Amesia : ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์ - นิยาย Amesia : ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์ : Dek-D.com - Writer
×

Amesia : ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์

โดย K.Xerses III

แปดร้อยปีหลังสงครามยาวนานของเทพและอสูรบนแผ่นดินอมิเซียยุติลง ชัยชนะเป็นของจอมมาร หากแต่ ลูซิเฟอร์อ่อนกำลังเกินกว่าจะปกครองแผ่นดิน ก่อนที่จอมอสูรจะขึ้นสู่บัลลังก์อีกครั้ง มีเพียงผู้เดียวที่จะหยุดเขาได้

ผู้เข้าชมรวม

11,390

ผู้เข้าชมเดือนนี้

37

ผู้เข้าชมรวม


11.39K

ความคิดเห็น


110

คนติดตาม


194
จำนวนตอน : 25 ตอน (จบแล้ว)
อัปเดตล่าสุด :  20 เม.ย. 57 / 11:07 น.

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

   
ตำนานแห่งอมิเซีย จอมมารคืนบัลลังก์




 
 
       
    
                
 ภาพแผนที่ขนาดเต็ม คลิกที่รูปได้เลยครับ
  
       ปล. อัพ 1 บทต่อเดือน (บทละ 4 ตอน)

ส่วนที่ปรับแก้ในครั้งล่าสุด

1.     เปลี่ยนคำเรียก จากนักรบแห่งแสง เป็นอัศวินแห่งแสง เพื่อความถูกต้อง

2.     เปลี่ยนชื่อกองอัศวินในริออ จากกองอัศวินแห่งอัสสิอาห์ เป็น กองอัศวินแห่งเมศสิอาห์ เพื่อความถูกต้อง

3.     เปลี่ยนชื่อเรียก โบสถ์ในริออ จากวิหารแห่งความหวัง เป็น สถานแห่งความหวัง เนื่องจากเป็นชื่อที่คลุมเครือ

4.     เปลี่ยนสกุลเงิน จากคลาว เป็น ริงค์

5.     แก้ไขคำบรรยายส่วนที่ทำได้ไม่ดี ให้สามารถอ่านได้ลื่นไหลขึ้น

6.     ปรับ บริบทของคำ ที่ทำให้ตัวละครแข็งทื่อ ให้ดูเป็นธรรมชาติ กว่าก่อนหน้า(สำหรับช่วงแรกๆ)

7.     ตัดทอนเนื้อเรื่องส่วนที่เยิ่นเย้อออก

8.     ใช้ตัวเอียง สำหรับ ประโยคสนทนาของเวธิไอม์และเฟรเทียรา แทนการใส่ช่องข้อความ

9.     เขียนฉากเหตุการณ์ใหม่บางอย่าง  ซึ่งไม่ทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนจากก่อนหน้า แต่อย่างใด

10.   ในบทที่หนึ่งตอนที่หนึ่ง ถูกขึ้นต้นด้วยอารัมภบทเช่นเดิม เนื้อเรื่องหลักจะเริ่มเดินหลังบทที่หนึ่งตอนสามเป็นต้นไป (เช่นเดียวกับก่อนหน้า)

             
       




ณ ที่แห่งหนึ่งใต้ความมืดมิด




 

                “เจ้าเป็นใครกัน... ผู้มาเยือนเช่นนั้นรึ...” เสียงแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังขึ้น ภายใต้ความมืดมิด ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตามแต่หลังพูดจบความ เขายังไม่ปรากฏตัว
 

                “อา ใช่... เจ้าคงเป็นผู้มาเยือนดินแดนเรา...” เสียงเดิมพูดทวนคำอีกครั้ง ดูเหมือนเขาเพิ่งนึกบางอย่างได้ “สหายแห่งข้า เล่าว่าเจ้าคือแขกของเขา... ฉะนั้นโปรดวางใจ ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า”
 

