แม่มดน้อยโดเรมี ภาค องค์ราชินีแห่งโลกเวทย์มนต์มืด

ลำดับตอนที่ #3 : การรวมตัว(แก้ชื่อตอน)

                  

         ..ณ ปราสาทเดวิล..                 

                      "อืม~  เอ๊ะ!!  ที่นี่ที่ไหนเนี่ย!"โดเรมีตื่นขึ้มมาจากห้วงนิทราแล้วก็พบว่าตนเองนั้น มิได้อยู่ที่บ้าน
                     
                      "นี่มันอะไรกันแน่"โดเรมีจึงคิดทบทวนถึงความทรงจำก่อนที่เธอจะสลบไป

                      "จริงด้วย!! เราถูกจับมานี่นา"โดเรมีร้องขึ้นเมื่อความทรงจำกลับคืนมา

                     
                      "ว่าแรงไปไหมเพคะท่าน" เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างหญิงสาวแสนสวย ไม่สิ น่ารัก ใบหน้ารูบไข่บวกกับตาโตคู่สวย จึงทวีความน่ารักของเธอยิ่งขึ้น

                      "ท่านควรจะใช้คำว่า ถูกพามา มากกว่าถูกจับมานะเพคะ"หญิงสาวคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มหวานหยดย้อย

                      "เธอคือ...."/เธอคือใครกันแน่นะ สายตาอ่านไม่ออกเลย/โดเรมีคิดด้วยความระแวง

                      "หม่อมฉัน เอริณ เพคะ  แต่ดูในลูกแก้วนี้สิเพคะ"เอริณตอบโดเรมีด้วยน้ำเสียงเอ็นดู แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวล พร้อมยื่นลูกแก้วให้   ภาพในนั้นทำให้โดเรมีพูดไม่ออก เนื่องจากภาพในนั้นคือเพื่อนๆทั้งหลายของโดเรมีถูกเงาสายหนึ่งพันให้แน่นและแน่นขึ้นเรื่อยๆ
                     
                       "นี่มันอะไรเนี่ย! ทำไมเพื่อนๆของชั้นถึงเป็นแบบนี้!!"โดเรมีถามด้วยความตกใจ

                       "นี่คืออนาคตค่ะ อนาคตที่จะเป็นจริงถ้าท่านไม่ยอมรับตำแหน่งราชินีแห่งโลกเวทย์มนต์มืดแห่งนี้"เอริณตอบ ยิ่งทำให้โดเรมีตกใจยิ่งขึ้น
 
                       "จะเอายังไงเพคะ"เอริณเร่ง

                       "เอ่อ...ก ก็ได้"โดเรมีเอ่ยด้วยความจนใจโดยไม่รูว่าคำพูดนี้เป็นสาเหตุของเรื่องวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น

                       "งั้นเชิญท่านดาร์กควีนโดเรมีไปบรรทมเถอะเพคะพรุ่งนี้ท่านต้องทำพิธีเพื่อขึ้นเป็นราชินีนะเพคะ อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ท่านต้องรูจักกับคนคนนี้ก่อนนะเพคะ เข้ามาสิ"สิ้นคำพูดของเอริณประตูก็ค่อยๆเปิดออก จากนั้นก็มีร่างของเด็กสาวคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับโดเรมีเดินเข้ามา เพียงแต่ เธอนั้นดูสง่างาม อาจหาญ และสุขุม แต่กต่างกับโดเรมีมาก

                      "สวัสดีเพคะดาร์กควีนโดเรมี กระหม่อมมีชื่อว่าเรน่าเพคะ ตั้งแต่วันนี้หม่อนฉันจะเป็นองครักษ์ประจำพระองค์เพคะ"เด็กสาวที่ชื่อเรน่าเอ่ยแนะนำตัว

                      "ร  เรน่าอย่างงั้นหรอ ง งั้นฉันก็ฝากตัวด้วนนะ"โดเรมีพูดกระตุกกระตัก

                      "เพคะ"เรน่าตอบรับด้วยความเคารพ

          
           ...ณ สนามบินที่มิโซระ...

