KHR : Tale of Love – Reminiscence of the Olden Times [1896]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : เด็กสาวผู้ตกอับกับตระกูลฮิบาริ

หลังการปฏิรูปการปกครองครั้งใหญ่ทำให้ยุคเอโดะอันเรืองรองของโชกุนาเตะและรัฐบาลทหารบากุฟุสิ้นสุดลง โทกุงาวะ โยชิโนบุก้าวลงจากตำแหน่งผู้ปกครองและญี่ปุ่นก็เข้าสู่ยุคฟื้นฟูประเทศ คือยุคเมจิ

 

ณ ใจกลางเกียวโต เมืองใหญ่อันเป็นสนามรบระหว่างคณะปฏิรูปกับรัฐบาลบากุฟุในอดีต วันนี้ ปีเมจิที่ห้า ถนนเต็มไปด้วยผู้คนอีกครั้งหลังจากที่ต้องใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัวท่ามกลางไฟสงครามมาเป็นเวลานาน

 

รถม้าคันหนึ่งวิ่งฝุ่นตลบอยู่กลางถนนผ่านฝูงชนที่แยกออกเป็นสองทาง

 

“รถม้าของที่ไหนน่ะ?” “ของตระกูล [ฮิบาริ] น่ะสิ พวกคนรวยที่ยังเหลืออยู่แถวนี้ก็มีแต่พวกนั้นล่ะ”

 

รถม้าวิ่งต่อไป จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ทรงญี่ปุ่นหลังใหญ่ ผู้ที่อยู่ข้างในก้าวลงมา ชายฟุริโซเดะสีชมพูม่วงห้อยลงจากแขนผอมบางทั้งสองข้างจนเกือบถึงพื้น (ฟุริโซเดะ = กิโมโนประเภทหนึ่ง ชายแขนยาว ใส่โดยผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงาน)

 

เด็กสาวผมสีม่วงหันรีหันขวางกวาดตาดูรอบๆ ด้วยดวงตาสีม่วงอเมธิสต์ข้างซ้ายที่ไม่ถูกปิดกั้นจากผ้าปิดตาสีดำ

 

ชายวัยกลางคนก้าวตามลงมา ชุดที่เขาสวมเป็นเครื่องตะวันตกที่ญี่ปุ่นรับมา เป็นชุดของสันติบาล(ตำรวจ) หมายความว่าเขาเป็นตัวประกอบฉากนั่นเอง(อ้าว?) และหน้าที่ของเขาก็คือรับและคุมเด็กสาวคนนี้ให้เข้าสู่คฤหาสน์หลังใหญ่

 

ทั้งสองเดินผ่านประตูเหล็กบานใหญ่ที่เปิดออกสองข้าง ผ่านทางเดินปูด้วยหินและสวนหย่อมขนาบสองข้างจนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าตัวคฤหาสน์ที่ใหญ่โตมโหฬารสมกับความกว้างของอาณาเขต

 

เด็กสาวเข้าไปด้านใน ผ่านทางเดินที่ขนาบสองข้างด้วยประตูกระดาษกั้นห้องที่เรียงรายอยู่นับไม่ถ้วน และที่ห้องด้านในสุด...

 

เด็กสาวนั่งคุกเข่าลงตรงข้ามกับชายสูงวัยศีรษะล้านในชุดยูคาตะสีเหลืองแก่ ข้างๆ เขาเป็นชายหนุ่มผมสีดำสวมยูคาตะสีดำ ดาบสั้นสองเล่มวางข้างตัว เด็กสาวพยายามก้มตัวคำนับตามมารยาทกุลสตรีญี่ปุ่น แต่ความตื่นเต้นลนลานทำให้ออกมาเป็นท่าทางเก้ๆ กังๆ

 

“ข้า...ข้าน้อยมีนามว่า [ฟุจิยูกิ นางิ] เจ้าค่ะ เป็นเกียรติอย่างสูงท—ที่ได้พบกับท่าน”

