เรื่องเก่าเล่าใหม่

ลำดับตอนที่ #2 : ท่วงทำนองของหม่านเจียงหง

 

       หม่านเจียงหง (แดงทั่วธาร) เป็นบทประพันธ์อันยิ่งใหญ่ของเยว่เฟย หรือที่คนจีนเรียกด้วยความยกย่องว่า เยว่อู่มู่ (งักบู๊มก) หรือ บรมครูวิชาบู๊ ถือเป็นผลงานอันอมตะ ได้รับการกล่าวถึงมาจวบจนบัดนี้

เยว่เฟย เป็นขุนนางแห่งราชวงศ์ซ่งใต้ มีความรักชาติ ในวัยเยาว์เคยให้มารดาใช้เข็มปักผ้า สักหลังเป็นคำ “จิงจงเป้ากว๋อ” (ซื่อสัตย์จงรักต่อชาติ) ร่วมกันต่อต้านราชวงศ์จิน ที่ยกทัพมารุกราน แต่กลับถูกเสนาบดีฉินฮุ่ย ขุนนางกังฉินเรียกตัวเข้าเมืองหลวง สั่งให้นำเยว่เฟยไปประหารชีวิต เมื่อมีคนถามว่าเขามีความผิดอะไร ฉินฮุ่ยเพียงตอบว่า “อาจจะทำผิด” (เลวมากคับ ถ้าบ้านเมืองเรามีคนเลวๆ แบบนี้ ก็ต้องตั้งม็อบประท้วงแหละ อุ๊บส์ มีนี่^^)

ก็เลยเกิดประเพณี กินปาท่องโก๋ ภาษาจีนจะเรียกว่า อิ้วจาก๊วย ผมเป็นคนหาดใหญ่ ม๊าจะเรียก จาก๊วย คือ เหมือนชาวบ้านได้กินเนื้อของฉินฮุ่ยและภรรยาว่างั้น และที่ศาลเจ้าของเยว่เฟยก็จะมีรูปปั้นของฉินฮุ่ยและภรรยาคุกเข่าขอขมาอยู่หน้ารูปเคารพเยว่เฟย ใครไปใครมาก็จะไปถ่มน้ำลายใส่ สะใจ 555+

มาเข้าเรื่องคับ หม่านเจียงหงเนี่ย จะแต่งด้วยคำประพันธ์ที่เรียกว่า ฉือ คือไอ้คำประพันธ์ชนิดเนี้ย มันจะใส่ทำนองเพลงได้ แล้วชื่อหม่านเจียงหงก็เป็นแค่ชื่อทำนอง อ่ะ เดี๋ยวมั่ว อธิบายฉือเลยนอ

ฉือแต่ละบทมี 2 ชื่อ คือ 1. ชื่อทำนอง เรียกว่า “ฉือไผ” และ 2. ชื่อบทประพันธ์ เรียกว่า “ฉือหมิง” ไอ้ฉือไผ ถ้าเป็นไทยๆ ก็อย่างเพลงสร้อยเพลง เป็นแต่เพียงชื่อทำนอง ใครจะแต่งเนื้อมาใส่ใหม่ก็ได้ โดยฉือแต่ละทำนองจะมีการบังคับผิงเจ๋อ คือ เสียงวรรณยุกต์ของคำ คล้ายๆ ครุ-ลหุ บ้านเราอ่ะ แต่ไม่ใช่

การสัมผัสบังคับของหม่านเจียงหงมีดังนี้คับ

中仄平平,平中仄、中平中仄(韵)。

平仄仄、仄平平仄,仄平中仄(韵)。

中仄中平平仄仄,中平中仄平平仄(韵)。

中中中、中仄仄平平,平平仄(韵)。

中中仄,平仄仄(韵)。

平仄仄,平平仄(韵)。

仄平平中仄,仄平平仄(韵)。

中仄中平平仄仄,中平中仄平平仄(韵)。

中中中、中仄仄平平,平平仄(韵)。

 

เอาเป็นว่าไอ้ผิงเจ๋อเนี่ยจะมาเล่าต่อ เพราะถ้าเล่า มันคงไม่จบในตอนนี้แน่ๆ 555+ (ที่จริงข้อมูลเรื่องผิงเจ๋อมันเยอะโคตร ต้องเสียเวลาอ่าน ช่วงนิไม่มีอารมณ์แปลรึอ่านไรเรย)

มาเข้ากันต่อในหม่านเจียงหงของเยว่เฟย มีเนื้อดังนี้ครับ

怒发冲冠, 凭栏处、潇潇雨歇。

抬望眼、仰天长啸,壮怀激烈。

三十功名尘与土,八千里路云和月。

莫等闲,白了少年头,空悲切。

靖康耻,犹未雪;臣子恨,何时灭。

驾长车,   踏破贺兰山缺。

壮志饥餐胡虏肉,笑谈渴饮匈奴血。

待从头、收拾旧山河,朝天阙。

          (คำอ่าน : Nùfàchōngguān, pínglán chù, xiāoxiāo yǔ xiē.
               Tái wàng yǎn, yǎngtiān cháng xiào, zhuànghuái jīliè.
               Sānshí gōngmíng chén yǔ tǔ, bā qiānlǐ lù yún hé yuè.
               Mò děngxián, báile shàonián tóu, kōng bēiqiè.
               Jìngkāng chǐ, yóu wèi xuě; chénzǐ hèn, hé shí miè.
               Jià zhǎng chē, tàpò hèlánshān quē.
               Zhuàngzhì jī cān hú lǔ ròu, xiàotán kě yǐn xiōngnú xuè.
               Dài cóngtóu, shōushí jiù shānhé, cháo tiānquē.)