                     "เฮ้อ~ ไม่ได้มาญี่ปุ่นซะนานเลยทุกคนจะยังสบายดีอยู่รึเปล่านะ"เด็กสาวผมสีเหลืองเอ่ยกับตัวเองเบาๆโดยที่ไม่รู้ว่าการกลับมาครั้งนี้ของเธอจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

                     "อ้าว โมโมโกะจัง!!"เสียงหนึ่งดังขึ้นเด็กสาวนามโมโมโกะจึงต้องหันกลับไปเพื่อดูหน้าผู้ที่เรียกตน

                     "อ อมปุจัง!!"คราวนี้เป็นโมโมโกะที่ตะโกนขึ้นเนื่องจากความตกใจที่ได้เจอกับเพื่อนของเธอที่นี่ แต่ก็ดีใจที่ได้เจอเพื่อนสนิทที่ไม่ได้พบกันนาน อมปุจังเปลี่ยนไปมากสวยขึ้น ถึงตอนนี้จะใส่แว่นตากันแดดเพื่อปลอมตัวก็เถอะ ยังไงๆโมโมโกะก็ยังจำเพื่อนรักของเธอได้อยู่ดี

                     "บังเอิญจังที่เรากลับมาญี่ปุ่นพร้อมกัน แต่ก็ดีเนอะ"อมปุเปิดฉากพูดคุยกับโมโมโกะจังหนึ่งในเพื่อนที่รักที่สุดของเธอ

                     "ใช่ๆ บังเอิญจริงๆ"โมโมโกะตอบอย่างมีความสุข

                     "ไหนๆก็เจอกันแล้ว ไปเที่ยวกันไหม"อมปุชวนโมโมโกะไปเที่ยว แต่จริงๆแล้วเธอมีจุดมุ่งหมายอื่นอีกที่ทำให้เธออยากออกไปเที่ยว

                     "ประมาณว่า ถ้าเดินไปเดินมาอาจได้เจอไอโกะจัง หรือไม่ก็บังเอิญผ่านบ้านฮาสึกิจจังแล้วเจอกัน จะได้เจอกันครบทุกคนใช่ไหมล่ะ"โมโมโกะเอ่ยอย่างรู้ทัน

                     "ฮะๆ โดนรู้ทันซะแล้ว"อมปุพูดอย่างเขินๆ

           ขณะที่เด็กสาวทั้งสองกำลังเดินเที่ยวอย่างสนุกสนานพวกเธอก็ได้ไปนั่งกินเค้กในร้านกาแฟชื่อดัง และได้คุยกันเกี่ยวกับเรื่องการเรียนมัธยมปลาย(ตอนนี้พวกโดเรมีอยู่มหาลัย)ของพวกเธอแบบชิลๆ

                     "อมปุจังดูสิ คนที่นั่งตรงนั้น beautiful จังเนอะ ดูเป็นผู้ใหญ่จัง"โมโมโกะพูดขณะที่จับจ้องไปที่หญิงสาวใส่แว่นแสนสวยคนหนึ่งอย่างไม่วางตา

                     "เสียมารยาทหน่าโมโมโกะจัง อย่าไปจ้องเขาสิ อ๊ะ! นั่นไงเขามองมาทางเราแล้ว"อมปุตำหนิเพื่อนของเธอเพราะไปจ้องเขาซะอย่างกับเจอขุนทรัพย์มหาศาลถึงเธอจะสวยจริงๆก็เถอะ หญิงสาวที่พวกโมโมโกะกำลังพูดถึงนั้น ณ บัดนี้ได้ลุกขึ้นและเดินมาที่โต๊ะของพวกเธออย่างไม่รีบร้อน
       
                     "ข ขอโทษค่ะที่เสียมารยาท"อมปุขอโทษหญิงสาวแทนเพื่อนของตนอย่างรีบร้อน

                     "ฮะๆ จะขอโทษทำไม ก็เราเพื่อนกันนี่นา"หญิงสาวพูดขึ้นด้วยความขบขันกับท่าทีตลกๆของอมปุ

                     "เอ๋?! พวกเรา...รู้จักกันด้วยหรือคะ?"โมโมโกะสงใส เธอไม่รู้ว่าเธอเคยรู้จักคนสวยมากขนาดนี่ด้วยหรอ

                     "นี่พวกเธอจำฉันไม่ได้หรอ? ฮะๆ ชั้นฮาสึกิไง"หญิงสาวงุนงงที่เพื่อนตนจำตนไม่ได้แต่พอนึกได้ว่าตนเปลี่ยนไปแค่ไหนก็เลยขำและบอกชื่อเสียงเรียงนามของตนออกมา
  