                 ใต้ความมืดมิดปรากฏแสงเทียนสลัวๆ ส่องสว่างขึ้นข้างตัวผู้มาเยือน เผยให้เห็นตะเกียงแขวนสองอันที่ผนังทางเดินหินแคบๆ พร้อมกันนั้นสายลมอ่อนก็พัดเอากลิ่นเน่าเหม็นของตะไคร่น้ำชื้นๆ ด้านในให้ลอยคละคลุ้ง
 

                 ด้านหน้าผู้มาเยือนฝีเท้าแผ่วเบากำลังเคลื่อนเข้าหาอย่างเชื่องช้า ฝีเท้าเขาเงียบเชียบผิดมนุษย์ มีเพียงสังหรณ์เท่านั้นที่รับรู้ถึงเขาได้ กระทั่งร่างของชายผู้นั้นปรากฏขึ้นใต้แสงเทียนสลัว เขาคือชายหนุ่มผู้มีใบหน้าซีดเซียว ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมายังผู้มาเยือนราวกับกำลังวางแผนบางอย่างไว้ในหัว
 

                 “ไม่มีแขกย่างกรายเข้ามาในโลกแห่งนี้นานแล้ว... นานมากเหลือเกิน... นานจนข้าแทบจำไม่ได้...” ชายแปลกหน้าพึมพำในลำคอ เขาส่ายหัวไปมาขณะเอื้อนเอ่ย
 

       “เจ้ารู้รึเปล่า ว่าเจ้าอยู่ที่ไหน...”  เสียงแหบร่าของเขาเอ่ยถามผู้มาเยือน ขณะที่ผู้มาเยือนมิได้ตอบคำถามเขาแต่อย่างใด
 

       “ตอนนี้เจ้าอยู่ในดินแดนที่ผู้สร้างเราเรียกมันว่า ห้องรับแขก... มันคือกึ่งกลางระหว่างโลกของเจ้าและข้า” เขาอธิบาย “เบื้องหลังเจ้าคือโลกความจริง... ส่วนเบื้องหน้าเจ้าคืออมิเซีย... แผ่นดินโบราณที่สุดเท่าที่ข้าจินตนาการได้... ข้าเป็นใคร... ข้าคือผู้เขียนเรื่องนี้หรือ... ไม่...ไม่ใช่... ข้าคือซิล ซาร์กริล... ข้าไม่ใช่เทพเจ้า ข้าเป็นมนุษย์... มนุษย์ผู้ใกล้ความเป็นปีศาจเต็มที และข้าจะไม่เล่าเรื่องของข้าให้เจ้าฟังตอนนี้หรอก...”
 

       เขาพูดด้วยเสียงยียวน
 

                 ผู้มาเยือนมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ แขกผู้นี้เริ่มสงสัยว่าซาร์กริลต้องการพูดอะไรกันแน่
 

                 ซิล ซาร์กริล มองลึกไปยังดวงตาของคนตรงหน้า เขารู้ได้ทันทีว่าคนผู้นี้ต้องการจะไปยังอมิเซียเต็มที หรือไม่ก็ต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็ว ก่อนที่จะเสียสติ “ก็ได้... ก็ได้... เจ้าคงไม่อยากคุยกับข้าให้เสียเวลา... เช่นนั้นข้าจะบอกทางต่อไปให้เจ้า” เสียงเขาแหบแห้งและต่ำลงอีก... กระทั่งมันฟังดูมีมนต์ขลัง
 

