คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Assumption #3
"นี่ป๊า..."
"ถ้าจะมาอ้อนขออะไรก็ทำเสียงให้มันน่ารักๆเหมือนฮยอกแจร้านตรงข้ามหน่อย เผื่อป๋าจะใจอ่อนนะคนเล็ก"
ถุย! ป๊าชอบแบบตอแหลก็ไม่บอก!
คุณคนเล็กคนดี(ที่ปีนี้ก็อายุปาเข้าไป25แล้ว แต่ก็ไม่มีใครยอมเลิกเรียกแบบนั้นเสียที)ประจำบ้านตระกูลโจวที่เหลาโจ๋วกงเหลาโจ๋วม่า(ใครที่ไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ม๊าชอบเล่าแบบนี้ก็จำมาแบบนี้)โล้สำเภาจากซัวเถามาตั้งรกรากอยู่ที่เกาหลีเบ้ปากให้กับสีหน้าท่าท่างของคุณป๊ายามพูดถึงลูกชายของร้านเหล้าฝั่งตรงข้าม ป๊าจะปลื้มไอ้ตอแหลฮยอกแจอะไรขนาดนั้น...หงุดหงิดมาก! เด็กขี้อิจฉา(?)ที่อิจฉาแม้แต่กับเพื่อนบ้านกระแทกคมมีดหั่นแตงกวาเสียงดังฉับใหญ่เกินความจำเป็นไปเสียหน่อย
"นี่คนเล็กเป็นลูกป๊านะ!"
"ป๊าก็ไม่ได้บอกว่าไม่ใช่นี่"
พ่อครัวใหญ่เจ้าของร้านอาหารจีนชื่อดังย่านอับกูจองพูดกลั้วเสียงหัวเราะพลางวางมือแปะลงมาบนศีรษะของลูกชายคนเล็กของตัวเองและโยกเอนมันไปมาคล้ายอยากจะให้อีกฝ่ายเลิกทำตัวบึ้งตึงตอนทำอาหารแบบนี้เสียที แต่มันก็เท่านั้นนั่นล่ะ คยูฮยอนเบ้หน้า หากแต่ก็ยอมเอนเอียงหัวของตัวเองไปมาตามแรงโยกคลอนของคุณพ่อ
ลูกชายคนเล็กของร้านอาหารจีนที่ทำได้อย่างมากก็คือช่วยพ่อหั่นผัก(?)ทำปากยื่นอยู่กับแตงกวาที่นอนรอเขาลงทัณฑ์บัญชาอยู่บนเขียงพร้อมกับใช้มีดฟันฉับลงไปอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องครัวถูกผลักเปิดเข้ามาโดยเจ้าพนักงานประจำหัวแดงที่มีรอยสักสีดำเลื้อยพันอยู่ที่ด้านข้างลำคอ...คือคยูฮยอนก็ไม่เข้าใจเหมือนกับว่าป๊ารับไอ้หมอนี่(ที่เขาไปได้ยินเด็กในร้านคนอื่นลือกันให้แซ่ดว่ากำลังไล่จีบเจ้าของร้านเหล้าฝั่งตรงข้ามอยู่...นั่นมันป๊าทึกของไอ้ฮยอกแจมันไม่ใช่เรอะ?!)เข้ามาเป็นบริกรคอยรองรับอารมณ์(?)ลูกค้าได้ยังไง
"นี่ออเดอร์โต๊ะสอง...สัด! คลาดสายตาหน่อยนี่คือไม่ได้เลยใช่มั้ยไอ้ห่า! พอเด็กมันออกจากกรมมานี่ระริกระรี้เลยนะ! เฮีย! ผมขอลาออกสองวันนะ!"