                     "หา!~ ฮาสิกึจังเหรอ!!"โมโมโกะและอมปุตกใจมากที่เพื่อนรักอีกคนของตนเปลี่ยนไปมากขนาดนี้จึงตะโกนออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย


                      "ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ อมปุจังกับโมโมโกะจังตลกจริงๆ"ฮาสิกิยังขำไม่เลิกแต่สักพักก็สงบลง

                      "แต่ฮาสึกิจังเปลี่ยนไปมากจริงๆนะ beautiful มากเลย"โมโมโกะชื่นชม

                      "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ๊ะ แต่ว่าฉันขอเดานะจ๊ะ ต่อไปพวกอมปุจังจะไปตามหาไอ
จังสินะ"ฮาสึกิพูดยิ้มๆ

                      "ใช่จะ แหมฮาสึกิจังฉลาดจริงๆ"อมปุตอบพร้อมกับชมไปด้วย

                      "ฉันไม่ได้ฉลาดนักหรอกจะ แต่ฉันรู้นะว่าไอจังอยู่ที่บ้านเวทย์มนต์ เมื่อกี้ฉันเห็นไอโกะจังตอนนั่งรถมาที่นี่น่ะจะ"ฮาสึกิพยามถ่อมตัวแบบสุดๆ แล้วก็บอกสถานที่อยู่ของเพื่อนเหมือนช่วยเด็กๆเล่นเกมส์หาสมบัติอยู่ยังไงยังงั้น

                       "จริงหรอ i love u ฮาสึกิจัง"โมโมโกะกอดฮาสึกิเข้าเต็มรักจนอมปุต้องมาแงะออกอย่างยากลำบาก

                       "เอาล่ะเราไปบ้านเวทย์มนต์กันเถอะ"เมื่อแงะโมโมโกะออกจากฮาสึกิได้แล้วก็ออกจากร้านกาแฟแล้วก็ตรงไปบ้านเวทย์มนต์ทันที

           ...3 นาทีต่อมา...

                       "ไม่ได้มาบ้านเวทย์ซะนานเลยเนาะ"อมปุพูดขณะที่พวกตนหยุดอยู่หน้าบ้านเวทย์มนต์

                       "มีความทรงจำมากมายเลยล่ะ"ฮาสิกิหวนนึกถึงสิ่งต่างๆที่ทำในบ้านเวทย์มนต์แห่งนี้

                       "สนุกมากเลยล่ะ"โมโมโกะคิดถึงวันที่สนุกสนานที่ได้อยู้กับทุกๆคน

                       "เข้าไปกันเถอะ"อมปุตัดฉากความทรงจำของทุกคนแล้วเข้าไปในบ้านเวย์มนต์ทันที

             หลังจากที่ทั้งสามเข้าไปแล้วพวกเธอกวาดสายตาไปรอบๆร้านและพวกเธอก็ไปสดุดตาอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งเธอมีเรือนผมสีฟ้ายาวสลวยที่ถูกมัดรวบอย่างดีและใส่ชุดกระโปรงฤดูร้อนสีฟ้าครามเธอคนนี้ดูใสซื่อบริสุทธ์น่าเอ็นดูเพียงแต่ว่า...

                        "อ ไอจัง นี่ใช่ไอจังจริงๆหรอเนี่ย"โมโมโกะไม่อยากชื่อสายตาตัวเองเลย เด็กสาวที่ดูใสซื่อบริสุทธ์นี่ใช่ไอโกะจังที่ร่าเริงและเอ่อ...ทโมนจริงๆหรือเนี่ย

                        "อ๊ะ!! ฮ ฮาสึกิจัง อมปุจัง โมโมจัง"ไอโกะเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีคนอื่นนอกจากตนอยู่ในนี้ จึงตกใจมาก แต่เมื่อหันกลับไปดูยิ่งตกใจยิ่งกว่า เพราะมีเพื่อนสนิทของเธอถึงสามคนอยู่ตรงหน้า

                        "ใช่ไอจังจริงๆด้วย ไอจังทำไมเปลี่ยนไปมากเลยล่ะ"โมโมโกะดีใจที่ได้เจอไอจังแต่ก็งุนงงกับการเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือของเขาเหมือนกัน

                        "ใช่ไหมล่ะ ตอนแรกที่ฉันอยูบนรถก็ตกใจมากเหมือนกันที่ไอจังเปลี่ยนไปอย่่างนี้ แต่พอคิดๆดูแล้วคนเราหก็เปลี่ยนไปได้เหมือนกัน"ฮาสึกิพูดอย่างขบขัน

