คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sugarplum...บทนำ : จุดเริ่มต้นของความหลัง [100%] : แก้ไข
บทนำ : จุดเริ่มต้นของความหลัง
คุณรู้หรือไม่ว่าของหวานแต่ละอย่างช่วยทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากแค่ไหนเมื่อเราได้กินมัน แล้วคุณรู้หรือไม่ ว่าของหวานทำให้ฉันได้เจอความรักและมิตรภาพที่งดงามที่จะคงอยู่กับฉันตลอดไป ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น
เมื่อสองปีก่อน…
“เซจิน ฉันก็รู้นะว่าการที่เธอกินพวกลูกกวาดแล้วมันทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แต่ช่วยลดๆ มันหน่อยจะได้มั้ย เดี๋ยวฟันก็หมดปากกันพอดี”
ผู้ชายหน้าสวยอย่างกับผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ฝั่งซ้ายมือของหญิงสาวที่มีชื่อว่า โอ เซจินพูดขึ้น ในขณะที่เซจินกำลังนั่งลอกการบ้านวิชาเคมีของเขาอยู่ พร้อมกับอมลูกกวาดรสสตอเบอร์รี่ไว้ข้างในปาก
“ก็ฉันเครียดนี่ลู่หาน การบ้านวิชานี่ต้องส่งตอนเช้า แต่ฉันกลับลืมทำมันซะสนิทเลย”
เซจินพูดขึ้นโดยที่ตัวเองยังคงก้มหน้าก้มตากับการลอกการบ้านต่อไป ก่อนที่ผู้ชายอีกสองคนจะเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียน แล้วตรงมานั่งที่โต๊ะอีกฝั่งข้างๆ และโต๊ะตัวหลังสุดที่อยู่ติดกับตัวของเซจินด้วยเช่นกัน
“ไงเซจินลอกการบ้านแต่เช้าเลยนะ”
ผู้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ทักขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังตั้งใจลอกการบ้านอยู่
“ก็ฉันลืมนี่อี้ฟาน มาว่าแต่ฉันนายน่ะเสร็จรึยัง?”
เซจินเงยหน้าขึ้นจากการบ้านที่ลอกอยู่ก่อนจะหันหน้าไปถาม อู๋ อี้ฟาน เพื่อนสนิทของเซจินที่นั่งมองดูเธอด้วยท่าทางสบายๆ ไม่เดือดร้อนกับการบ้านที่ต้องส่งในตอนเช้าของวันนี้
“ฉันน่ะหรอ? อย่ามาดูถูกกันนะ คนอย่างฉันน่ะ…ลอกมินซอกมาเรียบร้อยแล้วล่ะ ใช่มั้ยมินซอก?”
อี้ฟานพูดพร้อมยักคิ้วให้เซจิน ก่อนจะหันไปอือออกับเพื่อนสนิท หรือที่ปรึกษาในทุกๆ เรื่องของเธออีกหนึ่งคน ที่นั่งดูพวกเขาคุยกันเงียบๆ อย่างคิม มินซอก ทำให้มินซอกที่นั่งอยู่ต้องอมยิ้มให้กับการกระทำที่เหมือนเด็กนั้น เพราะสิ่งที่พวกเราทำอยู่มันไม่สมกับการเป็นพี่ ม.6 เลยน่ะสิ
เซจินที่เห็นว่าคุยไปก็เสียเวลาเปล่าจึงก้มหน้าลอกการบ้านต่อไป แล้วปล่อยให้หนุ่มๆ ทั้งสามคนคุยกันแทน ก่อนที่เธอจะทำการบ้านเสร็จแล้วร่วมวงสนทนากับหนุ่มๆ ทั้งสามคน ซึ่งเป็นฉากที่ดูแล้วน่าอิจฉาสำหรับพวกผู้หญิงเป็นอย่างมาก
เพราะเพื่อนสนิทของเซจินทั้งสามคนต่างก็จัดว่าเป็นหนุ่มที่หน้าตาดีมากไม่ใช่น้อย แถมยังเรียนดี กีฬาเด่นอีกด้วย ต่างจากหญิงสาวอย่างโอ เซจินที่มีหน้าตาที่จัดอยู่ในระดับใช้ได้ การเรียนที่อยู่ในขั้นดีแต่ไม่มากนัก และเรื่องกีฬาที่ไม่ค่อยเอาไหนเอาซะเลย
