การิน ไขปริศนาคดีรัก!

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : ศัตรูคนใหม่

 "มาแล้วหรอลัล"
เสียงทักทายสดใสดังมาจากสาวแว่นที่กำลังยิ้มสดใสอยู่ ลัลทริมาเดินตรงเข้าไปหามัณฑิณี เพื่อนสนิทของเธอ
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของโรงเรียนนิศาพาณิชย์ ซึ่งไม่แปลกเลยที่บรรยากาศรอบข้างจะเต็มไปด้วยความรื่นเริงของการฉลองการพบปะเป็นครั้งแรกในรอบเทอม หลังจากมีการปิดเทอมพักการเรียนการสอนไปราวหนึ่งเดือนเต็ม
"อ้าว เอมยังไม่มาหรอจ๊ะ"
"ยังเลยจ้ะ รายนั้นสายตลอดแหละ"
"ถึงว่าทำไมถึงจามบ่อยนัก ที่แท้พวกเธอก็นินทาฉันนี่เอง บังอาจนะยะ"
"เอ๋~ เอม มาแล้วหรอกหรอ"
"ตื่นสายอีกแล้วล่ะสิ"
"เปล่าซะหน่อย ฉันไปดูการเตรียมงานขึ้นบ้านใหม่ของลุงฉันมา"
"ลุงของเอม? คนไหนหรอ"
"คุณลุงแก่ๆที่เป็นพี่ชายพ่อลูกชายปู่น้องชายคุณลุงคนโตไง"
"อ๋อ เธอหมายถึงลุงคนรองของเธอที่เป็นเภสัชกรณ์หรอกหรอ"
ในขณะที่นีสรุปเรื่องราวได้แล้ว แต่ลัลยังคงงงงวยอยู่
"ใช่แล้วล่ะ ลุงอัฐกำลังเตรียมการขึ้นบ้านใหม่อยู่ หรูมากๆ แล้วรู้สึกเหมือนจะมีพิธีลงเสาหลักด้วยนะ"
"เสาหลักงั้นหรอ สมแล้วที่เป็นเศรษฐีหัวโบราณ"
"ว่าแต่ ลงเสาหลักเป็นยังไงหรอจ๊ะ นี เอม"
ลัลถามแทรกขึ้นมาในขณะที่นีกับเอมดูเหมือนจะคุยกันไปไกลเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้
"เป็นพิธีของคนโบราณน่ะลัล ว่ากันว่าลงไปเพื่อเป็นสิริมงคล คอยคุ้มครองบ้านเรือน แต่ถ้าจะให้สมจริงสมจังหน่อย ก็ต้องเอาคนมาฝังด้วย"
"พูดอะไรไร้สาระน่ะยัยเอม น่ากลัวออกเรื่องแบบนั้น คนเขาอยู่ดีๆก็จับไปฝัง ความเชื่ออะไรไม่รู้"
"ถ้าพูดถึงความเชื่อน่ะนะ ยังมีอีกหลายเรื่องที่น่าสนใจเลยล่ะ อย่างเช่นความเชื่อของคนญี่ปุ่น ที่เขาว่ากันว่าจะขุดหลุมฝังศพห้ามขุดหลายหลุมไง"
"หยุดเลยนะเอม น่ากลัวจะตาย ฉันไม่ใช่การินนะจะได้ชอบ"
"แหม ฉันเองก็ไม่ใช่หมอนั่นซะหน่อย เห็นเธอกลัวฉันเลยพูดต่างหาก ว่าแต่ว่าเย็นนี้ไปร้านเค้ก บุฟเฟ่ต์กันเถอะ!"
"อ้วนขึ้นมาฉันไม่รับรู้นะยะ"
ลัลทริมาขำไปกับเพื่อนๆทั้งสองของเธอ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดกระชากโดยคนๆหนึ่ง พร้อมกับกลิ่นอายอาถรรพ์ที่แผ่ออกมาพร้อมๆกับรัศมีความมืดมิด จนทำให้ความร่าเริงทั้งหลายภายในห้องถูกทำลายลง...
พร้อมกับการปรากฏกายของการิน จินตเมธร ลูกชายคนเดียวของ ผ.อ.นรินทร์ จินตรเมธร
เขาฮัมเพลงมาอย่างเงียบๆก่อนจะนั่งประจำที่ของตัวเอง แต่ยังไม่วายแวะมากวนประสาทลัลทริมาด้วยการยิ้มสยองๆให้เธอ เพื่อนในห้องบางคนถึงกับหนีออกไปข้างนอกเพื่อไปให้พ้นบรรยากาศมาคุ แม้แต่นีและเอมก็เสียอารมณ์ไม่แพ้กัน
"วันเปิดเทอมใหม่แท้ๆ หมอนี่จะมาทำไมให้เสียบรรยากาศน่ายินดีแบบนี้นะ"
"เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะเอม เราก็ไปเตรียมเข้าแถวฟังปฐมนิเทศน์เถอะ ป่ะ ลัล"
"จ้ะ"

