คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter # 10
ใครสนใจสอบถามได้ที่ waytolover5@gmail.com
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วยุนโฮก็บังคับแจจุงให้ทานยาและนอนพักต่อซึ่งในตอนแรกคุณแม่คนสวยจะไม่ยอมทำตามเพราะไม่อยากให้ชางมินต้องอยู่กับยุนโฮ แต่เพราะยุนโฮยกเหตุผลมาอ้างว่าถ้าแจจุงป่วยหนักขึ้นมาแล้วใครจะดูแลชางมินสุดท้ายแล้วร่างบางก็ต้องยอมกินยาแล้วก็นอนพักผ่อนตามที่ยุนโฮบอก
พอบังตับให้แจจุงพักผ่อนได้แล้วยุนโฮก็เก็บชามข้าวต้มลงมาล้างโดยที่ไม่ลืมชวนชางมินมาด้วยกันเพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะเล่นซนจนรบกวนแจจุง เจ้าลูกหมีจอมซนยืนมองคุณลุงยุนโฮล้างจานอยู่เงียบๆก่อนจะยิ้มกว้างให้เมื่อลุงยุนโฮคว่ำจานใบสุดท้ายแล้วก็หันมายิ้มให้
“ เดี๋ยวชางมินไปรอลุงที่สวนหลังร้านนะ ” ยื่นนิ้วชี้ออกไปให้เจ้าตัวเล็กจับก่อนจะจูงมือกันเดินไปที่สวนหลังร้าน ยุนโฮอุ้มชางมินขึ้นไปนั่งบนเปลที่ผูกอยู่ใต้ต้นไม้
“ ลุงยุนโฮจะไปไหนเหรอ ? ”
“ ลุงจะไปหยิบของที่รถชางมินรออยู่นี่นะ...แล้วก็นั่งดีๆระวังตกนะ ”
“ ครับ ”
เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับคำก่อนจะทิ้งตัวลงนอนทันทีหลังจากที่ยุนโฮเดินกลับออกไปหน้าร้านอีกครั้ง ขาเล็กเหยียดยาวนอนรอลุงยุนโฮอย่างสบายอารมณ์ ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทียุนโฮก็กลับมาอีกครั้งในมือมีไอแพดสีขาวและพัดอันเล็กอยู่ในนั้น ชางมินลุกขึ้นนั่งอย่างรู้งานเพื่อให้ลุงยุนโฮมานั่งบนเปลด้วยกัน
“ มันคืออะไรเหรอลุงยุนโฮ ? ” ตาเรียวเล็กมองเจ้าหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือของยุนโฮด้วยความสนใจ
“ เขาเรียกไอแพดครับ ? ”
“ เขาเอาไว้ทำอะไรเหรอ ? ”
ยุนโฮยิ้มบางๆให้กับความช่างสงสัยของลูกยาวนิ้วเรียวกดเปิดหน้าจอก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อชางมินร้องว้าวพร้อมกับทำตาโตๆเหมือนแจจุงด้วยความตื่นเต้น ยุนโฮเลื่อนเข้าไปดูในสิ่งที่เขาตั้งใจเอามาให้ชางมินดู
“ มันทำได้หลายอย่างเลย...แต่วันนี้ลุงมีอะไรจะให้ชางมินดู ”
“ อะไรเหรอครับ ? ” คิ้วเล็กขมวดนิดๆด้วยความสงสัยก่อนทีร่างป้อมๆจะเอนไปซบที่แผงอกแข็งแรงของลุงยุนโฮ ชางมินมองภาพหน้าจอด้วยความตื่นเต้น
“ ก่อนจะไปทะเลเราต้องซื้อชุดไว้น้ำก่อน ”
หัวเล็กยกขึ้นก่อนจะมองหน้ายุนโฮด้วยความดีใจ “ ลุงยุนโฮจะพาชางมินไปทะเลแล้วเหรอ ? ” เย้ ! ในที่สุดชางมินก็จะได้ไปทะเลแล้ว
“ก็ชางมินเป็นเด็กดีลุงก็เลยทำตามสัญญาไง ” ยิ้มอบอุ่นบอกก่อนจะลูบผมนุ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู ชางมินเป็นเด็กดีตั้งใจท่อง A-Z ได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว ในเมื่อชางมินตั้งใจทำตามสัญญาเขาเองก็ต้องรักษาสัญญาเหมือนกัน