พอหนีกระดาษออเดอร์ของโต๊ะสองไว้กับแถบรับออเดอร์ประจำห้องครัวเสร็จ ไอ้คนที่มีข่าวลือว่ากำลังตามจีบเจ้าของร้านเหล้าก็สบถออกมาดังลั่นห้องครัว(ด่าใครก็ไม่บอกชื่ออีก)ก่อนจะประกาศของลาออกเอาดื้อๆแบบนั้น หมอนั่นกระชากผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวออกมากองสุมๆไว้บนโต๊ะเค้าน์เตอร์ใกล้ๆก่อนจะย้ำโครมๆออกประตูหลังร้านไปโดยมีโทรศัพท์มือถือถือแนบอยู่ที่ข้างหูด้วยท่าาทางเหมือนพวกนักธุรกิจพันล้านชะมัด พ่อของเขาถอนหายใจออกมาเบาๆเหมือนจะเหนื่อยใจกับอาการลมเพลมพัดของพนักงานของตัวเองพลางเดินเข้าไปเก็บผ้ากันเปื้อนที่อดีตพนักงานถอดกองทิ้งไว้ไปแขวนในที่ของมัน
"ลาออกอีกละ เมื่ออาทิตย์ก่อนก็มาขอลาออกไปสามวัน น่าจะส่งเจ้าฮีชอลไปวิปัสสะนาที่กวางโจวกับเจ้าคนโตจริงๆ คนเล็กออกไปดูโต๊ะสองหน่อยซิ เจ้าฮีชอลมันรับออเดอร์มาถูกรึเปล่าก็ไม่รู้"
ก็แล้วป๊าจะรับมันเข้ามาทำงานทำไมตั้งแต่ต้นล่ะหว้าา!
เขาเก็บคำพูดนั้นเอาไว้ในใจ(เพราะไม่คุ้มกับการโดนป๊าด่า)และเลือกที่จะวางมือจากแตงกวาที่ตัวเองกำลังรับผิดชอบอยู่เพื่อเดินออกไปดูโต๊ะสองตามที่พ่อไหว้วานให้ทำโดยไม่ลืมที่จะหยิบใบรับออเดอร์ของโต๊ะสองที่มีลายมือหวัดๆของคิมฮีชอลเขียนอยู่ชุ่ยๆติดมือออกไปด้วย แต่เดินออกไปยังไม่ทันพ้นเค้าน์เตอร์รับเงินที่ตั้งอยู่ด้านหน้าห้องครัวดี ดวงตาคมๆของลูกค้าโต๊ะสองที่ตวัดมามองทางเขาพอดีก็ทำเอาเขาชะงักการก้าวเดินของตัวเองพร้อมกับรีบหมุนตัวหาที่หลบวุ่นวาย
เหี้ยยยยย! ไอ้พี่หมอมาทำอะไรที่นี่แว๊!
คนที่มีคดีติดตัว(?)กดคางลงชิอคอเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นใบหน้าของเขาพร้อมกับรีบหาทางหลบกลับไปด้านในครัวเหมือนเดิม แต่เดินไปไม่ได้ถึงสองก้าวดี คนไม่ระวังก็ชมโครมเข้ากับบริกรที่เดินถือถาดใส่แก้วน้ำออกมาจากด้านในครัวพอดีจนหงายหลังล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทั้งคู่
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
"ขอโทษทีคร้าบบบบ!"
คยูฮยอนตะโกนไล่หลังตามเสียงแก้วแตกไปติดๆอย่างที่พ่อสอนมาพร้อมกับรีบคว้าถาดที่หล่นจากมือบริกรคนนั้นไปนอนอยู่บนพื้นขึ้นมาถือบังด้านข้างของใบหน้าตัวเองเอาไว้ให้พ้นจากลูกค้าโต๊ะสองที่เขาโคตรมั่นใจว่าคงกำลังหันมามองทางนี้ตามเสียงแก้วแตกไม่ต่างจากลูกค้าอีกกว่าค่อนร้านที่เหลือ
ไอ้พี่หมอใจโฉดนั่นไม่เคยทำให้ชีวิตเขาง่ายอ่ะ!
"คุณคยูฮยอนไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ เดี๋ยวผมเก็บเอง คุณคยูฮยอนเอาน้ำไปเสิร์ฟโต๊ะสองแทนผมหน่อยได้มั้ยครับ"
เกิดมาเป็นโจวคยูฮยอนนี่ไม่ง่ายเลยนะ!