[ในวันเปิดภาคเรียนใหม่นี้ ครูมีความยินดีอย่างยิ่งและหวังว่า นักเรียนทุกคนจะตั้งใจเรียนและทำตัวเป็นนักเรียนที่ดีอย่างในเทอมที่ผ่านมา...]
"คิก... ตั้งใจเรียน? ทำตัวดี? เหมือนที่ผ่านมา?"
เอมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเล็กๆ จนนีกับลัลพลอยขำไปด้วย
"อย่างเธอคงไม่เคยทำเลยล่ะสินะ เอมิกา"
น้ำเสียงเหยียดหยันผสมความหยิ่งยโสดังขึ้นจากแถวข้างๆ เอม นี และลัลหันไปมองทางต้นเสียงทันที เจ้าของเสียงที่พวกเขาได้ยินก็คือ รัฐวิกา ลูกสาวของหุ้นส่วนคนสำคัญของโรงเรียนนิศาพาณิชย์ ข้างๆของเธอยังมีลูกไล่อีกสองคน ซึ่งลัลจำได้ลางๆว่าคนหนึ่งชื่อเมริสาห์ ลูกสาวคนเดียวของภัตตาคารหรูแถมบ้านของลัล ส่วนอีกคนหนึ่งคือวาโย หากลัลจำไม่ผิด พ่อของเธอคือผู้พันที่เกษียนอายุไปแล้ว
"แหม รัฐ เธอเองก็ใช่ย่อยนี่นะ ได้ข่าวว่าถ้าไม่มีคุณพ่อของเธอเป็นแบ็คให้ ป่านนี้เวลาเรียนเธอคงไม่พอเข้าสอบหรอก"
"หน็อย เธอว่าไงนะ หาเรื่องรึไง!"
"ย้อนดูตัวเองเถอะ ฉันไม่สนหรอกนะว่าพ่อพวกเธอใหญ่มาจากไหน แต่ถ้ามาพูดพล่อยๆแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนปากเสียคนนึงแหละนะ!"
เพียะ เสียงฝ่ามือประทะเข้าใบหน้าของเอมิกา แต่เจ้าตัวไม่รอช้า พุ่งเข้าไปจิกผมของรัฐวิกาทันที เมริสาห์และวาโยเห็นดังนั้นก็ปรี่เข้ามาช่วยรัฐวิกา ฝ่ายนีกับลัลจึงเข้าไปช่วยแยกการถกเถียงที่กลายเป็นการวิวาทเล็กๆนี่
"หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอ! ทุกคนนั่นล่ะ"
"ระ รอง ผ.อ.!!"
"นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกเธอบังอาจมากเลยนะที่มาตบตีกันระหว่างที่ท่าน ผ.อ.กำลังปล่าวปฐมนิเทศน์แบบนี้ พวกเธอทุกคน ตามฉันมาที่ห้องปกครอง"
"ฮึ...!"
รัฐวิกาหันมาทำหน้าเยาะเย้ยใส่เอม นี และลัล ก่อนที่จะเดินเชิดหน้าตามรอง ผ.อ. ไป
"ทำไมเขาดูไม่มีท่าทีหวาดวิตกอะไรเลยล่ะ?"
"หึ ก็ยัยรัฐวิกาเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนใหญ่นี่ แม่นั่นจะกลัวอะไรได้ล่ะ มีอภิสิทธิ์พอๆกับนายการินนั่นแหละ"
"เฮ้อ...งั้นก็คงมีแค่เราสินะ ที่จะถูกลงโทษ"
"ขอโทษนะ นี ลัล เป็นเพราะฉันแท้ๆเลย"
"ไม่หรอกจ้ะ"
ทุกคนเดินตามรอง ผ.อ. มาจนถึงห้องปกครอง แต่ทันทีที่เข้ามา พวกเขากลับพบว่ามีใครคนหนึ่งรออยู่ก่อนแล้ว
"กะ...การิน เธอมาทำอะไรที่นี่"
รอง ผ.อ. ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ การินยิ้มเยาะเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร
"เฮ้อ ช่างเถอะ พวกเธอนั่งลง"