“ เย้ เย้ ” เจ้าตัวเล็กกระโดดดีใจจนเปลแกว่งไปมา ยุนโฮมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มเป็นสุข “ ลุงยุนโฮพาชางมินไปว่ายน้ำด้วยน๊า ” เอ่ยขอเสียงอ้อน
“ ได้อยู่แล้วครับ...แต่ก่อนว่ายน้ำเราต้องมีชุดว่ายน้ำก่อนนะ ”
“ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ชางมินให้ออมม่าพาไปซื้อ ” บอกอย่างกระตือรือร้น ตอนนี้ในหัวของชางมินจินตนาการไปถึงทะเลสีฟ้าแบบที่เห็นในหน้าจอทีวีแล้ว
“ ไม่ต้องลูก...เพราะวันนี้ลุงเอามาให้ชางมินเลือกถึงที่เลย ”
“ จริงเหรอครับ? ” เจ้าตัวเล็กตาโตก่อนจะโผเข้ากอดยุนโฮเป็นการขอบคุณ ลุงยุนโฮใจดีแล้วก็รู้ใจชางมินที่สุดในโลกเลย
“ จริงสิครับ...งั้นเรามาเลือกกันเลยดีกว่า ”
บอกอย่างใจดีก่อนจะกดเข้าไปยังเว็บขายชุดว่ายน้ำยี่ห้อดัง นิ้วเรียวกดเข้าไปที่หมวดชุดว่ายน้ำสำหรับเด็กผู้ชายก่อนที่สองพ่อลูกจะช่วยกันเลือกชุดว่ายน้ำซึ่งพอชางมินบอกว่าชอบชุดไหนยุนโฮก็จัดการหยิบใส่ตะกร้าออนไลน์ทันทีโดยที่ไม่ถามความเห็นของเจ้าตัวเล็กเลยสักนิดว่าชอบแล้วอยากได้ไหม และนอกจากชุดว่ายน้ำแล้วก็ยังมีอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้สำหรับการไปเที่ยวทะเลที่ยุนโฮกดสั่งแทบจะทุกอย่างที่
ชางมินสนใจ นี่ถ้าหากว่าแจจุงอยู่ด้วยตอนนี้ยุนโฮคงโดนคุณแม่คนสวยบ่นแน่ๆที่ซื้อเยอะขนาดนี้
หลังจากที่เลือกชุดว่ายน้ำและอุปกรณ์สำหรับไปเที่ยวทะเลแล้วยุนโฮก็เปิดการ์ตูนให้เจ้าตัวเล็กฟัง ดูเหมือนว่าตอนนี้ชางมินจะมีความสุขมากตาเรียวเล็กจ้องอยู่ที่หน้าจอที่มีตัวการ์ตูนสีเหลืองวิ่งไปมาส่วนตัวป้อมก็นอนหนุนแขนของยุนโฮ ในขณะที่ชางมินกำลังสนใจการ์ตูนอยู่นั้นยุนโฮก็นอนนิ่งๆเป็นหมอนให้ลูกชายมีบางครั้งที่ก้มลงหอมกลุ่มผมนิ่มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของเจ้าตัวเล็ก มืออีกข้างที่ว่างยุนโฮก็พัดให้กับลูกชาย
“ มันจบแล้วล่ะ...ชางมินดูตอนต่อไปได้มั๊ย ? ” หันหน้ามาอ้อนเมื่อการ์ตูนตอนล่าสุดจบลง
“ ได้สิครับเดี๋ยวลุง... ”
“ ชางมิน !! ”
ปากหยักก้มลงหอมแก้มยุ้ยก่อนที่จะยื่นมือไปเปิดตอนต่อไปให้แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรเสียงหวานที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาซะก่อน และเมื่อหันไปตามเสียงก็เห็นว่าแจจุงกำลังเดินตรงมาทางนี้ใบหน้าสวยฉายแววไม่ชอบใจเล็กน้อย
“ มาอยู่ตรงนี้เองออมม่าตามหาตั้งนาน ? ”
“ ลูกดูการ์ตูนอยู่...ออมม่าดูกับลูกมั๊ย ? ” เงยหน้าขึ้นมาบอกแถมไม่ว่าเปล่ายังโชว์การ์ตูนที่ตัวเองกำลังดูให้ออมม่าดูอีกด้วย หากแต่ครั้งนี้ออมม่าคนสวยกลับไม่ยอมมานั่งดูด้วยเหมือนทุกครั้ง