 

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องมากพิธีก็ได้” ชายสูงวัยเอ่ยอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มเมตตาปรากฏบนใบหน้า

 

“มีนามว่า [ฮิบาริ โกซาบุโร่] หัวหน้าตระกูลฮิบาริคนปัจจุบัน ชายที่อยู่ข้างๆ ข้าคนนี้คือ [อาเคซากะ ริวจิ] เป็นองครักษ์ของข้าเอง”

 

ชายหนุ่มผมดำไม่ตอบแต่จ้องมองเธอด้วยแววตาระแวงสงสัยอย่างชัดเจน สร้างความอึดอัดให้กับเด็กสาวไม่น้อย

 

“อย่าว่าเขาเลยนะ อาเคซากะต้องคอยระวังความปลอดภัยก็อาจจะดูเคร่งขรึมไปบ้าง”

 

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางิยิ้มส่งมิตรให้ชายหนุ่มผมดำทีหนึ่ง แต่เมื่อถูกจ้องหนักขึ้นเธอก็ต้องรีบหุบลง

 

“เจ้าคงรู้แล้วสินะว่าทำไมเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่” ชายสูงวัยเข้าประเด็น

 

“...เพราะท่านแม่ขายข้าน้อยให้กับท่าน...” สีหน้าเธอมืดมนลงกะทันหัน

 

“จริงอยู่ที่แม่ของเจ้าส่งตัวเจ้ามาที่คฤหาสน์ของข้าแลกกับทรัพย์สินจำนวนหนึ่ง แต่ข้าจะไม่ปฏิบัติกับเจ้าอย่างข้าบริวารหรอก คิดซะว่าข้ารับเจ้ามาเลี้ยงก็แล้วกันนะ” ชายสูงวัยเอ่ยอย่างมีเมตตา

 

“ป—เป็นพระคุณอย่างสูงเจ้าค่ะ!” เธอก้มลงคำนับอีกครั้ง แต่คราวนี้ด้วยความซาบซึ้งใจ ตลอดทางที่มาที่นี่เธอกลัวตัวเกร็งว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่นี่ผิดกับที่เธอคาดเอาไว้ลิบลับ

 

“ที่ข้ารับเจ้ามาส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย” ใบหน้าของชายสูงวัยเปลี่ยนเป็นจริงจัง ทำให้เด็กสาวพลอยจริงจังไปด้วย

 

“ท่านโกซาบุโร่มีเมตตากับข้าน้อยมาก หากมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้โปรดบอกมาได้เลยเจ้าค่ะ!”

 

“เห็นเจ้าตั้งใจำแบบนี้ข้าก็ดีใจ เรื่องที่ข้าอยากให้เจ้าช่วยนี้เกี่ยวกับลูกชายของข้า หญิงรับใช้เก่าแก่ของเราเพิ่งถูกโจรทำร้ายจนตายเมื่อเดือนก่อน และลูกชายข้าคนนี้ก็ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าใกล้ ข้าอยากให้เจ้าทำหน้าที่ดูแลลูกชายข้าแทน”

 

นางิตกใจกับหน้าที่แสนสำคัญที่เธอได้รับมอบหมาย

 

“ข้าน้อย...” เธอไม่คิดว่าจู่ๆ คนที่ปฏิเสธหญิงอื่นทุกคนจะยอมรับเธอโดยเฉพาะ นี่มันโลกแห่งความเป็นจริงไม่ใช่นิยายตะวันตกที่เธอเคยอ่าน

 

“ถ้าเจ้าคิดว่ามันเกินความสามารถก็ไม่เป็นไร ข้าไม่บังคับเจ้าหรอก”

 

“ไม่เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะทำอย่างสุดความสามารถเจ้าค่ะ” เธอตัดสินใจเด็ดขาด เพราะการช่วยเหลือคนอื่นเป็นนิสัยส่วนตัวของเธอ และเพราะเธอรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณชายสูงวัยคนนี้ด้วย

