คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Assumption #1
"ฝนตกหนักอย่างนี้คงไม่มีใครมาแล้วล่ะมั้งคะคุณหมอ ฤดูใบไม้ร่วงนี่แย่จังน้าาา"
คุณหมอหนุ่มเจ้าของคลีนิครักษาสัตว์ขนาดสองคูหาเล็กๆไม่ได้เอ่ยตอบรับอะไรกลับไปในทันที เขาตวัดปลายปากกาเขียนวันนัดลงในแฟ้มอยู่อีกครู่หนึ่งแล้วจึงหันไปสบตากับผู้ช่วยตัวเล็กของเขาซึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องตรวจพร้อมกับแก้วกาแฟถือประคองอยู่ในมือทั้งสองข้าง และแน่ล่ะ...ฮันกาอินไม่เคยพลาดที่จะส่งรอยยิ้มหวานแสนน่ารักมาให้เขาในทุกครั้งที่พวกเขาสบตากัน ร่างเล็กที่ตอนนี้มีหน้าท้องนูนเด่นออกมาได้กว่าแปดเดือนแล้วเดินนำแก้วกาแฟมาวางไว้บนโต๊ะของเขา นายสัตวแพทย์ที่มีชื่อปักอยู่ที่อกเสื้อกราวน์ด้านซ้ายว่าเชวซีวอนพึมพำขอบคุณออกมาเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปใช้ปลายนิ้วเกี่ยวมู่ลี่ตรงด้านหน้าโต๊ะลงนิดเพื่อดูว่าฝนตกหนักอย่างที่เธอว่าจริงรึเปล่า...และมันก็หนักกว่าที่น้ำเสียงของเธอบอกเสียอีก
"นั่นสินะ แย่มากจริงๆ คุณกาอินกลับเลยก็ได้นะครับ ผมอยากจะนั่งทำงานอีกสักพักน่ะ"
"คุณหมอไม่กลับบ้านหรอคะ รถจะติดเอานะ"
"ไม่ล่ะครับ วันนี้คงต้องค้างที่นี่ มีคนมาฝากลูกแมวไว้สองตัวน่ะครับ"
ซีวอนว่าพลางพยักเพยิดไปยังห้องด้านหลังห้องตรวจที่มีเจ้าลูกแมวสองตัวมาอาศัยเป็นบ้านพักชั่วคราว ฮันกาอินหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆให้กับท่าทางของเขาพลางพึมพำบอกให้เขารีบหาผู้ช่วยอีกสักคนเสียที เธอรวบแฟ้มจำนวนหนึ่งที่วางกองระเกะระกะอยู่บนโต๊ะของเขาขึ้น จัดการเคาะมันให้เรียงเท่ากันอย่างเรียบร้อยแล้วจึงนำมันไปวางไว้บนชั้นประจำของมันด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
"พรุ่งนี้หมอมีสอนรึเปล่าคะ"
"มีตอนเช้าน่ะครับ น่าจะเข้าคลีนิคเลทสักหน่อย"
สัตวแพทย์หนุ่มที่มักถูกขอให้ไปเป็นอาจารย์พิเศษที่คณะสัตวแพทย์ของมหาวิทยาลัยแถวนี้อยู่เรื่อยเอ่ยตอบพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก เขาดึงแว่นสายตาที่จะใส่เฉพาะเวลาอ่านหนังสือออกจากใบหน้าของตัวเองมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน เสื้อกราวน์สีขาวทิ้งตัวลงมาตามความสูงของเขาไปเสมอหัวเข่า และเมื่อเขาก้าวเดิน มันก็ขยับไหวด้วยจังหวะที่คุณกาอินพูดเสมอว่าน่ามอง
"คุณหมอใส่เสื้อกราวน์แล้วดูดีจังน้าา"
นั่นไงล่ะ! เขาคิดไปเองเสียที่ไหน
"ครับๆ คุณกาอินก็พููดแบบนี้ทุกทีนั่นล่ะ"
