คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : วิธีแก้เซ็ง
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
ที่โต๊ะ
เหลือเพียงแค่ จุนกิ และคยองซูเท่านั้น ที่กำลังนั่งรอแบคฮยอนด้วยอาการเซ็งจิต ซึ่งแบคฮยอนก็หายไปเข้าห้องน้ำนานเสียเกินเหตุ คยองซูจึงชะโงกหน้ามองหาเพื่อนก็ไม่เห็นจะกลับมาสักที
คยองซูคิดว่างานแบบนี้คงจะสนุกแน่ เพราะมีแต่คนร่ำรวย และมีฐานะเข้ามาร่วมงานกัน อาหารก็ถูกสั่งมาจากโรงแรมระดับห้าดาว ภายในงานก็ถูกจัดขึ้นซะหรูหรา
แต่ที่ไหนได้ พวกเขาก็แค่แต่งตัวมาโอ้อวดความร่ำรวยกันเท่านั้น หาความจริงใจจากใครก็ไม่ได้ โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ชื่อยุนอา...
“พีดีโอครับ พี่แบคฮยอนหายไปนานจัง อาชานยอลก็ด้วย”
จุนกิขยับปลายลิ้นเรียวถาม ความเงียบที่ครอบงำมาซักพักใหญ่จึงถูกทำลายลง เด็กชายกวาดสายตามองไปทั่วทั้งงาน แต่ก็ไม่พบพวกเขาทั้งสอง
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อกี้อาของจุนกิก็เต้นกับยุนอาอยู่เลย ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้”
“นั่นซิ...”
จุนกิทำหน้าเซ็งๆ รู้สึกว่าวันเกิดแต่ละปี เด็กน้อยไม่ค่อยจะมีความสุขซักเท่าไหร่
พอดีโอเห็นว่าเด็กน้อยกำลังทำหน้าเศร้าหมอง จึงโพล่งถามขึ้น
“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะจุนกิ”
“ก็ผมเบื่ออ่ะ วันเกิดตัวเองๆแท้ๆ แต่กลับไม่สนุกเลย เพื่อนก็ไม่มี” เด็กน้อยเริ่มระบายความรู้สึก
“ทำไมล่ะ”
“พอดีผมชอบแกล้งเพื่อนๆในห้องอ่ะครับ พวกเขาก็เลยเกลียดผมมาก ผมเองก็ถูกย้ายโรงเรียนตลอด เลยไม่ค่อยมีเพื่อนครับ”
“อย่างนี้เนี่ยเอง อืม.. แต่พี่พอจะมีวิธีทำให้จุนกิหายเซ็งได้นะ รับรองว่าจุนกิต้องชอบแน่ๆ”
ดีโอกล่าวอย่างมีเลศนัย แต่เด็กชายกลับมีสีหน้างุนงง
“วิธีอะไรของพี่ครับ”
“ก็นั่นไง วิธีแก้เซ็งของจุนกิ”
ดีโอชี้นิ้วไปตรงพุ่มไม้ใกล้ๆ... มีสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำตัวหนึ่งกระโดดไปมา ผิวหนังหยาบๆ ดูแล้วน่ากลัว
“คางคก? แล้วมันเกี่ยวอะไรครับ”
“นี่เรายังไม่เข้าใจที่พี่พูดหรอ”
เด็กชายส่ายหน้าไปมา เพราะไม่เข้าใจจริงๆ
คยองซูจึงชี้นิ้วไปยังผู้หญิงร่างสูงกำลังเดินมาหา จุนกิถึงกับร้องออทันที เมื่อเข้าใจที่ดีโอหมายถึง ก่อนจะฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ งานนี้มีสนุกแน่
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
“งั้นก็เริ่มแผนการได้เลย” คยองซูชักชวน
“ครับ”
จุนกิพยักหน้ารับคำในทันที เด็กชายรีบกระโดลงจากเก้าอี้ แล้วเดินไปจับเจ้าคางคก ตัวดำใหญ่ยักษ์มาซ่อนไว้ข้างหลัง รอคอยใครบางคน ซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเรื่อยๆ
“นี่ เธอเห็นชานยอลมั้ย”
หญิงสาวถามดีโอผ่านน้ำเสียงห้วนๆหลังจากที่เดินมาถึงโต๊ะ ถ้าไม่ต้องการตามหาร่างสูง เธอก็ไม่มีทางลดตัวลงมาถามคนอย่างคยองซูเด็ดขาด
“ฉันก็ไม่รู้ เมื่อกี้ก็เห็นเต้นกับเธออยู่ไม่ใช่หรอ จะมาถามฉันทำไม” คยองซูตอบอย่างไม่สบอารมณ์
“นี่ ถ้าไม่จำเป็น ฉันไม่บากหน้ามาถามเธอหรอกย่ะ... ไม่รู้ว่าใครชวนมางานด้วย แต่งตัวโลว์คลาสสุดๆ” เธอมองด้วยแววตาดูถูก
“ผมเนี่ยแหละครับ ที่เป็นคนชวนพี่ดีโอเอง” จุนกิโพล่งขึ้น จ้องมองยุนอาด้วยตาขวางๆ
“แหม.. จุนกิจ้ะ ที่นี่ไม่ใช่ร้านอาหารนะ จะได้เชิญพวกเด็กเสิร์ฟมาร่วมงานด้วย ไม่เหม็นสาปพวกคนจนบ้างหรือไง”
“นี่เธอ มันจะมากไปแล้วนะ”
คยองซูลุกขึ้นจนเต็มความสูง ประจันหน้าเธออย่างโมโห ดวงตาที่ใหญ่โตอยู่แล้ว ก็เหลือกขึ้นอีกจนน่ากลัว
“มันไม่มากไปหรอก หึ เธอดูการแต่งตัวของตัวซิ ฉันนึกว่าเป็นพวกคนรับใช้ในบ้านซะอีก... แต่จะว่าไป พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว ก็เหมาะสมกันดีนะ คนนึงก็เด็กผี อีกคนก็ไม่มีหัวนอนปลายเท้า!”
