คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : รู้สึกไหวหวั่น
หลายวัน ผ่านไป
แบคฮยอนยอบรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรักที่เกิดขึ้นกลายเป็นความรักที่เหนียวแน่นขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้จะไม่มีโอกาสได้บอกเขาก็ตามที
ในเมื่อเขาไม่เคยเอ่ยปากออกมาเลยนี่นา จะให้ตัวเองบอกเขาก่อนอย่างงั้นหรอ แบคฮยอนจะทำแบบนั้นได้ไง
ถ้าเขาพูดคำว่ารักคำเดียว ร่างบางก็จะรับรักจากเขาทันที อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น
วันนี้แบคฮยอนเข้ามาเรียนเป็นวันแรก โดยที่มีชานยอลรับหน้าที่มาส่งร่างบางโดยเฉพาะ หลังจากที่ขาดเรียนมาหลายวัน
“เลิกเรียนแล้วผมจะมารับนะ” เขาบอกอย่างยิ้มแย้ม
“ครับ” แบคฮยอนก็ยิ้มตอบเขาเหมือนกัน พลางปลดเข็มขัดออก
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“พูดอย่างกับผมเป็นเด็กๆอย่างงั้นแหละ ผมไม่ใช่จุนกินะ” แบคฮยอนทำหน้าบูดบึ้ง เขาถึงกับหลุดขันกับท่าที่ของคนตัวเล็กกว่า
“ครับ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”
“ยังไงก็ขอบคุณที่มาส่งผม ขับรถดีๆนะ”
“ครับ” เขาขานรับ
เมื่อหมดธุระ แบคฮยอนก็ผลักประตู ลงจากรถ ชานยอลจึงขับเลี่ยงออกไป
ปล่อยให้ร่างยืนเล็กโบกมือลา จนรถของเขาขับออกจากบริเวณนี้ไป
แบคฮยอนหมุนกาย สาวเท้าเดินเข้ายังไปตึกคณะ หลายวันที่ไม่ได้มาเรียน ก็คงต้องยืมเลกเชอร์ของเพื่อนๆมาทบทวนเยอะพอสมควร
เมื่อเข็มนาฬิกาเดินมาถึงเลขเก้า ร่างบางก็เข้าไปนั่งเรียนในห้อง พร้อมกับทักทายเพื่อนๆ รวมทั้งบอกเหตุผลที่ตนขาดโรงเรียนไปหลายวัน
พอเลิกเรียน ร่างบางก็หาที่นั่ง เพื่อรอชานยอล เขาโทรมาบอกว่า อีกไม่นานจะมารับ แบคฮยอนจึงหาที่นั่งใกล้ๆกับทางเข้าของมหาวิทยาลัย
“แบคฮยอน”
สักพักก็มีเสียงเหลมๆของใครหนึ่งเอ่ยทักทาย แบคฮยอนเห็นสีหน้าของเธอ ก็ทราบเลยว่าเธอมาอย่างศัตรู ไม่ใช่มิตรหรือเพื่อนด้วยกัน
“ฉันอยากพูดด้วย”
เสียงของหญิงสาว ฟังกระด้าง
“เชิญนั่งก่อนซิ ยุนอา” แบคฮยอนพูดตามมายาท แต่ดูเหมือนจะทำให้ดวงตาของหญิงสาว เป็นประกายจัดขึ้นพริบตา
“ไม่ต้อง” เสียงของยุนอายังคงตอบกระด้าง
“แล้วที่ฉันจะมาพูดด้วยก็เรื่องของ ชานยอล แกก็รู้ว่าฉันกับเขาเคยรักมาก่อน... ฉันน่ะ จะมาเอาเขาคืนกลับมา” เธอจงใจประกาศ แบคฮยอนถึงกับต้องถอนใจเหนื่อยๆ
“แล้วจะมาบอกฉันทำไม”
“หึ คิดว่าฉันไม่รู้หรอ ว่าแกคิดยังไงกับเขา”
แบคฮยอนถึงกับเงียบ ในเมื่อเธอพูดได้จี้ใจดำเหลือเกิน
“แบคฮยอน แกอย่าหวังนะว่าจะเอาชนะใจชานยอลได้ ผู้ชายคนนี้ได้แสดงให้แกเห็นแล้วไม่ใช่หรอว่าเขาไม่ได้ต้องการความรัก นอกจากความสุขที่เขาต้องปลดปล่อยจากเรือนร่างของแกที่เขาต้องการ และเวลานี้แกก็คือเป้าหมายของเขา ไม่งั้นเขาคงไม่ซื้อตัวแกมาหรอก”