                 “จงเดินลงไปเบื้องล่าง... ตำนานบทหนึ่งถูกขับขานอยู่ ณ ที่แห่งนั้น... มันเป็นเพียงตำนานบทหนึ่งของวีรบุรุษ...ตำนานอย่างที่ข้ารู้ดีว่าเจ้าสามารถหาฟังได้ทุกที่... แต่ข้ามั่นใจตำนานบทนี้แตกต่างจากที่เจ้าเคยรับรู้... และเจ้าจะชอบมันในสักวัน... อย่าได้พับปิดมันจนกว่าจะอ่านจบเชียว” ซิล ซาร์กริลถอยกลับเข้าไปในความมืดมิด เขาหายไปอย่างไร้ร่อยรอยเช่นเดียวกับที่เขาปรากฏตัวในครั้งแรก ตอนนั้นเองที่ซาร์กริลพูดประโยคสุดท้าย
 

                 “หวังว่าตำนานของข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง... ลาก่อน ผู้มาเยือน... ขอพระนางอมิลูนทรงพิทักษ์เจ้า...”

 

 



นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

คำนิยม Top

"โหวดจากใจจริง ยกให้เป็นตำนาน"

(แจ้งลบ)

โหวดจากใจจริง ผมอาจจะอ่านยังไม่จบ หรืออาจจะมาอ่านเป็นพักๆ ทำให้อารมณืผมขาดหายไปบ้าง แต่จากที่อ่านมาสักพักแล้ว รู้สักว่าเรื่องนี้ใช้สำนวนดีมากๆ กระทั่งอาจเรียกได้ว่าเป็นสำนวนแปลทีเดียว ผมติดใจกับบทสนทนามาก คือมันดูมีเอกลักษณ์ สำหรับบท เรื่องราว (ของเรื่องนี้) มันดูแตกต่างและแปลกใหม่สำหรับผู้อ่านอย่างผม ชอบมากจริงๆครับ จากใจ จากที่อ่านมาหลายเรื่อง... ... อ่านเพิ่มเติม

โหวดจากใจจริง ผมอาจจะอ่านยังไม่จบ หรืออาจจะมาอ่านเป็นพักๆ ทำให้อารมณืผมขาดหายไปบ้าง แต่จากที่อ่านมาสักพักแล้ว รู้สักว่าเรื่องนี้ใช้สำนวนดีมากๆ กระทั่งอาจเรียกได้ว่าเป็นสำนวนแปลทีเดียว ผมติดใจกับบทสนทนามาก คือมันดูมีเอกลักษณ์ สำหรับบท เรื่องราว (ของเรื่องนี้) มันดูแตกต่างและแปลกใหม่สำหรับผู้อ่านอย่างผม ชอบมากจริงๆครับ จากใจ จากที่อ่านมาหลายเรื่อง.......เรื่องนี้เป็นหนึ่งในวรรณกรรมที่น่าติดตามจริงๆ..//B.S. SKILLA   อ่านน้อยลง

B.S. SKILLA | 1 มิ.ย. 56

  • 4

  • 0

"แมร์รี่รัน รับวิจารณ์นิยาย"

(แจ้งลบ)

Amesia เป็นอีกหนึ่งเรื่องนิยายที่รันถูกใจและอยากนำเสนอต่อ ในแต่ละพยางค์ที่ไรเตอร์ต้องการสื่อลงบนตัวอักษร มันทำให้รันเห็นภาพของหมู่บ้านเก่าแก่ และโลกในอดีตของชาติตะวันตก รู้สึกเหมือนกำลังได้ท่องตำนานด้วยตัวเอง ตื่นเต้นและรู้สึกอยากผจญภัยเฉกเช่นเดียวกันกับตัวเอก ยิ่งอ่านต่อ ยิ่งอยากซื้อ =[]= แต่มันซื้อไม่ได้ อยากจะได้ไปนอนอ่านก่อนนอนมากเลยค่ะ ฮ่าๆ หว ... อ่านเพิ่มเติม