คุณสัตวแพทย์คนดีที่ได้ยินคำชมจนชินและเลิกเขินไปนานแล้ว(?)ตอบกลับยิ้มๆพลางจัดการเก็บข้าวของบนโต๊ะทำงานให้เรียบร้อย เขาได้ยินเสียงเธอหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆก่อนจะขอตัวไปรับโทรศัพท์ที่ร้องดังอยู่ที่เค้าน์เตอร์บริเวณส่วนรับรองด้านหน้า ซีวอนส่ายหน้ายิ้มๆให้กับว่าที่คุณแม่ยังสาวที่ชอบแทะโลม(?)เขาอยู่เรื่อยพลางเอื้อมมือไปพับหน้าจอโน้ตบุ๊คของตัวเองว่าที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะด้านหนึ่งลง เขาหมุนตัวไปยังเตียงเหล็กที่ตั้งอยู่กลางห้องตรวจเพื่อดูว่าเขาลืมเก็บอุปกรณ์ใดๆอีกหรือไม่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮันกาอินโผล่หน้ากลับเข้ามาพอดี
"กาอินไปก่อนนะคะหมอ ราชรถมารับแล้ว"
"ครับ โชคดีครับ"
"พรุ่งนี้หมอไปสอนเก็ลองถามพวกนักศึกษาให้มาช่วยสักคนสิคะ อีกไม่กี่วันกาอินก็ไม่อยู่แล้วนะ"
เธอไม่วายสั่งเสียเขาอย่างห่วงใยด้วยท่าทางที่ดูเหมือนคุณแม่ไม่มีผิด ซีวอนหลุดรอยยิ้มออกมานิดให้กับคุณแม่ยังสาวที่ชอบทำตัวราวกับมีเขาเป็นลูกชายคนโต เขาเอ่ยลาและปล่อยให้เธอหมุนตัวเดินออกจากคลีนิกไป เสียงฝนดังกระหน่ำให้เขาได้ยินอยู่ครู่หนึ่งในจังหวะที่เธอดึงประตูคลีนิคออกเปิดจนมันกลบเสียงกระดิ่งที่เขาอุตส่าห์ไปเดินหาซื้อตามแถวเมียงดงเอามาติดไว้เหนือประตูไปจนหมดก่อนทุกอย่างในคลีนิครักษาสัตว์เล็กๆที่เขาสร้างจากเงินเก็บทั้งหมดเมื่อสมัยเรียนจะเงียบลงตามเดิม
สัตวแพทย์หนุ่มหมุนตัวเดินไปกดเปิดวิทยุเครื่องเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เสียงเพราะแจ๊สที่เขาชอบที่ดังขึ้นคลอไปกับเสียงฝนที่เขาเกลียดทำให้เขาอมยิ้มออกมานิดอย่างรู้สึกดี ซีวอนฮัมเพลงกับตัวเองเบาๆพลางเดินไปผลักประตูที่อยู่ด้านหลังห้องตรวจออกเปิด และเสียงร้องอ้อนเหมียวๆที่ดังมาก่อนตัวก็ทำให้เขาหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
"อ้อนได้อย่างนี้แสดงว่าอิ่มแล้วล่ะสิคิยู"
เขาย่อตัวนั่งลงตรงหน้าประตู และไม่ต้องรอให้เขากวักมือเรียก เจ้าลูกแมวขนฟูพันธุ์สก๊อตติชโฟลด์ที่ชื่อว่าคิยูก็เดินเตาะแตะมาอ้อนเขาถึงที่ ตัวที่อ้วนกลมไปด้วยขนหนานุ่มสีขาวไซร้ไปมาอยู่กับขาที่ขัดสมาธิกันอยู่ของเขาราวกับกำลังอ้อนให้เขาอุ้ม และเขาก็ไม่เคยปฏิเสธคุณลูกค้าประจำที่โดนเจ้าของเอามาฝากไว้ที่นี่แทบทุกวันได้เลยเสียที ซีวอนอุ้มเจ้าแมวอ้วนขึ้นวางไว้บนหน้าตัก ปล่อยให้มันบิดตัวอย่างแสนขี้เกียจและหามุมซุกตัวนอนได้ตามใจ
"แล้วมาร์คัสไปไหนล่ะ นี่ไปแกล้งเพื่อนรึเปล่า"
เจ้าคิยูร้องเหมียวออกมาหนึ่งทีคล้ายจะบ่นว่าทำไมเขาถึงชอบกล่าวหามันนัก ซีวอนหัวเราะออกมาเบาๆให้กับท่าทางอย่างนั้นพลางกวาดสายตามองหาแมวอีกตัวที่เป็นลูกค้าประจำของที่นี่เช่นกัน เจ้าแมวขนสั้นพันธุ์รัสเชี่ยนบลูสีดำโผล่ตากลมๆสีฟ้าออกมาให้เขาเห็นจากในตะกร้านอนชั่วครู่หนึ่งก่อนมันจะมุดหัวกลับลงไปนอนอย่างแสนหยิ่งโดยไม่คิดจะทักทายเขาให้มากกว่านี้
มันหยิ่งจนน่าหมั่นไส้จริงๆ!
เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งที่แขวนอยู่ที่เหนือประตูร้านซึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงสายฝนด้านนอกร้านทำให้เขาชะงักมือที่กำลังลูบขนเจ้าคิยูไปนิด สัตวแพทย์หนุ่มมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยอย่างข้องใจพลางเหลียวหน้าไปดูด้านหลัง แต่ทำอย่างนั้นไปก็ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ดี เขาเลยจำต้องปล่อยเจ้าคิยูลงพื้นและลุกเดินออกไปดูที่ส่วนรับรองด้านหน้า ถ้าเข้ามาแล้วเงียบอย่างนี้คงไม่ใช่คุณกาอินแล้วล่ะ
"ตอนนี้คลีนิคปิดละ..."
"หมออออ!!!"
ทันทีที่เขาโผล่ออกไปยืนอยู่ที่ช่องประตูของห้องตรวจ ผู้บุกรุกยามวิกาลก็แหกปากร้องออกมาดังลั่นคลีนิคจนเขาเผลอผงะถอยห่างออกมาอย่างตกใจ เจ้าผู้ชายผมทองตัวผอมที่เปียกโชกไปทั้งตัวใช้ดวงตาเรียวรีของตัวเองจ้องมองหน้าเขาเขม็ง ผู้ชายอีกคนที่หมอนั่นหิ้วปีกมา(และก็ดูเหมือนจะสูงกว่าคนหิ้วอยู่เกือบคืบ)ครางฮือออกมานิดพร้อมกับผงกหัวขึ้นมานิด และหน้าบวมๆกับปากช้ำๆกับจมูกที่มีเลือดไหลออกมาหน่อยอย่างนั้นก็ทำเอาเขาผงะถอยออกมาอีกก้าว
"หมอช่วยเพื่อนผมหน่อย! มันจะตายแล้วหมอ หมอช่วยมันด้วยยยย!"
"คือ..."
"ไอ้ทงแม่งซ้อมเพื่อนผมอ่ะหมอ! ไอ้ทงแม่งแย่มากอ่ะ! เตี้ยแล้วแม่งยังแย่อีกอ่ะหมอคิดดู๊ววววว!"
"แต่ผมเป็น...ผมไม่..."
"ปากไอ้คยูก็หมาเหมือนกันหมอ รักษาได้เหมือนกัน หมอจะเอาไอ้ที่เย็บทำหมันแมวมาเย็บหัวมันก็ได้ ผมไม่ถือ เพื่อเพื่อนสุดที่รักหนึ่งเดียวคนนี้ของผม หมอจะทำอะไรก็ได้ ผมย๊อมมมมม!"
นอกจากจะทำให้คลีนิคของเขาเปียกไปทั่วแล้ว เจ้าหนุ่มผมบลอนด์ที่พูดไปก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ไปก็ยังไม่ยอมหยุดฟังสิ่งที่เขาพยายามจะบอกอีก ร่างผอมลากเพื่อนแท่กๆเข้ามาประชิดตัวเขาพร้อมกับทำท่าจะโยนร่างนั้นมาให้เขาจนสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเข้าไปช่วยพะยุงคนเจ็บและพาไปวางนอนไว้บนเตียงเหล็กที่ตั้งแต่คลีนิคเปิดให้บริการมา ยังไม่เคยให้บริการคนไข้ตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน
"งือออ"
"มึงอดทนไว้นะไอ้คยู เดี๋ยวกูไปด่าไอ้ทงให้มึงนะ คอยกูอยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวกูกลับมารับ"
"งื้อออออ!!"
"หมอฝากเพื่อนผมหน่อยนะ! ถ้าผมไม่กลับมา ฝากบอกมันด้วยว่าลีฮยอกแจคนนี้รักมันโคตรพ่อโคตรแม่ เงินแสนกว่าวอนที่มันเอาไปซื้อแว่นเรย์แบนผมยกให้ เพื่อน...กูรักมึงหาที่สุดไม่นะไอ้หน้าแมว!"