“ ไม่ดูครับ...ลูกเข้าไปในร้านกับออมม่าดีกว่านะตรงนี้แดดมันแรง ” แจจุงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะกางแขนเรียกให้ลูกชายเข้าไปในร้านกับตัวเอง “ เดี๋ยวลูกจะไม่สบายนะ ”
“ แต่ลูกอยากดูการ์ตูนต่อ ”
“ เข้าไปในร้านกับออมม่าเถอะชางมิน...เดียวพรุ่งนี้ค่อยดูใหม่ ”
เพราะชางมินตั้งท่าว่าจะงอแงกับคนเป็นแม่เสียงทุ้มของยุนโฮจึงดังแทรกขึ้นมา เจ้าตัวเล็กหันไปมองลุงยุนโฮเพื่อขอคำยืนยันว่าพรุ่งนี้ลุงยุนโฮจะเอามาให้ชางมินดูอีกจริงๆนะ แขนเล็กกางออกเมื่อยุนโฮพยักหน้าบอกว่าสัญญา
“ แจจุงดีขึ้นแล้วใช่มั๊ย ? ” ยุนโฮลุกขึ้นจากเปลเมื่อชางมินเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่แล้ว เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก...ที่จริงไม่ต้องกินยาด้วยซ้ำ ”
ยุนโฮเลือกที่จะไม่สนใจถ้อยคำประชดประชันที่มาพร้อมกับน้ำเสียงห่างเหิน มือหนายื่นออกไปหวังจะแตะหน้าผากของแจจุงเพื่อวัดอุณหภูมิหากแต่แจจุงก็เบี่ยงตัวหนีแต่ด้วยความพยายามสุดท้ายแล้วยุนโฮก็สามารถวัดอุณหภูมิร่างกายของแจจุงได้ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีก็ตาม
“ ยังปวดหัวอยู่ไหม ? ”
“ ไม่ปวดแล้ว ”
“ ดีแล้ว...แต่ยังไงคืนนี้ก็กินยากันเอาไว้ก่อนนะ ” พยักหน้าพอใจก่อนจะบอกด้วยความเป็นห่วงแต่เพราะรู้ว่าแจจุงคงไม่ทำตามที่เขาบอกแน่ๆยุนโฮจึงหันไปกำชับกับชางมิน “ วันนี้ทานข้าวเย็นเสร็จชางมินอย่าลืมบอกออมม่าให้กินยานะลูก”
“ ครับ ” ชางมินรับคำเสียงดัง
“ เก่งมากครับ....ถ้าชางมินทำให้ออมม่ากินยาได้เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุงจะเอาโคนันมาให้ดู ”
“ ชางมินอยากดูโคนัน ! ” ชางมินตาโตทันทีที่ได้ยินชื่อการ์ตูนเรื่องโปรดอีกเรื่อง
“ ถ้าอยากดูก็ต้องทำตามที่ลุงบอก...แค่นี้ชางมินทำได้มั๊ยครับ ? ”
“ ทำได้ครับ ” บอกเสียงดังก่อนที่ยุนโฮจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อชางมินหันไปพูดกับแจจุงด้วยประโยคที่คนเป็นแม่ชอบพูดบ่อยๆเวลาที่เจ้าตัวเล็กไม่สบาย “ ถ้าออมม่าอยากหายออมม่าต้องกินยาห้ามดื้อนะ ! ”
“ นี่ลูกขู่ออมม่าเหรอ ? ” แจจุงแกล้งถามเสียงสูง
“ ใช่แล้วววว ”
“ ร้ายจริงๆนะลูกชายคนนี้เนี่ย ” จมูกรั้นก้มลงฟัดแก้มยุ้ยด้วยความหมั่นเขี้ยว เดี๋ยวนี้ร้ายใหญ่แล้วนะกล้าขู่ออมม่าด้วย เสียงหัวเราะชอบใจเพราะโดนคนเป็นแม่ฟัดไปทั้งตัวของชางมินเรียกรอยยิ้มจากคนที่ยืนดูอยู่
“ ออมม่าอ่า...ลูกจั๊กจี๊ ฮ่าๆๆ ” ร่างป้อมๆดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นแม่