Amesia เป็นอีกหนึ่งเรื่องนิยายที่รันถูกใจและอยากนำเสนอต่อ ในแต่ละพยางค์ที่ไรเตอร์ต้องการสื่อลงบนตัวอักษร มันทำให้รันเห็นภาพของหมู่บ้านเก่าแก่ และโลกในอดีตของชาติตะวันตก รู้สึกเหมือนกำลังได้ท่องตำนานด้วยตัวเอง ตื่นเต้นและรู้สึกอยากผจญภัยเฉกเช่นเดียวกันกับตัวเอก ยิ่งอ่านต่อ ยิ่งอยากซื้อ =[]= แต่มันซื้อไม่ได้ อยากจะได้ไปนอนอ่านก่อนนอนมากเลยค่ะ ฮ่าๆ หวังว่า 96 คะแนน หรือโดยเฉลี่ย 100% ของรันจะไม่น้อยเกินไปสำหรับความสุขที่ไรเตอร์ได้แบ่งปัน ขอบคุณนะคะ :)   อ่านน้อยลง

แมร์รี่รัน | 30 มิ.ย. 56

  • 3

  • 0

ดูทั้งหมด

คำนิยมล่าสุด

"นิกซ์วันเดอเรอร์ รับวิจารณ์นิยายทั่วราชอาณาจักร"

(แจ้งลบ)

สวัสดีท่านซิลเเห่งอมิเซีย ขออภัยที่ให้รอเสียนานพอดีว่านิยายของท่านมันเป็นอะไรที่ข้าต้องใช้ความสามารถในการอ่านอย่างมากทีเดียวเลยต้องอ่านนานหน่อย ปกติคนที่สั่งกับข้าก็รอนานอยู่แล้ว เนื่องจากกว่าคิวงานข้ามันเเน่น มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ ชื่อเรื่อง สำหรับชื่อเรื่องนี้ถือว่าโอเค เหมาะสมดี บาลานซ์กับเนื้อเรื่องดีมาก คงไม่มีชื่อไหนจะดีเท่าชื่อนี้อีก ... อ่านเพิ่มเติม