 

“ขอบใจเจ้ามาก ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้อาเคซากะพาเจ้าไปพบเขาก็แล้วกัน”

 

ชายผมดำลุกขึ้นยืนและเด็กสาวก็ลุกขึ้นตาม ชายหนุ่มเลื่อนเปิดประตูกระดาษออกและนำทางเธอไปยังที่หมาย

 

นางิเดินไปก็ใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ใจของเธอจดจ่ออยู่กับผู้ที่เธอกำลังจะได้พบและ(อาจ)จะต้องคอยรับใช้จากนี้ไปทำให้เธอไม่รู้สึกถึงสายตาจับผิดที่ชายหนุ่มผมดำใช้มองเธอเลย

 

ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงหน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งตั้งแยกจากห้องอื่นมาอยู่โดดๆ

 

‘จะเป็นคนแบบไหนกันนะ...’ นางิเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม

 

และแล้ววินาทีสำคัญก็มาถึงเมื่อประตูเปิดออก...

 

--

 

แนะนำตัวละคร

   

 

ฟูจิยูกิ นางิ

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (มีอยู่เผ่าพันธุ์เดียวนั่นแหละ แต่นี่เป็นแบบฟอร์มมาตรฐานแนะนำตัวละคร)

เพศ : หญิง

อายุ : 16 ปี

ส่วนสูง : 157 เซนติเมตร

น้ำหนัก : 42 กิโลกรัม

ชอบ : อาหารประเภทธัญพืช

เกลียด : อาหารชุ่มน้ำมัน, สัปปะรด

 

ข้อมูล : ลูกสาวคนเดียวของตระกูลขุนนางฟูจิยูกิซึ่งเข้ากับฝ่ายโชกุนในระหว่างสงครามปฏิรูปการปกครอง เมื่อชัยชนะตกเป็นของฝ่ายกลุ่มผู้รักชาติผู้ที่อยู่ฝ่ายโชกุนก็ถูกริบทรัพย์สินจนสิ้นเนื้อประดาตัว ฟูจิยูกิเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เพื่อแลกกับทรัพย์สินจำนวนหนึ่งเธอถูกส่งตัวไปที่คฤหาสน์ของตระกูลฮิบาริซึ่งร่ำรวยและมีอำนาจขึ้นมาได้หลังจากสิ้นสุดสงครามเนื่องจากสนับสนุนคณะปฏิรูป และได้รับหน้าที่เป็นหญิงรับใช้ส่วนตัวของคุณชายตระกูลฮิบาริ

 

เนื่องจากบิดาของเธอเป็นชาวอิตาลีทำให้สีผมและสีตาของเธอแปลกแยกจากคนอื่น เป็นเหตุให้เธอตกเป็นเป้าสายตา—และบางครั้งเหยียดหยาม—จากคนรอบข้างโดยเฉพาะผู้ใหญ่ในตระกูลที่ไม่ใคร่จะยอมรับคนต่างชาติ และความจริงที่ว่าชายที่แม่ของเธอแต่งงานด้วยกับบิดาของเธอเป็นคนละคนทำให้เธอเป็น ‘ลูกชู้’ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่สถานภาพที่ดูดีในสายตาคนรอบข้าง

 

ตอนที่เธออายุได้สี่ขวบเกิดอุบัติเหตุชนกับรถม้าขณะที่เธอเข้าไปช่วยแมวดำตัวหนึ่งเข้า เหตุการณ์นั้นทำให้เธอสูญเสียดวงตาข้างขวาไป และที่เลวร้ายกว่าก็คือถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในคฤหาสน์ไม่ให้คนภายนอกเห็นเพราะการมี ‘ลูกสาวไม่สมประกอบ’ เป็นความอับอายสำหรับมารดาและตระกูลของเธอ

 

