Amesia : ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์

   
ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์




 

 

       

    

                
 ภาพแผนที่ขนาดเต็ม คลิกที่รูปได้เลยครับ

  
       ปล. อัพ 1 บทต่อเดือน (บทละ 4 ตอน)

ส่วนที่ปรับแก้ในครั้งล่าสุด

1.     เปลี่ยนคำเรียก จากนักรบแห่งแสง เป็นอัศวินแห่งแสง เพื่อความถูกต้อง

2.     เปลี่ยนชื่อกองอัศวินในริออ จากกองอัศวินแห่งอัสสิอาห์ เป็น กองอัศวินแห่งเมศสิอาห์ เพื่อความถูกต้อง

3.     เปลี่ยนชื่อเรียก โบสถ์ในริออ จากวิหารแห่งความหวัง เป็น สถานแห่งความหวัง เนื่องจากเป็นชื่อที่คลุมเครือ

4.     เปลี่ยนสกุลเงิน จากคลาว เป็น ริงค์

5.     แก้ไขคำบรรยายส่วนที่ทำได้ไม่ดี ให้สามารถอ่านได้ลื่นไหลขึ้น

6.     ปรับ บริบทของคำ ที่ทำให้ตัวละครแข็งทื่อ ให้ดูเป็นธรรมชาติ กว่าก่อนหน้า(สำหรับช่วงแรกๆ)

7.     ตัดทอนเนื้อเรื่องส่วนที่เยิ่นเย้อออก

8.     ใช้ตัวเอียง สำหรับ ประโยคสนทนาของเวธิไอม์และเฟรเทียรา แทนการใส่ช่องข้อความ

9.     เขียนฉากเหตุการณ์ใหม่บางอย่าง  ซึ่งไม่ทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนจากก่อนหน้า แต่อย่างใด

10.   ในบทที่หนึ่งตอนที่หนึ่ง ถูกขึ้นต้นด้วยอารัมภบทเช่นเดิม เนื้อเรื่องหลักจะเริ่มเดินหลังบทที่หนึ่งตอนสามเป็นต้นไป (เช่นเดียวกับก่อนหน้า)

             
       

ณ ที่แห่งหนึ่งใต้ความมืดมิด




 

                “เจ้าเป็นใครกัน... ผู้มาเยือนเช่นนั้นรึ...” เสียงแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังขึ้น ภายใต้ความมืดมิด ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตามแต่หลังพูดจบความ เขายังไม่ปรากฏตัว
 

                “อา ใช่... เจ้าคงเป็นผู้มาเยือนดินแดนเรา...” เสียงเดิมพูดทวนคำอีกครั้ง ดูเหมือนเขาเพิ่งนึกบางอย่างได้ “สหายแห่งข้า เล่าว่าเจ้าคือแขกของเขา... ฉะนั้นโปรดวางใจ ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า”
 

                 ใต้ความมืดมิดปรากฏแสงเทียนสลัวๆ ส่องสว่างขึ้นข้างตัวผู้มาเยือน เผยให้เห็นตะเกียงแขวนสองอันที่ผนังทางเดินหินแคบๆ พร้อมกันนั้นสายลมอ่อนก็พัดเอากลิ่นเน่าเหม็นของตะไคร่น้ำชื้นๆ ด้านในให้ลอยคละคลุ้ง
 

                 ด้านหน้าผู้มาเยือนฝีเท้าแผ่วเบากำลังเคลื่อนเข้าหาอย่างเชื่องช้า ฝีเท้าเขาเงียบเชียบผิดมนุษย์ มีเพียงสังหรณ์เท่านั้นที่รับรู้ถึงเขาได้ กระทั่งร่างของชายผู้นั้นปรากฏขึ้นใต้แสงเทียนสลัว เขาคือชายหนุ่มผู้มีใบหน้าซีดเซียว ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมายังผู้มาเยือนราวกับกำลังวางแผนบางอย่างไว้ในหัว
 

                 “ไม่มีแขกย่างกรายเข้ามาในโลกแห่งนี้นานแล้ว... นานมากเหลือเกิน... นานจนข้าแทบจำไม่ได้...” ชายแปลกหน้าพึมพำในลำคอ เขาส่ายหัวไปมาขณะเอื้อนเอ่ย
 

       “เจ้ารู้รึเปล่า ว่าเจ้าอยู่ที่ไหน...”  เสียงแหบร่าของเขาเอ่ยถามผู้มาเยือน ขณะที่ผู้มาเยือนมิได้ตอบคำถามเขาแต่อย่างใด
 

       “ตอนนี้เจ้าอยู่ในดินแดนที่ผู้สร้างเราเรียกมันว่า ห้องรับแขก... มันคือกึ่งกลางระหว่างโลกของเจ้าและข้า” เขาอธิบาย “เบื้องหลังเจ้าคือโลกความจริง... ส่วนเบื้องหน้าเจ้าคืออมิเซีย... แผ่นดินโบราณที่สุดเท่าที่ข้าจินตนาการได้... ข้าเป็นใคร... ข้าคือผู้เขียนเรื่องนี้หรือ... ไม่...ไม่ใช่... ข้าคือซิล ซาร์กริล... ข้าไม่ใช่เทพเจ้า ข้าเป็นมนุษย์... มนุษย์ผู้ใกล้ความเป็นปีศาจเต็มที และข้าจะไม่เล่าเรื่องของข้าให้เจ้าฟังตอนนี้หรอก...”
 

       เขาพูดด้วยเสียงยียวน
 

                 ผู้มาเยือนมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ แขกผู้นี้เริ่มสงสัยว่าซาร์กริลต้องการพูดอะไรกันแน่
 

                 ซิล ซาร์กริล มองลึกไปยังดวงตาของคนตรงหน้า เขารู้ได้ทันทีว่าคนผู้นี้ต้องการจะไปยังอมิเซียเต็มที หรือไม่ก็ต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็ว ก่อนที่จะเสียสติ “ก็ได้... ก็ได้... เจ้าคงไม่อยากคุยกับข้าให้เสียเวลา... เช่นนั้นข้าจะบอกทางต่อไปให้เจ้า” เสียงเขาแหบแห้งและต่ำลงอีก... กระทั่งมันฟังดูมีมนต์ขลัง
 

                 “จงเดินลงไปเบื้องล่าง... ตำนานบทหนึ่งถูกขับขานอยู่ ณ ที่แห่งนั้น... มันเป็นเพียงตำนานบทหนึ่งของวีรบุรุษ...ตำนานอย่างที่ข้ารู้ดีว่าเจ้าสามารถหาฟังได้ทุกที่... แต่ข้ามั่นใจตำนานบทนี้แตกต่างจากที่เจ้าเคยรับรู้... และเจ้าจะชอบมันในสักวัน... อย่าได้พับปิดมันจนกว่าจะอ่านจบเชียว” ซิล ซาร์กริลถอยกลับเข้าไปในความมืดมิด เขาหายไปอย่างไร้ร่อยรอยเช่นเดียวกับที่เขาปรากฏตัวในครั้งแรก ตอนนั้นเองที่ซาร์กริลพูดประโยคสุดท้าย
 

                 “หวังว่าตำนานของข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง... ลาก่อน ผู้มาเยือน... ขอพระนางอมิลูนทรงพิทักษ์เจ้า...”

Amesia : ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์