“ไม่จริง คุณโกหก”
แบคฮยอนลุกขึ้นยืนค้านเสียงแข็งประจันหน้ากับเธอ ร่างเล็กไม่ขอทนฟังอีกต่อไป
“ไม่จริงอย่างนั้นหรือ นี่แกลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันรู้จักชานยอลดีกว่าแก แกเลิกหวังในตัวเขาได้เลย เพราะไม่เช่นนั้นแกจะต้องเสียใจ ลองคิดดูสิ แกจะเอาหน้าไปไว้ไหน ถ้าวันหนึ่งแกถูกเขี่ยทิ้ง เพราะเขาไม่ต้องการ แกจะสู้หน้าใครได้ ในเมื่อแกต้องอยู่ที่นี่ชดใช้หนี้ให้กับเขา ฉันหวังดีนะ ถึงได้เตือนแก คิดดูให้ดีสิ แบคฮยอน หึ.. ที่ฉันต้องการพูดก็มีแค่เนี่ยแหละ ขอตัว”
เธอมาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้แค่นั้น ก่อนจะสะบัดตัว หมุนกายกลับไปอย่างคนได้รับชัยชนะ
ด้วยความรู้สึกของแบคฮยอนที่สุมอยู่ในอก ร่างบางคิดไม่ได้ว่าความรู้สึกระหว่างตนกับเขามีความหมายแค่ไหนในความรู้สึกของเขา หรือเขาเห็นว่าตนเป็นเพียงของเล่นชิ้นใหม่ที่เขาต้องการเพราะเห็นเป็นสิ่งแปลกของเขาอย่างนั้นหรือ
เด็กหนุ่มควรจะทำอย่างไรดี เพราะเขาก็ไม่เคยพูดถึงความรู้สึกที่ชัดเจนซะที แบคฮยอน ครางในอกอย่างครุ่นคิดระทมใจ
“แบคฮยอน”
ไม่นาน ก็มีเสียงใหญ่ทุ่มของชายผิวสีแทนเอ่ยทักทายอีกคน ก่อนจะทรุดกายลงนั่งอยู่ต่อหน้า ทำให้สติของแบคฮยอนหลุดออกจากภวังค์
“คิดอะไรอยู่”
“เปล่าหรอก ไม่ได้คิดอะไร แล้วมีอะไรกับเราหรอ จงอิน”
“คืนนี้ออกไปเที่ยวกับเรามั้ย” จงอินเอ่ยชวน
ปกติเมื่อก่อนหลังจากที่แบคฮยอนเลิกงานหรือว่าง พวกเขามักจะออกไปเที่ยวกันตลอด พอเห็นว่าหายไปนาน ก็เลยอยากชวนให้ไปด้วยกันอีกครั้ง
“ก็ไม่รู้ซิ.. ไม่รู้ว่าคืนนี้จะว่างหรือเปล่า”
“นี่ ไปด้วยกันเถอะ แล้วก็ชวนดีโอไปด้วยคน” ดวงตาเขาเป็นประกายเมื่อพูดถึงอีกคน
แบคฮยอนรู้ดีว่าเพื่อนร่วมคณะอย่างจงอิน กำลังคิดอะไรกับเพื่อนสนิทของตนอยู่
แต่แบคฮยอนยังคงเงียบ และไม่ทันให้คำตอบกับเขาง่ายๆ
“นะๆ ไปเถอะนะ” จงอินทำสีหน้าขอร้อง จนทำให้แบคฮยอนใจอ่อน แล้วพยักหน้าตอบตกลงในที่สุด
“อืม ก็ได้”
“ดีใจจัง ที่แบคจะไปด้วย...ยังไง คืนนี้แต่งตัวให้สวยๆเลยนะ เราจะไปรอที่ผับ xx แล้วที่สำคัญอย่าลืมชวนดีโอด้วยล่ะ ไม่งั้นเราโกรธแน่”
“อืม”
“ขอบใจนะ” จงอินยิ้มจนตาหยี เมื่อเพื่อนรับปาก
ซึ่งภาพดังกล่าว ไม่หลุดพ้นสายตาของชายร่างสูง ซึ่งกำลังขับรถเข้ามาพอดี เขาทอดมองด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังสนิทสนมกับแบคฮยอนจนเกินไป
เขาเลยบีบแตรเรียกเสียงดัง แบคฮยอนจึงหันหน้าไปมองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็พบเวลาเป็นชานยอลที่อยู่ตรงนั้น
“จงอินเราขอตัวก่อนนะ พอดีมีคนมารับแล้ว”
“ใครมารับหรอ”
“ไม่รู้ซิ ไม่รู้ว่าจะเรียกเขาในฐานะอะไรดี”
“แต่ว่ารถของเขาแพงมากเลย เดี๋ยวพอเจอกันที่ผับ แบคต้องรีบอธิบายให้เราฟังหมดเลยนะ ว่ารู้จักเขาได้ไง” จงอินกำชับ