“ ระวังลูกหายใจไม่ทันนะแจจุง ”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเอ่ยปรามของยุนโฮใบหน้าสวยที่กำลังฟัดอยู่ที่พุงป่องๆของชางมินหยุดชะงักก่อนที่ใบหน้าสวยจะกลับมาเรียบตึงอีกครั้ง สายตาเฉยชามองค้อนคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ชางมินกล้าขู่เขาถึงจะแค่ขำๆก็เถอะ แต่มันก็แค่เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่แจจุงมองยุนโฮก่อนที่ร่างบางจะอุ้มลูกชายกลับเข้าไปในร้าน
“ เราเข้าไปในร้านกันดีกว่าเนอะ....ข้างนอกอากาศมันร้อนเดี๋ยวลูกจะไม่สบาย ” ปรายตามองเหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าถ้าชางมินไม่สบายขึ้นมายุนโฮโดนดีแน่
“ ลูกอยากกินน้ำส้มคั้นอ่ะ ”
“ งั้นรอแปบนึงนะเดี๋ยวออมม่าทำให้ ”
“ ทำให้ลุงยุนโฮด้วยนะออมม่า ”
มือที่กำลังจัดทรงผมให้ลูกชายชะงักก่อนจะปรายตาไปมองร่างสูงที่เดินตามเข้ามา “ ลุงยุนโฮไม่กินหรอกเพราะลุงยุนโฮกำลังจะกลับแล้ว ”
“ ลุงยุนโฮจะกลับแล้วเหรอ ? ” แขนเล็กๆโอบก่อนรอบคอขาวของแจจุงเอาไว้ก่อนจะยื่นหน้าผ่านไหล่บางมาถามด้วยความเสียดาย
“ ใช่ลูก...พอดีว่าลุงมีธุระต่อน่ะ ” ถึงแม้ใจจริงจะไม่อยากกลับแต่แจจุงเล่นเอ่ยปากไล่ทางอ้อมแบบนี้ยุนโฮก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง “ เอาไว้วันหลังเราค่อยเล่นกันใหม่นะ ”
“ ครับ...พรุ่งนี้ลุงยุนโฮอย่าลืมเอาการ์ตูนมาอีกน๊า ” ถึงแม้จะเสียดายที่จะไม่ได้เล่นต่อแล้วแต่ชาง
มินก็ไม่งอแงขอให้ยุนโฮอยู่ต่อ แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่ลืมกำชับเรื่องการ์ตูน
“ ได้ครับ...แต่ชางมินต้องเป็นเด็กดีนะ ”
“ ชางมินเป็นเด็กดีอยู่แล้ว ” ยิ้มแป้นบอกเรียกรอยยิ้มขำจากยุนโฮ มือหนายื่นมาขยี้ผมนุ่มเบาๆ
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุงจะมาถามออมม่าว่าชางมินเป็นเด็กดีอย่างที่บอกหรือเปล่า ? ” ใบหน้าน่ารักยู่ลงทันทีที่ยุนโฮยิ้มเหมือนจะบอกว่าลุงไม่เชื่อง่ายๆหรอก
“ ชางมินเป็นเด็กดีจริงๆน๊า ” บอกเสียงง๊องแง๊งเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากยุนโฮ
“ ชางมินหิวน้ำไม่ใช่เหรอลูก...งั้นเดี๋ยวเข้าไปช่วยออมม่าทำน้ำส้มคั้นในครัวดีกว่าเนอะ ” เพราะรู้สึกว่าชางมินกับยุนโฮคุยกันมากเกินไปแล้วแจจุงจึงต้องรีบตัดบท กายบางหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูง “ คุณมีธุระไม่ใช่เหรอ...งั้นก็รีบกลับไปซะสิ ”
โดนไล่ออกจากร้านทางอ้อมแบบนี้ยุนโฮก็ได้แต่ยิ้มบางๆก่อนจะยอมกลับไปจริงๆ เสียงทุ้มเอ่ยลาก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวชางมินเบาๆ แล้วเดินออกไปจากร้าน
“ แล้วพรุ่งนี้ยุนจะมาใหม่นะ...พรุ่งนี้เจอกันครับชางมิน ”
“ บ๊ายบายครับลุงยุนโฮ ” มือเล็กๆยกขึ้นบ๊ายบายก่อนจะแตะลงเบาๆที่ปากตัวเองแล้วส่งจูบให้เป็นการบอกลาของวันนี้
...................................................................
แจจุงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วเห็นว่าชางมินกำลังนอนคว่ำหมุนแขนไปมาขาเล็กๆก็ตีสลับกับการหมุนแขนท่าทางเหมือนกำลังว่ายน้ำยังไงยังงั้น กายบางเดินไปนั่งลงบนเตียงตาคู่สวยต้องมองการกระทำของลูกชายด้วยความสงสัย
“ ทำอะไรอยู่ลูก ? ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ ลูกกำลังซ้อมว่ายน้ำอยู่ครับ ” หันมายิ้มกว้างบอกหากแต่ยังไม่หยุดหมุนแขน คำตอบของชางมินทำเอาคุณแม่คนสวยถึงกับขมวดคิ้วมุ่น
“ ลูกจะซ้อมว่ายน้ำไปทำไมครับ ? ”
“ ลูกจะไปว่ายแข่งกับลุงยุนโฮ ”
“ ว่ายแข่งที่ไหนลูก ? ” คำตอบของชางมินยิ่งทำให้แจจุงขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก อย่าบอกนะว่าวันนี้ยุนโฮกับชางมินจะวางแผนไปเที่ยวไหนกันอีก
อันที่จริงเขาเอะใจตั้งแต่เห็นชางมินทำท่าว่ายน้ำแล้วเพราะเขามั่นใจว่าเขายังไม่เคยพาชางมินไปเรียนว่ายน้ำ อย่างมากสุดก็แค่ไปว่ายที่สระแต่เจ้าตัวเล็กก็มีห่วงยางตลอดเวลา แต่ที่เขาเห็นตอนนี้คือชางมินว่ายได้ถูกต้องนี่อย่าบอกนะว่าก่อนหน้านี้ยุนโฮพาชางมินไปเรียนว่ายน้ำมา
ชางมินหยุดซ้อมว่ายน้ำก่อนจะพลิกตัวขึ้นนอนหงายตัวป้อมๆกลิ้งเอาหัวไปวางไว้ผมตักของออมม่าคนสวย ก่อนที่ปากเล็กจะเล่าให้ออมม่าฟังด้วยใบหน้าเปรื้อนความสุข
“ ลูกจะไปว่ายน้ำกับลุงยุนโฮที่ทะเล...ลุงยุนโฮจะพาลูกไปเที่ยวทะเลออมม่าไปกับลูกมั๊ย ? ” ชางมินอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจังอยากไปเล่นน้ำทะเลจะแย่น้าจุนซูเคยบอกว่าน้ำทะเลมันเค็มเดี๋ยวชางมินจะไปชิมดูว่ามันเค็มอย่างที่น้าจุนซูบอกหรือเปล่า
หากแต่แจจุงกลับไม่ได้มีความสุขเหมือนอย่างที่ชางมินเป็น ร่างบางตีสีหน้าเรียบเฉยทันทีที่ได้ฟังเรื่องราวจากลูกชาย เขารู้สึกว่ายุนโฮเข้ามาใกล้เกินไปแล้วเขาจะไม่มีทางให้ร่างสูงได้ล้ำเส้นไปมากกว่านี้ แล้วยุนโฮมีสิทธิ์อะไรถึงจะพาชางมินไปเที่ยวโดยที่ไม่ขออนุญาตเขาสักคำ
“ ไม่ไปครับ ”
“ ทำไมอ่ะ ? ” คิ้วเล็กขมวดด้วยความสงสัยก่อนจะลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าออมม่าเพื่อรอคำตอบ “ ออมม่าจะไม่ไปกับลูกเหรอ..แต่ลุงยุนโฮบอกว่าทะเลสนุกมากๆเลยนะ ”
“ ออมม่าไม่อยากไปเที่ยวทะเลกับลุงยุนโฮ.....แล้วออมม่าก็ไม่อนุญาตให้ลูกไปเที่ยวทะเลกับลุงยุนโฮด้วย ” แจจุงส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับประโยคเด็ดขาดซึ่งเป็นประโยคที่ทำเอาชางมินถึงกับร้องถามเสียงดัง