เมื่อเวลาผ่านไปราวๆ ห้านาทีเสียงที่บ่งบอกว่าเวลาเรียนคาบแรกเริ่มขึ้นแล้วก็ดังขึ้น ทำให้นักเรียนหลายๆ คนที่นั่งพูดคุยหรือเล่นกันอยู่กลับไปนั่งที่ของตัวเอง ก่อนจะเตรียมอุปกรณ์การเรียนขึ้นมา และที่สำคัญในคาบคาบนี้ก็คือ สมุดวิชาเคมี ที่เซจินพึ่งลอกเสร็จไปไม่นานมานี้เอง
คนที่ทำการบ้านเสร็จแล้วต่างพากันเดินไปวางสมุดไว้ข้างหน้าห้องเรียนที่มีโต๊ะอาจารย์อยู่ บ้างก็ฝากไปบ้างก็เดินไปเอง ซึ่งพวกที่ฝากสมุดส่งกันนั้นก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตัวของเซจินเลย เมื่อหญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้น เสียงของเพื่อนๆ ทั้งสามคนก็เรียกตัวเธอให้หันไป
“รู้แล้วน่าเจ้าพวกนี้ ฝากฉันทุกวิชาละพวกนาย ฉันจะบ่นแค่นี้ก่อนละกันเพราะวันนี้ฉันบ่นมากไม่ได้เพราะติดลู่หานที่ให้ฉันลอกการบ้านอยู่ แต่ถ้าเป็นวันอื่นพวกนายหูชาแน่!”
เซจินหันไปหยิบสมุดทั้งสามเล่มของเพื่อนๆ ก่อนจะเดินไปวางสมุดไว้หน้าห้อง และเดินกลับเข้ามานั่งที่ แต่ในระหว่างที่เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองนั้น หัวหน้าห้องที่เป็นผู้ชายก็เรียกเซจินให้ไปหา ก่อนจะยื่นกระดาษที่พับไว้ให้เซจิน
“มีคนให้ฉันเอามาให้น่ะ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าข้างในมันเขียนอะไร เธอไปเปิดอ่านเอาเองละกัน”
“ขอบคุณนะเจลโล่”
เมื่อรับมาแล้วเซจินก็พยักหน้าพร้อมส่งยิ้มหวานให้เซโล่ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ตามเคย แล้วจึงค่อยเปิดกระดาษใบนั้นอ่านดู
นี่มันอีกแล้วงั้นหรอ!!?
-ต่อ-
เมื่อเปิดกระดาษออกมาเซจินก็ต้องทำคิ้วขมวดอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รับจดหมายแบบนี้ ในตอนแรกเซจินเห็นว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก แต่นานๆ ไป มันกลับมากขึ้นจนทำให้เธอรำคาญกับความเพ้อเจ้อของพวกผู้หญิงในโรงเรียนของเธอเอง
อี้ฟานที่เห็นว่าเซจินเอาแต่ขมวดคิ้วและถอนหายใจแรงๆ หลังจากที่อ่านข้อความในกระดาษนั้น เขาก็เลยถือวิสาสะแย่งมันมาจากมือของเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกยุ่งกับผู้ชายของพวกฉันซะที อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย โอ เซจิน…”
เมื่ออี้ฟานอ่านข้อความในกระดาษนั้นเสร็จเขาก็ขยำมันแล้วใช้ทักษะการเป็นกัปตันชมรมบาสของโรงเรียนโยนมันเข้าถังขยะไปอย่างแม่นยำก่อนจะหันมาทางเซจินที่นั่งมองอยู่
“เธอไม่ควรจะใส่ใจกับมันนะเซจิน”
“ฉันรู้อี้ฟาน แต่มันชักจะบ่อยขึ้นทุกทีละนะฉันรำคาญ”
“งั้นเธอก็ไม่ต้องไปรับกระดาษบ้าๆบอๆพวกนี้อีกสิ อยู่ตั้ง ม.6 แล้วนะ แค่นี้คิดไม่ออกรึไงยัยบ้า”
“ใจเย็นน่าอี้ฟาน แค่นี้ไม่เห็นต้องว่าเซจินเลย”