สวัสดีท่านซิลเเห่งอมิเซีย ขออภัยที่ให้รอเสียนานพอดีว่านิยายของท่านมันเป็นอะไรที่ข้าต้องใช้ความสามารถในการอ่านอย่างมากทีเดียวเลยต้องอ่านนานหน่อย ปกติคนที่สั่งกับข้าก็รอนานอยู่แล้ว เนื่องจากกว่าคิวงานข้ามันเเน่น มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ ชื่อเรื่อง สำหรับชื่อเรื่องนี้ถือว่าโอเค เหมาะสมดี บาลานซ์กับเนื้อเรื่องดีมาก คงไม่มีชื่อไหนจะดีเท่าชื่อนี้อีกแล้วล่ะ ถ้าจะให้ข้าเดาเหมือนจะป็นนิยายไตรภาครึป่าวนะ ตัวละคร คาเเร็คเตอร์ของตัวละครมีบุคลิกที่ไม่โดดเด่น ไม่มีส่วนไหนเลยที่แตกต่างไปจากนิยายเรื่องอื่นๆที่เคยผ่านหูตามา ตัวเอกของเรื่องนี้คือเด็กธรรมดาๆ ที่บังเอิญเป็นผู้ถูกเลือกจากของวิเศษที่ทุกคนฝันจะครอบครอง มีพลังอำนาจ ซึ่งมันไปคล้ายคลึงกับวรรณกรรมตะวันตกที่โด่งดังหลายเรื่องเจ้าว่าจริงมั้ย ความสามรถของตัวละครในเรื่องนี้ทำให้ข้าสับสน เกิดความไม่เข้าใจ คือว่า พระเอกเป็นเเค่เด็กมนุษย์ทำไมจึงเเต่งให้เขาใช้เวทย์มนต์ได้ ความจริงเเล้วมนุษย์ไม่น่าจะใช้ได้นะ แล้วอย่างงี้ไม่ไม่ว่าเผ่าพันธุ์ไหนก็ใช้เวทย์มนต์ได้อย่างงั้นหรือ คนเเคระ ปีศาจ ก็ใช้เวทย์มนต์ได้หมดหากมีพรสวรรค์ ตายๆอย่างงี้มันจะทำให้เรื่องขาดความสมดุลกันพอดี บางทีถึงจะเป็นนิยายแฟนตาซีเหนือจินตนาการเเค่ไหนก็เถอะ ถ้าทุกคนมีพลังมั่วกันหมดแล้วอะไรล่ะจะทำให้ตัวเอกของเจ้าดูแตกต่าง เราควรจะสร้างกรอบให้นิยายทีเราเเต่งเพื่อไม่ให้มันหลุดออกไปจากความเป็นจริง ไม่ให้มันเว่อจนเกินไปจนคนอ่านรู้สึกไปถึงเกมออนไลน์เรื่องนักเวทย์อะไรพวกนี้ ในเมื่อทุกคนฝึกใช้เวทมนต์ได้ก้เป็นพ่อมดกันได้หมดเลยสิทีนี้ โอ้ไม่ แล้วอีกอย่างเรื่องนี้ไม่มีนางเอกหรือ อ่านมาครึ่งเรื่องยังไม่เจอสักที ตอนเเรกๆข้าคิดว่าบรอสวาซจะเป็นอัศวินหรือนักรบเเห่งเเสงเสียอีกก้เห็นชูแหวนแล้วพวกอันตพาลถึงกับหนี เเต่จริงๆเป็นเชื้อพระวงค์ โดยปกติถ้าเรารู้ตัวว่าเสียมารยาทกับเชื้อพระวงค์เราควรจะขอโทษนะไม่ใช่หนีไปแบบนั้น หากเป็นข้าคงจะคุกเข่าเเล้วพูดว่า อภัยข้าด้วยฝ่าบาท ข้ามันสมควรตาย แต่นี่วิ่งหนีป่าราบเหมือนกับเห็นผี แล้วก็ตัวละครที่ชื่อมีเรียเนี่ย เป็นเเม่ชีหรอ นิยายเรื่องนี้เหมือนมีอะไรขัดกันเเย้งอย่างมากระหว่าง พระเจ้า กับ เทพเจ้า สองสิ่งนี้ไม่ควรจะนำมาใส่ในนิยายเรื่องเดียวกันเลย ยิ่งเป็นแฟนตาซีโบราณด้วยเเล้วเนี่ย จะเอาเทพเจ้าหรือพระเจ้าเเห่งศาสนจักรก็เอาสักอย่างเถอะ แล้วก็นะ ถ้าเป็นสถานที่สำหรับใช้บูชาเทพเจ้าน่ะเขาไม่ได้เรียกว่าโบสถ์ แต่เรียกว่า วิหาร แล้วตามด้วยชื่อของเทพนั้นๆ ส่วนใหญ่จะไม่อยู่รวมกัน เทพเจ้าจะมีวิหารของใครของมัน เช่นวิหารเเห่งเทพีอมิลูน เเละมีผู้พิทักษ์วิหารหรือว่าหญิงรับใช้ คือมีเรีย ไม่น่าจะเป็นนักบวชนะ จะบวชทำไม บวชให้เทพเจ้าหรอ ผู้เเต่งควรหาข้อมูลมาให้มากพอที่จะเเต่งให้สอดคล้องกับความจริงให้มากที่สุด