เขาตั้งท่าจะอ้าปากปฏิเสธ แต่ท่าทางเหมือนจะร้องไห้ของเจ้าเด็กบริกรที่คับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นเด็กมัธยมมาทำงานพาร์ทไทม์ก็ทำเอาเขาต้องเปลี่ยนมาเป็นเออออรับปากแทน เขาส่งถาดเปล่าใบนั้นกลับคืนเจ้าเด็กนั่นก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืนปละเดินไปรับถาดที่มีแก้วน้ำจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยจากบริกรอีกคนที่นำออกมาให้จากในครัว คยูฮยอนสูดหายใจลึก งงกับตัวเองอยู่สักหน่อยว่าทำไมต้องกลัวไอ้พี่หมอใจโฉดนั่นด้วย คิดไปคิดมาอยู่กับตัวเองได้หน่อย รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะหมายเลขสองที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างเสียแล้ว
"น้ำคระ..."
"แมวเหมียววว....คิคิ เหมือนคิยูที่คลีนิกเลยยย"
หาา? นี่พี่หมอลูกสองแล้วเรอะ?!!
"แบคฮยอน อย่าไปชี้หน้าคนอื่นแบบนั้นสิครับ"
เสียงดุๆของไอ้พี่หมอที่ถึงแม้จะหล่อแต่ก็หน้าเหี้ยมใช้ได้ไม่ได้ทำให้เจ้าเด็กแก้มยุ้ยที่นั่งอยู่คนละฝั่งโต๊ะกับเจ้าตัวหน้าหงอ(เหมือนที่เขาเคยเป็น)เลยสักนิด ลูกชายคนโตของพี่หมอที่ชื่ว่าแบคฮยอน(ทำไมตอนแรกเขาไม่เห็นไอ้เด็กนี่วะ)หัวเราะคิกคักออกมาพร้อมกับขยับตัวขึ้นมาเกยบนโต๊ะและตวัดนิ้วชี้เล็กๆของเจ้าตัวขึ้นชี้หน้าของเขาไม่เลิกไม่รา
"ไม่เหมือนหรอ เจ้าขาวคิยูอ่ะ"
และการที่หมอเหล่ตามามองกูแบบนี้หมายความว่าไงวะ?
"ถึงจะเหมือน แต่แบคฮยอนไปชี้หน้าอาเค้าแบบนั้นไม่ได้นะครับ มันไม่สุภาพนะ"
อาเรอะ?! แค่พี่ก็พอมั้งไอ้ห่า!
คนที่ถูกกล่าวหาว่าหน้าเหมือนแมว(เหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้)ที่ชื่อว่าคิยูขมวดคิ้วเข้าหากันฉับทันทีที่พี่หมอไม่มีท่าทีจะช่วยเขาปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นเลยสักนิด คยูฮยอนสูดหายใจลึก อดทนต่อดวงตาโตๆของลูกชายหมอที่จ้องมองมายังเขาอย่างสงสัยใคร่รู้และลงมือปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง เขาวางแก้วที่ใส่น้ำแข็งมาแล้วทั้งสองใบลงบนโต๊ะก่อนจะจัดการใช้เทคนิคขั้นเทพเปิดฝาขวดน้ำและรินมันลงแก้วทั้งสองใบด้วยท่าทางที่เขาโคตรมั่นใจว่ามืออาชีพตามจรรยาบรรณของบริกรสุดๆ
"นี่ผมเคยเจอคุณมาก่อนรึเปล่าครับ"
เออดี! จำกูไม่ได้งี้แล้วเมื่อวันก่อนกูจะทำไปเพื่ออะร๊ายยยยย!
"เอ่อ...พี่จำผิดแล้วล่ะ ผมไม่..."
"นี่ๆ แบคฮยอนขอเอาอาคิยูไปนอนกอดที่บ้านได้มั้ยฮะ"
เพล้งงงง!
เด็กผี! อะไรของมึงเนี่ยห๊าาาาา!!
................................................................
"คนเล็กขอโทษคุณเค้ารึยัง"
"ขอโทษแล้ววววว...ป๊าอ้ะ! เลิกดุคนเล็กสักทีได้มั้ย! คนเล็กไม่ได้ตั้งใจจริงๆนี่"
"ไม่ให้ดุได้ยังไง คนเล็กปัดแก้วน้ำหกใส่ลูกค้านะ นี่ยังไม่นับที่มันตกแตกอีก ป๊าไม่ไล่ออกก็ดีแล้วนาาา"
แล้วทีไอ้พั้งค์ฮีชอลไปด่าลูกค้าเสียเปิงทุกอาทิตย์ ป๊าไม่เห็นจะไล่มันออกเลยอ้ะ!
