คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Assumption #2
"ที่นี่น่ะนะ?!"
"อื้อ! คลีนิกนี้ล่ะ มึงดูดิ๊! ความรักที่กูมีให้มึงกว้างใหญ่ไพศาลเท่าทุ่งหญ้าสาวันนาขนาดไหน กูหอบมึงเดินมาตั้งไกลเลยนะ"
"มึงพากูมาหาหมอหมาเนี่ยนะ?!!"
"ใช่แล้วครับเพื่อน!"
"ไอ้เหี้ยฮยอกแจจจจ! มึงพากูมาให้หมอหมาเย็บกบาลกูได้ยังไงวะไอ้สาดดดดด!!"
คยูฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองความดันขึ้นตอนอ่านชื่อคลีนิกที่ทำเป็นสติ๊กเกอร์แปะติดอยู่ที่กระจกด้านหน้าจนจบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำว่ารักษาสัตว์ตัวเบ้อเร้อเบ้อร่าที่แปะหลาอยู่ตรงกลางนั่นน่ะ แม่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเส้นเลือดในสมองแตกก่อนเวลาอันควรชิบหาย เขาหันไปหมายจะเอาเรื่องได้เพื่อนไม่ได้ความที่ฝากชีวิตเขาไว้กับหมอหมาใจโฉดทั้งคืนโดยไม่เหลียวแล(แถมมาหอบเขากลับบ้านไปตอนไหนก็ไม่รู้อีกต่างหาก) และฮยอกแจก็ส่งรอยยิ้มตอแหลแบบจริงใจสุดๆ(?)มาให้เขาอย่างไม่คิดจะปิดบังความตอแหลของมันเลยสักนิด
"ก็มัน...แหมมม เพื่อนคยูอย่าเพิ่งของขึ้นสิครับ กูเห็นมึงร้องงี๊ดๆจะเป็นจะตาย กลัวมึงทนไปถึงโรงพยาบาลไม่ไหว เห็นมึงเจ็บปวดกูก็น้ำตาปริ่มๆจะขาดใจตามอยู่แล้ว จะให้กูทนดูมึงเจ็บปวดได้ไงวะ กูเลยพามึงเข้าคลีนิกนี่ก่อนไง"
ถุย! มึงอมโบสถ์ทั้งโซลมาพูดกูก็ไม่เชื่อหรอก!
คนที่ซ่อนใบหน้าบวมๆของตัวเองเอาไว้ใต้แว่นกันแดดเรย์แบน(ที่ไปไถเงินไอ้ฮยอกแจมาซื้ออีกที)อันเบ้อเริ่มและมีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ที่มุมปากกับหัวคิ้วด้านหนึ่งเบือนหน้าหนีออกมาจากเพื่อนสนิทที่นั่งที่เบาะข้างๆคล้ายไม่สามารถทนความตอแหลแอ๊บแบ๊วของมันได้อีกต่อไป คยูฮยอนนึกสงสัยกับตัวเองอยู่เสมอว่าทำไมตอนม.ต้นถึงได้ไปคว้าไอ้ห่าหน้าบ้านๆอย่างลีฮยอกแจมาเป็นเพื่อนสนิทได้ แต่ก็นะ...คิดไปก็ปวดกบาลเปล่านั่นล่ะ ฮยอกแจฉีกยิ้มยิงฟันแบบตอแหลสุดๆมาให้เขาก่อนจะหันกลับไปกดเปลี่ยนช่องวิทยุไปมาอย่างที่มันชอบทำบ่อยๆตามเดิม
"มึงไม่กลัวกูตายรึไงไอ้ห่า ไอ้หมอใจโฉดนั่นแม่งเอายาหมายาแมวที่ไหนมาทาหัวกบาลกูขึ้นมาจะทำยังไง"
"แต่เพื่อนคยูสุดที่รักของฮยอกแจก็รอดมาได้นี่นา จะโวยวายไปทำไมล่ะครับเพื่อน"
เพื่อนสนิทสุดที่รักของเขา(ถุย! รู้สึกเหมือยผื่นจะขึ้น!)ตอบเขากลับมาแบบไร้ความรับผิดชอบสุดๆแถมยังมีหน้ามายิ้มตอแหลแบบจริงใจ(?)ให้เขาอีกเหมือนอยากจะยืนยันความห่วงใยของตัวเองให้เขาเห็นชัดๆ(?) คยูฮยอนเบ้ปาก เขาสบถพึมพำกับตัวเองพลางเบือนสายตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นดำออกไปมองนอกกระจกรถที่ติดฟิล์มสีดำทึบเกือบจะเกินมาตรฐานที่กฎหมายกำหนดเอาไว้ และคลีนิกรักษาสัตว์ที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ที่อีกฝากของถนนสองเลนก็ทำให้เขาต้องเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่กับตัวเองเพราะมันทำให้เขานึกถึงหน้าไอ้หมอใจโฉดเมื่อคืนขึ้นมาได้
คิดแล้วก็หงุดหงิด
ทำไมพราะเจ้าถึงให้คนนิสัยโฉดแบบนั้นหน้าตาดีนักวะ?!