พูดเองเออเองอยู่คนเดียวได้ยกใหญ่ แถมท้ายด้วยการก้มลงไปจุ๊บปากเพื่อนของตัวเองอีกหนึ่งที ตัวผอมๆนั่นก็หมุนตัววิ่งหายออกไปจากคลีนิก ปล่อยเขาทิ้งไว้กับลูกแมวจรจัดตัวเปียกโชกเพียงลำพัง ซีวอนถอนหายใจออกมาเบาๆที่ในที่สุดคลีนิคของเขาก็เหลือทิ้งไว้เพียงเสียงเพลงแจ๊สอีกครั้ง เขาเหลียวสายตามองคนที่นอนหมดท่าร้องอืออออยู่บนเตียงเหล็กแล้วก็รู้สึกเหมือนอยากจะสบถออกมาตะหงิดๆพอๆกับที่รู้สึกอยากบุหรี่ขึ้นมาแปลกๆ
เพราะแบบนี้ไงล่ะเขาถึงเกลียดเวลาฝนตกนัก!
........................................................
กูนี่ล่ะที่จะด่ามึงก่อนไอ้สาดดดดด!!
เขาก็อยากจะตะโกนด่าไอ้หัวทองนั่นกลับไปแบบนั้นอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้แค่ลืมตาขึ้นมามองว่าตัวเองกำลังนอนแผ่รอให้ไอ้คนที่เขาได้ยินไอ้ห่าหัวทองนั่นเรีกว่าหมออยู่ที่ไหนเขายังทำไม่ได้เลย เลิกพูดถึงการอ้าปากด่าไปเลยเหอะ! ปกติคนอย่างโจวคยูฮยอนไม่ได้โดนซัดหมอบได้ขี้ๆแบบนี้หรอกนะจะบอกให้ แต่ไอ้ทงแม่งเล่นสกปรกกับเขาตลอดอ่ะ! แม่งเป็นแค่เด็กปีสองปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่มีพ่อเป็นมาเฟียคุมอยู่แถวอับกูจอง คิดว่าจะมาข่มท่านโจวคนนี้ได้งั้นเรอะ?! ไม่มีทางอ่ะสัด! มึงเกิดช้าไปมากอ่ะ พูดจริงๆ!
"เย็ดเข้!!! มันแสบนะไอ้ห่า! มึงจะเอากูให้ตายเลยรึไง ช่วยเบามือกับหัวกบาลอันมีค่าของกูหน่อยได้มั้ยวะ!"
สำลีชุบแอลกอฮอล์เย็นๆที่แตะลงมาที่รอยช้ำบริเวณมุมปากทำเอาคนที่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนยังทำไม่ได้แม้แต่จะขยับเปลือกตาของตัวเองดีดตัวลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับอ้าปากกราดคำขอบคุณที่ทำให้เขามีแรงใจในการขยับตัวอีกครั้ง(?)ออกไปยาวเหยียดอย่างซึ้งน้ำใจสุดๆ(เข้าใจว่าประชดนะ)
"ทนเอาหน่อยไม่ได้รึไง"
ร่างสูงที่สวมเสื้อกราวน์สีขาวทับอยู่บนเสื้อเชิ้ร์ตสีฟ้าอ่อนผงะถอยห่างออกมาจากเตียงเหล็ก(ที่เขาขยับง่ามตูดยังไงก็ไม่รับกับรูปร่างของเขาเสียที)ซึ่งเขานอนแผ่หลาอยู่ไปนิดโดยมีคีมคีบที่ยังมีก้อนสำลีคีบค้างอยู่ถือเอาไว้อยู่ในมือข้างหนึ่ง(หลักฐานแม่งคามืองี้ บอกไม่ได้ทำนี่กูต่อยฟันร่วงอ่ะ) แต่กระนั้นดวงตาคมๆคู่นั้นก็ยังไม่วายจ้องมองเขาด้วยสายตาเหมือนจะตำหนิประกอบกับคำพูดของเจ้าตัวที่ดูท่าจะอดทนกับอะไรสักอย่างมาได้สักพักแล้ว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิดๆพร้อมกับที่เจ้าตัวใช้มือข้างที่ว่างขยี้ผมที่ถูกจัดให้ตั้งขึ้นในส่วนด้านหน้าให้ตกกลับลงมาปรกหน้าผาก
คุณพระ! โดนไอ้ทงต่อยจนหัวล้มฝาดพื้นนี่ทำให้เขาได้ขึ้นสวรรค์เลยเรอะ?!!