“ แต่ลูกอยากไป...ลุงยุนโฮสัญญากับลูกแล้ว ” ออมม่าไม่อยากไปแต่ชางมินอยากไปนี่และอีกอย่างลุงยุนโฮก็สัญญากับชางมินเอาไว้แล้วด้วย
“ แต่ออมม่าไม่ได้สัญญาด้วยนี่นา ”
“ แต่ลูกอยากไปทะเล ! ” บอกเสียงดัง ตอนนี้ชางมินโกรธออมม่าแล้วจริงๆ
“ เอาไว้เราค่อยไปกันสามคนมีลูก ออมม่า แล้วก็น้าจุนซู ” แจจุงพยายามเกลี่ยกล่อมแต่ดูเหมือนว่างานนี้ชางมินจะไม่ยอมง่ายๆมือเล็กๆยกขึ้นกอดอกก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ
“ แต่ลูกอยากไปตอนนี้ ! ”
“ ชางมินอย่าดื้อสิลูก ” บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ชางมินเป็นเด็กดีก็จริงแต่บทที่จะเอาแต่ใจก็ใช่ย่อยเหมือนกัน แจจุงเกือบใจอ่อนแล้วเชียวเมื่อเห็นสายตาตัดพ้อของลูกชาย
ต่างคนต่างเงียบอยู่นานแต่เพราะออมม่าไม่มีท่าทีว่าจะใจอ่อนซึ่งมันทำให้ชางมินรู้ว่าเขาคงไม่ได้ไปเที่ยวทะเลแล้วจริงๆ คิดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลออกมาเต็มหน้าก่อนจะตะโกนใส่หน้าผู้เป็นแม่ด้วยความน้อยใจ ภาพที่จินตนาการเอาไว้เมื่อตอนกลางวันพังทลายลงมาเหมือนกับหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังแตกสลาย
“ ออมม่าใจร้าย ! ”
แจจุงมองดูร่างป้อมๆที่พอตะโกนใส่เขาแล้วก็คลานดุ๊กดิ๊กไปนอนกอดตุ๊กตาหมีที่ยุนโฮซื้อให้ ร่างน้อยๆที่สั่นไหวนั้นบอกให้แจจุงรู้ว่าแก้วตาดวงใจกำลังร้องไห้ เขารู้ว่าชางมินคงอยากไปเที่ยวเหมือนกับเด็กคนอื่นแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเขาไม่อยากให้ชางมินกับยุนโฮใกล้ชิดกันมากกว่านี้ กายบางล้มตัวนอนบนเตียงก่อนจะรั้งร่างเล็กๆเข้ามากอดปลอบใจซึ่งในตอนแรกชางมินก็ขัดขืนไม่ยอมให้กอดแต่ด้วยแรงที่มีมากกว่าทำให้แจจุงสามารถกอดลูกชายเอาไว้ได้
“ ออมม่า ฮึก ใจร้าย มะ ไม่ต้อง มา กอดลูกเลย ฮึก นะ ฮือ ๆๆ ”
ปากอิ่มเพียรจูบหลายๆครั้งที่ขมับเล็กเพื่อปลอบประโลมปวดใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงสะอื้นให้ด้วยความเสียใจของลูกชาย
“ ออมม่าขอโทษลูก...แต่ออมม่าให้ลูกไปกับเขาไม่ได้จริงๆ ”
์Note :: แจจุงออมม่าใจร้ายอ่ะไม่ยอมให้ชางมินไปเที่ยวทะเล ตอนหน้ามาดูกันว่าน้องมินจะได้ไปเที่ยว
ทะเลหรือเปล่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน+คอมเม้นนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น