เขาเก็บคำตัดพ้อไอ้พั้งค์หัวแดงจรจัด(?)นั่นเอาไว้ในใจและยกมือขึ้นมากอดอกแทนที่ พ่อของเขาที่ยืนหันหลังให้และกำลังรื้อตู้เสื้อผ้าหาเสื้อมาเปลี่ยนให้ไอ้คุณลูกค้าที่เขาทำน้ำหกใส่ถอนหายใจออกมาเสียงดังเหมือนจะเหนื่อยใจกับการเถียงคำไม่ตกฟากของเขา ก่อนในอีกไม่กี่วินาทีถัดมาจะหันกลับมาหาเขาพร้อมกับเสื้อเชิ้ร์ตสีกรมท่าเก่าๆในมือ
"เอาไปให้คุณเค้าใส่ซะ ขอโทษเขาอีกรอบด้วย...นี่คนเล็กได้ยินที่ป๊าพูดรึเปล่าห๊าา!"
พ่อตะโกนไล่ตามหลังเขามาดังลั่นเมื่อเขาคว้าเสื้อตัวนั้นและหมุนตัวเดินหนีออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้พูดจบ คยูฮยอนสบถ...โอ้ แน่ละ เขาสบถแน่อยู่แล้ว! ทั้งหมดทั้งมวลนี่เป็นเพราะไอ้เด็กแก้มยุ้ยนั่นคนเดียวเลย! เขาเดินไปตามทางเดินแคบๆของชั้นสองของร้านซึ่งทำเป็นห้องพักพนักงานและห้องเก็บของ ระหว่างนั้นก็สบถพึมพำกับตัวเองต่อไปอีกจนกระทั่งเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องแต่งตัวพนักงานนั่นล่ะถึงได้หยุด คยูฮยอนผลักประตูเปิดเข้าไปโดยไม่หยุดเสียเวลาเคาะอย่างที่มักจะทำจนติดเป็นนิสัย
"พี่ครับ ผมเอา..."
พี่หมอที่กำลังจะถอดเสื้อเชิ้ร์ตออกข้ามหัวไหล่และเหลียวหน้าเหลือบสายตามองข้ามไหล่มามองเขานิดด้วยท่าทางเหมือนจะหาเรื่องก็ไม่ใช่จะถามว่าใครก็ไม่เชิงทันทีที่เขาโผล่หน้าเข้าไปทำให้เขาชะงักคำพูดของตัวเองค้างอยู่กลางลำคอ และให้ตายห่าเหอะ! หน้าของเขาร้อนฉ่าขึ้นมาเหมือนโดนของเลยล่ะ! พี่หมอผ่อนคลายสีหน้าของตัวเองลงนิดเมื่อเห็นว่าเป็นเขาพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ร์ตที่ตัวเองกำลังถอดค้างเอาไว้อยู่ออกให้พ้นตัว และคุณพระคุณเจ้าเถอะนะ! ไหล่กว้างๆกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ดูแว๊บเดียวก็รู้ว่าผ่านการออกกำลังกายมาอย่างสม่ำเสมอนั่นก็ทำให้เขาเป็นหนักกว่าเก่าเสียอีก
นี่คนอย่างคุณคยูกลายเป็นพวกคลั่งกล้ามตั้งแต่เมื่อไรฟะ?!
"ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะครับ แค่น้ำเอง ปล่อยไว้เฉยๆเดี๋ยวก็แห้งแล้ว"
ไม่ต้องแล้วมึงจะถอดเสื้อทำพระแสงดาบง่าวอะไรล่ะฟะไอ้ฟายยยย!
