คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Lay’s Part
“นี่ยอล บอกว่าหันมาคุยกันให้รู้เรื่องไง”
“ป๋ายย นั่งไปก่อนได้มั้ย เห็นมั้ยว่าตอนนี้มีเพื่อนยอลด้วยนะ”
“แต่เรายังเคลียร์กันไม่จบนะ บราในรถนี่มันของใครกัน”
“ป๋ายย เงียบก่อนได้มั้ย ยอลขอร้อง..”
คือไม่ต้องงงครับ ตอนนี้ผม..จางอี้ชิงมานั่งอยู่เบาะหลังรถของเพื่อนสนิทปาร์คชานยอลที่เพิ่งเฉี่ยวผมจนขาบิดสดๆร้อนๆพูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ แถมตอนนี้มันกับแฟนที่ชื่ออะไรนะป๋ายๆอะไรของมันน่ะ นั่นแหละกำลังทะเลาะกันอยู่คือผมบอกจะไปแท็กซี่เองมันก็ไม่ยอม คือ...กูไม่อยากอยู่ดูสถานการณ์การทะเลาะกันของมึงกับแฟนเว้ยยย !
หลังจากขับมาซักพัก(ใหญ่ๆ) รถก็มาจอดหน้าช่องจอดฉุกเฉินที่โรงพยาบาล XYZ คือโรงพยาบาลใกล้กว่านี้ก็มี แทนที่มันจะไปแต่มันก็แค่บอกว่าที่นี่เพื่อนมันอยู่ จะได้รักษาผมเต็มที่..แต่มันคงลืมอะไรไปอย่างนะ..ค่ารักษาน่ะ..แพงมากเลยบอกไว้ก่อน..
พอมาถึงมันก็เขียนน็ตเล็กๆอะไรไม่รู้แล้วยื่นให้บุรุษพยาบาล จากนั้นมันก็บอกว่าขอตัวไปคุยกับแฟน แล้วก็ขึ้นรถแล้วเหยียบไปไม่หันมาสนใจผมอีกเลย เยี่ยมครับ! เอาเถอะเดี๋ยวค่อยโทรให้มันมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้วกัน
“เด็กหมอคริสเหรอครับ?” ห๊ะ อยู่ดีๆบุรุษพยาบาลที่เข็นรถเข็นของเขาก็พูดขึ้นมา เด็กหมอคริส? หมอคริสเป็นใคร? แล้วทำไมผมถึงต้องเป็นเด็กหมอคริส? เห้ยยยยงงว่ะ
“ครับ?”
“ก็ปกติคุณชานยอลเขาจะส่งเด็กๆเอ่อ..ผมหมายถึง..นั่นแหละครับ...มาให้หมอคริสประจำ”
“อ๋อ..ไม่ใช่หรอกครับ ผมแค่เป็นเพื่อนชานยอลครับ” จะบ้าหรือไง ผมเป็นผู้ชายนะ แมน 100% ถามแปลกๆ เอ๊ะ.หรือว่าหมอคริสอะไรนั่นจะโรคจิต !?
แต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไร..รถเข็นผมก็มาหยุดอยู่หน้าห้องๆนึงแล้ว....
ถ้านายทำให้ขาฉันหายภายในสองวันได้ก็คงดีนะ ;_______;
Sehun’s Part
ตอนนี้ผมกำลังนอนดูโทรศัพท์เครื่องเล็กสั่นไปสั่นมาอย่างกะเจ้าเข้าอยู่ครับ...คือพี่คยองเขาโทรมาไม่หยุดเลย รัวทั้งเมจเสจนู่นนี่นั่นมาเต็มไปหมด ถามว่าผมรู้สึกผิดมั้ยก็รู้สึกนะครับ แต่...ความเฬวผมมีเยอะกว่าเพราะฉนั้นก็ช่างโทรศัพท์มันเถอะครับ
ผมเปลี่ยนมานั่งดูรายละเอียดซีรี่ย์ประจำปีของสถานี SBD คืองานนี้ใหญ่มากๆ..และผมก็ได้รับบทเป็นพระเอกด้วยหล่ะครับ..แต่อย่าเพิ่งดีใจไปปัญหามันอยู่ตรงนี้แหละ...ผมเต้นไม่เป็น คือไม่ใช่อะไรหรอกนะแต่ผมว่ามันไร้สาระมากๆเลยเด้งหน้าเด้งหลังไม่เห็นมันจะมีประโยชน์อะไรซักนิด แต่ประเด็นคือผมรับงานไปแล้วนี่สิครับ...
