การิน ไขปริศนาคดีรัก!

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : ณ ร้านเสื้อผ้า

 "เมื่อกี๊นี้ ฉันรู้สึกแปลกๆนะ"
ลัลทริมาพูดขึ้นหลังจากเดินออกมาจากห้องปกครอง เมฑีณีและเอมิกาหันไปมองเพื่อนสาวด้วยความสงสัย
"อะไรหรอลัล?"
"ก็วาโยน่ะสิ"
"อ๋อ... วาโย พัฒนสรณ์น่ะหรอ ชิ พวกนั้นทำเป็นอวดอ้างนามสกุลกันเสร็จสรรพ คงหวังให้รอง ผ.อ. เห็นความใหญ่ความโตของพ่อตัวเองล่ะสิ สมน้ำหน้า"
"เปล่าๆ ฉันหมายถึงวาโยน่ะ ดูเขาไม่เข้ากับพวกรัฐวิกาเท่าไหร่เลย"
"หืม ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ เพราะรัฐวิกากับเมริสาห์น่ะ เป็นลูกเศรษฐี คุณหนูสุดไฮโซทั้งนั้น แต่วาโยน่ะ ถึงพ่อจะเป็นผู้พัน มียศมีบรรดาศักดิ์ แต่ก็เป็นผู้พันตงฉินแล้วก็ชอบบริจาค เพราะงั้นบ้านของวาโยเลยไม่ได้รวยไฮโซเลิศหรูซักเท่าไหร่"
"เอ๋ เอม แล้วเธอรู้ได้ไงล่ะ?"
"ก็ ลุงอัฐน่ะสิ รู้จักกับพ่อของวาโยด้วย ฉันก็เลยรู้เรื่องคร่าวๆน่ะ อ๊ะ จะว่าไป เราไม่ต้องมาคิดมากกับเรื่องงี่เง่าพวกนี้หรอก เย็นนี้ก็แค่ล้างห้องน้ำ แล้วเราก็ไปกินเค้กบุฟเฟ่ต์กัน ส่วนพรุ่งนี้ก็ไปฉลองกันที่บ้านลุงอัฐ!"
"พวกเราไปด้วยได้หรอ"
"แน่สิ ก็พวกเธอเป็นเพื่อนรักฉันนี่นา"
เอมิกาพูดพร้อมกับเข้ามากอดคอลัลทริมาและมัณฑีนี เพื่อนทั้งสามต่างยิ้มให้กันด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
แต่แล้วก็มีมือปริศนากระชากข้อมือลัลทริมา ทำให้เธอเซจนเสียหลักเข้าสู่อ้อมแขนของคนๆนั้น มิหนำซ้ำเขายังปล่อยตัวเธอซะเฉยๆ ทำให้แรงดึงดูดของโลกดึงตัวเธอล้มลงพื้น
"หึๆ...ว่าไงยัยแม่มด โดนแค่นี้ก็ไม่มีแรงทรงตัวแล้วรึไง"
"กะ...การิน!"
"นายการิน! ก็นายมากระชากข้อมือเพื่อนฉันไปเอ..."
"หยุดนะเอม! ห้องปกครองอยู่แค่นี้เองนะ เธอเพิ่งโดนทำโทษไปจะมาหาเรื่องเพิ่มแบบนี้ไม่ได้นะ"
มัณฑีนีดึงแขนเอมิกาไว้ พร้อมกับเตือนสติเพื่อนสาว เอมิกาได้แต่มองหน้าการินกัดฟันกรอด ลัลทริมารีบพยุงตัวลุกขึ้นมาก่อนจะมองหน้าการินด้วยสายตาโกรธเคือง
"นายมีอะไรกับฉัน"
"หึๆๆ... ก็แค่แวะมากระตุ้นยัยแม่มดซักหน่อย ถ้าเทอมนี้เธอไม่แผลงฤทธิ์อะไร โรงเรียนก็คงน่าเบื่อแย่"
"การิน!"
การินไม่ตอบโต้อะไร แต่เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ยังหลอนประสาทของคนที่ได้ยินอยู่

