คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ✚ r o o m . XXVII
Chapter XXVII
แม้จะฟังดูไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ก็ไม่มีหลักฐานใดๆจะกล่าวหาคริสได้เลยว่าเขาพูดโกหกหรือกำลังแกล้งเขาเล่น
ควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ ?
“จริงๆผมเพิ่งรู้เรื่องเมื่อไม่นานมานี้ และผมก็ไม่รู้ว่าแบคฮยอนกับชานยอลจะรู้เรื่องนี้กันรึเปล่า พอดีผมสืบของผมได้เองต่างหาก”
“…”
“อย่าเพิ่งช็อกสิ” คริสว่าพลางเอามือโบกผ่านหน้าคยองซูที่นั่งเหม่อลอย
“ขอโทษทีครับ …”
“ไม่เป็นไร”
“…”
“นี่ ผมสงสัยอะไรขึ้นมานิดหน่อย… ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย ?”
คริสเริ่มขึ้นบทสนทนาหลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งเงียบและคงไม่รู้จะพูดอะไร ซึ่งคยองซูเองก็ได้แต่มองหน้าคู่สนทนา
“ครับ ?”
“ตอนที่จงแดซักมินซอกเมื่อคืนเรื่องที่ฆ่าจุนมยอนน่ะ… เขามีอารมณ์ยังไงบ้าง ?”
“…?”
“อ่า หมายถึง… สีหน้าท่าทางของเขามีปฏิกิริยายังไงหลังจากที่มินซอกพูดถึงเรื่องนั้นน่ะ”
คยองซูเงียบไปพักใหญ่เมื่อได้ยินคำถาม เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร และคริสจะมาในรูปแบบไหน ยิ่งทำให้ร่างเล็กลำบากใจมากยิ่งขึ้น
“ก็… เขาดูอารมณ์เสียนิดหน่อยครับ”
“เหรอ ? แล้วยังไงอีก มีโวยวายหรืออะไรบ้างมั้ย ?”
“เอ่อ…คือ…”
“…”
“ดูท่าทางเขาอยากจะซักอะไรมินซอกมากกว่านั้น แต่…”
“แต่…” คริสพูดลากยาวตาม
“จู่ๆมินซอกก็เลือดกำเดาไหลออกมา เหมือนเขาจะช็อกหรือยังไงอันนี้ผมก็ไม่รู้หรอกครับ”
‘ อีกแล้วเหรอ ? ’
คำพูดของคริสที่ฟังดูนิ่งๆทำให้คยองซูที่กำลังจะพูดต่อต้องชะงักลง และไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรต่อไปดีเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้
“เป็นแบบนี้ทุกที” คริสสบถขึ้นมา
“ครับ ?”
“มินซอกเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยที่เป็นเจ้าหน้าที่แล้ว เขาเป็นคนแบกรับอะไรหรือเจออะไรที่กดดันไม่ค่อยได้”
“…”
“เวลามีคนทำให้เขาเครียดมากๆ เขาจะช็อกแล้วก็เกิดอาการแบบนั้นทุกทีแหละครับ”
“ง…งั้นเหรอ…ครับ ?”
“เข้าเรื่องต่อก็แล้วกัน งั้นก็ถือว่าเป็นโชคของมินซอกแล้วที่เกิดช็อกตอนนั้น”
‘ ไม่งั้นป่านนี้จะอยู่ในสภาพไหนก็ไม่รู้… ’
“…”
“ผมเห็นว่าคุณเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ คงจะรู้เรื่องของพวกเราไม่มาก”
“ก็…”
“ไหนๆเราก็คงต้องทำงานด้วยกันไปอีกนาน เล่าซักหน่อยก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง”
‘ คิดว่าคงไม่มีใครมาตามเก็บหรอก… ’
“ตามเก็บ !?! หมายความว่ายังไงครับ ??”