มินซอกที่เห็นว่าเริ่มไม่ค่อยดีจึงพูดขึ้นเพื่อปลอบใจเพื่อนทั้งสองคน ทำให้อี้ฟานพยักหน้าตอบส่งๆ ไป ก่อนที่ทุกคนจะหันไปให้ความสนใจกับคุณครูผู้สอนที่เดินเข้ามาพอดี
เวลาเรียนดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาพักกินข้าว เพื่อนๆ ในห้องต่างพากันออกไปทานข้าวเป็นกลุ่มๆ รวมทั้งเซจินกับเพื่อนหนุ่มทั้งสามคน แต่ถ้าเดินไปโรงอาหารแบบธรรมดามันก็ไม่สนุกสิ
“ฉันจะให้สัญญาเหมือนทุกวันนะ พร้อมหรือยังพวกนาย?”
ลู่หานพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง สายตาของเขาเพ้งมองไปที่บันไดลงตึกเรียนอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะหันไปถามมินซอก กับอี้ฟานที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฉันขอผ่านเหมือนเดิมละกัน” เซจินพูดขึ้นพร้อมโบกมือปฏิเสธเหมือนเช่นเคย
“งั้นพวกเรา…เตรียมตัว…ระวัง…ไป!”
เมื่อลู่หานพูดจบหนุ่มๆทั้งสามก็ออกตัววิ่งทันที โดยมีเซจินค่อยเดินตามไปเหมือนนักเรียนทั่วๆไป ที่เดินไปโรงอาหารกัน
“ถึงการวิ่งหรือการเสียเหงื่อจะไม่ใช่สไตล์ของฉัน แต่จะให้ไปถึงคนสุดท้ายแล้วเลี้ยงข้าวพวกนายเหมือนทุกวันฉันไม่ยอมหรอกว้อย!”
อี้ฟานที่อยู่รั้งท้ายเพื่อนๆ ตะโกนขึ้นก่อนจะเร่งฝีเท้าของตัวเอง แต่มีหรือที่มินซอกกับลู่หานที่อยู่ชมรมฟุตบอลจะยอม พวกเขาซ้อมวิ่งตอนเย็นแทบทุกวันมาเพื่อโอกาสนี้โดยเฉพาะ…โอกาสที่จะได้รีดไถ่เงินในกระเป๋าสตางค์ของอี้ฟานที่ของบนโลกแทบทุกอย่างไม่ใช่สไตล์ของเขา
เซจินที่มองอยู่ห่างๆ เห็นท่าทางของเพื่อนๆ ทั้งสามที่เล่นกันเหมือนเด็กอนุบาลก็อดหัวเราะไม่ได้ ถึงแม้มันจะดูประหลาดที่เธอเดินหัวเราะคนเดียวก็เถอะ
-ต่อ-
เซจินที่เดินมาถึงโรงอาหารเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม ค่อยๆ มองหาเพื่อนชายทั้งสามก่อนจะเดินไปรอบๆ แต่เธอก็ยังไม่เห็นว่าเพื่อนเธอทั้งสามจะอยู่ที่นี่เลยสักคน
อยู่ไหนกันนะพวกนี้…ฉันชักกลัวๆ ละสิ
ถึงเซจินจะเข้มแข็งต่อหน้าเพื่อนชายทั้งสามคน แต่เมื่อเธออยู่ตัวคนเดียวเธอก็จะเป็นคนละคนทันที เธอมักแพ้สายตาและบรรยากาศที่กดดัน ยิ่งสายตานั้นถูกส่งมาจากคนหลายๆคน มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ดี…
ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังเจอมันอยู่กับตัว เพราะสาวๆ กลุ่มหนึ่งที่โต๊ะริมฝั่งขวากำลังหยุดการรับปะทานอาหารกลางวันและจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่หวังดี เซจินพยายามปัดความรู้สึกที่ไม่ดีออกไปก่อนจะมองหาเพื่อนของเธออีกครั้ง
แต่คงเป็นเพราะเซจินมัวมองแต่ทางด้านหน้าของเธอ ทำให้เธอไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาข้างหลัง ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือนั้นไปคว้าไหล่ของเธอ
ควับ!