"หมอนี่มันน่าโมโหจริงๆ!"
"ใจเย็นน่า เอม"
"วันนี้เป็นวันซวยจริงๆ พอจบเรื่องยัยรัฐวิกา ยังต้องมาเจอเจ้าบ้าการินอีก พรุ่งนี้โลกต้องแตกแน่ๆเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะเอม เย็นนี้เราก็ไปหาช็อกโกแลตกินกันเถอะ ดูเหมือนว่าน้ำตาลในเลือดของเอมจะต่ำลงไปเยอะนะ"
"นั่นสินะลัล ดุยังกะหมา"
"ยัยนี เธอจะมาเพิ่มเรื่องซวยให้ฉันใช่มั้ยยะ!"
"ว่าแต่ว่า พรุ่งนี้จะไปบ้านคุณลุงของเอมตอนไหนหรอจ๊ะ แล้วต้องใส่ชุดอะไรไปดี"
"อ๋อ ใส่ชุดธรรมดาไปก็ได้ งานที่บ้านของฉันเริ่มประมาณห้าโมงเย็น ไม่ต้องรีบร้อนมาก"
"ชุดธรรมดาแน่หรอ"
"แหะๆ หรูหน่อยก็ดีนะ"
"กะแล้วเชียว ถ้างั้นเย็นนี้เราไปซื้อชุดกันเถอะจ้ะ ลัล"
"เอ๋? ซื้อชุดหรอ?"
"จ้ะ"
ลัลทริมาอมยิ้มให้กับเพื่อนสาว นี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้ไปซื้อชุดตามประสาวัยรุ่นคนหนึ่ง ไปเลือกเสื้อผ้าสวยๆกับเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้มากที่สุด ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอปราถนามาตลอด 6 ปี ... 6 ปีที่แสนยาวนานราวกับตกนรกของเธอ
ช่วงนี้เธอมีความสุขดี เรื่องร้ายแรงต่างๆไม่เข้ามาเฉียดกรายในชีวิตเธอเลยตลอดปิดเทอม ทำให้เธอมีจิตใจที่เข้มแข็งและมั่นคงมากพอจะปิดกั้นเสียงในจิตใจของคนอื่นได้ เธอไม่ได้ยินเสียงนั้นมาสองเดือนแล้ว ทำให้ชีวิตของเธอดูคล้ายกับเด็กผู้หญิงธรรมดาขึ้นมา
หลังเลิกเรียน ลัลทริมา มัณฑินีและเอมิกาไปทานเค้กที่ห้างสรรพสินค้า ก่อนจะมาเลือกซื้อชุดที่ร้านเสื้อผ้าวัยรุ่นร้านหนึ่ง เอมิกานั้นแทบไม่แตะชุดไหนเลย ตรงข้ามกับมัณฑินีที่สนุกอยู่กับการเลือกชุดให้ลัลทริมา
"ชุดนี้ดีกว่าจ้ะลัล ผมลัลสีน้ำตาล ฉันว่าสีฟ้าอ่อนๆน่าจะเหมาะนะ"
"เอ่อ แต่คอมันไม่ลึกไปหน่อยหรอจ๊ะ"
"ถ้างั้น ตัวนี้ล่ะ สีม่วงไวโอเล็ต ฉันว่าดูดีเหมือนกัน"
"แหะๆ แล้วนีไม่เลือกให้ตัวเองหรอจ๊ะ..."
"แต่พี่ว่า ผิวน้องสวยมากเลยนะจ๊ะ ถ้าใส่สีชมพูอ่อนๆหรือสีโอโรสก็น่าจะสวยนะ ลองตัวนี้ดีกว่า"
พี่คนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นพนักงานของร้านพูดกับลัล แล้วหยิบเดรสแขนกุดสีชมพูอ่อน กระโปรงพริ้วสั้นคลุมเข่าเพียงเล็กน้อย แต่ติดระบายและลูกไม้สีขาวทำให้ไม่ดูเรียบจนเกินไป
"ว้าวว น่ารักจริงๆด้วย ลัลเอาไปลองดูสิ"
"พี่ว่าตัวเท่าน้องใส่ได้แน่ๆจ้ะ"
ลัลทริมาหยิบชุดที่พี่พนักงานและมัณฑินีใช้ความพยายามชักชวนให้เธอใส่ขึ้นมา แล้วเข้าไปลองในห้องแต่งตัว ลัลเอาเดรสตัวนั้นมาใส่ทับกับชุดนักเรียน ทำให้คับเล็กน้อย ซึ่งหากถอดชุดนักเรียนออก เธอก็สามารถใส่ชุดนี้ได้พอดี ทำให้ลัลตัดสินใจซื้อขุดนี้โดยไม่คิดอะไรมากมาย
เมื่อลัลออกมาจากห้องแต่งตัว เธอก็เดินชนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะเข้าห้องแต่งตัวห้องข้างๆ
"อ๊ะ ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เอ๊ะ เธอ...ลัลทริมารึเปล่า"
"เอ๋"
เด็กผู้หญิงผมยาวสีดำเข้ม ปลายผมตรงเท่ากันเป็นระเบียบ นัยน์ตาโตสีนิลตัดกับผิวขาวจัดเนียนละเอียดชวนให้รู้สึกพิศวง ที่สำคัญคือนอกจากเสื้อสีฟ้าตัวสวยในมือของเธอแล้ว ยังมีเสื้ออีกตัวที่เธอใส่อยู่ ปักชื่อโรงเรียนนิศาพาณิชย์