"กูว่ากลับร้านกันดีกว่าว่ะคยูฮยอน เดี๋ยวป๊าด่ากูอ่ะ"
"มึงเห็นกูรั้งมึงไว้มั้ยล่ะ"
"ง่ะ"
คนที่มีคุณป๊าเป็นเจ้าของร้านเหล้าและกำลังอยู่ในช่วงศึกษางานเพื่อรับช่วงต่อทำปากยื่นตาค้อนใส่เขาแบบงอนให้ง้อสุดๆทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของเขา แต่ขอโทษเหอะ...กูไม่ใช่เหยื่อในห่วงโซ่อาหารของมึงโว้ยยย! คยูฮยอนเลิกสนใจอาการงุงิของเพื่อนสนิทเมื่อเห็นหญิงสาวท้องโตคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านในของคลีนิก เธอแย้มยิ้มให้กับสายลมและแสงแดดเลยไปถึงคนที่เดินผ่านไปมาขณะกำลังไขกุญแจปิดประตูด้านหน้าคลีนิก
"เมียหมอแน่ๆ"
กูก็ว่าอยู่
เขาพยายามที่จะไม่สนใจเสียงไก่เสียงลิงที่คอยพูดให้เขาหงุดหงิดอยู่เรื่อย(ถึงแม้จะคิดเหมือนมันเปี๊ยบเลยก็เหอะ)และเพ่งความสนใจไปที่หญิงสาวท้องแก่คนนั้นมากขึ้น เธอตรวจเช็คของในกระเป๋าสะพายใบเล็กๆของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินอุ้ยอ้ายมายืนอยู่ที่ริมถนน แสงแดดอ่อนๆของฤดูใบไม้ร่วงที่นานๆจะแดดออกเสียทีทำให้รอยยิ้มของเธอยิ่งดูสดใส
ถ้านั่นเป็นเมียหมอล่ะก็นะ .. หมอก็หาเมียได้เข้าท่าทีเดียว
ยังไม่ทันที่จะตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อ รถออดี้สีขาวคันหรูราคาเป็นเก้าเท่าของรถมือสองที่เขาเก็บเงินซื้อเองคันนี้ก็เข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าพี่ผู้หญิงคนสวยคนนั้น และที่เปิดประตูรถก้าวออกมาก็คือไอ้คุณหมอคู่กรณีที่เขาตามมาแก้แค้นถึงถิ่น
ร่างสูงสมส่วนที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงแสล็คสีดำ เสื้อเชิ้ร์ตสีขาวพอดีตัวพับแขนขึ้นถึงข้อศอกและมีเนคไทสีน้ำเงินเข้มลายเฉียงผูกหลวมๆอยู่ที่ลำคอก้าวเดินยาวๆอ้อมผ่านด้านหน้ารถที่ยังไม่ดับเครื่องไปหาพี่ผู้หญิงคนสวยคนนั้น พวกเขาพูดคุยบางอย่างกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนคุณหมอเจ้าของคลีนิกจะเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่งด้านใน ร่างสูงยันท่อนแขนไว้กับขอบหลังคารถในขณะที่ก้มห้วลงไปพูดคุยกับคนในรถ พวกเขาคุยกันอยู่อีกเพียงไม่นาน คุณหมอตัวสูงก็หมุนตัวไปไขประตูคลีนิกออกเปิด และก้าวหายเข้าไปด้านใน
"ถ้ากูถามมึงจะตอบป้ะ?"
ฮยอกแจถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงคล้ายกำลังหยั่งเชิงอารมณ์ของเขาว่ามันติดลบอยู่ขั้นไหน(ช่วงนี้อารมณ์ของโจวคยูฮยอนไม่ค่อยจะเสถียรเท่าไร ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน) เจ้าลูกไก่ตัวขาวเหล่สายตามามองเขานิด และเขาก็เหล่มันกลับอย่างไม่คิดหวั่นเกรงกับคำถามของมันเลยสักนิด
ไก่กุ๊กๆสมองเท่าถั่วเขียวอย่างลีฮยอกแจมันคนละระดับกับคุณคยูคนนี้เว้ยพูดจริงๆ!
"ว่ามาเด่ะ"
"มึงจะจีบพี่ผู้หญิงหรือพี่หมอวะคยูฮยอน กูจะได้เชียร์ถูก"
.................................................
"เพื่อนครับ กูรู้สึกว่าพวกเรากำลังทำตัวเหมือนโรคจิตนะครับ"
"หุบปากไปเหอะนา!"
คยูฮยอนหันไปตวาดเพื่อนสนิทกลับก่อนจะรีบย่อตัวหลบลงมาด้านหลังราวแขวนชั้นในผู้หญิงโดยไม่ลืมที่จะกดหัวทองๆของฮยอกแจตามลงมาด้วยเมื่อคนที่เขากำลังเดินตามอยู่หันมามองทางพวกเขาโดยบังเอิญ ร่างสูงๆของคุณหมอหมาใจโฉดที่ด่าเขาเสียเปิงเมื่อคืนก็ยังดูดีเหมือนเดิมนั่นล่ะถึงแม้จะรายล้อมไปด้วยราวแขวนชุดเด็กอ่อนจุ๋มจิ๋มแบบนั้นก็ตาม
"กูว่านั่นเมียพี่หมอแน่เลยว่ะ ยอมแพ้เหอะคยูฮยอน เมียพี่เค้าท้องแก่อยู่นะ มึงอย่าทำบาปเลย เด็กในท้องมันจะมาตามจองเวรมึงเอานาาา"
"กูไม่ได้จะจีบพี่หมอสักหน่อย! อย่ามาพูดจาหมาๆนะเว้ย!"
"งั้นมึงจะจีบเมียคนสวยของพี่หมองั้นสิ? อย่าเลยว่ะคยูฮยอน พี่หมอตัวใหญ่กว่ามึงตั้งเยอะ ขนาดไอ้เหี้ยทงตัวเท่าหอยมดมึงยังเดี้ยงตั้งเท่านี้ โดนพี่หมอกล้ามใหญ่ซ้อมข้อหาไปเล่นชู้กับเมียพี่เค้ามีหวังนอนโคม่าเป็นปีแหงๆอ่ะ"
ฮยอกแจว่าพลางส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทางเหมือนเพื่อนสนิทผู้หวังดีสุดๆ(ถุย! รู้สึกเหมือนผื่นจะขึ้นอีกแล้ว) แต่เขาก็พยายามไม่สนใจไอ้เพื่อนท่ามากให้ตัวเองอารมณ์ขุ่นมัวมากไปกว่านี้ ดวงตากลมๆที่ซ่อนอยู่ด้านหลังแว่นดำมองผ่านช่องว่างระหว่างราวแขวนไปยังคนที่เขาสันนิษฐานเบื้องต้นว่าเป็นสามีภรรยากันซึ่งกำลังช่วยกันเลือกซื้อเสื้อผ้าเด็กด้วยท่าทางกระหนุงกระหนิงน่ารัก...คือมันก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอกนะ แค่พี่หมอยิ้มอ่อนๆพลางพยักหน้าเออออกับทุกสิ่งที่พี่ผู้หญิงหยิบขึ้นมาดูก็ทำให้บรรยากาศบริเวณนั้นเป็นสีชมพูวิ้งๆไปหมดแล้ว
นี่พี่ผู้หญิงคนสวยเอาหมอใจโฉดหน้ายักษ์พรรค์นั้นทำผัวได้ยังไงแว๊!!