“ฮ่าๆ ผมพูดเล่นน่ะ ไม่มีอะไร คุณนี่ตื่นตูมง่ายจัง…”
‘ เหมือนจุนมยอนตอนเข้ามาใหม่ๆเลย ’
ครั้งที่เท่าไหร่…
ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาถูกคนในโรงพยาบาลนี้ทักว่าเหมือนกับจุนมยอน บุรุษพยาบาลที่หลงเหลือแค่ชื่อในตอนนี้ ทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งคนไข้ ทุกคนต่างพากันทักแบบนี้กันทั้งนั้น
ให้ตายเถอะ… นี่มันยังไงกัน ?
‘ ผมเป็นรูมเมทกับจงแดสมัยที่เป็นนักศึกษาแพทย์ ตอนนั้นจงแดก็เป็นแค่ผู้ชายเฉิ่มๆคนหนึ่งที่วันๆก็เอาแต่นอนขลุกอ่านแต่หนังสือเรียนทั้งวัน แต่แน่นอน… จงแดเรียนได้เกียรตินิยมอันดับ 1 สมกับความขยันของเขา แต่ยังไงซะ เรื่องความรักของเขาก็โหลยโท่ยและห่วยแตกตามประสาเด็กเรียนอยู่ดี ’
“…”
“ผมเคยคิดว่าชีวิตของผมกับจงแดจะจบกันที่การเป็นรูมเมท แต่แล้วตอนเรียนจบ ผมถึงได้รู้ว่าจงแดเองก็เลือกมาบรรจุที่เดียวกับผม...”
“แต่ทำไมพวกคุณถึงดูไม่สนิทกันเลยล่ะครับ ?”
“รู้ได้ไงครับ… ผมกับจงแดสนิทกันจะตาย แต่ไม่ค่อยจะพูดคุยกันในเวลา เราต่างคนต่างก็มีงานที่ต้องทำทั้งคู่ ไม่มีเวลามาคุยกันโต้งๆหรอก”
“…”
“แล้ววันหนึ่งผมก็เลยถามจงแด ว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะมาทำงานที่นี่ ผมจะให้คุณลองทายดูว่าเพราะอะไร…”
คริสเปิดคำถามชวนคิดขึ้นมา แต่ผู้ฟังอย่างคยองซูที่ไม่เคยรับรู้ถึงเรื่องราวของคนที่นี่ก็ตอบอะไรไม่ได้ นอกจากส่ายหน้าเหมือนทุกครั้ง
“ตอนวันเรียนจบ ผมถึงได้รู้ว่า จงแดมีคนที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่ตามประสาคนที่ไม่เอาถ่านเรื่องแบบนี้ ก็คงทำได้แค่สะกดรอยตามหรือแอบมองไปเรื่อยๆ แล้วเหตุผลที่จงแดเลือกที่จะมาทำงานที่นี่ ก็เพราะคนที่เขาชอบเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ที่นี่…”
‘ ซึ่งเจ้าหน้าที่คนนั้น… ก็คือ คิมมินซอก นั่นแหละ ’
“คิมมินซอกแก่กว่าพวกเราแค่ปีเดียว แต่ก็แปลกตรงที่พอจงแดเข้ามาทำงานที่นี่ เขาก็ยังไม่เคยคุยอะไรกับมินซอกเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วมันก็ตลกตรงที่ พอเซฮุนเรียนจบ หมอนั่นก็ตามมาทำงานที่นี่”
‘ แล้วก็กลายเป็นว่าเซฮุนเป็นเพื่อนสนิทกับมินซอก ’
“ผมนึกออกแล้ว…”
“หืม ?” คริสขึ้นเสียงสูงอย่างสงสัย
“เอ่อ… ม...มินซอก… เขาเคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง”
“งั้นเหรอ ?”