“อะ…อี้ฟาน…”
มือหนาของอี้ฟานที่คว้าไหล่ของเซจิน ทำให้เธอรู้สึกใจหายวูบทันที ทำให้อี้ฟานต้องรีบขอโทษเพื่อนสาวโดยเร็ว
“ขอโทษนะไม่คิดว่าเธอจะตกใจขนาดนี้”
“เอ่อ…ไม่เป็นไรๆ นายพาฉันไปที่โต๊ะได้แล้ว ฉันหิวจะตายแล้วเนี่ย”
เซจินที่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง และดันหลังอี้ฟานให้นำตัวเองไปที่โต๊ะรับปะทานอาหารที่พวกเขาวิ่งมาจองกันอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
ตกเย็นนักเรียนทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตัวเอง รวมทั้งลู่หานกับมินซอก ที่จะต้องไปซ้อมฟุตบอลที่ชมรมเหมือนทุกๆ เย็น ทำให้อี้ฟานกับเซจินต้องเดินกลับบ้านไปด้วยกันแค่สองคน ความเงียบปกคลุมทั้งสองคนไปตลอดทั้งทาง เพราะอี้ฟานที่รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งเมื่ออยู่กับเซจินคนที่ตัวเองแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก
ต้องหาเรื่องคุยบ้างซะแล้ว ไม่งั้นมันคงจะน่าสงสัยจนเกินไป…
“วันนี้มีการบ้านอะไรรึเปล่านะ?” อี้ฟานที่คิดกับตัวเองดังนั้นจึงเริ่มชวนหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ คุย
“ไม่นิ นายอยากลอกการบ้านมินซอกขนาดนั้นเลยรึไง?”
“อย่างน้อยฉันก็ทำมันนะ ใครจะเหมือนเธอล่ะที่มานั่งทำการบ้านที่โรงเรียนน่ะ”
“คนทั้งโลกเขาก็ทำแบบฉันกันทั้งนั้นละย่ะ!”
เมื่อหญิงสาวพูดจบความเงียบก็เข้าปกคลุมอีกครั้ง ทั้งสองคนมักเป็นอย่างนี้ประจำ ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ดันคุยไม่เก่งเหมือนกันทั้งคู่
“ส่งฉันแค่นี้ละ เพราะอีกนิดเดียวมันก็ถึงบ้านฉันละ นายกลับไปซะไป”
เซจินหยุดเดินก่อนจะหันมาพูดกับอี้ฟานที่หยุดอยู่ข้างๆ ตัวเธอ เพราะเห็นว่าบ้านของอี้ฟานต้องเดินไปอีกฝั่งหนึ่ง เซจินจึงไม่อยากรบกวนอะไรเขามากนัก
“อือ งั้นระวังตัวด้วยนะ”
อี้ฟานพูดขึ้นแล้วค่อยๆ เดินถอยหลังไปทั้งๆ ที่ตัวยังหันไปทางเซจินอยู่ ก่อนที่เขาจะโบกมือลาเพื่อนสาวของเขา และหันหลังเดินจากไป
เซจินที่เห็นว่าอี้ฟานเดินไปแล้วจึงหันหลังเดินกลับบ้านของตัวเองที่อยู่ถัดจากนี้ไม่กี่บล็อกบ้าง แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ เธอก็รู้สึกถึงแรงกดดันจากทางด้านหลังเป็นระยะๆ ทำให้ตัวเธอต้องหันกลับไปมองด้วยความหวาดระแวงก่อนจะเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้น แต่การเร่งฝีเท้าของเธอกลับไม่ใช่เรื่องดี เพราะมันทำให้เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากดังยิ่งขึ้น ก่อนที่เซจินจะถูกคว้าไหล่ของเธอให้หันไปสบตากับหญิงสาวในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ
“พวกเธอมีธุระอะไร?”
