แน่นอน แน่นอน เรื่องเมื่อสัปดาห์ก่อนยังคงขัดหูขัดตาผม หลังจากพวกมันได้ค้นพบความจริงกันแล้ว วันนี้มีหรือพวกมันจะแยกออกจากกากกัน ไม่เลย! เวลาเรียนก็นั่งคู่กัน ไล่ผมมานั่งที่แฟนมันแทนที่ผมจะได้นั่งใกล้เพื่อนของผมเหมือนปรกติ ขนาดเวลาพักมันยังปลีกตัวไปสองต่อสองเลย เห็นแล้วอยากหาคานยาวๆสักอันมาสอดกลางความรักจริงๆ

            ผมเท้าคางมองเยื้องไปทางซ้ายซึ่งเป็นที่นั่งของเจ้าสองเกย์ พวกมันไม่ได้ฟังอาจารย์หนักไปกว่าผมสะอีก ก็เล่นอยู่ในโลกส่วนตัวสองคนโดยไม่สนใจใครเลย ทำเอาตัวแสบที่อยู่รอบๆหันมาตั้งใจเรียนกันโดยมิได้นัดหมาย เหอะๆ เป็นกูเองก็หันไปทางอื่นหรือไม่ก็หาอะไรทำล้างตาเหมือนกันนั่นแหละ

16 นาฬิกา 30 นาที

“เฮ้ยไอ้ดอต เลิกเรียนแล้วมึง” เสียงเรียกผมให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ ผมสะลึมสะลือปรือตาขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ ผมเผลองีบหลับไปในคาบสุดท้ายที่มักถูกจัดตารางเรียนให้มีคาบน่าเบื่ออยู่ช่วงท้ายที่เป็นเวลาที่ง่วงที่สุด หรือว่าเขากลัวนักเรียนง่วงแต่เช้าเลยทำแบบนี้กันนะ

ผมคิดไร้สาระสักครู่ก็ได้แต่หันซ้ายหันขวามองเหมือนไม่คุ้นสถานที่ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าผมคงงีบในคาบ จึงใช้มือจัดทรงผมที่ไม่ติดว่าเกรียนของผมลวกๆแล้วคว้ากระเป๋าเดินนำกลุ่มเพื่อนที่รอผมตื่นออกไปก่อนใคร และผมไม่สนใจรอเจ้าสองคนนั้นที่กำลังเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านกันสองคนแน่นอน

“กูละเซ็งกับไอ้สองคนนั้นว่ะ” ผมหันหลังกลับไปตามนิ้วที่ชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางคู่รักทั้งสอง ที่ตอนนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มของเราสักเท่าไหร่เดินจี๋จ๋ากันมาเป็นแพ็คคู่ “แม่งติดกันอย่างกับปาท่องโก๋” ผมไม่แสดงสีหน้าอะไรกับคำวิจารณ์นั่น แต่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเหมือนไม่อยากจะสนใจ

“รักกันให้นานจนลืมเพื่อนไปเลยดีกว่า” ผมพูดเสร็จก็หัวเราะร่ากับเพื่อนๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรสรุปได้นอกจาก ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน ! ยิ่งคิดยิ่งเสียศูนย์ เหมือนปากมันสั่นอยากด่ามันสักหน่อย แต่ด้วยความเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานาน เลยไม่อยากว่าอะไรไปตรงๆ รอก็แค่เวลาที่เหมาะสมเท่านั้นเอง

ผมเดินเล่นเรื่อยเปื่อยแถวๆโรงเรียนก่อนก้าวเท้าขึ้นบันไดที่จะพาผมไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่ตั้งตระหง่านหน้าโรงเรียน ก่อนฝ่าฝูงชนที่เดินยั้วเยียเต็มสถานีเพื่อบรรจงหอบร่างกายของผมขึ้นรถไฟฟ้าเตรียมกลับบ้านเพื่อไปพักเติมกำลังให้หายเหนื่อยแล้วลุกขึ้นมาต่อสู้วันต่อไป

ไม่รู้สิ ตอนนี้ผมอยู่ในตัวรถไฟฟ้าเรียบร้อยแล้ว พึ่งสังเกตได้ว่า เครื่องแบบโรงเรียนผมเนี่ย เต็มไปหมด

ก็แค่จะกลับบ้านเหมือนกันล่ะมั้ง

พอนึกอะไรออกได้นิดหน่อย ผมก็หยิบกระดาษที่สอดเข้ามาในกระเป๋านักเรียนของผมแล้วหยิบขึ้นมาดูอย่างพิจารณา ข้อความภาษาญี่ปุ่นก็ขึ้นเต็มยั้วเยี้ย สงสัยจังว่าใครเป็นคนส่งให้ผมกัน ยิ่งคิดถึงสถานการณ์ อาจเป็นสารท้ารบแบบในหนังจีน หนังไทยก็จดหมายท้าต่อยนั่นเอง เพราะผมเองก็มีเรื่องไปทั่ว ใครจะไปรู้เล่า?

ตั้งตัวได้ผมก็รีบอธิบายสถานการณ์เร่งด่วนนี้ให้หมู่พองเพื่อนระวังตัวโดยเร็ว

一、弥七郎にしきりに度々申し候へども、虫気の由申し候間、　　　

了簡なく候。全くわが偽りになく候。

一、弥七郎伽に寝させ申し候事これなく候。この前にもその儀

なく候。いはんや昼夜とも弥七郎とその儀なく候。なかん

づく今夜存知よらず候のこと。

一、別して知音申し度きまま、急々走り廻ひ候へば、かへって

御疑ひ迷惑に候。

この条々、偽り候はば、当国一ニ三明神、富士、白山、ことに

は八幡大菩薩、諏訪上下大明神、罰を蒙るべきものなり。よっ

て件の如し。内々宝印にて申すべく候へども、甲役人多く候間、

白紙にて。明日重ねてなりとも申すべく候。

七月五日　　　　　　　　　　　　晴信（花押）

春日源助どの