 

                    (คำอ่านภาษาไทย : นู่ฟ่าฉงกวาน ผิงหลานชู่ เซียวเซียวอวี่เซีย
                     ไถวั่งเหยี่ยน เหยี่ยงเทียนฉางเซี่ยว จ้วงหวายจีเลี่ย
                      ซานสือกงหมิงเฉินอวี๋ถู่ ปาเชียนหลี่ลู่อวิ๋นเหอเยวี่ย
                      ม่อเติ่งเสียน ไป๋เลอะเซ่าเหนียนโถว คงเปยเชี่ย
                      จิ้งคังฉื่อ โหยวเว่ยเสวี่ย เฉินจื่อเฮิ่น เหอสือเมี่ย
                      เจี้ยจ่างเชอ ท่าพ่อเฮ่อหลานซานเชวีย
                      จ้วงจื้อจีชานหูหลู่โร่ว เซี่ยวถานเขอหยิ่นซยงหนูเซวี่ย
                      ไ้ต้ฉงโถว โซวสือจิ้วซานเหอ เฉาเทียนเชวีย)

อ่านแล้วเศร้าในอารมณ์มาก 555+ เข้าใจคร่าวๆ เอง เพราะมันใช้ภาษาโบราณ ผมจึงต้องขออนุญาตอัญเชิญบทพระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดฯ สยามบรมราชกุมารี ที่มีพระราชนิพนธ์แปลหม่านเจียงหงไว้ดังนี้

 

“โกรธจนผมชี้ชันดันหมวกขึ้น เมื่อพิงระเบียงอยู่ ฝนแรงเพิ่งหยุด

เงยหน้ามองขึ้นไป แหงนคอสู่ฟ้ากู่ร้องเสียงยาวด้วยใจคึก

เกิดมาสิบปี ผลงานความดีเพียงธุลีโคลนดิน ทางแปดพันลี้ ดุจเมฆและดวงจันทร์

มิควรให้เวลาผ่านเลย แต่หนุ่มจนผมหงอกขาว จักเสียใจว่างเปล่าไร้ประโยชน์

ความอัปยศเมื่อรัชศกจิ้งคัง ยังไม่ได้ชำระล้าง ความเคียดแค้นในอกข้า เมื่อไรจะหมดสิ้น

จะขับรถศึกเหยียบย่ำเขาเฮ่อหลานให้แตกยับ

คุยหัวเราะจนกระหายจะดื่มเลือดพวกซยงหนู

รอวันกอบกู้บูรณะแผ่นดินเก่า คอยเข้าเฝ้าจักรพรรดิ”

 

สมัยนั้นแผ่นดินจีนถูกชาวต่างชนชาติยึดครอง อดีตจักรพรรดิสองพระองค์ถูกจับเป็นตัวประกันท่ามกลางการศึก จักรพรรดิที่เป็นโอรสและอนุชาสองจักรพรรดินั้น เพียงหวังเสวยสุข เพราะเกรงว่าหากแย่งแผ่นดินและช่วยเหลือสองจักรพรรดิกลับมา ตำแหน่งของตนก็จะสั่นคลอน จึงย้ายเมืองหลวงลงใต้ ปล่อยให้พวกต่างชาติยึดครองแผ่นดินภาคเหนือครึ่งประเทศ

เราจะต้องไม่ยอมครับ แผ่นดินที่สมเด็จพระบูรพกษัตริยาธิราชย์เจ้า และบรรพบุรุษชาวไทยทั้งหมดแลกมาด้วยเลือด เนื้อ ชีวิต อย่ายอมให้ใครแม้แต่ซักตารางนิ้ว เราเสียมามากพอแล้ว พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวประชวรจนสวรรคต เพราะการเสียดินแดนในสมัยนั้น แผ่นดินเรา นองไปด้วยเลือดของบรรพบุรุษ อย่าให้ใครแย่งไปอีก แผ่นดินที่เรามีอยู่ปัจจุบัน ยังเหลือน้อยกว่าที่เสียไปรวมๆ กันอีก

เขาพระวิหาร หรือ เปรี๊ยะวิเฮียร ที่เขมรเรียก

อย่ายอม!!!!!!!!!!!!!

._.

  

รูปเยว่เฟยที่จิตรกรจีนวาดไว้ครับ

 
รูปศาลของเยว่เฟย