“มีแน่! ถ้าเธอยังจะหน้าด้านทำตัวอ่อยอี้ฟานของฉันน่ะ”
“ลู่หานโอปป้าของฉันด้วย”
“มินซอกด้วย!!”
หญิงสาวทั้งสามคนพูดแสดงความเป็นเจ้าของเพื่อนสนิทของเซจินอย่างหน้าไม่อาย ทำให้เธอในตอนนี้ที่ทั้งกลัวและทั้งโกรธเกิดอยากจะลองฉกปากพวกหล่อนดูสักครั้ง แต่ความคิดย่อมแพ้การกระทำ เมื่ออีกฝ่ายที่พูดขึ้นว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอี้ฟานเกิดชิงฟาดมือลงบนแก้มขาวเนียนของเธอซะก่อน
เพียะ!
“มองอะไรยัยคนไม่เจียม อยากโดนมากกว่านี้สินะ ได้…จับแม่นี่ไว้!” ยัยมือหนักที่ตบหน้าเซจินสั่งเพื่อนอีกสองคนให้ล็อกแขนของเธอไว้ ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ยอม แต่เมื่อเธอมีแค่คนเดียวและแรงก็ไม่ใช่แรงผู้ชาย เซจินจึงทำได้แค่ดิ้นไปมาเท่านั้น
“ฉันอยากจะรู้จริงๆ เลยว่าเธอมันจะหน้าด้านขนาดไหนโอ เซจิน!”
ยัยมือหนักเปิดฝาขวดน้ำดื่มที่หล่อนถือไว้ตั้งแต่แรกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ เซจิน และเอาน้ำในขวดเทราดหัวของเธอที่ถูกล็อกไว้อยู่ ทำให้ความโกรธของเธอพุ่งสูงขึ้นเฉียบพลัน
คนอย่างฉันมันฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้ว้อย!
พลั่ก! เซจินที่โกรธจัดจึงจัดการใช้เท้าที่ว่างอยู่ถีบยัยมือหนักที่หน้าท้องทำให้ตอนนี้หล่อนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นพร้อมมือของตัวเองที่กุมท้องไว้
“แก! ยัยเซจิน! ตบมัน! ตบมันให้ตายคามือซะ! วันนี้ละมันต้องตาย!!”
เมื่อยัยมือหนักออกคำสั่งหญิงสาวที่ล็อกแขนเซจินไว้ก็คลายแขนออกก่อนจะผลักเธอให้ล้มลงกับพื้นอย่างแรงและกางมือออกเตรียมประทับรอยมือบนใบหน้าสวยของเซจิน
“ทำอะไรกันน่ะ!!?” เสียงปริศนาที่เปรียบดั่งเสียงสวรรค์ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวทั้งสองคนที่เตรียมตบเซจินต้องรีบกลับมาพยุงยัยมือหนักที่นอนกองอยู่กับพื้นแล้ววิ่งหนีไป
เขาคือใครกันนะ…นั่น…ชุดโรงเรียนฉันนี่นา 0____0!!!??
exo x you เรื่องแรก ขาดตกบกพร่องยังไงก็ติชมกันได้นะค่ะ
...ว่าแต่ใครกันนะที่เป็นคนมาช่วยลีดเดอร์ของไรท์ ติดตามต่อในบทหน้านะค่ะ
ก่อนจากกันในเปอร์เซ็นต์นี้ไรท์ก็มีของแถมในบทแรกมาฝากลีดเดอร์ทุกคนด้วยนะค่ะ
ลู่หาน อี้ฟาน มินซอก : ตั้งแต่บทนี้ก็ของฝากตัวด้วยนะครับนางเอกของผม
ความคิดเห็น