"ป๊าผมให้เอามาให้ พี่ก็เปลี่ยนๆไปเหอะ เดี๋ยวป๊ามาด่าผมอีก...เอาเสื้อพี่มานี่ เดี๋ยวผมเอาไปซักแห้งแล้วเอาไปคืนที่คลีนิกให้"
"ว่าไงนะครับ"
ชิบ-หาย-ละ
คนที่ตอนแรกกะจะใช้น้ำเสียงพาลๆเบี่ยงเบนความสนใจของคู่สนทนาออกมาให้พ้นจากแก้มแดงๆของตัวเองชะงักไปนิดเมื่อเผลอหลุดปากพูดเรื่องที่ตัวเองไม่ควรจะรู้(เพราะไอ้พี่หมอยังไม่รู้ว่าเขารู้)ออกไป มือที่กำลังส่งยื่นเสื้อที่พ่อให้มาใส่มือของคนตรงหน้าสะดุดจังหวะการเคลื่อนไหวของมันไปนิด ก่อนเจ้าตัวจะทำเหมือนไม่ได้หลุดพูดอะไรออกมาด้วยการรีบโยนเสื้อตัวนั้นใส่หน้าอีกฝ่าย และในจังหวะเดียวกันก็รีบแย่งเสื้อที่เปียกน้ำมากอดเอาไว้แนบอก
"ก็...ก็...อย่างที่บอกนั่นล่ะ เดี๋ยวผมซักแห้งแล้วเอาไปส่งคืนให้ บ้านพี่อยู่ไหนล่ะ เขียนที่อยู่ไว้สิ ผมส่งแบบEMSด่วนสุดๆไปให้พี่เลย ไม่ต้องห่วง ไอ้ห่าฮยอกแจไปส่งให้พี่ถึงหน้าประตูบ้านแน่ๆ"
กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอหลุดพูดชื่อบุรุษไปรษณีย์ที่จะรับหน้าที่ส่งแบบEMSด่วนสุดๆไปให้ออกมา รอยยิ้มอ่อนจางเหมือนคนกำลังพยายามกลั้นหัวเราะของพี่หมอก็ตรงเข้ามากระแทกตากระเทือนไปถึงหัวใจจนมันสะดุดเต้นผิดจังหวะเข้าเสียแล้ว
พี่หมอมีลักยิ้มอย่างที่ไอ้ฮยอกแจมันมาตอแหลให้ฟังจริงๆด้วยยยย!
"ไม่ต้องหรอกครับ เกรงใจบุรุษไปรษณีย์ที่ชื่อฮยอกแจเค้าน่ะ"
พี่หมอว่ากลั้วเสียงหัวเราะขำๆในลำคอพลางสะบัดเสื้อเชิ้ร์ตขึ้นสวม ขนาดเสื้อที่ดูท่าจะเล็กกว่าไอ้บ่ากว้างๆนั่นอยู่สักหน่อยทำให้พี่หมอที่หุ่นยังกับนายแบบขายชั้นในที่แปะอยู่ตามสถานีรถไฟใต้ดิน(นี่เขาไม่ได้คิดอะไรเลยนะ! แค่เคยเดินผ่านแล้วมันก็นึกขึ้นมาได้อ้ะ!)ต้องขยับหัวไหล่ของตัวเองไปมานิดอย่างไม่สบายตัว
"พี่ใส่ได้รึเปล่า ผมไปหาตัวใหม่มาให้ก็ได้นะ"
"สบายมาก"
สาบานได้ว่าไอ้สบายมากสองคำสั้นๆที่ตวัดเสียงสูงขึ้นนิดหน่อยในช่วงท้ายนั่นทำให้เขาใจเต้น!
คนที่ใจเต้นเพราะ'สบายมาก'ของพี่หมอผู้ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาติดกระดุมเสื้อก้มหน้างุดอยู่กับเสื้อเชิ้ร์ตสีขาวที่ตัวเองกำลังถือกอดเอาไว้แนบอกเพื่อหลบแก้มแดงๆของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คนที่ยืนแต่งตัวอยู่ตรงหน้าได้เห็น แต่พอก้มมากเข้า จมูกเจ้ากรรมก็ดันหาเรื่องได้กลิ่นโคโลญจ์อ่อนๆที่ติดอยู่ตรงคอปกเสื้ออีก
ไอ้ชิบหาย! นี่พี่หมอจะเล่นของใส่เขาให้ได้เลยใช่มั้ย?!