“ยุนอา! ฉันอยู่ของฉันดีๆนะ ทำไมจต้องมาพูดจากวนอวัยวะเบื้องร่างแบบนี้ด้วยวะ! หรือว่าเธออยากมีเรื่องกับฉัน”
“เหอะ ฉันไม่ลดตัวไปมีเรื่องกับเธอหรอก เดี๋ยวเสนียดจะติดตัว” หญิงสาวต่อเสียงเหยียดๆ ความอนทนของคยองซูจึงเลือนหายไปในที่สุด
“พูดขนาดนี้แล้ว จุนกิจัดการมันเลย!”
“รับทราบครับ!”
“ฟิ้ว!”
“ตุบ!”
คางคงตัวใหญ่ยักษ์ถูกโยนขึ้นลอยกลางอากาศ จุนกิเล็งมันไปทางยุนอาอย่างแน่วแน่ มันจึงหล่นลงที่ตัวของหญิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อสังเกตว่ามีสิ่งแปลกปลอมโดนตัว หญิงสาวก็กระโดดโลดเต้นเพราะความกลัวในทันที ราวกับเจ้าเข้าทรง
“กรี๊ดๆ ช่วยด้วย กรี๊ด!”
“ฮาๆๆ สมน้ำหน้า”
เสียงหัวเราะด้วยความสะใจัดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงกรี๊ดร้องขอความช่วยเหลืออย่างทุรนทุราย เรียกให้คนภายในงานต่างก็หันมามองเป็นสายตาเดียว จะเข้ามาช่วยก็กลัวคางคกเหมือนกัน
ยุนอาพยายามจะเอามันออกจากตัวโดยเร็ว แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อมันกระโดดลงเข้าไปในคอเสื้อของชุดราตรีที่แหวกอกออกกว้างๆเป็นที่เรียบร้อย
ไม่นาน ชานยอลก็วิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์พร้อมกับแบคฮยอน
“เกิดอะไรขึ้น” ชานยอลเอ่ยถาม เมื่อวิ่งมาหยุดอยู่ต่อหน้าพวกเขา
“ชานยอลคะ ช่วยฉันด้วยค่ะ ฮือๆ” เมื่อมีที่เกาะ เธอก็รีบถลาเข้าไปหาเขาทันที
“เอาคางคกออกให้ฉันที มันอยู่ในชุดของฉัน”
เธอพูดพร้อมทั้งเปิดเสื้อ แต่ชานยอลหันหน้าหนีอยากรวดเร็ว เพราะให้เกียรติแก่ฝ่ายหญิง เขาไม่ควรจะมอง
“ยุนอา ผมเป็นผู้ชายนะ ผมทำแบบนั้นไม่ได้ อีกอย่าง ผมก็กลัวด้วย” เขาทำหน้าขยะแขยง แค่กบเขาก็กลัวยังมากพอแล้ว นี่เป็นคางคบ เขายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
“เดี๋ยวฉันช่วยเอง” บ๊อกชิลขออาสาเป็นคนแรก ก่อนจะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่ยุนอากลับปัดมือเธอออก ราวกับรังเกียจ
“ไม่ต้อง อย่าเอามือเธอมาจับชุดราคาแพงของฉันนะ”
“นี่คุณ ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก นอกจากฉัน”
บ๊อกชิล ไม่รอให้อีกฝ่ายขยับปากพูดอะไรออกมาอีก เธอใช้มือล้วงเข้าไปจับคางคกตรงคอชุดราตรีแสนสวย แล้วโยนมันออกไปไกลๆจากบริเวณดังกล่าว
“ฮือๆๆ ชานยอล ฉันกลัวมากเลยค่ะ” ยุนอาบีบน้ำตา ก่อนจะรีบเข้าไปกอดแขนร่างสูงไว้
“ตอแหลได้โล่”
ดีโอพึมพำเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ยุนอาได้ยิน และหันขวับมามองด้วยแววตาเกรี้ยวกราด
“เป็นเพราะพวกแกนั่นแหละ ที่เอาคางคกมาโยนใส่ฉัน”