ถ้าถามถึงครูรายที่ผ่านๆมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องใจเรียนนะ แต่เขาพยายามแล้วมันได้แค่นั้นจริงๆ แล้วครูแต่ละคนก็ทำหน้าเอือมระอาไม่อยากสอนกันซ่ะเหลือเกิน เขาก็เลยจัดไปเต้นๆเล่นๆให้หนักกว่าเดิม จะได้ถอดๆใจกันไปซ่ะไหนก็ไม่อยากสอนอยู่แล้วนี่..
ไม่แน่ผมคงต้องไปปฎิเสธงานนี้ซ่ะแล้วหล่ะมั้ง..
Kyungsoo’s Part
ตึก SBD , Seoul [06.30 น.]
ด้วยเหตุที่ว่าไม่ว่าเขาจะพยายามติดต่อโอเซฮุนเท่าไหร่...ไม่ว่าจะเป็นไลน์
เมจเสจ หรือว่าจะโทรไปเป็นล้านสาย อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะไม่รับ...ไม่สิตั้งใจไม่รับ...
โดคยองซูผู้จัดการที่แสนดีของเด็กร้ายกาจโอเซฮุนคนนี้(?) ก็เลยต้องแหกขี้ตามายืนรอเพื่อนมันหน้าตึก SBD !
ส่วนเรื่องเล่นเป็นตุ้ดน่ะ...เขาว่าความแตกแหง๋ๆ ดูเขาสิ ทั้งสูง(?) หน้าตาก็แมน(?)ขนาดนี้ ใครจะคิดว่าเป็นตุ้ด แถมการแต่งตัว..กางเกงยีนส์สามส่วนสีพีชกับเสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อนมีซีทรูเล็กๆตรงปลายด้านร่างของเสื้อ รองเท้าคัตชูสบายๆสีน้ำตาล ถามจริงๆมันไม่แมนตรงไหน ถ้าใครยังคิดว่าเขาเป็นตุ้ดนี่คงโง่มากๆ..
“นี่ๆ..พี่ใช่ผู้จัดการของเซฮุนป้ะ” ไอดำนี่ใคร ไหนบอกว่าเป็นผู้หญิงไง หรือนี่เพื่อนมันที่ว่าว่ะ
“อือ..ทำไม”
“ไปขึ้นรถได้ล้ะเจ้ น้องผมรออยู่”
เดี๋ยวนะ ! มันเรียกใครเจ้ กรี๊ดดดดดดดด ขนาดแต่งตัวมาแมนเต็มที่มันยังเรียกว่าเจ้
กรี๊ดดดดดดด คยองซูจะไม่ทนค่ะทุกคน
“เอ้าเจ้ ไม่ต้องจ้องขนาดนั้น ผมรู้ว่าผมหล่อ มาเร็วๆ” ไอเด็กดำ เออนั่นแหละเรียกมันแบบนี้แล้วกัน ไอเด็กดำเพื่อนเซฮุนเด็กประสาทพูดเสร็จก็เอื้อมมือมาลากกระเป๋าข้างๆตัวของเขาไปด้วย กรี๊ดดดดดนี่แก ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ยยยย แต่ไม่ได้ๆตอนนี้ต้องเล่นละคร เอาเป็นว่าเดินตามมันไปก่อนก็ได้ว่ะ ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหนื่อยลากเอง..