"เพื่อนคยูครับ..."
"..."
"เพื่อนคยูอย่าบีบบราแบบนั้นครับ พี่พนักงานกำลังจะโทรเรียกรปภ.แล้วนะครับ"
คนที่ความอิจฉา(ใครก็ยังไม่รู้)บังตารีบปล่อยมือออกมาจากบราสีแดงแปร๊ดลายลูกไม้(ที่ออกแบบมาได้น่าสงสัยถึงวัตถุประสงค์แบบสุดๆ)ซึ่งโดนเขาขยำเสียจนเสียทรงไปหมดอย่างรวดเร็วพร้อมกับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยการปัดมือไปตามแขนเสื้อของตัวเองและทำหน้าตายตอนหันไปพยักหน้าเป็นเชิงทักทายให้กับพนักงานสาวสองสามคนที่จับกลุ่มมองพวกเขาด้วยสายตาตะขิดตะขวงใจ เขาได้ยินเสียงฮยอกแจหัวเราะออกมาแห้งๆ แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมาเกี่ยวกับที่ซุ่มของพวกเขาเลยสักคำ...มึงเองก็ชอบ บอกกูมาตรงๆ!
"มึงเข้าไป"
"ห๊ะ?!"
"มึงอ่ะเข้าไป!"
นอกจากจะไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมแล้ว คยูฮยอนยังจัดการถีบหัวส่ง(?)เพื่อนสนิทที่รักยิ่งออกมาจากที่หลบซ่อนของพวกเขาพร้อมกับพยักเพยิดให้อีกฝ่ายเดินเข้าไปหาเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไป ฮยอกแจอ้าปากค้างด้วยท่าทางที่ดูบ้านนอกดีชะมัดพลางทำท่าจะเดินกลับเข้ามาหาเขาเพื่อขอคำอธิบายที่มากกว่านี้ แต่พอเขายัน(?)ส่งมันออกไปอีกรอบ ไอ้คนที่ชอบคิดว่าทำตัวแอ๊บแบ๊วแล้วน่ารักก็ทำปากยู่ใส่เขาก่อนจะสะบัดตัวเดินตรงไปหาเป้าหมายตามที่เขาต้องการในที่สุด เขาเห็นหมอนั่นหยุดรูดซิปเสื้อแจ๊คเก็ตสีน้ำเงินที่มันใส่สวมทับเสื้อกล้ามอยู่ลงเล็กน้อยแล้วจึงก้าวอย่างมั่นใจตรงไปยังคู่สามีภรรยา(เดาเอา)ที่ยังคงวุ่นวายอยู่กับการเลือกซื้อเสื้อผ้าเด็ก
แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ ..
"นี่มึงคิดจะอ่อยพี่หมอของกูหรอไอ้ห่า กลับมามึงโดนด่าแน่ลีฮยอกแจ!"
สบถพึมพำอยู่กับตัวเองได้หน่อย คนที่พูดว่าพี่หมอของกูออกมาได้หน้าตาเฉย(แถมยังเต็มปากเต็มคำอย่างไม่มีกระดากอายเลยสักนิด)ก็ชะงักไปพร้อมกับเบิกตาโตขึ้นมาเหมือนจะตกใจกับคำพูดของตัวเอง คยูฮยอนสบถออกมาพร้อมกับมุดหัวเข้าไปในราวแขวนมากขึ้นคล้ายอยากจะหลบสีหน้าของตัวเองตอนนี้ไม่ให้มนุษย์โลกคนไหนได้เห็น
ไม่ใช่แล้ว!
ชีวิตเขาไม่ได้สิ้นหวังขนาดนั้นสักหน่อย!
"กูจะแก้แค้น...แค่นั้นล่ะ!"