"โดนซ้อมขนาดนี้ยังทนได้เลย แอลกอฮอล์ล้างแผลแค่นี้ไม่ตายหรอก"
กูว่าไม่ใช่ละ .. แม่งต้องเป็นนรกแหงๆ
คนที่โดนความหล่อของหมอทำให้ตาพร่าเห็นผิดเป็นถูกไปชั่วขณะ(ปกติไม่เป็นหรอกนะ!)ทำปากคว่ำทันทีที่โดนอีกฝ่ายดุเข้าให้อีกรอบ คยูฮยอนยกแขนขึ้นกอดอกฉับ และการทำแบบนั้นก็ทำให้เขารู้ว่าตีนของไอ้เหี้ยทงที่เตะเขาเอาๆแม่งไม่ใช่อะไรที่เบาเอาเสียเลย(ถือว่าเขานี่คนเหล็กส่งมาเกิดมากเลยนะที่ยังรอดมาได้เนี่ย!)
"นี่หมอ...!"
อย่าคิดว่าหล่อแล้วมึงจะมาลงทัณฑ์บัญชากูให้สาแก่ใจได้นะ!
"จะทำมั้ยแผลน่ะ ถ้าไม่อยากให้ทำแล้วจะได้ออกไปเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งโรงพยาบาลแถวนี้ให้...จะเอาแบบนั้นรึเปล่าล่ะ"
คนที่กำลังจะอ้าปากเถียงหุบปากฉับลงมาทันทีที่โดนคุณหมอรูปหล่อตาคมแต่ดุยังกับหมาสวนกลับมาก่อนที่จะทันได้พูดให้จบประโยค คยูฮยอนชะงักไปนิด เขากรอกตาไปมาเพื่อหาทางรอดให้กับตัวเอง แต่ก็นะ...คนอย่างโจวคยูฮยอนฆ่าได้หยามไม่ได้อยู่แล้วเว้ย!
"เออ! กูไปเองก็ได้! คิดว่ากูจะง้อหมอรึไง! ไม่มีทางอ่ะ!"
ร่างโปร่งที่เปียกโชกไปหมดหอบสังขารณ์ตัวเองลงมาจากเตียงเหล็ก และทันทีที่ปลายเท้าของเขาสัมผัสเข้ากับพื้นกระเบื้องยางของคลีนิค จมูกของเขาก็คันยิบๆขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกเหมือนบางอย่างไล่ไต่ขึ้นมาตามแนวลำคอและทำให้เขาคันคะเย่อขึ้นมาแปลกๅ
ห่าเอ๊ย! นี่หมอแม่งสาปแช่งเขาอยู่เรอะ?!
"นี่น้องครับ..."
"ฮัดชิ้ว!"
เขาตอบรับเสียงเรียกของคุณหมอที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยงใดในน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยในชีวิตและทรัพย์สิน(?)ของเขาด้วยเสียงจามดังลั่น เขาได้ยินคุณหมอใจโหด(?)ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงตัวเองจามอีกสามครั้งติดจนหน้ามืดหูอื้อไปหมด
"เป็นหวัดแล้วยังซ่าอีก กลับมานี่เลยเจ้าลูกแมว"
หมอจะมาหยามเขาเป็นแมวจรจัดไม่ได้นะ!
มันหยามศักิ์ศรีลูกผู้ชายตระกูลโจวที่โล้สำเภามาจากจีนแผ่นดินใหญ่แบบสุดๆอ่ะ!
"นี่หมออย่ามา...ฮัดชิ้ว!"
สาบานได้เลยว่าเมื่อกี้เขาได้ยินหมอสบถ คุณหมอตัวสูงหน้าโหดใจหิน(?)กระชากตัวของเขาให้กลับไปนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเหล็กอีกครั้งพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งกดอกของเขาเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ใบหน้าหล่อๆนั่นชะโงกเข้ามาใกล้โดยมีคีมคีบสำลีชุบแอลกอฮอล์ถือขู่อยู่ในมือข้างที่ว่าง
และให้ตายห่าเหอะ!
หมอจะเอาความหล่อยิงกลางกบาลเขาแบบนี้ไม่ได้นะ!