“พี่คยองคะ พี่ว่าลิปสติกสีไหนดีกว่ากันคะสีนี้ หรืออันนี้ดี”
“แหะๆ..พี่ไม่รู้จ่ะ มันสวยทั้งคู่”
“แหม๋ ไม่ต้องเลยนะคะ อย่างพี่น่ะต้องเซียนเรื่องแต่งหน้าใช่มั้ย อย่าหวงวิชาเลยพี่”
“เอ่อ..งั้นสีนั้นก็ได้ครั..เอ้ย..จ้ะ”
คือตอนนี้หลังจากไอเด็กดำ (ซึ่งมารู้ทีหลังว่ามันชื่อจงอิน แต่เขาก็จะเรียกมันว่าเด็กดำต่อไป) มันพาผมมาขึ้นรถ..คือมันเป็นมินิแวนแล้วในรถเนี่ย..มีน้องสาวมันที่ชื่อไอรีน ที่ถามเรื่องสีลิปสติกนั่นแหละแล้วก็เพื่อนๆน้องเขาอีกสามคน แล้วให้ตายเถอะทำไมผู้ชายอย่างเขาต้องมาแสดงว่าเชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิงๆแบบนี้ด้วย มันไม่ใช่ตัวตนของคยองเลยนะครับ !!
สุดท้ายคนที่หล่อและฉลาดอย่างผมก็หาทางบรรลุได้...นอนดีกว่า...
เขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที..เห้ยยย..ถึงแล้ว (?) เร็วปานอยู่ในฟิค ! !
แล้วผมก็เดินลงมาแบบงงๆ แต่เดี๋ยวก่อน..แล้วไอเด็กดำที่ขับรถมาตอนแรกหล่ะ..ไปไหน?
“พี่จงอินเขาให้คนอื่นมาขับแทนอะค่ะ พี่เขามีคิวถ่ายแบบ” ในที่สุดเด็กที่ชื่อไอรีนก็เป็นคนมาตอบความสงสัยในใจของผม หน้าผมมันคงแสดงออกหมดเลยสินะ ให้ตาย..
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...จะมาเกาะเซจูได้นี่มันต้องลงทะเลไม่ก็เครื่องบินไม่ใช่หรอ
ทำไมเขาถึงตื่นมาในรถแล้วถึงเลยหล่ะ (?)
“มันมีบริการขนรถข้ามทะเลอ่ะค่ะ..แล้วพี่จงอินบอกว่าไม่ต้องปลุก เราเลยให้พี่นอนมากับรถขนส่ง แล้วพอถึงเกาะพวกเราก็เห็นพี่ตื่นพอดี แหะๆ”
ไอเด็กนี่มันอ่านใจได้หรือไงนะ..
“หนูไม่ได้อ่านใจได้หรอกค่ะ”
เห้ยยยยย ไหนมันบอกไม่ได้อ่านใจได้ไง
“ฮ่าๆๆๆ หน้าพี่คยองฮามากเลยรู้ตัวเปล่า ก็เวลาพี่คิดอะไรมันก็บ่งบอกมาทางสีหน้าหมดเลย หนูก็เลยตอบไปตามนั้นค่ะ”
“แล้วไปนะ...”