"อ๊ะ ฉันไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แต่เห็นเมื่อเช้าเธอกับเพื่อนมีปัญหากับรัฐวิกาใช่รึเปล่า"
"อ๋อ...ก็ประมาณนั้นแหละจ้ะ"
"อื้ม..."
เด็กผู้หญิงคนนั้นมองซ้ายขวา ก่อนจะพูดเบาๆ
"ฉันชื่อทรายจ้ะ อยู่ห้องเดียวกันกับพวกรัฐวิกา บอกตรงๆนะ ฉันไม่เคยชอบพวกนั้นหรอก สะใจมากเลยที่เห็นพวกเธอกล้าต่อกรกับพวกรัฐน่ะ ไม่ค่อยมีใครกล้าทำแบบนี้หรอกนะ แถมพวกเธอยังทำให้ยัยพวกนั้นโดนลงโทษด้วย สุดยอดจริงๆ"
"เอ่อ ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ"
ทรายยังคงยิ้มให้ลัลทริมาก่อนจะพูดต่อ
"รัฐวิกาน่ะนะ ได้ข่าวว่าใครๆในโรงเรียนไม่มีใครชอบผู้หญิงคนนี้กันหรอก หยิ่งยโส บ้าอำนาจ คิดว่าพ่อเป็นหุ้นส่วนแล้วจะทำได้ทุกอย่าง อ๊ะ ฉันไปลองชุดแล้วนะ แล้วเจอกันจ้ะ ลัลทริมา"
ทรายเดินเข้าไปในห้องลองชุดที่ลัลเพิ่งลองไปเมื่อครู่ เมื่อเดินมาถึงเคาท์เตอร์ชำระเงินก็เจอนีกับเอมยืนอยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้ายนัก
"นี เอม เป็นอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้นหรอ"
"เปล่าหรอกลัล เมื่อกี๊ก็แค่เจอพวกยัยรัฐ นั่นไง ยืนอยู่นั่นน่ะ ทำมาเป็นเดินดูชุด บ่นว่าราคาถูก ชั้นต่ำ แล้วก็เดินดูอยู่ได้ตั้งนาน"
"สงสัยว่าพวกนั้นคงอยากอยู่หาเรื่องพวกเรามากกว่ามั้ง ไปเถอะจ้ะลัล"
ลัลทริมามองไปทางที่เอมิกาเพิ่งชี้ เธอเจอวาโยที่ยืนเลือกชุดเงียบๆกับเมริสาห์ที่เหยียดยิ้มมาทางพวกเธออย่างเอาเรื่อง อยู่ๆรอยยิ้มของเมริสาห์ทำให้ลัลทริมารู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ก็ถูกเอมิกาจับแขนไว้ดึงสติกลับมา เอมิกาชูนิ้วกลางแสดงความหยาบคายก่อนจะลากเพื่อนทั้งสองออกจากร้าน เมื่อถึงทางแยก ลัลทริมาขึ้นรถเมล์สายเดิมเพื่อกลับบ้าน แต่กลับมีสายเรียกเข้าในจังหวะเดียวกับที่เธอกำลังก้าวขึ้นรถ
"ฮัลโหล"
"ยัยแม่มด ลงมาก่อน"
"การิน? นายต้องการอะไร?"
"ฉันบอกให้ลงก็ลงไง"
ลัลทริมาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วเดินลงมาจากรถเมล์ที่กำลังจะปิดประตู ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งดึงตัวเธอออกมาจากป้ายรอรถ
"นายมีธุระมีอะไร การิน?"
การินไม่พูดอะไร แต่โยนพวงกุญแจเล็กให้เธอ ลัลทริมารับไม่ทันจึงทำให้กุญแจหล่นพื้น จุ๊กจาที่ห้อยอยู่ที่พวงกุญแจกระเด็นหลุดออกมา เพียงแต่นั้นไม่เป็นจุดสนใจเท่ากับกุญแจที่ว่านั่นคือกุญแจบ้านเธอเอง
"มันไปอยู่กับนายได้ไงน่ะ?"
"ยัยโง่! เธอควรจะถามตัวเองมากกว่าว่าเก็บยังไงถึงปล่อยให้มันมาอยู่กับฉันได้"
การินตะคอกลัลทริมาด้วยน้ำเสียงแสดงความโมโห ก่อนจะเดินไปโดยไม่บอกลา ลัลทริมาพยายามย้อนอดีตที่ ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นพวงกุญแจบ้าน คืออยู่ในกระเป๋าตอนที่เธอกำลังจะจ่ายเงินค่าชุด คงจะตกตอนนั้นสินะ
แต่... การินไปอยู่ที่ร้านเสื้อผ้าได้ไง?

_______________________________________________________________________________

Al : ช่วงนี้อัลงานเยอะขั้นปานกลาง อาจไม่ค่อยได้มาอัพถี่นัก ขอบคุณทุกการกดเข้าชมของเพื่อนๆแต่ละคนนะคะ ^^ ดีใจที่เพื่อนๆตัดสินใจกดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ซึ่งเป็นฟิคธรรมดาๆเรื่องหนึ่งในบรรดาฟิคทั้งหลาย
ขอให้เพื่อนๆติดตามผลงานต่อไปนะคะ สู้ตาย!