ความที่เธอต้องอยู่แต่ภายในคฤหาสน์ไม่ได้ออกมาข้างนอกทำให้เธอไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกภายนอกแทบจะสิ้นเชิง ถูกสอนขนบธรรมเนียมและมารยาทความเป็นกุลสตรีญี่ปุ่นตั้งแต่เล็กจนโตทำให้เธอสุภาพเรียบร้อยยิ่งกว่าผ้าพับไว้ ในขณะเดียวกันความรักที่เธอไม่เคยได้รับจากญาติพี่น้องเธอก็ได้รับจากผู้ที่เป็นพี่เลี้ยงหรือหญิงรับใช้ทำให้เธอพัฒนานิสัยที่ใจดีมีเมตตาและไร้ความเห็นแก่ตัวขึ้นมา และที่สำคัญที่สุดคือเธอนั้นเปราะบางยิ่งกว่าเครื่องแก้วที่มักใช้เทียบกับเพศหญิงซะอีก ทั้งร่างกายและจิตใจ

 

ข้อมูลที่น่าสนใจก็คือเธอไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นเพศตรงข้ามที่อายุไล่เลี่ยกับเธอแม้แต่คนเดียว ใกล้เคียงที่สุดก็คือน้องชายของมารดาซึ่งต่างกันถึงสิบแปดปี

 

หมายเหตุ* กิโมโนในรูปคือ ‘ฟุริโซเดะ’ แต่ไม่ได้ขาสั้นขนาดนั้น ที่จริงต้องยาวถึงข้อเท้าเหมือนกิโมโนอื่นๆ คิดว่าคงเป็นแฟนเซอร์วิสซะมากกว่า

 
 

 

ฮิบาริ โกซาบุโร่

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์

เพศ : ชาย

อายุ : 52 ปี

ส่วนสูง : 164 เซนติเมตร

น้ำหนัก : 57 กิโลกรัม

ชอบ : ของมีค่าหายาก, ???

เกลียด : ???

 

ข้อมูล : หัวหน้าตระกูลฮิบาริ และบิดาที่หน้าตาไม่เหมือนกันซักนิดกับพระเอกของเรื่อง เป็นชายสูงวัยที่ใจดีและเมตตานางิตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอเข้ามาในคฤหาสน์

 

อาเคซากะ ริวจิ

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์

เพศ : ชาย

อายุ : 24 ปี

ส่วนสูง : 176 เซนติเมตร

น้ำหนัก : 60 กิโลกรัม

ชอบ : ชาญี่ปุ่นหลายชนิด, ???

เกลียด : คนแปลกหน้า, พวกไม่จริงใจ

 

ข้อมูล : องครักษ์ส่วนตัวของโกซาบุโร่ เงียบขรึมและระแวดระวังรอบด้านอยู่ตลอดเวลาแม้แต่ยามหลับ แทบจะไม่เคยประมาท แสดงท่าทางไม่เป็นมิตรกับนางิตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอเหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์

 

--

 

R:”เป็นยังไงมั่งน้อ~ ตอนแรกหลังจากไม่ได้ลงงานเขียนมานานแสนนาน”

 

DX:”หลายเดือนเลยล่ะ”

 

R:”คิดว่าการบรรยายทำได้กะทัดรัดขึ้นแล้ว แต่ไม่แน่ใจเหมือนกัน ท่านผู้อ่านเห็นว่าไงมั่ง?”

 

DX:”ห่วยเหมียนเดิม ไม่เก๊าะยิ่งกว่า”

 

R:”อย่าใช้ภาษาวิบัติ!”

 

DX:”อันนี้มันแค่เล่นเสียง ยังไม่เรียกว่าวิบัติ ถ้าวิบัติต้องงี้ ‘ใช่งับ’, ‘ครุคริ’ แล้ววิบัติก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลย”

 

R:”เออๆ จะยังไงก็ช่างเหอะ เซ็งแกนานจนชินแล้ว -_-“

--