“นี่กุญแจห้องพักนะคะ โรงแรม LFS พวกเรากะว่าจะไปช็อปปิ้งดูของนู่นนี่กันก่อน พี่ไปก่อนได้เลยนะ”
นี่สินะผู้หญิง..ช็อปปิ้ง..น่าเบื่อจะตายไป
“หรือพี่คยองจะไปด้วยกันคะ”
“อ่อ..ไม่หล่ะๆ เดี๋ยวพี่ไปเก็บของอะไรก่อนดีกว่า ช็อปปิ้งให้สนุกนะ”
ตอนนี้ผมกำลังรีบเดินออกมาจากตรงนั้น..คือไม่อยากโดนลากไปช็อปปิ้ง ยิ่งไอรีนกับเพื่อนๆก็คิดว่าผมเป็นตุ้ด..รีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า ถ้าถามว่าทำไมถึงเดินคล่องแบบนี้..จะบอกว่าผมมาเซจูบ่อยมาก..จนเบื่อ..จนมันไม่มีอะไรให้ทำ
ในที่สุดก็ถึงห้อง...ดีนะที่อย่างน้อยก็เปิดห้องส่วนตัวให้ผมคนเดียว...ถ้าเขาต้องอยู่ห้องเดียวกับสาวๆหล่ะก็ตายแน่ๆ
“เฮ้อออ”
ทำไมเขาต้องมาเสียเวลาทำอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วยนะ...
เพราะโอเซฮุนแท้ๆเลย...
-ติ้ดๆ-
เมจเสจเหรอ...ถ้าเป็นเซฮุนแม่จะฝาดให้เข็ดถ้าไม่ใช่เรื่องสร้างสรรค์ล่ะก็..
เอ๊ะ..เบอร์แปลกๆ..ส่งเมจเสจมาทำไมนะ...
‘ดูไอรีนดีๆนะ เจ้ต้องรายงานผมทุกๆ 5 ชม.ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นั่นบ้างโอเคนะเอาเป็นว่าเข้าใจกัน แล้วถ้าคนของผมสืบมาไม่ผิด พรุ่งนี้ตอนเช้าแฟนของไอรีนคงจะมาหาแน่ๆ ฝากขัดขวางด้วยนะเจ้ ผมคิดว่าสกิลการแยกผู้ชายให้ออกจากชะนีของเจ้คงเยอะอยู่แล้วใช่มั้ย อ่อ..แล้วนี่เบอร์ผมถ้ามีเรื่องเร่งด่วนโทรมานะ...ฝากน้องสาวผมด้วย’
อุกกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ! !
สกิลการแยกผู้ชายออกจากชะนีหรอ !
นิสัยนายนี่มันแย่พอๆกับเซฮุนเลย ถึงว่าทำไมเป็นเพื่อนกันได้
แต่ถามว่าเขาจะทำอะไรได้ ก็ลงเรือลำเดียวกันมาแล้วนิ่..ก็ต้องก้มหน้ารับชะตากรรม
ว่าแล้วก้เมมชื่อมันไว้หน่อยแล้วกัน...ทุก 5 ชม.หรอ..บ้าที่สุด เอาเถอะ...ชื่อนี้แล้วกันนะ..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
‘ไอเด็กดำ’
Lay’s Part
“นายหมายความว่ายังไงว่าฉันต้องนอนโรงพยาบาลอีก 1 อาทิตย์ !”
“ก็หมายความตามนั้นหล่ะครับ..”
“แต่..ไม่ได้นะ..ฉันมีธุระในอีก 2 วันนี้แล้วนะ”
คือตอนนี้ผมนอนอยู่ในห้องผู้ป่วย..หลังจากนอนมาคืนนึงตัวเขาก็นึกว่าจะได้กลับบ้าน มีที่ไหนไอหมอคริสบ้านี่ก็เดินมาบอกว่าต้องนอนอีกตั้งอาทิตย์นึง จะบ้าหรือไง แล้วงานสอนเต้นเขาหล่ะ รับปากไปแล้วด้วย แล้วตั้ง 5 ล้านวอน ไม่ได้นะเว้ยยยย
“ยังไงก็ต้องนอนครับ กระดูกยังไม่เข้าทีเลยด้วยซ้ำไหนจะต้องกายภาพบำบัดอีก”
“แต่...”
“ไม่มีคำว่าแต่..เข้าใจนะครับ”
พอพูดเสร็จ..ก็เดินหันหลังออกไปเลย..คืออะไรครับ...มันคืออะไร...
ทำไมชีวิตของจางอี้ชิงจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย...