                        "งั้นแปลว่าคนที่เรายังไม่ได้เจอมีแค่โดเรมีจังสินะ"อมปุสรุปเนือยๆ

             'วิ้ง วิ้ง วิ้ง วิ้ง~'

                        "เสียงอะไรน่ะคุ้นๆนะ"ไอโกะพูดขึ้น

                        "เสียงนี่มัน...อืม..."โมโมโกะ

                        "เสียงอะไรนะ"อมปุ
 
                        "หรือว่าจะเป็น..."ฮาสึกิ

                        "เสียงรถม้าของอดีตองค์ราชินีแห่งโลกแม่มด!!"ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมๆกัน แล้วรีบวิ่งไปที่หลังร้านบ้านเวทย์มนต์ทันที

                        "ใช่จริงๆด้วย อดีตองค์ราชินีมีอะไรงั้นหรือเพคะ" ไอโกะถามอดีตองค์ราชินีมาจอยูกิอย่างร้อนรน

                        "ข้านึกแล้วว่าพวกเจ้าจะต้องมาที่นี่ ข้าจึงเดินทางมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากพวกเจ้า"อดีตองค์ราชินีมาจอยูกิพูดขึ้น

                        "ขอความช่วยเหลือ? ท่านมีอะไรให้พวกเราช่วยล่ะเพคะ"อมปุถามต่อทันที
 
                        "บนโลกแม่มด มีอาณบริเวณกว้างขวางมาก ดังนั้นจึงควบคุมบางพื้นที่ไม่ไหวหนึ่งในนั้นก็ก็คือ 'ดาร์กแมจิก' อาณาจักรแห่งศาสตร์มนต์มืดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เมื่อหลายปีก่อน ดาร์กแมจิก ได้โจมตีโลกแม่มดทั้งหมดทำลายล้างทุกอย่าง ดังนั้นจึงมีเหล่าผู้กล้าบางส่วน ได้ใช้เวทย์มนต์บทสุดท้ายของพวกเขาเปิดประตูมิติ และย้ายดาร์กแมจิกเข้าไปจากนั้นก็ปิดผนึกประตูมิติลง โลกแม่มดจึงสงบสุขอยู่ตลอดเวลา

                           แต่ว่าตอนนี้ประตูมิติเริ่มมีรอยแยก ทำให้มีชาวดาร์กแมจิกบางคนออกมาก่อความวุ่นวายที่โลกแม่มดและโลกมนุษย์ ดังนั้นข้าจึงอยากให้พวกเจ้าร่วมมือต่อกรกับดาร์กแมจิกเพื่อความสงบสุขของโลกแม่มดและโลกมนุษน์พวกเราต้องการพวกเจ้า"อดีตองค์ราชินีพูดด้วยสีหน้าจริงจังในช่วงแรกและวิงวอนในช่วงหลัง
  
             พวกอมปุมองหน้ากันอยู่พักใหญ่ อมปุจึงบอกว่า

                            "เราตกลงเพคะ อดีตองค์ราชินี แต่ว่าเราขอเป็นแค่แม่มดฝึกหัดเท่านั้นนะคะ"

                            "ตกลงพวกเจ้าจะได้กลับไปเป็นแม่มดฝึกหัด เหมือนเดิม ไปรับพาลาลาแท๊บที่โลกแม่มดนะ ขึ้นมาบมรถม้าซะ"อดีตองค์ราชินีมาจอยูกิตอบตกลงและพาพวกอมปุไปโลกแม่มดทันที

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับไรท์เตอร์
ในที่สุด ตอนนี้ก็จบซะที ที่ไรท์เตอร์มาอัพวันนี้เพราะว่าไรท์เตอร์อยู่จังหวัดชลบุรี ทุกวันสงกรานต์จะมีประกวดงานกองข้าวแล้วโรงเรียนไรท์เตอร์ได้ที่1 แล้วรถกองข้าวมันสวยมากทุกคนทำกันสุดฝีมือ ไรท์เตอร์ก็เลยพยายบ้างจนเสร็จ ก็เท่านั้นแหละนะ

ป.ล. ขอบคุณคนที่อ่าน ขอบใจคนที่เหลียวแล และ ขอขอบพระคุณคนที่ให้กำลังใจค่า