“อืม เราไปก่อนนะ บาย”
“บาย”
ทั้งสองโบกมือร่ำลากัน จงอินก็ผละออกไปจากตรงนั้น
แบคฮยอนจึงเดินไปไขประตูรถ แล้วนั่งลงข้างๆชานยอล ร่างบางสังเกตเห็นแววตาที่เขามองมา เหมือนกำลังมีคำถามมากมาย ก่อนที่เขาจะขับรถออกไป
“เมื่อกี้ใครหรอ” ในที่สุดชายหนุ่มก็ขยับปากถามขึ้น เขาทนไม่ได้แน่ ถ้าจะต้องเงียบ แล้วไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลย
“จงอินครับ เป็นเพื่อนของผม” แบคฮยอนตอบด้วยเสียงราบเรียบ ไม่หันหน้าไปมองเขา
“สนิทกันมากมั้ย” เขาต่อเสียงเข้ม
“ก็ในระดับหนึ่ง.... เขาเป็นรักแรกของผม”
ไม่รู้อะไรดลใจทำให้แบคฮยอนต้องพูดแบบนั้น คราวนี้ชายหนุ่มร่างสูงถึงกับเงียบไปชั่วครู่... แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนเรื่องใหม่
“แวะทานอะไรหน่อยมั้ย.. บ่ายแล้วคุณคงหิว” เขาบอกเมื่อขับรถผ่านร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“ไม่รู้สึกหิวเลยครับ...” แบคฮยอนปฏิเสธกลายๆ...
“ไม่หิวก็ทานเสียหน่อย... เดี๋ยวก็เจ็บกระเพราะเอาหรอก” น้ำเสียงของเขาเหมือนอนาทร ร่างบางจึงพยักหน้ารับ
“ครับ”
ชานยอลพาแบคฮยอนมาแวะเข้าร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง... แต่ก็ดูสะอาดและผู้คนก็ไม่พลุกพล่าน
“อาหารที่นี่เขาอร่อย”
“คุณเคยมาที่นี่บ่อยหรือครับ”
แบคฮยอนถามเรื่อยๆ....เหมือนไม่ใส่ใจเอาคำตอบ
“นานๆครั้งน่ะ.... แต่ก็จัดว่าบ่อย... ผมชอบที่มันสงบดี”
“ผมไม่รู้หรอกครับ.... เพราะชอบทำอาหารทานเองมากกว่า... ว่างจากเสิร์ฟก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปไหน”
“ออครับ พูดถึงเรื่องนี้แล้ว คนที่บาร์คงคิดถึงคุณมากเลย”
“ผมคิดจะเลิกจริงๆแล้วล่ะครับ... เหนื่อยกับมันมามาก แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น... แต่ต่อไปผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี”
ทั้งน้ำเสียงและดวงตาของแบคฮยอนสลดลง.. ชานยอลเอื้อมมือมากุมมือเรียวบางของร่างบางบีบเบาๆอย่างปลอบประโลม
“คุณคิดอะไรอยู่”
กระแสเสียงของเขาอ่อนโยนลึกซึ้ง
“เปล่าครับ... คุณอย่าไปสนใจเลย.. คุยกับผมมีแต่เรื่องไร้สาระ”
แบคฮยอนตอบแผ่วๆกลบเกลื่อนพิรุธ...
เมื่อเช้ายังเห็นดีๆอยู่เลย แต่ตอนนี้ ร่างเล็กกลับไร้ซึ่งอารมณ์
ทั้งสองทานอาหารกันอย่างเงียบๆ เขาแอบสังเกตมองแบคฮยอนตลอดเวลา ร่างบางเอาแต่ก้มหน้าทานอย่างเดียว แทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขาเลย
แต่เขาก็ไม่ถามอะไรไปมากกว่านั้น กลัวว่าแบคฮยอนจะหงุดหงิด ก่อนที่พวกเข้าจะกลับบ้านเมื่อทานอาหารเสร็จ
ชานยอลกลัวใจแบคฮยอนก็ตอนนี้นี่เอง
เพราะเขาก็ไม่ทันได้บอกอะไรเลย
มันค้างเนอะ ว่ามั้ย ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกัน
จะมาอัพแน่
Fly
ความคิดเห็น