ชานยอล..ไหนว่าเพื่อนแกดีนักดีหนาไง..
รักษาก็ไม่ได้เรื่อง แถมไร้มารยาทเดินออกไปเฉยๆแบบนี้ได้ไง ! !
จางอี้ชิงก็เหงาเป็นนะครับ ;_______;
ผมตัดสินใจแล้วว่าถ้ามัวแต่นอนดูทีวีที่ไม่ว่ากดไปช่องไหนๆก็มีแต่ข่าวเขาต้องเซ็งตายคาห้องนี่แน่ๆ..ก็เลยโทรไปบอกเสี่ยวลู่..อย่างน้อยก็ให้มันมาคุยเป็นเพื่อนหน่อยก็แล้วกันว่ะ..
“เป็นไงบ้าง..เมื่อวานยังเห็นดีๆอยู่เลย..โดนรถเฉี่ยวซ่ะงั้น”
“ก็สภาพอย่างที่เห็นขาขวาเบี้ยว”
“เห้ยยยย หนักขนาดนั้นเชียว...แล้วเรื่องสอนเต้นหล่ะว่ะ”
“นี่ไง..กำลังคิดอยู่..ตบปากรับคำเขาไปแล้วด้วยดิ..” นี่เขาก็คิดมาตลอดว่าจะทำยังไงดี จ้างคนอื่นไปสอนแทนหรอ..งั้นเขาก็ได้เงินน้อยลงอ่ะดิ แถมเครดิตเสียด้วย จะปฎิเสธก็ไม่ใช่เรื่องในเมื่อรับปากเขาแล้วนี่หน่า..
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...
เพื่อนที่เรียนเต้นมากับผมตั้งแต่เด็ก..ฝีมือก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่..
ทำไมผมคิดไม่ออกนะ...
“เสี่ยวลู่..ช่วยไปสอนเต้นแทนฉันหน่อยดิ”
“แก..ล้อเล่นหรออี้..ไม่ขำนะ”
“ล้อเล่นอะไร แกก็ฝีมือไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่ แถมเรื่องเล่นละครแกเซียนอยู่แล้ว”
“แต่ว่า...”
“นะเสี่ยวลู่..แกก็รู้ว่างานนี้ค่าจ้างมันเยอะขนาดไหน แค่ไปสอนเด็กนั่นแค่ 2 เดือนเอง นะๆๆ”
“แกจะบ้าเหรออี้ ให้ฉันปลอมตัวเป็นนายไปสอนเต้นเนี่ยนะ”
“ถือว่าฉันขอร้องในฐานะที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนะๆ แกก็รู้ว่าถ้าฉันสอนเองได้ฉันทำไปแล้ว”
“เฮ้อออ..ก็ได้..เห็นว่าเป็นนายนะ”
ผมหล่ะอยากจะตะโกนคำว่าเย้ให้สุดเสียงลั่นโรงพยาบาล แต่ตอนนี้ไม่ได้ๆ..ต้องทำเป็นว่าซาบซึ้งกับมันอย่างเปี่ยมล้นก่อน..คือ 5 ล้านวอนน่ะคนอย่างมันไม่เอาหรอกสุดท้ายก็ต้องเอามาให้ผมอยู่ดี ขอเฬวหน่อยแล้วกันนะ อิอิ
“อย่าลืมนะ เบอร์ที่จดให้ไปนั่นเบอร์ของคนที่ชื่อคยองซู วันมะรืนตอนเช้าไปหาเขาที่ตึก แล้วโทรหาเขาด้วย”
“เออ แกเตือนฉันรอบที่ล้านแล้วนะอี้ ไปแล้วนะ”
ก็ผมห่วงกลัวผมไม่ได้ตัง..เอ้ย..กลัวเพื่อนผมหลงนี่หน่า...
หวังว่ามะรืนนี้ของเสี่ยวลู่คงจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ...