เว้นเสียแต่ว่าสิ่งนั้นมันจะไม่เคยมีอยู่ พึ่งเคยได้ยินนี่แหละว่าพวกปีศาจทางยุโรปเขาถอดหัวใจกันด้วย นึกว่าจะมีเเต่ปีศาจของไทยนะเนี่ยที่ใช้วิถีถอดหัวใจ อ่านๆแล้วเหมือนได้กลิ่นอายวรรกรรมที่เคยเรียนตอนเด็กๆเรื่องรามเกียรติที่ทศกรรณ์ถอดหัวใจไปซ่อน การบรรยาย นิยายเรื่องนี้ใช้ภาษาในการบรรยายที่ธรรมดาเรียบๆ อ่านเเล้วเข้าใจง่ายดี ไม่ต้องไปคิดตีความอะไรให้ปวดหัว ผู้เเต่งบรรยายได้ละเอียดและชัดเจนดีจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นผู้ชาย ใสใจเเม้เเต่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ข้าเคยเจอมาเเล้วเรื่องหนึ่งผู้ชายที่เเต่งนิยายเเนววนี้แต่งประณีตกันจริงๆ การรพรรณาถือว่าอยู่ในระดับดีทำให้ผู้อ่านเห็นภาพรวมหลายมุมมอง บรรยายสภาพเเวดล้อมได้เหมือนเรานั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ เเละเกิดจินตนาการร่วมไปได้ดีทั้งเรื่องเลย ฉากที่ตื่นเต้นก็ตื่นเต้นดีจริงๆ ทำให้ข้าลุ้นๆ ว่าต่อไปมันจะมีอะไรคอยพวกเขาจยู่นะ ตั้งเเต่เปิดร้านวิจารณ์นิยายมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่ทำให้ข้าอ่านเเล้วอยากอ่านตอนต่อไปได้ จริงๆแล้วอยากอ่านให้จบเเล้วมาวิจารณ์แต่กลัวเจ้ารอนานเกินไป รู้มั้ยว่าข้าเปิดอ่านเรื้องนี้ในมือถือทุกคืนก่อนนอน เเเต่ศัพท์และสำนวนการบรรยายยังต้องปรับปรุง ยิ่งเป็นนิยายเเฟนตาซีคลาดสิคด้วยเเล้ว ศัพท์และสำนวนยิ่งต้องเน้นให้มาก หากใช้ศัพท์ชั้นสูงได้จะเป็นอะไรที่สุดยอดมาก แต่เจ้าเเต่งประโยคสนทนาได้สมบูณ์แบบและกินใจมาก นี่ล่ะคือสิ่งที่ทำให้ข้าชอบนิยายเรื่องนี้ การดำเนินเรื่อง การดำเนินเรื่องค่อนข้างยืดเยื้อมาก หรือว่าเจ้าบรรยายมากเกินไปก้ไม่รู้นะ บางทีบทพูดก็มีน้อยจนเกินไปจนทำให้นิยายเรื่องนี้ขาดสีสัน ลืมบอกไป ในบางช่วงเจ้ายังใช้คำได้ไม่เหมาะกับนิยาย เจ้าเเต่งนิยายตะวันตกเเต่ใช้ศัพท์ไทยโบราณอย่างเช่น ขาดสะพ่ายเเล่ง และยังมีอีก ฟังดูแล้วเหมือนเป็นว่าสงครามบางระจัน ซึ่งข้าก็ไม่เคยได้ยินคำนี้ในหนังฝรั่งเรื่องไหนมาก่อน เนื้อเรื่อง นี่คือปัจจัญที่ทำให้ข้าอดรนทนไม่ไหวอยากจะวิจารณ์ใจจะขาดอยู่แล้ว เอ่อ คือว่านิยายเรื่องนี้มันเหมือนจะดัดแปลงมาจากนิยายหลายๆเรื่อง แล้วก็ยังคล้ายๆกับนิยายระดับโลกแนวเดียวกันคือ the lord of the rings ถ้าหากข้าไม่เคยรู้จักเดอะลอด มาก่อน ข้าคงจะยอมรับเลยว่านิยายเรื่องนี้เป็นตำนานของจริง อย่าพึ่งของขึ้น ใจเย็นๆก่อนสะหาย ข้าไม่ได้พูดปล่าวโดยไม่มีอะไรชี้เเจงหรอกนะ ข้าก็ไม่อยากจะคิดไปเองนะเเต่ว่ามันมีอะไรหลายๆอย่าที่เหมือนกัน ยกตัวอย่างเลยเเล้วกัน 1 ตอนเปิดเรื่องในส่วนของเรื่องตำนาน จุดจบสงครามในเดอะลอดคือฝ่ายคนดีเกือบจะเเพ้เเต่ดันไปฆ่าฝ่ายคนร้ายได้โดยบังเอิญในนาทีที่ความหวังกำลังสูญสิ้น แล้วนนิยายเรื่องนี้ก็เป็นอย่างนั้น หลังจากนั้นสงครามก็จบลงและเรื่องเรากลายเป็นตำนาน 