เมื่อ(แถ)หาเหตุผลที่น่าพอใจให้ตัวเองได้แล้ว คนที่เออออเอาพี่หมอใจโฉดมาเป็นของตัวเอง(ขี้ตู่มาก)ก็โผล่ดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นดำกลับขึ้นไปมองลอดผ่านราวแขวนเหมือนเดิมเพื่อเฝ้ามองสถานการณ์ต่อไป ไอ้ฮยอกแจก็ทำได้ดีสมกับที่มันชอบตอแหลแอ๊บแบ๊วใส่เขานั่นล่ะ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่เขาใช้เวลาอยู่กับตัวเอง(?) หมอนั่นก็สามารถทำเนียนเดินเข้าไปคุยกับครอบครัว(?)ของคุณสัตวแพทย์ได้สำเร็จ
รอยยิ้มบ้านๆของลีฮยอกแจเป็นมิตรและจริงใจ...อย่างน้อยนั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาหาให้ตัวเองได้ว่าทำไมถึงเอาลีฮยอกแจเป็นเพื่อน และแน่ล่ะ...หมอนั่นใช้รอยยิ้มแบบนั้นผูกมิตรกับคุณหมอและเมียคุณหมอได้รวดเร็วพอๆกับที่มันทำกับเขาตอนสมัยเรียน(สมัยที่เขายังซื่อ(?)กว่านี้น่ะนะ) พี่ผู้หญิงหัวเราะออกมาเสียงดังให้กับบางอย่างที่ฮยอกแจพูด(ก็คงเป็นมุกสั่วๆของมันอีกนั่นล่ะ)พลางยกมือขึ้นมาโบกปัดปฏิเสธไปมา เขาก็อยากจะขยับตัวเข้าไปใกล้กว่านี้อยู่อีกหรอก เผื่อจะได้ได้ยินว่าไอ้ฮยอกแจฝอยอะไรออกไปบ้าง แต่ยังไม่ทันที่จะเหลือบสายตามองหามุมหลบมุมใหม่ด้วยซ้ำ ดวงตาคมของไอ้พี่หมอใจโฉดที่ตวัดมาทางทิศที่เขายืนอยู่พอดีก็ทำให้เขาต้องรีบหดหัวกลับเข้ามาหลบอยู่ด้านหลังราวแขวนอีกรอบ
เสลดเป็ดเหอะ! เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องหลบ!
คนที่ทำตัวเหมือนพวกสโตรกเกอร์โรคจิตเข้าไปทุกทีโผล่ดวงตากลมๆของตัวเองขึ้นไปมองอีกรอบ และเขาก็ทันเห็นไอ้เพื่อนสนิทหัวทองของเขากำลังก้มหัวลาพี่หมอและเมียพี่หมอพอดี หมอนั่นยืนมองไล่หลังคนทั้งคู่เดินจากไปจนกระทั่งลับสายตาแล้วจึงหมุนตัวเดินกลับมาหาเขาด้วยท่าทางลัลล้าจนน่าเตะ และที่สำคัญ...มึงรูดซิปเสื้อแจ๊กเก็ตของมึงลงหมดตั้งแต่เมื่อหร๊ายยยยยย!
นี่มึงคิดจะอ่อยพี่หมอของกูจริงๆใช่มั้ยไอ้ห่า!
"มีข่าวดีมาบอกครับเพื่อนคยูที่รัก"
"ว่ามา"
"พี่หมอมีลักยิ้มด้วยครับ กูเห็น"
ห๊ะ?
"มึงว่าไงนะ"
ไอ้ฮยอกแจยิ้มกว้างโชว์เหงือกแดงๆของมันมาให้เขาด้วยท่าทางภูมิใจในตัวเองสุดๆพลางใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มทั้งสองข้างของตัวเองจึ้กๆไปมาเหมือนกำลังอธิบายให้เขาดูว่าลักยิ้มที่มันว่าน่ะมีหน้าตาอย่างไร
"มีสองข้างเลยนะ ไม่เหมือนป๊าทึกคนน่ารักของกู"
ของป๊าทึกของมึงน่ะของปลอม คนเค้ารู้กันทั้งแผ่นดินแล้วไอ้ห่า!
คยูฮยอนเม้มริมฝีปากของตัวเองนิดเพื่อกลั้นอาการอยากจะตะโกนด่าพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกฉับ เขาหรี่ตามองไอ้ฮยอกแจที่ดูเหมือนจะยังไม่รับรู้ถึงความเปราะบางของเส้นอารมณ์ของเขา
"กูรู้ว่ามึงเป็นพวกคลั่งลักยิ้มเพื่อนคยูที่รัก"
"แล้วมึงได้ถามรึเปล่าว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน"
"....เออว่ะ ลืมเลย"
มึงนี่มัน .. !