รอง ผ.อ. นั่งประจำที่ ฝ่ายรัฐวิกานั่งโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับการิน ซึ่งนอกจากโซฟาของการินแล้ว โซฟาที่รัฐนั่งจึงเป็นตัวสุดท้ายในห้อง
เอม นี และลัลไม่ยอมนั่งลง แต่เลือกที่จะยืนฟังเพราะแน่นอนว่าไม่มีใครอยากไปนั่งร่วมกับนายการิน จินตรเมธรแน่นอน
"พวกเธอคงรู้ตัวดีนะ ว่าการที่พวกเธอทะเลาะวิวาทกันแบบนี้มันผิดกฏร้ายแรงขั้นกลาง ข้อที่หก ครูอยากจะรู้ว่า ใคร...คือต้นเหตุเรื่องนี้"
"คือว่า คุณครูคะ"
รัฐวิกาแทรกขึ้น ใบหน้าของเธอดูหมองๆ และมีน้ำตารื้อขึ้นเล็กน้อย
"หนูชื่อรัฐวิกา ธวิสาวิวัฒนานนนท์ค่ะ ส่วนนี่ เมริสาห์ วโรสญารัตน์ กับวาโย พัฒนสรณ์ คือว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ เป็นเพราะเอมิกา ลัลทริมา และมัณฑินี เขาหาว่าพวกหนูทำตัวไม่ดีค่ะ วาโยไม่พอใจที่พวกเขามาว่าหนูเสียๆหายๆ ก็เลยเผลอตอบกลับเล็กน้อย หนูก็ห้ามแล้วนะคะ แต่ว่าพวกเอมิกายังไม่ยอมแพ้ พวกเขาจะมารุมทำร้ายวาโยค่ะ"
พอเล่ามาถึงจุดนี้ รัฐวิกาก็เช็ดน้ำตาแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"หนูกับเมริสาห์พยายามจะเข้าไปแยก แต่พวกเขาไม่ยอมค่ะ แล้วคุณครูก็มาเป็นพอดี"
"อื้ม..."
"เดี๋ยวก่อนสิคะ!"
เอมิกาแย้งขึ้นมา ทำให้รัฐวิกาหันไปจ้องตาเขียว
"พวกเขาต่างหากที่มารุมตบหนู แล้วลัลกับนีเข้ามาแยกให้ หนูยอมรับนะคะว่าหนูเองก็มีส่วนผิด แต่เพื่อนหนูไม่ผิด แล้วพวกเขาก็ไม่ถูกด้วย! ท่านรองจะทำยังไงกับหนูก็ช่าง แต่กรุณาอย่าทำโทษเพื่อนหนู แล้วก็อย่าลำเอียงด้วยนะคะ"
"พอก่อนเอมิกา"
"ท่านรองคะ!"
"เปล่า ฉันเข้าใจดี ฉันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด"
"เอ๋?"
"เอมิกา รัฐวิกา เธอทั้งคู่ต้องทำความสะอาดห้องน้ำหลังเลิกเรียนเป้นเวลาหนึ่งเดือน ส่วนวาโยกับเมริสาห์ พวกเธอต้องคอยทำความสะอาดลานอเนกประสงค์เป็นเวลาหนึ่งเดือนเหมือนกัน"
"คุณครูคะ!"
รัฐวิกาแปรน้ำเสียงจากนางเอกผู้โชคร้าย กลายเป็นนางร้ายในทันที
"กฎยังไงก็ต้องเป็นกฎ ครูขอให้เธอปฏิบัติตามกฎด้วยนะ รัฐวิกา"
"คุณพ่อของหนูต้องไม่พอใจแน่ค่ะ!"
"ครูว่าท่านต้องมีเหตุผลเพียงพอแน่ รัฐวิกา ขอให้พวกเธอปฏิบัติตามนี้ด้วย"
"ฮึ!"
รัฐวิกากระทืบส้นเท้าแล้วเดินออกจากห้องปกครองอย่างเสียมารยาท พร้อมด้วยเมริสาห์และวาโย

_________________________________________________________________________________________

Al: แค่ตอนแรกก็ยาวแสนยาว T^T แถมไม่ค่อยมีบทหวานแหววเท่าไหร่เลย
แต่ขอให้เพื่อนๆติดตามต่อไปนะคะ ^O^ สู้ๆ!!