[SF] Be my HEE [... x Heechul]

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Just for ONE day [... X Heechul]

SF : Just for ONE day

Couple … X Heechul

Rate : PG 15

**= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = **

เวลาที่มีความสุขของผมนั้นไม่ต้องยืดยาว แค่เพียงคุ้มค่ากับทุกๆวินาทีที่เดินต่อไปก็เท่านั้นเอง…

เวลาที่มีความสุขของผมนั้นไม่ต้องมีคนมากมาย แค่เพียงสองเราได้ใช้เวลาร่วมกันก็เพียงพอแล้ว…

เวลาที่มีความสุขของผมนั้นไม่ต้องไปในสถานที่ที่เลิศหรู แค่เพียงสองเราพอใจที่จะใช้พักพิงก็มากพอ...




.......................................


............................


....................



สกีรีสอร์ทเล็กๆแถบชานเมืองของเกาหลีที่มักจะเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่สำหรับฤดูนี้นั้นช่างเงียบเหงา แต่ก็เหมาะสำหรับการหนีจากแฟนคลับที่แสนวุ่นวายมาพักผ่อน


‘แค่วันนี้วันเดียว วันของเรา’



“ยองชุนอ่า~ พี่คิดถึงนายมากเลยรู้ไหม”

“ผมขอโทษนะ…ผมไม่ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้” น้ำเสียงที่ร่างหนาตอบมานั้นช่างแผ่วเบาเหลือเกิน…เขารู้สึกผิดที่ต้องทำให้คนรักนั้นทุกข์ใจ แต่เขาก็ไม่สามารถเลือกทางเดินได้


..


..


..

ใช่แล้ว…ตั้งแต่วันนั้นที่เราห่างกัน ไม่มีสักวันที่ฮีชอลคนนี้รู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างแท้จริง ไม่มีคนให้คอยพักพิงเวลาเหนื่อย ไม่มีคนคอยรับฟังปัญหาเวลาท้อใจ ไม่มีคนคอยปลอบโยนให้รู้สึกผ่อนคลาย


ไม่ใช่ว่าฮีชอลตั้งใจจะทำให้คนรักนั้นไม่สบายใจ แต่ก็แค่อยากให้รับรู้ว่าตนเองนั้นก็ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นหรือสบายใจตั้งแต่จากกันคราวนั้นเลย...



‘พี่ครับผมต้องเข้ากรมแล้วนะ’


‘อย่าอำพี่เล่นสิยองชุน พี่ไม่เข้าแล้วนายจะเข้าก่อนได้ยังไง’


‘ผมต้องไปจริงๆ พี่ก็รู้ที่ผมต้องไปเพราะคดีก่อนหน้านี้...’ เสียงทุ้มแหบพร่า แค่เพียงคิดว่าต้องจากคนรักไปนั่นก็เจ็บปวดมากพอแล้ว แต่หากต้องทำร้ายคนรักให้เจ็บปวด…เขาจะเรียกตัวเองว่าแฟนที่ดีได้อย่างไรกัน?



..




..




..


แสงแดดยามสายที่กำลังให้ความอบอุ่นของคู่รักที่เดินจูงมือกันผ่านสวนดอกไม้ป่าที่แสน
สวยงาม รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่มอบให้กันนั้นพลอยทำให้คนที่ผ่านไปมานั้นอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ ไม่ต้องกลัวว่าใครจะคิดเช่นไรเพราะที่นี่นั้นอยู่ไกลและช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว




และคนอย่างคิม ฮีชอล ก็ไม่เคยแคร์สื่อซะด้วยสิ…




ทั้งสองล้มตัวลองนั่งแปลงผักขนาดย่อมๆ ผลัดเปลี่ยนกันเล่าเรื่องราวสารทุกสุขดิบต่างๆนาๆตลอดช่วงเวลาที่ห่างกัน บางช่วงนั้นก็ดูน่าตื่นเต้น แต่บางช่วงช่างหดหู่เหลือเกิน




..การยืนอยู่บนเวทีที่ไม่มีนายมันเจ็บปวดมากเลย..


..การที่ไม่มีคนรักอยู่ข้างๆเวลาท้อ มันช่างทรมานที่สุดเลย..


..การต้องใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีนาย มันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน..