"อยู่นิ่งๆแล้วจะทำเบาๆ ตกลงมั้ย"
"ไม่ตก...! ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! มันแสบนะสัด!ไหนบอกจะไม่เจ็บไงไอ้ห่า!...ฮัดชิ้ว!"
ยิ่งหมอใจโฉดเอนตัวเข้ามาใกล้ เขาก็ยิ่งจามออกมาอีกยกใหญ่จนตอนนี้ตาพร่าไปหมด คยูฮยอนขยับดิ้นรนอย่างไม่ยอมแพ้ให้หมอไก่กาที่ไหนก็ไม่รู้มาลงทัณฑ์บัญชาเขาได้ตามใจแบบนี้ แต่ดิ้นไปก็เท่านั้น แผลก็แสบ จมูกก็คันยิบๆเหมือนจะจาม ฮึดสู้ได้อีกหน่อย เขาก็หมดแรง นอนแผให้หมอทำตามใจจนได้
"หมดแรงสักที นอนอยู่นิ่งๆแบบนี้ล่ะ"
คยูฮยอนยู่หน้าใส่คุณหมอใจโฉดที่ปฏิบัติกับเขาราวกับแมวจรจัดข้างถนน(?)พลางเบือยหน้าหนีก้อนสำลีชุบแอลกอฮอล์ที่ทำท่าจะแปะลงมาที่มุมปากอีกข้าง เขาได้ยินหมอสบถออกมาอีกครั้ง(ด้วยถ้อยคำที่เด็ดกว่าเมื่อกี้เสียอีกนะ)ก่อนมือใหญ่จะกางจับหมับเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของเขา บังคับให้ใบหน้าของเขาอยู่นิ่งๆอย่างเผด็จการใจทรามเป็นที่สุด และแน่ล่ะ...คนโดนรังแก(?)อย่างเขาก็ทำได้เพียงแค่ทำหน้ามุ่ยและขึงตาใส่เท่านั้นล่ะ คุณหมอหลุดเสียงหัวเราะเหอะออกมาเบาๆให้กับสีหน้าของเขาเหมือนจะขำก็ไม่ใช่จะหงุดหงิดก็ไม่เชิง
"ไม่ต้องมาทำหน้ามุ่ยเลย อยากเป็นแมวเปอร์เซียรึไง หลับไปได้แล้วไป เดี๋ยวเพื่อนกลับมารับแล้วจะปลุก"
คุณหมอโคตรโหดใช้ก้อนสำลีที่ปลายปากคีบเคาะหน้าผากเขาไปเบาๆเสียหนึ่งทีคล้ายจะหมั่นไส้ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้เพื่อไปหยิบอุปกรณ์บางอย่าง ปกติคนอย่างโจวคยูฮยอนไม่ใช่ลูกแมวเชื่องๆที่ใครจะมานั่งให้นั่งก็นั่งหรอกนะ แต่สาบานได้เลยว่าเป็นเพราะเพลงแจ๊สที่หมอเปิดอยู่กับเสียงสายฝนจริงๆที่ทำให้เขาง่วงงุนและผล็อยหลับไปทันทีที่สิ้นคำ
................................................................
ขอให้รู้ไว้ว่าไรเตอร์เป็นผู้หญิงที่แพ้ผู้ชายผูกเนกไทและใส่เสื้อกราวน์นะคะ =.,= เล่นเรื่องนี้เชวของเราเปนคุณหมอใส่เสื้อกราวน์ด้วย #ปลื้มมาก แล้วเราก็ยังมีแมวคิยูหนึ่งตัว แมวมาร์คัสอีกหนึ่งตัว และก็มีแมวโจวคยูฮยอนอีกหนึ่งตัวนะ เรื่องนี้แมวเยอะสุดๆไปเลยเหอะ(?) ต้องขอยอมรับว่าครั้งสุดท้ายที่ไรเตอร์ไปคลีนิกรักษาสัตว์นี่คือประมาณป.หกอ่ะ(ตอนนี้ปีสี่) เพราะงั้นมันอาจจะไม่เหมือนจริงไปบ้างก็ขออภัยมา ณ ที่นี้เลยนะคะ :) และสำหรับเรื่องนี้...เพียวคอเมดี้หาสาระไม่ได้แน่นอนพันเปอร์เซ็นต์ค่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้าาา ^^
ความคิดเห็น