มึงนี่มัน .. !!
คนอารมณ์อ่อนไหว(?)สูดหายใจเข้าลึกๆอย่างโคตรอดทนพลางพยายามจะตีสีหน้าของตัวเองให้นิ่งเฉยเข้าไว้ ไม่ให้ปรี๊ดแตกออกมากลางแผนกชุดชั้นในสตรี และแน่ล่ะ...คนอย่างไอ้ห่าฮยอกแจที่เด็กแว้นซ์ที่ไหนไม่รู้เข้าฝันให้มันไปทำผมทองมาแบบแว้นซ์โคตรๆอย่างนี้ไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรกับคำประนามหยามเหยียดทางสายตาของเขาอยู่แล้ว
"แต่เพื่อนคยูอย่าเสียใจ กูมีข่าวดีอีกเรื่องมาบอกครับ"
"เรื่องอะไรของมึงอีกล่ะ"
"บอกว่ามึงรักกูที่สุดในโลกก่อนสิครับเพื่อน"
"เอาตีนกูไปแดกแทนได้มั้ย"
ฮยอกแจทำปากยู่ใส่เขาทันทีที่เห็นว่าเขาไม่เล่นด้วย หมอนั่นขยับปลายซิปที่ชายเสื้อแจ๊กเก็ตเข้าเกี่ยวกันก่อนจะรูดซิปวืดปิดขึ้นมาถึงคอไว้เหมือนเดิม(นี่คือมึงคิดจะอ่อยพี่หมอของกูจริงๆสินะ!) เขาใช้ข้อมือดันแว่นดำกลับขึ้นไปเกาะอยู่ที่ดั้งจมูกโด่งๆของตัวเองดีๆตามเดิมก่อนจะเริ่มเปลี่ยนท่ายืนเป็นเท้าเอวเพื่อแสดงให้ไอ้เพื่อนหน้าบ้านๆของตัวเองเห็นว่าเขากำลังจะไม่ทนกับการเล่นลิ้นของมันอีกต่อไปแล้ว และแน่ล่ะ...ไอ้ฮยอกแจรู้งานทันที
"โอเคๆ บอกก็ได้ พี่หมอกำลังมองหาคนเฝ้าคลีนิกอยู่ มีห้องให้พักอยู่ที่ชั้นสอง แต่ต้องดูแลหมาแมวที่รับฝากอยู่หลังร้านได้นะ แล้วพี่หมอก็บอกว่าจะรับพิจารณาเป็นพิเศษถ้ามีความรู้เรื่องรักษาสัตว์นิดหน่อย...มึงทำได้ป้ะ?"
เสลดเป็นเย็ดเข้เหอะ!
"กูแพ้ขนแมวไอ้ห่า!"
................................................
คุณคยูของเราเป็นแมวที่แพ้ขนแมวนะ= = (เอ๊ะ ยังไง) ตอนนี้คุณคยูกับพี่หมอก็ยังไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม(ตอนก่อนเราไม่นับนะ- -) แถมพี่หมอก็ยังไม่มีบทอีกต่างหาก ไม่เปนไร เราไม่รีบนะ แต่ไรเตอร์ชอบบทของฮยอกแจเรื่องนี้มากอ่ะ ทำไมไม่รู้เหมือนกัน ไรเตอร์คิดว่าไรเตอร์คิดภาพฮยอกแจที่เป็นแบบนี้ออกอ่ะค่ะ แต่แอบกระซิบบอกว่าตัวละครที่ไรเตอร์ชอบที่สุดในเรื่องรองจากพี่หมอ(เพราะรายนั้นน่ะของตาย)ก็คือ พี่ทง(อีกแล้ว)ค่ะ ลุ้นกันต่อปายยยยยย ตอนนี้มาเร็วมาก จะเป็นตอนสุดท้ายที่มาเร็วขนาดนี้นะ ตอนถัดไปจะช้าเหมือนเดิมแล้วจ้า= =
เจอกันตอนหน้าจ้า ^^
ความคิดเห็น