“อ้าว พูดแบบนี้ไง มีหลักฐานหรอ” คยองซูลอยหน้าลอยตาตอบ ไม่มีทางจะยอมรับความจริงง่ายๆ
“หลักฐานของฉัน ก็คือไอ้คางคกตัวนั้นไง พวกแกแกล้งฉัน ชานยอลคะ คุณต้องเอาเรื่องพวกมันนะคะ ไม่งั้นฉันไม่ยอมแน่”
เธอฟ้องเขาซะเสียงดัง ชานยอลจึงพยักหน้ารับเป็นการเข้าใจ ร่างสูงพอจะทราบอยู่แล้วว่ายุนอาคงไม่พิเรนทร์เอาสัตว์น่าเกลียดแบบนั้นมาโยนใส่ตัวเองหรอก
“ใครเป็นคนทำ” ชานยอลถามเสียงเข้ม คนที่ตกเป็นประเด็นถึงกับหลุบตาต่ำ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา เพราะดวงตาของร่างสูงลุกวาวได้อย่างน่ากลัว
“ผะ ผม เองครับ” จุนกิสารภาพในที่สุด
“ทำไมต้องแกล้งพี่ยุนอาแบบนั้น”
เขาต่อเสียงเข้มเหมือนเดิม เด็กชายถึงกับเงียบไปชั่วขณะ เลยเป็นหน้าที่ของคยองซู ที่จำเป็นต้องพูดขึ้นแทน
“เอ่อ ความจริงแล้ว ผมก็มีส่วนร่วมด้วยครับ..ผมเป็นคนบอกให้จุนกิแกล้งยุนอาเอง แต่ยังไง ยุนอาก็ผิดเหมือนกัน ที่มาดูถูกผมก่อน ว่าผมไม่มีหัวนอนปลายเท้า แล้วก็ว่าจุนกิว่าเป็นเด็กผีด้วย เรื่องนี้ผมสาบานได้”
ดีโอสารภาพความจริงออกมาอีกคน ยืนยันว่าตนไม่ได้เป็นคนผิดแค่คนเดียว
ชานยอลครุ่นคิด และดูเหมือนว่าเขาก็พอจะเชื่อ คยองซูอยู่บ้าง
“ไม่จริง ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้นเลย ชานยอลคะ มันใส่ร้ายฉัน” ยุนอารีบส่ายหน้าปฏิเสธ เธอเองก็ไม่มีทางยอมรับข้อกล่าวหาง่ายๆเหมือนกัน
“เธอต่างหากที่พูดโกหก” คยองซูเถียง
“พอๆ” ชานยอลยกมือขึ้นห้าม ร่างสูงไม่ทนฟังพวกเขาสองคนเถียงกันได้อีก
“ผมว่า เรื่องนี้มันก็ผิดกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ... เอาเป็นว่าเลิกแล้วต่อกันนะครับ”
เขาอยากให้เรื่องหยุดติลง คยองซูกับจุนกิตีสีหน้าเรียบนิ่ง เหมือน จะยังไงก็ได้ แต่เหตุผลของชานยอล ไม่เป็นที่พอใจของยุนอายิ่งนัก
“ได้ไงคะ ฉันไม่ยอมนะ ชานยอล”
“พอเถอะ ยุนอา คุณก็ไม่ควรไปพูดจาดูถูกเขาก่อนนะครับ เป็นใครก็ไม่ชอบกันทั้งนั้น” เข้าต่อว่าเสียงดังฟังชัด
ยุนอาจึงยอมราวี ในเมื่อชานยอลตัดสินใจหยุดติเรื่องแล้ว เถียงเขาไปก็เสียเปรียบอยู่ดี
“ก็ได้ค่ะ!... ฝากไว้ก่อนเหอะ พวกแก!” ยุนอาชี้นิ้วอย่างเอาเรื่อง
“ผมไม่ใช่ธนาคาร ไม่รับฝากครับ!” จุนกิเถียง
“ฮึย!”
เธอหมุนตัวกลับทันที ก่อนจะเดินออกงานไป เจอแบบนี้ ใครทนอยู่ได้ ก็บ้าเต็มทีแล้ว
.
.
.
.
ดีนะที่ชานยอลเป็นกลาง ไม่คิดว่าใครถูกเป็นฝ่ายเดียว
ก็เห็นตอนนี้ที่สมกับเป็นผู้นำของจริง
ฝากด้วยแล้วกัน อิๆๆ เมนท์ๆ
อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วเน้อ จะมีเอ็นซี ตามมาแน่นอน
บอกเพื่อไว้ก่อนจ้ะ
ความคิดเห็น