“นี่คุณอี้ชิง..ถ้าไม่นอนพักแล้วมันจะหายมั้ยหล่ะ” ผมทนฟังประโยคนี้มาสิบกว่ารอบแล้วนะรู้สึก..ต้องแต่เสี่ยวลู่เดินออกไป ไอหมอคริสนี่ก็เดินเข้ามา บอกให้นอนๆอยู่นั่นแหละ นี่ร่างกายผมเว้ยยุ่งไร แล้วเนี่ยว่างงานหรือไงมานั่งเฝ้าคนอื่น แต่ผมก็ได้แต่คิดแหละครับ..
“ครับ..นอนก็ได้ครับ..แล้วคุณหมอไม่มีเวณตรวจคนไข้หรอ มาเฝ้าผมเนี่ย”
จริงก็อยากจะพูดให้แรงกว่านี้นะ..แต่นั่นแหละเดี๋ยวโดนเขาแกล้งเอายาเบื่อหนูฉีดเข้าเส้นเลือดขึ้นมาจะทำไง
“ก็เป็นห่วง..ชานยอลน่ะ..เขาบอกมาว่าเป็นห่วงคุณ”
“อ่อ..งั้นไม่เป็นไรครับ ผมโตแล้วดูแลตัวเองได้ คุณหมอไปทำงานเถอะครับ ขอบคุณนะครับ”
พุดเสร็จผมก็หันหลังมาอีกข้าง..แกล้งหลับมันไปเลยแล้วกัน..แต่ประเด็นคือคนอย่างไอชานยอลเนี่ยนะบอกเป็นห่วงผม พรุ่งนี้หิมะจะตกที่เอธิโอเปียหรือเปล่านะ ให้ตายเถอะ พูดถึงมันแล้วว่างๆคงต้องโทรไปเบิร์กเงินรักษาพยาบาลหรือไม่ก็ให้หมอคริสนี่รักษาฟรีไปเลย อิอิ
Talk Talk
ขอโทษนะคะที่หายไปนาน (มากๆ)
คือเนื่องจากตอนนั้นกำลังลุ้นคะแนนเกรดบลาๆๆ และตอนนี้ค่ะ ! ปิดเทอมอย่างเป็นทางการ กรี๊ดดดดดดดดด
มาแต่งอย่างเต็มตัวแล้วค่ะ แล้วก็จะพยายามมาขยันอัพเน๊อะ
ส่วนตอนนี้ดูพระเอกกับนายเอกไม่มีบทเลยค่ะ ใจเย็นๆเน๊อะยังไม่ถึงเวลาออก 555555555555
เจ้โด้ศรีกับเด้กดำจงอินเขาเจอกันแล้วด้วยหล่ะ (ถึงจะนิดเดียวก็เถอะ)
สุดท้ายหมอที่มารักษาอี้ชิงก็คือหมอคริส อร๊ายยยยยยยย (บทหมอน้อยมากคร่า)
บางคนอาจจะงงว่านี่มันฟิคไคโด้เหรอ ไม่ใช่นะๆนี่ตอนแรกๆไงให้เขาออกไปก่อน ฮุนฮานเขายังไม่พร้อมค่ะ
แต่เวลามาจัดเต็มแน่นอนเย่ อดทนรอกันอีกนิดนึงเน๊อะ
แล้วก็หลังจากไปนั่งคิดนอนคิดมาแล้ว สามารถไป(ช่วย)เวิ่นฟิคในทวิตเตอร์กันได้นะคะ
ติดแท็ก #ฟิคซคพ
อยากเห็นคอมเม้นท์จากทุกๆคนนะคะ
ใครที่หลุดเข้ามาอ่านแล้วก็อย่าเพิ่งทิ้งเขาไปนะ เม้นท์-โหวตให้กำลังใจเขาด้วยนะ
ตอนนหน้าจะเป็นยังไงติดตามกันด้วยน้า จะรีบมาลงในเร็วๆนี้ค่ะ :D
Hunics
ความคิดเห็น