2 ชื่อคนคล้ายๆกัน บิวโบ้ กับ บิวเบอร์ คนเเคระชื่อ กิมลี่ กับ คลิมบลี่ 3 โฟโด้กับแกรนดาฟพบกันที่หมูบ้านของโฟโด้ เวธิไอม์กับบรอสวาซก็เช่นกันแถมบุคคลิกของทั้งสองเรื่องก็ยังเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน เด็กกับคนแก่ที่เป็นนักเดินทาง ยอมรับจากใจเลยนะว่า เวลาข้าอ่านนิยายเรื่องนี้ ข้าไม่ได้รู้สึกถึงเวธิไอม์หรือความเป็นตัวตนของเขาเลย เเต่ข้าอ่านเเล้วมองเห็นเป็นภาพของเเกนดราฟกับโฟโด้ โดยฉะเพาะตอนที่ขี่ม้า 4 ฉากงานเลี้ยงในหมู่บ้าน ผู้อวุโสขึ้นเปิดงาน โฟโด้ได้แหวนในคืนนั้น พวกเวธิไอม์ก็จัดงานแลได้ไข่มาครอบครอง 4 โฟโด้รู้ความจริงว่าสิ่งที่ได้มาคือหายยะนะก็รีบยัดเยียดให้แกรนดาฟ เวธิไอม์ก็ทำแบบเดียวกัน เเละที่สำคัญ บรอสวาซก็ไม่เอาเหมือนกันเลยกับแกรนดาฟ เเละอ้างเหตุผลว่า เจ้าคือผู้ถูกเลือก หึหึ ช่างเป็นเหตุผลที่ล้ำลึกมาก 5 แกนดราฟสั่งว่าต้องพาของวิเศษไปอยู่ในที่ปลอดภัยใน ริเวนเดล อื้ม บรอสวาซก็พาเวธิไอไปที่ปลอดภัยคือ ริออ เเหม่ชื่อยังคล้ายกันอีก แต่ก่อนจะไปริออก็ไปหาเพื่อนก่อน เหมือนกับที่แกรนดาฟไปหาซารูแมนแล้วบอกว่าพบแหวนแล้ว แต่เรื่องนี้เป็น พบไข่เเห่งเเสงเเล้ว 6 โฟโด้ถูกพลังศิลาส่องหล้าครอบงำจิตใจ เวธิไอม์ถูกศิลาแห่งความทรงจำครอบงำ แถมยังเป็นศิลาเหมือนกันอีก และทุกอย่างที่ทำไปทั้งหมดมีเหตุผลเดียวกันคือว่า ป้องกันไม่ให้จอมโฉดกลับ มาคืนบัลลังก์ อื่มนี่ยังไม่รวมปลีกย่อยที่ข้าอ่านเเล้วจำไม่ได้อีกนะ ใครก็ได้บอกข้าสิว่าข้าคิดไปเอง นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรที่เหมือน เดอะลอดตรงไหนเลย แต่ก็มีส่วนที่ต่างอยู่นะคือ เปลี่ยนจากแหวนเป็นไข่ไงไง ของเขา อภินิหารแหวนครองภิภพ ของเราเป็น อภินิหารไข่สะท้านโลกา แต่ถ้าไข่ออกมาเป็นมังกรอีกนี่ข้าก็คงจะพูดอะไรไม่ออกเลยที่เดียว อย่าพึ่งคิดมากๆ นิยายแนวเดียวกันมันก็ยอมเหมือนกันได้อยุ่แล้ว บางทีเจ้าอาจมีนิยายเรื่องนั้นเป็นแรงบรรดาลใจก้ได้ใครจะไปรู้ เเต่ก็ไม่ควรจะเหมือนกันทั้งพลอตทั้งยวงแบบนี้ พูดง่ายๆคือทำยังไงก็ได้ ไม่ให้คนอ่านดูออกหรือจับผิดได้ขนาดนี้ ทางทีดีอย่าไปเหมือนของเขาดีกว่า จงเเสดงความเป็นตัวตนของเราให้คนอ่านได้รับรู้นั่นล่ะคือนักเขียนที่ดี หลังจากที่อ่านคำวิจารณ์นี้ไปทั้งหมดแล้ว เจ้ายังยืนยันว่าเจ้าไม่ได้ลอกหรือดัดแปลงนิยายของใครมา เจ้าช่วยบอกข้ามาได้ไหมว่านิยายเรื่องนี้มันมีเอกษลักษณ์อะไรที่บ่งบอกว่าเป็นตัวเจ้า หากสิ่งที่ข้าพูดออกไปทั้งหมดนี้มันทำร้ายจิตใจของท่าน ข้าก็ขอโทษด้วย นิกซ์วันเดอเรอร์คนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยนะ เเละขออภัยเป็นอย่างยิ่งที่ต้องแหกกฏร้านโดยไม่ได้โหวตเต็ม 'ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้ 'จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา ป ล นิกซ์รักทุกคน   อ่านน้อยลง