"แล้วคนโตไปอยู่ที่ไหนเสียล่ะ"
"หาา?"
"ก็เห็นคุณพ่อเรียกว่าคนเล็กนี่ มีคนเล็กก็ต้องมีคนโตด้วยสิ"
ดวงตาคมละจากมือที่กำลังไล่ติดกระดุมของตัวเองขึ้นมามองหน้าเขาพร้อมกับที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วให้เขานิดๆคล้ายจะย้อนถามเขาว่าตัวเองเข้าใจถูกรึเปล่า แต่ไอ้สีหน้าแบบนั้นแม่งไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรหรอกนะ ไอ้รอยยิ้มอ่อนจางหากแต่ทอแววล้อเลียนชัดเจนบนเรียวปากหยักได้รูปสวยนั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญน่ะ!
ปกติคนอย่างคุณคยูไม่ใจเต้นกับผู้ชายหรอกนะจะบอกให้!
"ไอ้...ไอ้คนโตไปวิปัสสะนากับม๊าที่จีน ยังไม่มีกำหนดกลับ...จริงๆนะ!"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะให้กับคำว่าวิปัสสะนาตรงกลางประโยคของตัวเอง คุณคนเล็กคนดีก็ยืนยันออกมาด้วยเสียงดังขึ้นที่ไม่วายทำให้อีกฝ่ายกลั้นหัวเราะหนักกว่าเดิมเสียอีก คยูฮยอนทำหน้ามุ่ยใส่คุณหมอที่ดูท่าทางเหมือนจะไม่เชื่อคำพูดของเขา และมันก็คงดูน่าหมั่นไส้อย่างที่ไอ้คนโตชอบบอก มือใหญ่ข้างหนึ่งถึงได้ยื่นมาผลักเข้าที่หัวของเขาเบาๆเสียหนึ่งที
"พี่ก็ไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อนี่ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย"
คนที่ชวนเขาคุยได้เป็นเรื่องเป็นราวดีใช้ได้ก้มหน้ากลับลงไปสนใจมือของตัวเองที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ร์ตต่อตามเดิม ปล่อยให้เขายืนใจเต้นตึกๆพร้อมกับแก้มร้อนฉ่าจนแทบไหม้อยู่คนเดียว...ไม่! ไม่! ไม่! ไม่มีทางอ่ะ! แค่ไอ้พี่หมอมียิ้มสวยๆกับลักยิ้มน่ารักๆนั่นเท่านั้นเองงงง!
จะมาเทียบชั้นอะไรกับคุณคยูหล่อที่สุดในสามโลกคนนี้ได้!!
"เสร็จละ เดี๋ยวพี่เอาเสื้อกลับไปซักเองก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบากเอาไปซักให้หรอก"
"บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวคนเล็กซักให้!"
พออีกฝ่ายทำท่าจะเอื้อมมือมายื้อเสื้อของตัวเองกลับไป คยูฮยอนก็กอดกระชับมันเข้าแนบอกแน่นมากขึ้นพร้อมกับขยับก้าวถอยห่างออกมา แถมยังไม่วายตวัดเสียงใส่เจ้าของเสื้อเสียดังลั่นอีก และกว่าจะรู้ตัวว่าเผลอหลุดพูดแทนตัวเองว่าคนเล็กออกไป(ก็ไอ้พี่หมอชวนพูดเรื่องนี้อ่ะ! ดูดิ!) ไอ้พี่หมอก็ส่งรอยยิ้มขำขันมาให้เขาเสียแล้ว
"เสียงดังอะไรกัน นี่คนเล็กไปชวนคุณเค้าทะเลาะหรอ ขอโทษคุณเค้าเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร ผมแค่ทำน้องเค้าตกใจน่ะครับ"