ดวงตากลมโตที่เคยสดใสแต่ตอนนี้กลับแดงก่ำ น้ำตาที่ไหลรินลงมา เสียงสะอื้นที่แสนปวดร้าว…

ยองอุนคนนี้รู้ดีว่าตัวเองใช้ชีวิตเสเพลมามากแค่ไหน มากจนทำร้ายคนที่รักที่สุดในชีวิตให้เจ็บปวดมากเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ทำได้เพียงแค่เดินต่อไป ไปสู่อนาคตที่ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว...


“พี่ครับได้โปรดอย่าร้องไห้เพราะผมอีกเลยนะ” น้ำเสียงอันอ่อนโยนกับสัมผัสอันแสนอบอุ่นที่โอบกอดร่างบางของฮีชอลเอาไว้นั้น…มันทำให้ฮีชอลคิดถึงเหลือเกิน


“ยองชุน..อะ ฮึก อึก...ฮือๆๆ”


“โอ๋ๆ คนดีของน้อง ที่รักของน้อง ไม่ร้องนะครับ...เดี๋ยวตาบวมแล้วไม่สวยรู้ไหม?”


ภายนอกของฮีชอลนั้นอาจดูเป็นคนที่น่ากลัว และดูไม่น่าคบหา แต่หากได้สัมผัสตัวจริงแล้วหละก็จะรู้ได้เลยว่าฮีชอลนั้นช่างอ่อนไหวและน่าถะนุดถนอมแค่ไหน และคังอินเองก็เป็นเพียงไม่กี่คนที่รับรู้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่ร่างบางนี้เป็น



กว่าจะปลอบโยนให้ร่างบางนั้นหยุดร้องก็เกือบบ่ายแล้ว…เหลือเวลาอีกไม่มากที่จะได้อยู่ด้วยกัน ทั้งสองตัดสินใจที่จะกลับไปโซลในตอนเย็น อย่างน้อยก็น่าจะให้ยองอุนนั้นได้เจอสมาชิกคนอื่นๆในวงเสียบ้าง





.....................................




........................




..............




เมื่อถึงที่รีสอร์ทฮีชอลก็รีบวิ่งตรงไปที่ห้องรับแขกก่อนจะฉุดให้คนรักนั้นนั่งลงข้างๆตนก่อนจะหยิบไอโฟนสีดำคู่ใจขึ้นมา ถ่ายรูปคู่เอาไว้เป็นที่ระลึก


“ยองชุน…พี่อัพมันลงทวิตนะ”


“ไม่มีปัญหา ตามใจพี่เลยผมยังไงก็ได้”


ร่างหนาปล่อยให้คนรักทำตามใจ ก่อนจะเดินไปหยิบกระป๋องโค้กในตู้เย็นมายื่นให้


“หือ?” ร่างบางส่งเสียงถามแต่ก็ไม่ยอมที่จะละสายตาออกจากทวิตเตอร์ แถมยังหัวเราะเสียงดังเหมือนคนบ้าคลั่งซะด้วย


“ดื่มสักหน่อยสิ หัวเราะอย่างนั้นมากๆเดี๋ยวก็เจ็บคอ”


ฮีชอลยิ้มบางๆแล้วรับกระป๋องโค้กมาดื่ม... 'ฮีชอลในตอนนี้คือเด็กน้อยใช่ไหมเนี่ย!?'


..ฟ้อดดด~~~...


ยองอุนรั้งเอวบางเข้ามาแล้วโน้มใบหน้าหวานนั้นมาหอมเบาๆแต่ก็ไม่วายโดนค้อนเข้าให้จนได้


“ทำอะไรน่ะ”


“อะ..เอ่อ พี่ไม่ชอบหรอ ผมขอโทษ”


“เปล่าสักหน่อย ไม่ได้บอกว่าไม่ให้ทำ แต่หอมข้างเดียวมันจะดีหรอ”


เมื่อร่างบางเปิดทางให้มีหรอที่คนอย่างยองอุนจะไม่ชอบ มีแต่จะเรียกร้องให้มากกว่านี้อีกมากกว่า


“งื้อ~~ ยองชุนอ้ะ! ไม่เอานะเดี๋ยวไม่ได้กลับโซลหรอก ปล่อยพี่น้าาาา...”