“…”
“เซฮุนอายุห่างกับมินซอก 4 ปี เขาที่เป็นเด็กหัวแข็งและดื้อแต่กลับยอมมินซอกทุกอย่าง และมินซอกก็ทั้งรักทั้งหวงเซฮุนยิ่งกว่าผมเสียอีก ทว่า ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่เคยเกินเลยคำว่าพี่น้อง”
“…”
“แต่วันหนึ่ง มิตรภาพทุกอย่างก็จบลง เพราะเจ้าหน้าที่คนใหม่ที่เข้ามา…”
‘ เสี่ยวลู่หานไงล่ะ… ’
คำพูดของคริสทำให้คยองซูถึงกับชะงัก ไม่ใช่เพราะตกใจที่คริสพูดแบบนั้น แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ เป็นประโยคที่เขาได้ยินมาจากเกือบทุกคนที่นี่
‘ มินซอกจะยอมให้ลู่หานทำลายทุกอย่างระหว่างทุกคนเหรอ ? ’
‘ เซฮุนเกือบฆ่าฉันเพราะคนที่ชื่อเสี่ยวลู่หาน ’
‘ เสี่ยวลู่หาน… มันคือปีศาจ !! ’
‘ ทุกๆอย่างที่นี่เปลี่ยนไป เพราะผู้ชายคนเดียว คนที่ชื่อว่า เสี่ยวลู่หาน ! ’
แม้ว่าเขาจะเคยพูดคุยกับลู่หานมาบ้าง และก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาเองก็กลัวผู้ชายคนนี้ แต่เขาก็ไม่คิดว่าทุกคนในโรงพยาบาลจะพูดในทำนองเดียวกัน
ร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอ ?
“ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสองคนนั้นมาก เท่าที่ผมรู้มาก็คือ ทั้งสองคนชอบลู่หานเหมือนกัน และเซฮุนพยายามจะฆ่ามินซอกในห้องน้ำ แต่ก็รอดมาได้เพราะมีคนช่วย ซึ่งคนที่เข้าไปช่วยไว้ก็คือ คิมจงแด…”
“นี่…”
“ว่าไงครับ ?”
“ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย ?”
“ถ้าตอบได้ก็จะตอบนะครับ” คริสรับคำพร้อมกับตั้งใจฟังคำถามจากแพทย์คนล่าสุดของโรงพยาบาล
“คือ…”
“…”
“คุณรู้มั้ย…”
‘ ว่าทำไมมินซอกถึงเกลียดจงแด ?? ’
“ว่าไงนะ !?!” ร่างสูงเผลอขึ้นเสียงขึ้นมาหลังจากได้ยินคำถาม
“เอ่อ…”
“ทำไมคุณถึงถามผมแบบนั้น ??”
“มินซอกเคยพูดไว้น่ะครับ…”
“…”
สีหน้าของคริสเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่คยองซูพูดออกไปแบบนั้น ทำให้คยองซูเริ่มรู้สึกใจไม่ดี เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปจะไปสะกิดอะไรคริสหรือไม่
“มินซอกเคยพูดแบบนั้นจริงๆเหรอ ?”
“ครับ”
“ในเมื่อคุณกล้าถาม ผมก็กล้าเล่า…” คริสพูดพลางมองหน้าคู่สนทนา
“…”
“จะเรียกว่าเกลียดเลยก็ไม่เชิงหรอกนะ”
“งั้นเหรอครับ ?”
“อื้ม อ่า…พูดถึงเรื่องนี้ผมล่ะปวดหัวทุกที”
“…”
“จริงๆแล้ว…”
ก๊อก ก๊อก !
“สงสัยจะเป็นแม่บ้านเอาชุดมาส่งให้ รอผมซักครู่นะครับ” คยองซูลุกขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูห้องของตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับ” คริสพยักหน้าพลางยกแก้วกาแฟมาดูดอย่างสบายๆ
ร่างเล็กเดินไปเปิดประตู ทว่า มือเล็กกลับต้องนิ่งอยู่กับลูกบิดประตูเมื่อพบว่าใครยืนอยู่หน้าห้องของเขา
“อย่าทำหน้าเหมือนเจอผีสิ…”
มินซอก !!!