คุณป๊าที่วิ่งกระหืดกระหอบมาที่ห้องเพราะเสียงตะโกนของเขาเหล่ตามามองเขานิดอย่างไม่ไว้ใจ(นี่คนเล็กลูกป๊านะ!)ก่อนสุดท้ายจะแพ้รอยยิ้มของคุณลูกค้าตัวสูง(เหมือนเขาเปี๊ยบเลย)ที่ยืนยันออกมาอีกรอบว่าไม่มีอะไรจริงๆและหมุนตัวเดินจากไปในที่สุด
"ป่านนี่เจ้าแบคฮยอนงอแงแย่แล้วแน่ๆเลย"
เขาได้ยินคุณพ่อลูกสอง(เดาเอา)พึมพำออกมาอย่างนั้นพลางขยับไหล่ของตัวเองไปมาเพื่อให้เสื้อเชิ้ร์ตเข้าที่เข้าทางกว่าเก่า ก่อนอีกฝ่ายจะหันกลับมาสบตากับเขาอีกครั้ง พี่หมอไม่ใช่คนช่างยิ้ม แบบพวกที่ยิ้มไปเรื่อยแจกยิ้มเรี่ยราดอะไรทำนองนั้นน่ะ ใบหน้าคมหล่อๆนั่นติดออกจะดุเสียด้วยซ้ำ มันก็เลยทำให้พออีกฝ่ายส่งมอบรอยยิ้มจางๆมาให้ทีไร เขาถึงได้รู้สึกเหมือนตัวเองหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่งทุกที(แค่ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นล่ะ!) พี่หมอวางมือแปะลงมาบนหัวของเขาพลางโยกเอนมันไปมาเบาๆ
"ถ้าคนเล็กยืนยันอย่างนั้นก็ตามใจ พี่ไม่ขัดใจก็ได้"
น้ำเสียงที่ไอ้พี่หมอใจยักษ์ใช้พูดคำว่าคนเล็กนั้นแฝงแววล้อเลียนชัดเจนแบบไม่คิดปิดบังไม่แพ้ดวงตาคมคู่นั้นที่จ้องมองมา และเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำหน้ามุ่ยตอบกลับอีกฝ่ายไปว่าเขาไม่พอใจที่อีกฝ่ายเรียกเขาแบบนั้นเพื่อกลบเกลื่อนเสียงหัวใจของตัวเองที่น่ากลัวว่าจะเต้นดังเกินไปจนไอ้คนตัวต้นเหตุอาจจะได้ยินเข้า
"รู้จักคลินิกรักษาสัตว์ตรงแถวมหาลัยยอนเซมั้ย ข้างๆร้านดอกไม้น่ะ ซักเสร็จเมื่อไรคนเล็กเอาไปคืนพี่ที่นั่นละกันนะครับ"
เออ! เชิญมึงลงทัณฑ์บัญชากูให้สาแก่ใจมึงเลยละกัน!!
......................................................................
โอ๊ยยยยยยย! แพ้พี่หมอเรื่องนี้มากอ่ะ พูดจริงๆ =///= แล้วคุณคยูของเราจะไปเกรียนใส่เขาได้อีกสักกี่น้ำกันล่ะหว้าถ้าพี่หมอเล่นมาแนวพี่ชายแสนดีแบบนี้น่ะ #สิ้นใจ ตอนนี้มาเร็วอีกแล้วเพราะอาทิตย์หน้าไม่อยู่บ้านยาวตั้งแต่วันพฤหัสก็เลยเอามาลงให้ก่อนค่ะ ตอนนี้ก็ .. งืมมมม .. ไม่ค่อยมีอะไรเนอะ แต่มีตัวละครเพียบเลยทั้งคุณฮีที่โผล่มาอยู่แค่ประโยคเดียว หนูแบคฮยอนแก้มยุ้ยลูกพี่หมอ(จริงดิ่?)อีกหนึ่งคน(ยังหาบทให้น้องเถาเถาเด็กในฮาเร็มคนใหม่ไม่ได้เลย ฮือออออ #เสียใจ) แล้วก็ยังมีไอ้คนโต(ซึ่งเปนใครก็ไม่รู้)ที่กำลังไปวิปัสสะนากับคุณแม่อยู่ที่จีนนะ ก็รอลุ้นกันต่อปายยยยย
เจอกันตอนหน้าจ้า ^^
ปล. มีคนทวงน้องคยูสามขวบคึ่งด้วยยยยยย! ฉันโกรธมากกกกกกกกก! #ปิดหูปิดตาทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ความคิดเห็น