‘แล้วคิดว่าจะเป็นยังไงต่อล่ะ?’



…แน่นอน...



‘ยังไงยองอุนก็ไม่มีวันชนะฮีชอลหรอก จริงมั้ย?’




................................................................................

..........................................................................



“ชนแก้ว!!!”


คำพูดเดิมๆที่ถูกพูดบ่อยที่สุดตั้งแต่งานเลี้ยงฉลองต้อนรับยองอุนกลับมาสู่บ้านหลังเดิมอีกครั้ง ขวดโซจูที่เรียงรายคู่กับกระป๋องเบียร์ สภาพห้องนอนตอนนี้ไม่ต่างจากถังขยะจากร้านเหล้าหรูซักเท่าไหร่หรอก


สภาพเมมเบอร์แต่ละคนที่เมากันไม่เป็นท่า แต่มันก็เป็นเรื่องปกติที่เราไม่ได้ดื่มกันอย่างนี้บ่อยนัก


“ฮยอกแจเอาเท้าแกออกไปจากไหล่ชั้นสักที เหม็นจะแย่!”


“โถ่ เพื่อนกันทนไม่ได้เลยรึงายห๊า ทงเฮนายรู้อะรายม๊าย ชั้นนะ อะ...อึก”


“หะ รู้อะไรเล่า เมาแล้วก็เงียบไปเลยไป เอาเท้าออกไปด้วย”


ทงเฮใช้มือดันเท้าของฮยอกแจออกไปก่อนจะส่ายหัวเบาๆ เมาทีไรก็เป็นงี้ทุกที แล้วทุกทีเขาต้องพาเจ้าหมอนี่ไปนอนที่เตียงใช่มั้ยเนี่ย!


ฮีชอลที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของร่างหนาหัวเราะกับน้องชายของตนที่ทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆเป็นประจำ ...ต้องขอบคุณที่อย่างน้อยก็ยังมีทงเฮอยู่ข้างๆ แม้จะไม่สามารถแทนที่ยองชุนของเขาได้ทั้งหมดก็เถอะนะ


กว่างานเลี้ยงจะเลิกราก็ผ่านพ้นมาอีกวันซะแล้ว แขนของยองชุนทำหน้าที่เป็นผ้าห่มชั้นดีให้กับร่างบาง บนเตียงกว้างที่เขาทั้งสองเคยใช้อยู่ร่วมกัน รอยยิ้มบางๆที่วาดอยู่บนใบหน้าหวานนั้นทำให้ฮีชอลดูเหมือนนางฟ้าในเทพนิยายเลยก็ว่าได้ สวยงามและแสนวิเศษ



..


.


..


.




...งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา...


...เหลือไว้ก็แต่ควาทรงจำที่แสนดี...


...สักวันหนึ่งเราจะพบกันใหม่อีกครั้ง...




ความสัมพันธ์ของคนสองคนที่มีร่วมกันนั้น ยังคงเหมือนเดิม...


แต่..


ความรักของคนสองคนที่มีร่วมกันนั้น มันกลับมาขึ้นกว่าเดิม...




คนเราจะเห็นคุณค่ากันก็ต่อเมื่อจากกันไปแล้ว แต่สำหรับฮีชอลการที่จากกันในครั้งนั้น กับ การที่จะจากกันในครั้งนี้มันช่างแตกต่างกัน...

หนึ่งวันที่ผ่านพ้นไปนั้นมีความทรงจำเกิดขึ้นมากมาย ความทรงจำแสนสวยงามที่จะอยู่ในหัวใจ เป็นเหมือนคำสัญญาที่มอบให้กัน



“ขอโทษถ้าผมทำให้พี่เจ็บแต่ผมสัญญาว่าผมจะรักพี่ตลอดไป...”


คำพูดที่รั้งให้คนอย่างฮีชอลเชื่อ และ รอคอย…


สักวันหนึ่งเราจะกลับมายืนเคียงข้างกันอีกครั้ง... “พี่ก็รักนาย ยองชุนของพี่”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =


Beevers3 : ฮาาาา เป็นตอนแรกที่เลือกเอามาลงในเด็กดี... มันคือฟิคคังชอลเวอชั่นป่วยๆจ้า ยังไงฝากด้วยนะ เคี๊ยกกกก!!!