คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
เวลา 07.00 น. / หอพักนักศึกษา
“อืม....เช้าแล้วเหรอ”เสียงงัวเงียพูดขึ้นก่อนที่จะยันกายลุกขึ้นจากที่นอน พลางเลี้ยวมองไปทางด้านหลังมองหาเพื่อนสาวของตน
“ออกไปแล้วเหรอ......ไปเร็วมาเร็วเคลมเร็วจริงๆ”หญิงสาวพึมพำกับตนเองเรื่องนิสัยการตื่นเช้าขนาดที่ว่าไก่ยังไม่ขันปลุกของลูเคีย มือเรียวหยิบฉวยชุดนักศึกษากับผ้าเช็ดตัว และเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเอื่อยๆ
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแทนที่จะรีบไปเรียนแต่กลับมานั่งคิดอะไรซักอย่างที่เจ้าตัวนั้นลืมเลือนไปนานแสนนาน
“วันนี้....วันนี้......ผ่าตัดใหญ่นี้หว่า”คิดได้ดังนั้นเจ้าตัวกระวีกระวาดเตรียมของสารพัดอย่างทั้งเอกสารของคนไข้ที่รับผิดทั้งเสื้อกาวน์ตัวใหม่ที่เรียบร้อยกว่าตัวเดิมที่ใส่อยู่
“โดนเจ้าเบียคุยะว้ากใส่แน่ถ้าแต่งตัวไม่เรียบร้อย”
เคล้ง.....
เสียงของสิ่งบางอย่างที่ทำจากโลหะร่วงหล่นสู่พื้น ถึงแม้เสียงจะมิได้ดังสนั่นสักเท่าไรแต่กลับแจ่มชัดในการรับรู้ได้ยินเสียงของอิจิโกะ
เมื่อหันไปมอง สิ่งนั้นเป็นเพียงแหวนทองคำขาวเกลี้ยงที่สลักตัวอักษรภาษาอังกฤษ G&I ไว้ สีหน้าที่เคยแสดงออกถึงความสับสนวุ่นวายกลับสลายหายไปในทันที เหลือเพียงแต่ใบหน้าที่เฉยชาหากดวงตานั้นกลับแสดงความรู้สึกหลากหลายทั้ง ความเสียใจ ความโกรธ หรือแม้กระทั้ง ความรัก ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยถ้อยคำออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
“แหวนที่เจ้านั่นให้มา.........”
ถึงภายนอกของหญิงสาวไม่ได้แสดงถึงความเสียใจเท่าไร แต่ภายในนั้นกลับเจ็บปวดรวดร้าวเกินทน เนื่องด้วยทิฐิที่มีอยู่ในตัวจึงไม่ได้แสดงออกมาเพียงใด ถึงแม้ผู้คนรอบข้างเป็นห่วงเป็นใยแต่ก็ไม่อยากทำให้ผู้คนเหล่านั้นห่วงตนไปมากกว่านี้
ฉับพลันเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้อิจิโกะหันความสนใจไปให้สิ่งที่เกิดขึ้นใหม่แทน
ก็อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างชนิดที่ว่ากลัวคนที่อยู่ในห้องไม่ได้ยินดังจนอิจิโกะกลัวคนห้องข้างๆจะเอารองเท้า กะละมัง หม้อ มาปาใส่ผู้เคาะและสวัสดิภาพของตัวเองเสียจริงๆ
“มาเปิดให้แล้ว”ทันทีที่เปิดประตูออกมาความตกใจก็เข้ามาครอบคลุมความรู้สึกทันที
“ไง อิจิโกะ ชั้นมาดูใจแกก่อนตาย”ชายหนุ่มที่มาใหม่กล่าวอย่างยียวนเมื่อบวกกับริมฝีปากบางที่แย้มยิ้มออกมาโดยที่ชายหนุ่มพยายามทำให้ดูเป็นมิตรที่สุดแต่อิจโกะก็คิดว่ามันดูน่าโมโหมากกว่า เรือนผมสีขาวพิสุทธิ์ ดวงตาสีประหลาดที่ส่องประกายแวววาวอย่างเจ้าเล่ห์ แต่...มันไม่เข้ากับเป้แบคแพ็คที่แบกอยู่ที่หลังเลยสักนิดเดียว
“=0=….”อาการปากพะงาบกำเริบ
“ป๊าบอกให้ชั้นย้ายมาเรียนกับอยู่กับแก”ซันเงสึหรือน้องชายฝาแฝดของอิจิโกะกล่าวอย่างอึ้งๆกับอาการปากพะงาบของอิจิโกะ
“=[]=!!!”ยิ่งฟังยิ่งตกใจ
“ป๊าคงไม่ได้บอกแกสินะ”ซันเงสึเอ่ยอย่างหัวเสียกับนิสัยที่ชอบทำอะไรโดยไม่บอกอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิด ไอ้ที่เขามานี้ก็เพราะไอ้พ่อตัวดีดันแจ้นมาที่ห้องเขาแล้วถือสิทธิ์ความเป็นพ่อเก็บข้าวยัดลงใส่เป้โดยที่ไม่ถามความเห็นเลยแม้แต่น้อย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็โดนมาปล่อยทิ้งไว้ที่หน้าหอในที่เจ้าอิจิโกะอยู่แล้ว
“แล้วย้ายมาคณะไหน”อิจิโกะถามแต่ในใจนั้นก่นด่าบิดาบังเกิดเกล้าที่ตนเคารพรักปานจะฆ่ากันตายไปไกลแล้ว
“แกเรียนคณะไหน ชั้นก็เรียนคณะนั้นแหละ”ซันเงสึตอบอย่างสบายๆโดยที่ก้าวเข้ามาในห้องของอิจิโกะก่อนขออนุญาตเจ้าของห้อง
“คณะแพทย์ใช่มั๊ย?”อิจิโกะถามแต่สีหน้านั้นกลับไม่ได้แสดงถึงความดีใจเลยแม้แต่น้อย....ไม่มีสักเสี้ยวเลย
“อิจิโกะ นั้นแหวนอะไรน่ะ”เสียงทุ้มของซันเงสึกล่าวตัดบทคำถามของอิจิโกะ
คนที่โดนถามสะดุ้งเหมือนกับมาใครมาจี้เอวตน ก่อนที่จะบอกปัดไปอย่างรีบๆโดยที่ไม่รู้ว่าน้องชายฝาแฝดของตนจับพิรุธได้ในน้ำเสียงที่ตอบกลับมา
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้ชั้นต้องรีบไปที่คณะแล้ว”
“ชั้นไปด้วยคนแล้วกัน”คำพูดที่ซันเงสึพูดขึ้น แทบจะทำให้อิจิโกะร้องไห้น้ำตาเป็สายตาเลือด
“แง!!! อะไรมันจะซวยอย่างนี้ วันนี้ชั้นเด่นคูณสองแน่”ฝ่ายที่ได้ยินก็ทำเป็นหูทวนลม มิหน้ำซ้ำยังลากคอพี่สาวฝาแฝดตนออกจากห้องไปอย่างหน้าตาเฉยผิดกับแววตาที่ระริกระรี้ราวกับเด็กน้อยที่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเล่นข้างนอกได้
ความคิดเห็น