ร่างของคนตรงหน้าที่ยืนกอดอกมองด้วยสายตาเย็นชาบวกกับน้ำเสียงเรียบๆ ผิดไปจากทุกที แต่นั่นก็ไม่ทำให้แปลกใจเท่ากับคำถามในใจของคยองซู
มินซอกมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร !?!
ที่นี่เป็นหอพักของแพทย์ในโรงพยาบาล แม้ว่ามันจะไม่ไกลจากโรงพยาบาลก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนนอกจะเข้ามาได้ง่ายๆ และที่สำคัญ คนที่มาถึงที่นี่ได้กลับเป็นคิมมินซอก คนไข้ที่มีอาการร้ายแรงที่สุดในกลุ่มคนไข้ เพราะอะไร… ทำไมเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลถึงปล่อยให้มินซอกออกมาอยู่ที่นี่ได้ !!
“ม…มินซอก… มากับใคร…เหรอครับ ?”
“นายก็น่าจะเห็นว่าฉันยืนอยู่คนเดียวนะ”
“…”
“คริส !” มินซอกตะโกนเรียกชื่อเมื่อเห็นอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องของคยองซู
“มินซอก !?!”
คริสเองก็ดูตกใจไม่แพ้กัน เมื่อพบว่าใครยืนอยู่หน้าห้องของคยองซู ก่อนที่มินซอกจะปัดให้คยองซูที่ยืนอยู่หน้าประตูหลีกทางให้ และคนไข้ตัวเล็กก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องพักของคยองซูพร้อมทีท่าที่กำลังดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ??” คริสถามอย่างกระวนกระวาย
“วันนี้พวกเจ้าหน้าที่ประชุมภาคบ่าย ฉันก็เลยแอบหนีออกมาจากประตูหลังที่มันพังอยู่”
“เมื่อกี๊ฉันไปเคาะห้องคริส แต่ก็ไม่เจอคริสไง พอจะเดินกลับก็ได้ยินเสียงคริสที่ห้องนี้ ก็เลยมาเคาะน่ะ แล้วก็อยู่จริงๆด้วย…”
“มินซอก ทำแบบนี้ไม่ได้นะ เข้ามาที่นี่ได้ยังไง !” คริสเริ่มขึ้นเสียง ทำให้มินซอกหน้ามุ่ยไปเล็กน้อย
“ทำไมล่ะคริส ?” มินซอกเริ่มเปลี่ยนจากแววตาที่ดูขี้เล่นในตอนแรกกลายเป็นแววตาอีกแบบ แววตาที่ดูเหมือนน้อยใจ
“…”
“ทำไมฉันถึงมาหาคริสไม่ได้แล้วล่ะ”
‘ ทีเมื่อก่อนฉันยังไปห้องคริสได้ทุกวันเลยนะ… ’
เม้าท์มอยฝอยแตก
รอกันนานมั้ยที่รัก #ไม่นานเล้ย #ประชด #รีดรุมตบ
กลับมาคราวนี้ก็ทิ้งระเบิดอีกซักหน่อย
ตอนนี้การรวมเล่มก็คืบหน้าไปได้ไกลแล้ว
ส่วนใครไม่ทันรอบรวมเล่มก็รอรอบสต๊อกนะฮะ (สำหรับคนที่อยากได้)
แตราคาจะสูงกว่ารอบแรกนะเอ้อ ; ;
ขอบคุณที่ตามกันมานะคะ ใกล้จะอวสานแล้ว #เป็นฟิคที่กินเวลายาวนานมาก
กติกาเดิมสำหรับตอนต่อไป...
ใครไม่เม้น ยอดเม้นไม่พุ่ง จะดอง !!!
ปล. สครีมได้ในแท็กเดิม #ดฮปท
ความคิดเห็น