นิกซ์วันเดอเรอร์ | 19 ก.ค. 56

  • 3

  • 2

"แมร์รี่รัน รับวิจารณ์นิยาย"

(แจ้งลบ)

Amesia เป็นอีกหนึ่งเรื่องนิยายที่รันถูกใจและอยากนำเสนอต่อ ในแต่ละพยางค์ที่ไรเตอร์ต้องการสื่อลงบนตัวอักษร มันทำให้รันเห็นภาพของหมู่บ้านเก่าแก่ และโลกในอดีตของชาติตะวันตก รู้สึกเหมือนกำลังได้ท่องตำนานด้วยตัวเอง ตื่นเต้นและรู้สึกอยากผจญภัยเฉกเช่นเดียวกันกับตัวเอก ยิ่งอ่านต่อ ยิ่งอยากซื้อ =[]= แต่มันซื้อไม่ได้ อยากจะได้ไปนอนอ่านก่อนนอนมากเลยค่ะ ฮ่าๆ หว ... อ่านเพิ่มเติม

Amesia เป็นอีกหนึ่งเรื่องนิยายที่รันถูกใจและอยากนำเสนอต่อ ในแต่ละพยางค์ที่ไรเตอร์ต้องการสื่อลงบนตัวอักษร มันทำให้รันเห็นภาพของหมู่บ้านเก่าแก่ และโลกในอดีตของชาติตะวันตก รู้สึกเหมือนกำลังได้ท่องตำนานด้วยตัวเอง ตื่นเต้นและรู้สึกอยากผจญภัยเฉกเช่นเดียวกันกับตัวเอก ยิ่งอ่านต่อ ยิ่งอยากซื้อ =[]= แต่มันซื้อไม่ได้ อยากจะได้ไปนอนอ่านก่อนนอนมากเลยค่ะ ฮ่าๆ หวังว่า 96 คะแนน หรือโดยเฉลี่ย 100% ของรันจะไม่น้อยเกินไปสำหรับความสุขที่ไรเตอร์ได้แบ่งปัน ขอบคุณนะคะ :)   อ่านน้อยลง

แมร์รี่รัน | 30 มิ.ย. 56

  • 3

  • 0

ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น